Beste Beatrijs,
Als vrouw van vijftig-plus heb ik veel bekenden die geen auto rijden. Zelf beschik ik wel over een auto. Ik hanteer een kilometerprijs volgens de ANWB van € 0,30 per kilometer. Als we met zijn tweeën zijn, komt dat neer op € 0,15 per kilometer per persoon. Dit lijkt mij reëel. Het komt regelmatig voor dat iemand die met mij meerijdt het delen van de benzinekosten genoeg vindt. Anderen gaan ervan uit dat ze voor niets kunnen meerijden, omdat ik toch al rijd. Wat ik jammer vind is dat de vriendschappelijke relatie met degenen die het niet eens zijn met het door mij gehanteerde tarief onder druk komt te staan en zelfs in disharmonie ontaardt. Stel ik me profiterend op?
Meerijden, gratis of betaald?
Beste Meerijden, gratis of betaald,
Als mensen incidenteel eens een bekende een lift geven met de auto, vragen ze daar doorgaans geen geld voor. Zoiets wordt als een vriendendienst beschouwd. Maar kennelijk treedt u veelvuldig op als chauffeur en dan kunt u er anders tegenaan kijken. Omdat u toevallig over een auto beschikt, hoeft u niet als gratis taxichauffeur te fungeren voor uw hele kennissenkring. Sommigen van uw kennissen begrijpen prima waarom u het ANWB-tarief rekent, anderen hebben daar moeite mee en vinden dat vrienden geen geld hiervoor zouden moeten vragen. Het enige wat u kunt doen is het nog eens duidelijk uitleggen. U zegt dan dat het hebben van een auto duur is, dat u vaak mensen laat meerijden en dat het redelijk is als meelifters bijdragen aan de kosten van een autorit. Uw voorwaarde voor vervoer moet wel van tevoren duidelijk zijn voor degenen die om een lift vragen. Dus niet achteraf de meerijders met een rekening confronteren. Ze moeten weten waar ze aan toe zijn, zodat ze kunnen kiezen. Als iemand meerijden te duur vindt, kan die persoon vanzelfsprekend het openbaar vervoer nemen (wat in veel gevallen nog meer zal kosten). Als een vriendschap lijdt onder uw regeling, is daar niets aan te doen.
Ik vind het ook nogal een verschil of iemand vraagt om mee te rijden of de lift krijgt aangeboden. In het eerste geval biedt de lifter in mijn ogen een vergoeding aan, in het tweede geval hoeft dat niet.
Ik kan me voorstellen dat een aantal van uw vrienden en bekenden moeite hebben met het zeer naakt financiële aspect van deze transactie. Zeker als het een kwestie is van meerijden naar een plek waar u toch al heen gaat (en dus niet een taxiverzoek waarbij u alleen voor hen rijdt) zou mij dat denk ik ook tegen de borst stuiten. Is er niet een manier te vinden om dit iets meer in vriendschappelijke sfeer op te lossen? Kunnen zij u uitnodigen voor een etentje achteraf, de wasstraat betalen, een cadeautje meenemen? Het kille van precieze geldbedragen uitwisselen hoeft niet te voorkomen dat er iets van erkenning en (financiële) genoegdoening kan plaatsvinden.
@Helga: ik begrijp wel dat de brievenschrijfster een vergoeding wil, anderen hebben immers de kosten niet van een auto maar maken wel gebruik. Ze zijn zich ook vaak niet bewust van hoe duur een auto kan zijn (afschrijving, benzine, onderhoud, belasting).
Ik heb zelf ook geen auto, ik zou er absoluut geen problemen hebben als de ander een vergoeding vraagt. Waarom zou ik minder hoeven bijdragen aan de kosten van de reis dan degene dankzij wie ik de reis maak?
Heel normaal vind ik het, en zo ken ik het al ca. 40 jaar, dat de meerijder vraagt wat hij aan de kosten van het meerijden kan bijdragen. Waarom zou één persoon de rit betalen? Misschien maakt de manier van of aanbieden dat iemand kan meerijden of dat er gevraagd wordt of ze kunnen meerijden een verschil dat bij aanbieden van meerijden auromatisch wordt gedacht aan ‘gratis’. Ik zou het zelf ook altijd vragen wat de kosten zijn.
Wat jammer om financiën boven vriendschap te laten gaan. Het komt star en zakelijk over. Daar zou ik me niet aan wagen. Als het geld niet gemist kan worden, wat ik betwijfel want u zou sowieso gaan, zou ik het spontaner en losser aanpakken. En vooral proberen mijn eigen frustratie te nuanceren. Hartstikke leuk toch, samen op pad!
Ik vroeg geen geld. Wel merkte ik dat het ophalen (ja, momentje, ik moet nog even de wasmachine uitzetten) en vooral thuisbrengen van mensen (dan ben je moe) veel tijd en energie kostte. Toen heb ik gezegd dat iedereen die mee wilde rijden zich voor x-uur op míjn adres kon melden. Vervoer naar en van mijn huis mochten ze zelf regelen. Ik reed dan ook echt weg om x-uur.
Toen had iedereen opeens iets anders geregeld. Andere mensen die ze wel van deurnaardeurbrengen. Prima! Daar was ik dus heerlijk van af.