Beste Beatrijs,
Mijn schoonouders wonen in een huis dat zeer strak en leeg is ingericht, alleen design en geen overbodige rommel. In vergelijking daarmee ziet ieder ander huis, dus ook het onze, eruit als een grote bende. In ons huis staan decoratieve spulletjes en er slingeren spullen rond, waar we mee bezig zijn. Ook hebben we twee katten. Als mijn schoonouders op bezoek komen, schiet ik in de stress, ruim alles op en maak het huis van onder tot boven schoon. Niet dat het helpt. Als zij langskomen zie je hen echt inspecteren. Alles wat mis is of verbeterd kan worden (van een te vol aanrecht tot kattenharen en de gang die een verfje nodig heeft) krijgt zogenaamd grappig commentaar. Mijn vriend is zijn leven lang zijn ouders gewend en negeert hun gezeur. Hij wijst ze ook terecht als ze te kritisch zijn. Maar mensen verander je niet zo makkelijk. Ik word helemaal gek van hun ongevraagde commentaar en hun adviezen. Hoe kan ik hiermee omgaan?
Kritische schoonouders
Beste Kritische schoonouders,
Uw schoonouders zijn interieurminimalisten met een snufje smetvrees en u kunt ze niet veranderen, zoals u zelf al opmerkt. Dat betekent dat u uw eigen houding radicaal moet veranderen, waarbij u een voorbeeld aan uw vriend kunt nemen. In het vervolg gaat u zich helemaal niets meer van hen aantrekken. Laat ze maar kletsen. Laat ze maar commentaar geven. Het enige wat u te doen staat is uw schouders ophalen en toegeeflijk glimlachen, zoals men ook wel doet bij mensen die onzin uitkramen. U veert gelaten mee met de kritiek, alsof het een plensbui is waar u doorheen moet, en op geen enkel moment gaat u inhoudelijk in op wat ze zeggen.
Als ze op bezoek komen, ruimt u uw huis op zodat het naar uw eigen maatstaven in orde is. Bij alles wat ze vervolgens aan kritische opmerkingen op u loslaten, zegt u: ‘Ja, erg hè’, en u begint over een ander onderwerp: een tv-programma, iets actueels, u vraagt naar hun werk of bezigheden of u vertelt iets wat u zelf hebt meegemaakt. De truc is om volstrekt te negeren wat ze zeggen en u zeker niet door hen van uw apropos te laten brengen. Uw geestelijke instelling moet zijn dat het u niks kan schelen wat ze over de staat van uw huis hebben op te merken. In plaats van u te ergeren zult u er dan inwendig om kunnen lachen en later met uw vriend hardop.
Ik vind dit geen goede aanpak van Beatrijs. Iemand die je huis binnenkomt en (negatief)commentaar levert op hoe jij je leven inricht, is verkeerd bezig. Hier mag wel iets actiever tegen worden opgetreden, ook al gaat het om je schoonouders. Je eigen ouders zou je toch ook erop aanspreken, dus ook schoonouders, waarom zou je de laatste met fluwelen handschoenen moeten behandelen? Het keer op keer slikken van deze opmerkingen werkt heel slecht, je krijgt steeds meer weerzin tegen de schoonouders en dit gaat op een moment mis. Daarom zou je gewoon kunnen reageren met : ‘Ik bepaal hier mijn eigen leven en bemoei je er niet mee’.
Je kan ook zeggen: “De emmers staan in de kast, ga gerust je gang”.
Bah! Waarschijnlijk heb je je al jaren ingehouden, en verdien je een lintje voor je tact en uithoudingsvermogen. Ik zou vanaf nu alles papegaaien. Bij elke negatieve uitlating direct let-ter-lijk herhalen wat ze zeggen, op EXACT dezelfde toon (alsof je een geluidsopname terug laat horen), maar ondertussen een neutrale, blanco gezichtsuitdrukking laten zien. Dit werkt zo verstorend en confronterend, dat ze hopelijk ophouden met hun lompe gedrag. Het is natuurlijk niet netjes om het zo te doen, maar iets anders helpt niet bij dit soort mensen…
Je laat vriendelijk maar beslist weten dat hun mening je al geruime tijd overduidelijk is en dat het dus niet nodig is deze bij elk bezoek weer te herhalen. Onder onderwerp graag.
Of: je zegt dat je erg ongelukkig zou zijn in een leeg, doods, sfeerloos, echoënd onpersoonlijk huis.
Of: als je op bezoek gaat bij je schoonouders kan je hun huis bespreken zoals zij het jouwe doen: Goh, wat galmt het hier zeg. Wat is het hier leeg en saai. Het lijkt wel of hier niemand woont. Kale bedoening. Dat u zich thuis kunt voelen in zo’n showroom.
De reacties die Suzanne voorstelt, nl. je mening indirect duidelijk maken door hetzelfde bij hun te doen, namelijk hun huis afkraken, zijn typische voorbeelden van passief-agressief gedrag en zou ik dus niemand aanraden. beter gewoon zeggen dat je het niet leuk vindt hoe ze doen.
Beatrijs heeft volstrekt gelijk. De briefschrijfster voelt zich aangesproken en heeft er last van. Boos of kattig worden tegen de schoonouders verscherpt de boel alleen maar en die schoonouders zullen er heus niet door veranderen. Ik wens de briefschrijfster meer zelfvertrouwen toe, dan kan ze de ‘kritiek’ gewoon van zich laten afglijden.