Hond bedreigt kersttraditie

Beste Beatrijs,

Wij zijn met drie broers (vijftigers) die met onze aanhang na de dood van onze ouders elk jaar met kerst bij elkaar komen. Een mooi familiefeestje, waarnaar wordt uitgekeken. Mijn zoon en zijn vriendin ontbreken nooit. De middelste broer heeft zich enkele jaren geleden het lot aangetrokken van een minderjarige asielzoeker uit Somalië. Hij nam hem bij zich in huis, zorgde voor een opleiding en bewoog hemel en aarde voor een verblijfsvergunning. Dat lukte. Inmiddels is deze ex-asielzoeker in de twintig en woont zelfstandig met zijn Somalische vrouw en twee piepjonge kinderen. Mijn broer blijft sterk bij hen betrokken, noemt hem zijn zoon en zichzelf opa.

Mijn schoondochter had vorig jaar met kerst een hondje bij zich: een dwergkeesje in een boodschappentas. Een onopvallend beestje, dat niet blaft en op zijn plaats blijft. Maar toen de Somalische familie het diertje ontwaarde, ontstond er commotie. Een hond is vies, zij zijn er bang voor, hun kindjes kunnen vreselijke infecties oplopen en wat niet al. Mijn broer stond achter hen: dit gevaarlijke monster moest in een slaapkamer worden opgesloten. Mijn schoondochter had er veel moeite mee.

Nu nadert het kerstfeest (dit jaar bij de jongste broer) en ik maak me zorgen. Als mijn schoondochter haar geliefde huisdier elders moet stallen, zal zij zich niet echt welkom voelen. Dan komen zij en mijn zoon waarschijnlijk niet. En dan moeten mijn vrouw en ik ons beraden of wij nog wél zullen komen. We kunnen ook proberen de Somaliërs ervan te overtuigen dat de hond in Nederland een geaccepteerd huisdier is en dat zij daar beter aan kunnen wennen. Gezien hun islamitische achtergrond lijkt dat lastig. Zodat door een onnozele aanleiding een heus schisma in onze familie dreigt te ontstaan. Hoe redden wij ons familiefeest?

Hond bedreigt kerstsfeer

Beste Hond bedreigt kerstsfeer,

U viert elk jaar Kerstmis met een divers (familie)gezelschap. Deze mooie traditie is het behouden waard, maar het door uw broer geadopteerde Somalische echtpaar blijkt er een religieus ingegeven hondenfobie op na te houden. Terwijl uw zoon en schoondochter nergens heengaan zonder hun boodschappentashondje.

Het is een daad van grootmoedigheid om geen halszaak te maken van elkaars parti pris.

Meestal wordt er binnen families met uiteenlopende gevoelens over honden een compromis gezocht. Dan verblijft de hond tijdens een bezoek in een andere ruimte. In dit geval lijkt die oplossing betrekkelijk zwaar geschut, omdat het zo’n minuscuul hondje betreft dat stilletjes in een tas verblijft en niemand last bezorgt. Uw middelste broer lijkt de aangewezen persoon om de zaak van de hond te bepleiten bij zijn aangenomen Somalische familie. Hij kan (nog eens?) uitleggen hoe het zit met westerlingen en honden en zeggen dat het voor sommige hondenbezitters even moeilijk is te scheiden van hun hond als voor sommige moslima’s om hun hoofddoek uit te laten. Hij kan uitleggen dat een hond voor sommigen even aanstootgevend is als voor anderen een hoofddoek. En dat het een daad van grootmoedigheid is om geen halszaak te maken van elkaars parti pris en ieder het zijne te gunnen.

De boodschap aan de Somaliërs kan luiden dat ze meer dan welkom zijn bij het kerstdiner, maar dat er nog een ander schepsel aanwezig zal zijn, waar ze verder niets van te vrezen hebben. Als ze hier uit smetvrees of religieus purisme nee tegen zeggen (of als uw middelste broer uit loyaliteit weigert om als bemiddelaar op te treden), dan ligt een schisma onafwendbaar op tafel. Op dat moment gaat het niet meer om de hond, maar om personen. Als u persoonlijk een keus moet maken tussen een kerstdiner zonder uw zoon/ schoondochter en een kerstdiner zonder de aanhang van uw broer, zal het niet moeilijk zijn om uw prioriteiten te bepalen. Familie zal het winnen van niet-familie.