Beste Beatrijs,
Ik ben opgevoed met goede tafelmanieren en algemeen beschaafd gedrag. Ik ben beleefd tegen onbekenden, vloek niet en eet zoals ik ook in een restaurant zou eten. Daar heb ik veel plezier van gehad. Het heeft me veel moeite gekost om mijn zoon (10) tafelmanieren bij te brengen en ik moet zeggen: alleen nog zonder volle mond leren praten en dan zijn we er. Nu zijn sinds een jaar twee bonuskinderen (12 en 10) aan tafel geschoven. Zij eten alleen met een vork en soms met hun handen. Als ik er iets van zeg, roepen ze: ‘Boeie!’ Hun vader die prima weet hoe het hoort haalt zijn schouders hierover op. Hij zegt dat het vanzelf wel goed komt, als ze ouder worden. Dit stoort me heel erg en ik overweeg om voortaan met mijn eigen zoon alleen te eten. Wat te doen?
Ik kan het niet aanzien
Beste Ik kan het niet aanzien,
Met uw kind apart eten is een slecht idee. Dan verliest u elk idee van een gezamenlijke (gezins)maaltijd. Kinderen van 10 en 12 zijn nog best opvoedbaar. Leg de regels nog eens duidelijk uit aan de kinderen: niet met de handen maar met mes en vork eten, niet smakken of met volle mond praten enzovoort. Leg ook uit waaróm het van belang is om goede tafelmanieren te hebben: mensen worden misselijk als ze anderen op een smerige manier zien eten. Uzelf ook.
U zult de regels telkens moeten herhalen. Probeer er een spelletje van te maken. Als het de kinderen lukt om een avondmaaltijd zonder fouten te eten, kunnen ze punten verdienen. Bij een X aantal punten kunnen ze iets verdienen: snoep of geld of wat dan ook. Uw vriend moet het hier wel mee eens zijn en achter uw aanpak staan. Dus u moet hem eerst ervan overtuigen dat prettige tafelmanieren niet vanzelf opbloeien, maar net als andere vaardigheden moeten worden aangeleerd. Als hij en u het niet eens worden, is uw campagne gedoemd te mislukken.
Ik zou hier nu graag mijn visie op tafelmanieren willen delen. Ik denk dat de basis moet zijn dat iedereen aan tafel plezierig eet, zonder stress. Rekening houdend met elkaar en in goede harmonie. Daar zijn tafelmanieren in eerste instantie voor bedoeld. Persoonlijk heb ik een ‘allergie’ voor rigide tafelmanieren, mijn vader eiste al die dingen, met mes en vork eten, geen ellebogen op tafel, rechtop zitten etc., maar had zelf de nieuwsberichten aan staan tijdens het eten en bij iedere irritatie van hem aan tafel kreeg ik een enorme draai om mijn oren. Over tafelmanieren gesproken. Het gevolg was dat ik iedere maaltijd buikpijn had. Ik heb van mijn kinderen nooit zoiets geëist, maar ze wel op het hart gedrukt om bij andere mensen te kijken hoe deze mensen eten en je daaraan aan te passen. Want als gast is het niet beleefd om bijvoorbeeld met een lepel te eten als de mensen bij wie je eet met mes en vork eten, maar andersom ook niet. ‘Keurig’ met mes en vork eten als gastheer en gastvrouw dat anders doen kan hautain overkomen en is dus ook niet aardig. Mijn grens was, en is nog steeds, dat ik geen ruzie wil aan tafel. Bij mij thuis is het zo dat iedereen van mij precies zo mag eten zoals hij of zij het het prettigst vindt. En echt, geen normaal mens vindt het prettig om als een varken te eten, dus dat gebeurt ook niet. Wat betreft de ‘bonuskinderen’, wil je dat ze het fijn vinden bij jou aan tafel of wil je ze buikpijn bezorgen? Je kunt ze best iets uitleggen of iets voordoen. Je kunt ook je eigen grenzen aangeven en dan liefdevol een compromis zoeken. Maar als je gaat eisen en dwingen met ‘de wet in de hand’ dan ben je naar mijn gevoel echt verkeerd bezig.
“Boeie” roepen tegen je bonusmoeder is ook bepaald niet zoals het hoort. Ook op dit punt moet de vader veel meer in actie komen!
Als je de vader niet meekrijgt is het gedoemd te mislukken. Ik zou ook met mijn eigen zoon en/of partner apart gaan eten. Constant herhalen..? Hm nee. De wortel ligt bij de vader.
“Boeie” roepen naar je bonusmoeder als reactie op een redelijke opmerking is ook bepaald njet zoals het hoort. Ook hier moet de vader dringend in actie komen.
Beste Beatrijs,
Precies hetzelfde probleem had ik met mijn bonuszonen van rond de 10. Mijn man steunde me hier niet in. Wat zeur je toch, ze hebben het al zo moeilijk, zei hij.
Ik heb me jaren zitten ergeren aan hun gebrek aan manieren.
Daar kwam verandering in toen ze meisjes gingen ontmoeten. Toen kwamen ze bij mij om te leren hoe je met vork en mes eet en hoe je je in een restaurant gedraagt. Het is dus nog goed gekomen. Mijn advies is: geduld
Wat een vreselijke term, “bonuskinderen”, het klinkt als een cadeautje, maar vaker zijn ze iets wat je ongevraagd “in de maag gesplitst” krijgt, en zeker in dit soort situaties.
Als hun vader er niet achter staat, kunt u wel ophouden. Ik ben er heel erg tegen om kinderen “om te kopen” om ze manieren te leren. Dan willen ze overal voor beloond worden, en sommige dingen, zoals normen en waarden, doe je omdat het moet, punt uit, niks beloning. Ook dàt moeten ze leren. En spelenderwijs leren kun je met kleuters nog wel doen, maar met 10 en 12 jaar kun je het wel vergeten.
Krijgt u vader niet mee, dan zou ik wel degelijk overwegen apart te gaan eten en dit meedelen èn uitvoeren! Het kan hen misschien niet schelen, maar úw maaltijd wordt verpest door hun ongemanierdheid en u hoeft niet aan de bak om er wat van te maken. U heeft er recht op van uw maaltijd te kunnen genieten. Soms is het nodig een daad te stellen en wie niet horen wil, moet maar voelen. Als u doorzet, bestaat de kans dat uw partner en diens kinderen het toch ongezellig gaan vinden en hun best willen doen gemanierd te eten.
Werkt het niet, dan geniet u in alle rust samen met uw zoon van de maaltijd.
Gaat dit wel echt over tafelmanieren? Ik denk dat het veel meer gaat over het ingewikkelde proces van samengestelde gezinnen. Als alle omstandigheden ideaal zijn, duurt het 4 tot 7 jaar voor er een nieuw evenwicht is. U wilt zich graag thuisvoelen door geen gesmak te horen. Zij willen zich ook graag thuisvoelen door dezelfde vrijheid te hebben die ze altijd bij hun vader hadden om ‘makkelijk’ te kunnen eten. U heeft voor de situatie gekozen, zij niet. Als er in één keer andere regels zijn voor uw bonuskinderen, gaat dat zich tegen u keren, zeker op deze leeftijd en de jaren die nog gaan komen. U kunt hoogstens vertellen dat u er misselijk van wordt als u hen hoort smakken. En hun vader kan zeggen dat hij van hen verwacht dat ze rekening met u houden.
Ik geef de briefschrijfster absoluut gelijk. Ik ben het ook eens met Beatrijs, als ik de briefschrijfster was zou ik hier eens goed met de vader over gaan praten. Hij moet de kinderen corrigeren, niet u. Het roepen van “boeien” vind ik al helemaal belachelijk, de vader zit erbij en kijkt ernaar? U heeft nu een jaar een relatie, misschien moet u nagaan of u überhaupt met zo’n onverschillige en passieve man samen wilt zijn. Goede tafelmanieren – of in dit geval gewoon eten met mes en vork, niet smakken en niet met de mond open eten – zijn echt het minste wat je kunt vragen van iemand. Ook van kinderen die bijna naar de middelbare school gaan.
Behalve zelf een goed voorbeeld geven (zo doe je dat soort dingen) heb ik mijn kinderen wel eens voorgehouden dat ze later misschien wel eens met een prins of prinses zouden dineren. Of gefilmd zouden worden tijdens een diner of iets in die trend. Dan zouden ze toch niet de hele tijd stress willen hebben zo van, doe ik het wel goed?
Als je in je jeugd al goede tafelmanieren leert wordt het een automatisme waar je je hele leven plezier van hebt.
De biologische ouders zijn hoofdverantwoordelijk in de opvoeding, niet de stiefouders. Maar dat wil niet zeggen dat je als stiefouder nooit een stiefkind mag corrigeren.
Dat iets vanzelf goed gaat komen als kinderen ouder worden, betwijfel ik. Ze zullen het toch moeten leren. Als vader hen nooit aanspreekt op hun tafelmanieren, moet stiefmoeder het maar eens proberen.
Beatrijs zegt dat het niet gaat lukken als de vader niet bereid is om mee te werken. Waarschijnlijk heeft ze gelijk. Toch zou ik het persoonlijk gewoon proberen, ook als de vader geen zin heeft om zijn kinderen te corrigeren.