Beste Beatrijs,
Een vriendin van mij, veertiger net als ik, keert zich fel tegen de sociale media, zonder er ooit kennis van te hebben genomen. Eerst kon ik hier wel om lachen, maar zo langzamerhand begin ik me te storen aan haar felle anti-houding. Ze vindt sociale media nergens voor nodig, het is in haar optiek pure tijdverspilling. Ik vind het juist makkelijk dat vrienden in binnen- en buitenland dankzij Facebook in grote lijnen op de hoogte worden gehouden van mijn reilen en zeilen. Ze zien foto’s van mijn verhuizing, kiekjes van de schoolmusical van mijn kinderen, weten dat ik op vakantie ben geweest. Op mijn beurt zie ik ook wat zich afspeelt in hun leven. Zo kan ik mensen feliciteren, sterkte wensen en een praatje met ze maken. Ideaal.
De vriendin in kwestie woont aan de andere kant van het land en zie ik niet vaak. Als ik met haar afspreek heeft zij een flinke informatieachterstand. In mijn ogen kiest ze hier zelf voor door te weigeren zich aan te sluiten bij sociale media. Zij vindt dat we regelmatig moeten bellen om elkaar op de hoogte te houden van wat zich afspeelt in ons leven. Ik vind het leuk om haar af en toe te treffen maar heb geen tijd voor een wekelijks telefoongesprek van een uur of langer. Ik weet dat ik haar niet kan verplichten om op Facebook te gaan, maar ik vind haar opvattingen erg rigide en niet bepaald van deze tijd. Ik vind het ook niet verstandig van haar dat ze geen idee heeft wat haar kinderen allemaal delen via sociale media. Wat is uw mening hierover?
Vriendin is anti-Facebook
Beste Vriendin is anti-Facebook,
Tja, iedereen moet vooral doen waar-ie zin in heeft. Als uw vriendin geen Facebook wil, dan niet. Zulke verschrikkelijk belangrijke dingen staan er nu ook weer niet op. Ik bedoel: het is helemaal niet erg om de foto’s van de schoolmusical van het kind van je vriendin te missen. Het punt van de informatieachterstand zie ik dus niet zo. Het meeste wat gemist wordt is onbelangrijk, en het belangrijke kan in korte tijd worden bijgepraat. Deelnemen aan het leven van je kinderen door middel van Facebook kent zijn eigen weerbarstigheden. Veel tieners zitten helemaal niet te wachten op hun ouders als Facebookvrienden, omdat ze dat ongewenste bemoeienis vinden. Enfin, ook hierin kan iedereen zijn eigen weg zoeken.
Uw eigenlijke probleem schuilt er in dat u vindt dat uw vriendin te vaak contact wil. Een keer per week een uur aan de telefoon hangen met een vriendin aan de andere kant van het land is inderdaad best veel. Dat werd in de pre-Facebooktijden ook al als hoogfrequent beschouwd. Ik zou zeggen: ontmoedig uw vriendin door haar voorlopig niet zelf te bellen en de telefoontjes die van haar komen kort te houden. Dan zegt u na vijf of tien minuten dat u moet ophangen omdat u andere dingen te doen hebt. Wanneer u zachtjes in de remmen knijpt, zal ze vanzelf naar een frequentie van contact evolueren die u beter bevalt. Een keer per maand misschien? Facebook staat hier eigenlijk los van.
Facebook geeft een vertekend beeld van het leven. Alsof iedereen veel vrienden heeft, die allemaal leuke en vrolijke dingen meemaken. Wat erg, dat je zegt dat je vriendin haar opvattingen niet van deze tijd zijn.
Onderstaande tekst schiet me zo te binnen, als ik aan facebook denk.
Voor mijn ouders is het album met de plaatjes
Die zo vals getuigen van een blijde jeugd
Maar ze tonen niet de zouteloze praatjes
Die een kind opvoeden in eer en deugd
Boudewijn de Groot
Ik zit zelf ook op facebook en ik zet er ook wel eens wat op. Dan blijft het wel oppervlakkig.
Als ik zie en lees dat een vriendin van mij zwaar ziek is, bel ik. Dat is het voordeel van facebook. Maar als een goede vriendin niet op facebook zit vind ik dat niet erg.
Dan bel je elkaar een keer. Hoeft nog niet eens ieder maand, maar zo af en toe. Woon je bij elkaar in de buurt dan ga je bij elkaar op de koffie. Hoeft ook nog niet iedere week.
Je kan iemand de voordelen van Facebook voorhouden maar als iemand er geen zin in heeft houdt het gewoon op. Ikzelf ben gek op Facebook en houd niet van telefoneren, al komt iemand met nog zoveel pro-telefoon argumenten. Ieder zijn ding. Trouwens, als er sprake is van een echt goede vriendschap, valt of staat deze niet vanwege wel of geen Facebook.
Nu ik langer gebruik maak van Facebook, merk ik toch dat het een showroom is met alleen maar veel geluk en alleen de leuke dingen plaatsen. De echte (naar mijn idee) dierebare cotnacten gebeuren nog altijd met elkaar zien.
Volgens mij zijn sociale media het nieuwe bellen. Mensen die hier niet aan mee willen doen, zijn een beetje te vergelijken met mensen die in vroegere jaren uit principe geen telefoon wilden (je schrijft me maar een brief). Begrijpelijk in het begin. Later niet meer houdbaar.
Je moet gewoon, of je dat wil of niet, met je tijd mee gaan. Als ik mijn sportclubje uitnodig voor een borrel, ga ik echt geen 12 mensen bellen. Dat gaat dus via facebook. En die ene die dat niet wil gebruiken, mist de uitnodiging dus.
Ik verdenk weigeraars er soms van dat ze op een vervelende manier aandacht willen trekken, interessant willen doen. Kijk mij eens anders zijn dan de rest. Kijk mij eens geen gebruik makenvan een makkelijk medium: ik ben zo bijzonder dat u moeite voor mij moet doen.
Ik denk dat, na Hyves, nu ook Facebook alweer op z’n retour is. Ik ben niet de enige die zich ergert aan het feit dat je almaar meer reclame opgedrongen krijgt, onder het mom van de kans iets te winnen.
Als ik mijn sportclub zoals Johanna schreef, uitnodig doe ik dat per mail.
Hoef je dus niet te bellen, en je hebt daarbij ook geen facebook nodig.
Johanna schrijft: Ik verdenk weigeraars er soms van dat ze op een vervelende manier aandacht willen trekken, interessant willen doen. Kijk mij eens anders zijn dan de rest. Kijk mij eens geen gebruik makenvan een makkelijk medium: ik ben zo bijzonder dat u moeite voor mij moet doen.
Ik geloof dat Johanna in de omgekeerde wereld leeft.
Aan Maarten, dat valt reuze mee. Jarenlang heb ik een vast telefoonnummer gehad omdat twee (oudere) familieleden geen mobiel hadden (en geen interenet). Het was toen duur om van vast naar mobiel te bellen. Nu zijn zij overleden en heb ik mijn vaste nummer opgezegd. Ik bedoel hiermee te zeggen dat ik best moeite wil doen om te kunnen communiceren. Dat wil zeggen…. bij mensen waar je redelijkerwijs niet meer kan verwachten dat ze de nieuwe ontwikkelingen kunnen volgen.
Ik vind het niet hebben van een facebook account iets heel anders dan geen mobiele telefoon hebben. Facebook is voor mensen die geen account willen hebben misschien wel een enorme inbreuk in de privacy. Ik heb 1 jaar een account gehad, kreeg veel reacties van ‘oude’ kenissen die weer contact wilden, lijkt in eerste instantie leuk, maar vaak is een contact niet voor niets verwaterd. Verder kreeg ik veel ongewenste contact verzoeken van onbekenden en kreeg ik in de gaten dat wat ex vriendjes van mij vaak op mijn account keken. Op een gegeven moment heb ik mijn account opgeheven: beste beslissing van 2010. Wat een rust!!! Nooit weer facebook!!!
Facebook is geen leefstijl, grote keuze of iets om lang over na te denken. Het is een medium van zijn tijd om contact te hebben. Net als briefpost, email, telefoon of skype. En er zijn altijd mensen die niet met de tijd mee gaan. Er zijn ook mensen die ‘hun eigen muziek’ blijven luisteren uit de jaren ’70-’80 of nooit zullen overstappen naar CD’s.
En je kan niemand verplichten om met de tijd mee te gaan. Maar ik vind het wel bloody irritant om rekening te moeten houden met deze mensen. Ze maken zichzelf zo apart en bijzonder. En soms vinden deze mensen het zelf ook niet meer leuk om dingen te missen. Zoals mijn moeder die klaagde dat ze zo weinig foto’s had van de kleinkinderen. Die staan namelijk op Facebook. Toen is ze met horten en stoten online gegaan en nu is ze een notoire ‘Liker’ geworden.
Ik snap wel dat mensen geen Facebook willen. Immers: alles staat online en je hebt er geen controle meer over. Dat er veel foto’s op Facebook staan en dat Facebook voor je bijhoudt wanneer je vrienden jarig zijn is leuk, maar wat als Facebook ineens besluit er mee op te houden? Dan is alles weg! Het is een gratis dienst, je kunt er niet zomaar rechten aan ontlenen. En (oudere) mensen die wat minder goed weten hoe ze bijvoorbeeld privacyinstellingen aanpassen lopen het risico dat ongewenste ogen meelezen.
Wat Johanna schrijft is overigens ook waar. Ik heb het de afgelopen 15 jaar in mijn omgeving zien gebeuren met diverse (oudere) mensen. “Nee hoor, WIJ hebben geen computer nodig.” “Nee hoor, sneller internet hoeft niet.” “Zo’n mobieltje? Onzin!” “Een tablet? Nee, daar ben ik te oud voor, en het is toch overbodig.” In alle gevallen werd het genoemde na een paar jaar weerstand toch aangeschaft, en vervolgens werd luid verkondigd dat de persoon in kwestie niet snapte waarom de rest van zijn vrienden er niet óók eentje had, want wat superhandig was het allemaal.
Zelf ben ik trouwens een enthousiast Facebookgebruiker.
Kortom: moet je nou je best doen om mensen te bereiken of om bereikbaar te zijn?
Barbara: uiteraard mail ik ook. Ik schreef het zo omdat ik duidelijk wilde maken dat ik niet iedereen opbel.
Marieke. Goed beschreven!
Je kunt niemand verplichten gebruik te maken van een ‘computer’ dus ook geen Facebook.
Het is schandalig dat je bij de bank alles op de computer moet doen,ik wil immers niets met zoon dom apparaat werken plus dat alles online veel goedkoper is dan in de winkel,dit is de schuld van de digitalisering en ik doe er ook niet aan mee,ik hoop dat er een groep komt die zich verzet tegen deze misselijkmakende manier van handelen.Computers de wereld uit gewoon mensen aanspreken