↑
Spring naar inhoud

Brood en wijn vermengen

Beste Beatrijs,

Binnen onze kerkgemeenschap is discussie ontstaan over de hygiëne bij gebruik van de avondmaalsbeker. Brood, in de vorm van matses, en wijn worden samen gedeeld. De wijn gaat in één beker, die met servet rond gaat. Ieder veegt na gebruik de bekerrand met het linnen servet schoon. Anderen kiezen ervoor de matse in de wijn te dopen. Is het nog wel van deze tijd om op deze manier de boodschap: ‘Drinkt allen hieruit, dit is de beker van het Verbond’ zo letterlijk te nemen?

Neemt en eet

Beste Neemt en eet,

De praktijk om de beker te laten rondgaan met gebruikmaking van servet lijkt me voldoende beantwoorden aan hygiënische standaarden. Wat het dopen van de matse in de wijn betreft: dat lijkt een minder eerbiedige gewoonte. Door dit gesop raakt de wijn bezoedeld met losgeweekte kruimels die andere mensen dan weer moeten opdrinken. Stel in de kerkgemeenschap voor om op te houden met metselen en het eten en drinken niet langer te vermengen. Het is beter als gelovigen een stukje van de matse afbreken en het daarna doorgeven en dit niet ook nog in de wijn dopen. Bij het Laatste Avondmaal werd ook geen brood in wijn gedoopt. Het bloed van Christus is tenslotte geen dipsaus.

Artikelen in Eten en drinken, Kerk.

Gelabeld met , .

rev="post-9637" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 29 september 2018 09:01

Doorgaan met werken

Beste Beatrijs,

Ik ben een man van 83 en heb mijn hele leven in de techniek gewerkt. Na mijn pensionering in 1998 heb ik me op allerlei activiteiten gestort, heb onderzoek gedaan op het gebied van recycling en ben gepromoveerd. Momenteel ben ik nog bezig met de toepassing van mijn bevindingen. Al met al heb ik een heel boeiend leven, dat me overigens wel wat heeft vervreemd van leeftijdgenoten. Door de meesten word ik bewonderd, maar ik krijg ook wel eens de indruk dat men vindt dat ik meer van het leven als pensionado zou moeten genieten. Zelf vraag ik me ook wel eens af of ik het langzamerhand niet welletjes zou moeten vinden. Eens zal ik de beslissing moeten nemen om met werken te stoppen. Liefst voordat ik door de omstandigheden gedwongen word en zeker voordat mijn omgeving scherper ziet dan ikzelf dat het tijd wordt. Hoe kijkt u hier tegenaan?

Wanneer ophouden?

Beste Wanneer ophouden,

Zolang er nog werk is, is er leven, zal ik maar zeggen. Volgens mij is er niets mis met doorwerken tot de laatste snik, in het harnas sterven en dat soort dingen. Sommige mensen zijn dol op freewheelen, andere mensen houden van werken. Er is geen enkele reden voor u als liefhebber van werken om over te stappen naar het kamp der genieters, en al helemaal niet omdat andere mensen vinden dat u dat moet doen. Doe gewoon waar u aardigheid in hebt. 83 jaar is in deze tijd nog lang niet stokoud. U merkt het vanzelf wel, wanneer het werken u zwaar begint te vallen en dan wordt het tijd om gas terug te nemen. Er is ook niets op tegen om door te werken, totdat de omstandigheden of afnemende gezondheid dit onmogelijk maken. Er bestaat geen plicht om op te houden met werken, terwijl het nog prima gaat en u er plezier in hebt. Werken is tenslotte een belangrijke manier om het leven zin te geven.

Artikelen in Werk.

Gelabeld met .

rev="post-9635" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 29 september 2018 09:00

Scabreuze appjes

Beste Beatrijs,

Onze zoon van vijftien heeft via Whatsapp sjans met een meisje van zijn leeftijd dat hij heeft leren kennen bij de huiswerkbegeleiding. Binnenkort hebben ze hun eerste afspraakje. Omdat er in het verleden dingen behoorlijk fout zijn gegaan met zijn internetcontacten, houden wij als ouders de vinger aan de pols en controleren met enige regelmaat de chatgeschiedenis. Aldus kwamen wij er achter dat de tortelduiven in spe, zonder ook nog maar één keer gezoend te hebben, via de app al de meest intieme dingen bespreken. Dit beslaat het hele spectrum van masturbatie tot en met diverse soorten seks, en dit alles niet in algemene zin. In pre-internet tijden hielden onze verlegenheid en onzekerheid de voortplantingsdrift wel een beetje in toom, maar nu zitten ze elkaar al op te geilen voordat honk 1 is bereikt! Hoe zorgen wij er als ouders voor dat puberrelaties zich op een gezonde en fatsoenlijke manier ontwikkelen?

Ouderwetse (?) vader

Beste Ouderwetse (?) vader,

U leest mee met het whatsapp verkeer van uw zoon. Is 15 jaar daar niet te oud voor? Weet uw zoon dat u dit doet? Nee, waarschijnlijk. En hij zal het ook niet leuk vinden, als hij erachter komt dat zijn ouders meelezen. Enfin, u schrijft dat er eerder dingen misgegaan zijn met uw zoons internetcontacten, dus misschien zijn er afspraken gemaakt dat u als ouders een en ander kunt controleren. In dat geval (maar ook wanneer die controle-afspraken er niet zijn) raad ik u aan om de whatsapp-conversatie als aanleiding te gebruiken om uw zoon ten sterkste te waarschuwen tegen het uitwisselen van naaktfoto’s. Zolang het bij woorden blijft, alla, maar bezweer hem om weg te blijven van het versturen en ontvangen van naaktbeelden, want daar komt alleen maar ellende van.

Ik denk trouwens dat er een groot verschil bestaat tussen wat mensen in hun eentje aan scabreuze fantasieën zitten op te tikken en wat ze doen als ze in levenden lijve tegenover elkaar staan. Communicatie via schermpjes ontaardt gemakkelijk in quasi wereldwijze stoerdoenerij, maar eenmaal oog in oog zouden betrokkenen nog wel eens door schuchterheid bevangen kunnen worden.

Als ouders moet u een beetje in de gaten houden met wie uw zoon omgaat. Geef hem een aantal spelregels mee. Op deze leeftijd komt het uitgaanscircuit niet in aanmerking voor afspraakjes. Ze mogen nog niet eens alcohol. Dus dat kunt u simpel verbieden. Zeg tegen uw zoon dat hij z’n vriendinnetje thuis kan uitnodigen, omdat u benieuwd naar haar bent. Ook kunnen ze best samen naar de film of zoiets. Het duo mag op uw zoons kamer zitten, maar logeren is er niet bij. Dat kan altijd later nog eens, en wie weet is de liefde alweer voorbij, voordat het serieus wordt. Als u zich betrokken en regulerend opstelt, loopt het niet uit de hand.

Artikelen in Liefde en relaties, Tieners.

Gelabeld met , , .

rev="post-9631" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 22 september 2018 09:02

Geen afscheid willen

Beste Beatrijs,

Ik (jongen van 18) heb mijn vwo-diploma behaald en ben nu een tussenjaar van plan. Binnenkort ga ik voor acht maanden op reis naar het buitenland. Mijn moeder vindt het nodig om een afscheidsfeest of -etentje te hebben met mijn vrienden, voordat ik vertrek. Dit omdat het de band zou versterken of iets in die geest. Ik heb hier eigenlijk totaal geen behoefte aan. Wat is gebruikelijk om te doen als je voor langere tijd op reis gaat?

Geen zin in afscheid

Beste Geen zin in afscheid,

Als je geen afscheidsfeestje wil geven, hoeft dat niet! Voor je moeder is je vertrek naar het buitenland voor een tussenjaar iets heel anders dan voor je vrienden. Je moeder ziet een echt afscheid naderen, want je verdwijnt voor een klein jaar uit haar liefhebbend, spiedend oog. Maar voor jongeren van die leeftijd is een tussenjaar in het buitenland de normaalste zaak van de wereld. Bovendien zit iedereen op sociale media, waarop ze voortdurend berichten en foto’s plaatsen over wat ze meemaken. Het contact tussen vrienden wordt niet wezenlijk aangetast, dus er hoeft ook geen met tranen overgoten afscheid plaats te vinden. Reserveer dat voor het thuisfront.

Artikelen in Reizen, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met .

rev="post-9629" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 22 september 2018 09:01

Achteraf moeten betalen

Beste Beatrijs,

Onlangs werd ik gevraagd of ik mee wilde naar het restaurantetentje na de afstudeerceremonie van een goede vriend en huisgenoot. Dat vond ik leuk natuurlijk. De groep bestond uit twaalf mensen: zijn ouders en zussen, zijn vriendin en enkele goede vrienden. Ik meende dat het op kosten van zijn ouders zou zijn. Bij het afscheid heb ik zowel hem als zijn vader bedankt. Een paar dagen later kreeg ik per mail een rekening van 30 euro, toch een flink bedrag voor een student. Ik zal uiteraard betalen, maar hoe kan ik zo’n onaangename verrassing in de toekomst voorkomen? Wat is gebruikelijk? Binnenkort studeer ik zelf af. Mijn ouders hebben al aangeboden om mijn afstudeeretentje te betalen. Ik mag hiervoor niet meer dan vier personen vragen. Hoe kan ik mijn genodigden (onder wie de afgestudeerde vriend) duidelijk maken dat dit op kosten is van mijn ouders?

Een onverwachte rekening

Beste Een onverwachte rekening,

Wat u is overkomen is niet zoals het hoort! Terecht ging u ervan uit dat u als gast vrijgehouden zou worden voor het etentje waarvoor u was uitgenodigd. Het is echt heel vervelend om na afloop een rekening gepresenteerd te krijgen. Als een restaurantbezoek volgens het ieder-betaalt-voor-zich principe is opgezet, moet dat van tevoren duidelijk zijn, zodat deelnemers (er is dan geen sprake meer van ‘gasten’) kunnen beslissen of ze wel of niet mee doen. Sommige mensen, zeker arme studenten, zeggen liever nee tegen de gelegenheid om 30 euro over de balk te mogen gooien.

Bij uw eigen afstuderen kunt u tegen de mensen die u bij het eten wil hebben van tevoren zeggen dat de kosten voor uw ouders zijn. Normaal gesproken hoeft dat niet erbij gezegd te worden, omdat het vanzelfsprekend is dat genodigden niet hoeven te betalen voor een etentje. Maar na deze minder prettige ervaring kan het geen kwaad om uw gasten gerust te stellen.

Artikelen in Eten en drinken, Horeca, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met , .

rev="post-9627" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 22 september 2018 09:00

Jij mag komen, maar je vriend niet!

Beste Beatrijs,

Mijn broer gaat trouwen. De hele familie is uitgenodigd, ik kreeg een uitnodiging die alleen aan mij is gericht. Na mijn echtscheiding heb ik al drie jaar een vaste relatie met een Chinese man. Mijn broer heeft hem niet uitgenodigd voor zijn huwelijk. Hij weigert mijn relatie te accepteren, omdat mijn vriend van Chinese afkomst is. Ik heb daarom besloten niet naar de bruiloft van mijn broer te gaan. Mijn broer heeft wel mijn ex-man uitgenodigd. Mijn ex wil erheen gaan met onze dochter. Ik heb er geen probleem mee dat mijn ex-man en broer contact hebben. Maar ik vind het ongepast dat hij nu met onze dochter op deze bruiloft verschijnt, terwijl mijn huidige partner geweigerd wordt. Ik heb er met mijn ex over gesproken, maar hij weigert het serieus te nemen. Mijn moeder vindt dat ik door als enige niet te komen de relatie met mijn broer verpest. Ik zie dat anders. Wat is in deze situatie juist om te doen?

Partner niet welkom

Beste Partner niet welkom,

Het is natuurlijk schandalig om iemand uit te sluiten vanwege zijn etnische afkomst. Dat is pure discriminatie. Het is onbegrijpelijk dat uw broer dit doet en ook onbegrijpelijk dat niemand in de familie hiertegen protesteert. Uw moeder zou tegen uw broer moeten zeggen dat hij op moet houden met die onzin in plaats van u te verwijten dat u de relatie met uw broer verpest. Het is uw broer die de zaak verpest, want het is nogal wiedes dat u niet naar de bruiloft kunt gaan, als uw vaste partner uitdrukkelijk wordt uitgesloten. Misschien kunt u nog eens met uw ex-man praten en de situatie iets scherper aanzetten. Uw ex zal het toch ook wel vreemd vinden dat hij wel welkom is en uw nieuwe partner niet? Uw ex zal toch niets tegen Chinezen hebben? Misschien kan uw ex tegen uw broer zeggen dat hij graag naar de bruiloft komt op voorwaarde dat u samen met uw nieuwe vriend ook welkom bent.

Als uw moeder (of uw ex) niet bereid is om het voor u op te nemen en uw broer tot de orde te roepen (met ander woorden: als iedereen die discriminatie wel best vindt), dan blijft er voor u inderdaad niets anders over dan wegblijven en er met uw vriend een gezellige avond van maken.

Artikelen in Broers en zussen, Bruiloft.

Gelabeld met .

rev="post-9623" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 15 september 2018 09:02

Moet ik een rok aan?

Beste Beatrijs,

Mijn kleinzoon, die zelf niet religieus is opgevoed, gaat trouwen met een meisje uit een gereformeerde gemeente. Daar gelden nogal wat voorwaarden: geen witte trouwjurk, geen bruidsboeket mee in de kerk en de dames in rok en met hoed. Mijn dochter (moeder van de bruidegom) en ik dragen nooit een jurk of rok, laat staan een hoed. Moeten wij ons nu aanpassen aan de regels van die gemeente of kunnen we volstaan met feestelijke kleding naar onze eigen smaak?

Strenge kledingcode

Beste Strenge kledingcode,

Ik kan me nauwelijks voorstellen dat dit soort dwingende kledingvoorschriften ook gelden voor niet-gelovige kerkbezoekers. Er zullen wel vaker huwelijken worden gesloten in streng gereformeerde gemeenten, waar ook niet-gelovige buitenstaanders bij aanwezig zijn. Mogen vrouwelijke huwelijksgasten van een andere geloofsovertuiging of zonder religie de kerk niet in, als zij het jurk-plus-hoed-uniform niet dragen?

Vraag eens aan uw kleinzoon hoe dit zit. Staat er een controlerend persoon bij de ingang van de kerk die dames in een lange broek en zonder hoed de toegang verspert? Als uw kleinzoon bevestigt dat dit inderdaad het geval zal zijn, kunt u zich hierop voorbereiden. In dat geval heeft u misschien nog wel een jurk van lang geleden in de kast liggen die u aan kunt trekken. Wat de hoed betreft, kunt u vast wel voor een paar euro ergens een strooien hoed op de kop tikken. Als er geen sprake is van toegang weigeren bij niet gevolgde kledingvoorschriften, kunt u de eisen naast u neerleggen en in een beschaafd broekensemble de kerk betreden, eventueel met een tijdelijk hoofddoekje voor het geval een onbedekt dameshoofd aanstoot zou geven.

Artikelen in Bruiloft, Kerk.

Gelabeld met , .

rev="post-9621" 6 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 15 september 2018 09:01

Restjes overhevelen

Beste Beatrijs,

Af en toe ga ik met een buurvrouw uit eten voor de gezelligheid. Zij heeft al een hele tijd een chronische mondinfectie met blaren. Bij ons laatste etentje legde zij ineens haar stuk vlees waarvan ze al gegeten had op mijn bord in mijn sla. Ze vond het voor zich zelf te veel en nam aan dat ik het dan wel zou opeten. Dit vlees heb ik niet aangeraakt en de sla waarin het lag ook niet meer. Jammer, want het was erg lekkere sla. Ik zei dat ik genoeg had aan mijn eigen gerecht en vervolgens sneed zij – op mijn bord! – nog een paar stukjes vlees af om bij nader inzien toch zelf op te eten. Ik stond paf. Ik wil dit niet meer meemaken, maar ben bang iets te zeggen, dan komt er ruzie. Ze zegt altijd wel dat haar kwaal niet besmettelijk is, maar het is toch geen leuk idee. Hoe kan ik dit het beste oplossen?

Ik ben toch geen vuilnisbak?

Beste Ik ben toch geen vuilnisbak,

Of iemand nu wel of geen chronische mondinfectie heeft, het is nooit, en ik herhaal: nooit, gepast om zonder toestemming voedsel van je eigen bord over te hevelen op andermans bord. Dus u had daar best iets over kunnen zeggen tegen uw buurvrouw. Bijvoorbeeld, toen ze aanstalten maakte om haar vlees op uw bord te dumpen: ‘Nee, dank je, ik heb meer dan genoeg aan mijn eigen eten.’ Of u had, toen ze haar vlees onverhoeds bij u deponeerde, het onmiddellijk weer terug kunnen plaatsen, terwijl u zei: ‘Nee, dank je, ik heb hier geen behoefte aan.’ Daar had heus geen ruzie van hoeven te komen. Als zij haar eten niet op krijgt, betekent dat niet dat u het moet opeten. Ze kan zoveel laten liggen op haar eigen bord als ze wil.

Artikelen in Eten en drinken, Horeca.

Gelabeld met .

rev="post-9619" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 15 september 2018 09:00

Schrik van de buurt

Beste Beatrijs,

Deze week stapte ik (man, vijftiger) de voordeur uit, toen plots drie buurkinderen in de leeftijd van vijf tot tien jaar mij de doorgang beletten. Alle drie hielden ze een neppistool of -geweer op mij gericht. ‘Geef je over!’ schreeuwde de eerste. ‘Ik schiet je dood’ dreigde de tweede. ‘Ik schiet alle ramen van je huis kapot!’ voegde de derde er aan toe. Even was ik sprakeloos. Beelden van dodelijke schietpartijen op high schools en kapotgeschoten steden in Syrië flitsten door mijn hoofd. ‘Dat kun je niet menen!’ was het enige dat ik kon uitbrengen, terwijl ik mijn armen langzaam omhoog stak. Toen de drie soldaatjes om de hoek waren verdwenen, voelde ik de impuls om de ouders aan te spreken die een paar huizen verder wonen. Ik zag ervan af uit onzekerheid over een mogelijk minder begripvolle reactie van de ouders op mijn klacht over hun geliefde kinderen. Tegelijk vind ik het echt niet kunnen dat een buurkind mij ‘Ik schiet je dood!’ in het gezicht schreeuwt. Ben ik overgevoelig? Is dit normaal hedendaags speelgedrag? Wanneer ik een volgende keer mijn leven niet zeker ben, hoe pak ik dit dan aan?

Agressieve buurkinderen

Beste Agressieve buurkinderen,

Tja, het zijn kinderen hè. En nog tamelijk jong ook, met alle onbezonnenheid van dien. Ze waren waarschijnlijk scènes uit films of computerspelletjes aan het naspelen. U had echt niet uw handen in de lucht hoeven te steken. U had ze koeltjes kunnen toespreken: ‘Jongens, hou eens even op met die rotgeintjes. Laat me er door en ga voetballen of zoiets.’ Ik begrijp wel dat u geschrokken bent van deze nep-overval, maar ik weet niet of het verstandig is om aan te bellen en u te beklagen bij de ouders. Dat maakt het incident groter dan het is. In plaats van doelgericht verhaal halen, kunt u beter een omweg nemen. Wacht af tot u een van de ouders ziet op straat, en schiet hem of haar terloops aan: ‘Zeg, nu ik u toch zie, dat zoontje van u en z’n vriendjes joegen me laatst de stuipen op het lijf met speelgoedpistooltjes en doodsbedreigingen. Stel dat ze dat bij een oud dametje zouden doen. Die zou een hartaanval van de schrik kunnen krijgen! Misschien moet u tegen hem zeggen dat hij en z’n vriendjes geen buren moeten bedreigen.’

Als u het een beetje luchtig houdt en niet zozeer spreekt vanuit uw eigen ontsteltenis, maar uit consideratie met andere (oudere) buurtgenoten, zullen de ouders dat minder als een frontale aanval op hun eigen bloedjes opvatten en dringt uw boodschap beter door. Hopelijk spreken ze later een hartig woordje met hun kinderen.

Artikelen in Buren, Kinderopvoeding.

Gelabeld met .

rev="post-9617" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 8 september 2018 09:02