↑
Spring naar inhoud

Getuige voor peperdure bruiloft in buitenland

Beste Beatrijs,

Een goede vriendin is verloofd met een buitenlander en ze gaan trouwen in zijn land van herkomst. Ik ben voor het twee dagen durende huwelijk als getuige gevraagd en heb spontaan toegezegd.

Nu heb ik een brief ontvangen met informatie over huurauto’s en de vraag of ik via het bruidspaar het hotel willen reserveren: kosten 60 euro per nacht. Ik had er wel op gerekend dat de vliegreis op eigen kosten zou zijn. Dat heb ik er ook wel voor over, maar ik vind het niet erg gastvrij dat ik verplicht word om een huurauto en drie overnachtingen te betalen. Ik moet toch al een aantal snipperdagen van mijn werk opnemen voor deze excursie.

Ik heb mijn vriendin laten weten dat ik geschrokken ben van de kosten, en ik kreeg een reactie in de trant van: „Ja maar, zo’n huwelijk maak je maar één keer mee.” Als ik toch naar het huwelijk ga, wordt er dan van mij verwacht dat ik ook nog een cadeau of geld geef? Ik weet zeker dat zij het mij nooit zal vergeven als ik zeg dat ik het allemaal te duur vind en dat ik daarom niet kan komen. Wie hoort welke kosten te betalen?

Kromliggen voor bruiloft

Beste Kromliggen,

Dit is een buitengewoon onsympathieke manier van uitnodigen. Het gaat eigenlijk al te ver om een bruiloftsgast met internationale reiskosten op te zadelen. Zo’n uitnodiging moet heel voorzichtig worden gebracht: „Zeg, we gaan trouwen op Sicilië, en ik zou het ontzettend leuk vinden als je erbij was, maar ik begrijp het heel goed als je daar niet zoveel tijd en geld voor kunt vrijmaken.” Dat geeft de vrijheid om ’ja’ of ’nee’ te zeggen. Stel dat een genodigde dan toch de reis wil maken (als je vliegreizen lang van tevoren bestelt, zijn ze goedkoper), dan mag die er in ieder geval van uitgaan dat de verblijfskosten wél voor rekening van het bruidspaar zijn. Een cadeau hoort er natuurlijk bij, u kunt niet met lege handen op een bruiloft verschijnen.

Zoals het er nu naar uitziet staat u voor torenhoge kosten, alleen voor de dubieuze eer om getuige te mogen zijn op haar huwelijk. Zoiets mogen vrienden niet van elkaar vragen. Ik raad u aan om ervan af te zien. Zeg tegen uw vriendin dat het u verschrikkelijk spijt, maar dat deze investering uw budget te boven gaat en dat u ook geen zin hebt om een lening ervoor af te sluiten.

Ze zal het u niet vergeven, voorspelt u. Misschien begrijpt ze het ineens wel, als u het bedrag in koele cijfers noemt. Zo niet, dan is daar niets aan te doen. Dan is die vriendschap voorbij. Toch erheen gaan omdat u bang bent dat ze anders boos wordt, zal de vriendschap ook ondermijnen. In dat geval bent ú degene die zit te mokken en het haar niet vergeven zal. Zeg het liever af, dat is goedkoper.

Artikelen in Bruiloft, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met .

rev="post-417" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 5 juli 2007 19:58

Tafelschikking in restaurant

Beste Beatrijs,

We gingen onlangs met tien mensen uit eten, vier stellen, twee singles. In het restaurant nam iedereen een afwachtende houding aan. Dat gedraal vond ik maar niks en aangezien ik de initiatiefneemster van het etentje was, ging ik zitten en klopte op de stoel naast me voor mijn wederhelft zo van: ’Ga zitten jongen!’ Als er één schaap over de dam is volgen er meer, dacht ik. Toevallig kwamen de meeste stellen naast elkaar te zitten. Een vrouw die nog niet zat, zei vinnig: ’Jullie gaan allemaal naast elkaar zitten, dat hoort niet!’ Zij vond het kleinburgerlijk en bekrompen als stellen naast elkaar gingen zitten. Ik voelde me aangesproken. Afwachten wie waar gaat zitten, zodat je niet naast iemand terechtkomt die je niet mag, dát vind ik bekrompen. Ik vind dat je gewoon moet gaan zitten, zoals het uitkomt, zonder allerlei bijbedoelingen?

Ga toch gewoon zitten!

Beste Ga toch,

In een gezelschap dat met elkaar gaat eten moeten inderdaad de stellen uit elkaar worden gehaald. Tenslotte zitten die elke dag al tegen elkaar aan te kijken, ze kennen elkaars verhalen en meningen, en ze willen ook wel eens met iemand anders praten. Een informeel etentje heeft niet per se een van tevoren bedachte tafelschikking nodig (al is daar niets op tegen), maar is zeker gebaat bij opgesplitste stellen. Ook een samenklontering van vrouwen aan de ene kant en van mannen aan de andere kant van de tafel moet worden voorkomen. Als dat gebeurt, valt het gezelschap automatisch uiteen in een typisch vrouwengesprek hier en een typisch mannengesprek daar, en die voorspelbaarheid vindt lang niet iedereen leuk. Het is toch handig als degene die uitnodigt improviserenderwijs een beetje richting geeft aan de aanwezigen. Dan wordt het gezelschap losgeweekt uit de bestaande partner- en sekseverbanden en komen mensen door elkaar terecht. Dat geeft interessantere conversaties.

Verder brengt een goede gastvrouw in principe geen mensen op een etentje samen die een hekel aan elkaar hebben. Als personen die elkaar niet mogen toch om een of andere reden samen moeten worden uitgenodigd, dan zorgt de gastvrouw ervoor dat ze zo ver mogelijk van elkaar af komen te zitten.

Artikelen in Eten en drinken, Horeca.

Gelabeld met , .

rev="post-2229" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 28 juni 2007 22:03

Oma wil geen oppasdag

Beste Beatrijs,

Mijn jongste dochter heeft twee kinderen, een meisje van acht en een jongen van een half jaar. Het zijn heel drukke kinderen, die voortdurend aandacht eisen.

De baby krijst veel en slaapt nu al niet meer overdag. Een en ander wordt volgens mij veroorzaakt door de wijze waarop mijn dochter met haar kinderen omgaat. Maar ik bijt nog liever mijn tong af dan dat ik daar iets van zeg. Onlangs deelde mijn dochter me mee dat het haar en haar man een goed plan leek om mij een vaste dag per week op de kleinkinderen te laten passen, zodat zij tijd voor zichzelf heeft. Ze werkt niet en heeft dat ook niet meer gedaan sinds de komst van de oudste. Maar ze wordt zo moe van haar kinderen dat ze er niet meer tegen kan, zegt ze. Ik schrok van haar mededeling en heb meteen gezegd dat ik best af en toe wil bijspringen, maar niets voel voor een vaste wekelijkse oppasdag. Na veertig jaar werken genieten mijn man en ik volop van onze vrijheid. Bovendien kan ik na een lange revalidatie wegens RSI eindelijk weer voorzichtig iets met mijn handen doen, maar baby’s optillen bezorgt me veel pijn. Ben ik een ontaarde oma dat ik niets voel voor het plan?

Liever geen oppas

Beste Liever geen,

Dit is natuurlijk geen manier van doen. Uw dochter kán helemaal niet aan u mededelen dat u oppas gaat worden, want u bent zelf de baas over hoe u uw dagen doorbrengt. De correcte gang van zaken is dat zij u vriendelijk vraagt of u er heel misschien wat voor zou voelen om op regelmatige basis op haar kinderen te passen, waarna u het verzoek even vriendelijk afwijst. Waarbij u het medische argument (kan niet tillen, heb RSI) in stelling brengt. Op dat moment is het gesprek al afgelopen en hoeft u niet meer in te gaan op het feit dat u geen zin hebt in vaste oppasafspraken, laat staan dat u het onderwerp ’onhandelbare, slecht opgevoede kinderen’ hoeft aan te snijden.

Over dat laatste hebt u totnutoe gezwegen. Heel verstandig. Zodra u dit onderwerp te berde brengt, komt er geheid trammelant. U kunt hier alleen iets over zeggen, wanneer uw dochter u in wanhoop om advies vraagt. Zelfs als uw eerlijke mening wordt gevraagd, moet u nog steeds met fluwelen handschoentjes opereren.

Artikelen in Grootouders en kleinkinderen, Kinderopvoeding.

rev="post-1417" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 28 juni 2007 19:34

Zoon heeft verkering

Beste Beatrijs,

Mijn zoon (17 jaar en serieus in alles) heeft sinds kort verkering met een meisje van 16. Hij weet nu al dat hij met haar wil trouwen en praat daar met ons over. Het meisje is verlegen en hangt erg aan onze zoon. Eigenlijk vind ik (moeder) het niet zo leuk dat mijn zoon verkering heeft op zo jonge leeftijd. Ik weet niet goed hoe ik er mee om moet gaan. Hoe moet ik mij opstellen tegenover hem en het meisje? Zij zegt niet veel. Op mijn vragen geeft ze kort antwoord en dan zijn we uitgepraat. Zelf stelt ze geen vragen. Ze zit het liefst bij mijn zoon op zijn kamer. Ik heb eigenlijk niet zoveel zin om met haar om te gaan.

Nu al schoonmoeder?

Beste Nu al,

Bemoeit u zich er zo weinig mogelijk mee, zou ik zeggen. Een meisje van 16 is te jong om een schoonmoeder/schoondochter-relatie mee op touw te zetten. Uw zoon mag dan serieus van aard zijn, het leven zelf is nog veel serieuzer, en de grootste kans is dat deze verkering over een of twee of drie jaar weer voorbij is. En zo niet, dan ziet u te zijner tijd wel weer verder. Het heeft op dit moment geen zin om tijd en moeite te investeren, dus laat het stel met rust. Het meisje is niet in u geïnteresseerd. Dat kunt u haar niet kwalijk nemen. Weet u nog hoe u zelf was toen u 16 was? Misschien had u toen ook wel een stille of openlijke geliefde. Hebt u destijds één gedachte gewijd aan de moeder van het object van uw verlangen? Nee natuurlijk! Moeders van vriendjes figureren helemaal niet in de belevingswereld van zestienjarige meisjes.

Zeg tegen uw zoon dat alles goed en wel is, maar dat zijn schoolwerk er niet onder moet lijden en dat u verwacht dat hij niet al zijn vrije tijd besteedt aan zijn vriendinnetje, maar dat hij ook zijn gezinsleven, zijn vrienden en zijn hobby’s moet onderhouden.

Artikelen in Liefde en relaties, Schoonfamilie, Tieners.

rev="post-2710" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 28 juni 2007 12:00

Eten bij mensen die niet bidden

Beste Beatrijs,

Wat moet ik doen als ik bij mensen eet die niet gewend zijn aan tafel te bidden?

Onlangs aten we bij een schoonzus. Normaal geeft zij gelegenheid tot stilte, dat deed ze nu niet. Vermoedelijk omdat al haar kinderen en kleinkinderen erbij waren. Daar had ik begrip voor, maar ik vond het wel pijnlijk. Ik heb stil voor mezelf gebeden. Omdat mijn man en ik al vreesden dat het zo zou gaan, hadden we gezegd dat we niet op de lunch zouden komen. Daarom arriveerden we tegen tweeën, maar ze hadden op ons gewacht. Hartelijk bedoeld, maar ik vond het niet zo geslaagd. Voor mij is bidden en danken heel belangrijk, omdat het niet vanzelfsprekend is dat je aan een welgevulde tafel zit en net zoveel kunt eten als je wilt.

Kan ik hardop verzoeken om stilte bij mensen die niet geloven? Ik vind dat eigenlijk te brutaal, maar ik vind het ook pijnlijk om onder de (doorgaande) gesprekken te bidden. Ik voel me dan beslist niet op mijn gemak. Ik vermijd dit soort situaties zoveel mogelijk door een uitnodiging tot eten te ontlopen.

Een ogenblik stilte

Beste Een ogenblik,

Als ook maar één persoon uit een gezelschap behoefte heeft om te bidden of te danken voor het eten, dan hoort de gastheer/vrouw dit verzoek te honoreren en namens u om stilte te verzoeken. Als u de maaltijd gebruikt bij mensen die u goed kennen, zullen zij dat automatisch doen. In geval van uw schoonzuster gebeurde dat niet. U denkt dat dat komt doordat er te veel niet-gelovigen waren, en dat zij het daarom te veel rompslomp vond. Ik denk dat het komt doordat ze het gewoon vergeten was. Haar hoofd zat bij de soep, ze vroeg zich af of het eten niet verpieterd was na die lange wachttijd en ze dácht er helemaal niet aan dat u wilde bidden.

Het is vervelend als een gast zelf om stilte moet verzoeken en daardoor de aandacht op zich vestigt. Kinderen weten niet wat er aan de hand is, verraste volwassenen zullen denken dat u een toespraak wil gaan houden. Om dit te vermijden moet u vlak voor iedereen aan tafel gaat de gastvrouw aanschieten en haar eraan herinneren of ze even een moment van stilte wil inlassen. Elke beschaafde gastheer/vrouw zal u onmiddellijk ter wille zijn. Sterker nog: ze zullen u bedanken dat u hen hier aan herinnerd hebt, want het is imperatief dat mensen die willen bidden of danken hiervoor de gelegenheid krijgen. En het is de taak van degene die het etentje organiseert om te zorgen dat die gelegenheid er komt. U hoeft dus geen etentjes te vermijden wegens het bidprobleem. U hoeft alleen de heer of vrouw des huizes van tevoren even in te seinen dat u graag een moment van stilte wilt.

Artikelen in Schoonfamilie, Visite.

Gelabeld met .

rev="post-331" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 21 juni 2007 22:39

Mouwloze receptioniste

Beste Beatrijs,

Voor mijn werk zit ik aan een receptiebalie. Normaal dragen wij een uniform, maar tijdelijk moeten wij in onze eigen kleding werken. Ik vind het altijd moeilijk te bepalen wat wel en wat niet kan. Laatst had ik een heel mooi zwart linnen bloesje aan, met een kraagje, geen laag decolleté, maar wel zonder mouwen. Ik heb er wel op gelet bij de aanschaf dat er geen inkijk is onder de oksels. Er is niks zichtbaar wat aanstootgevend zou kunnen zijn, het bloesje sluit gewoon mooi aan. Toch kreeg ik van een collega een opmerking dat dit eigenlijk niet kan aan een balie. Zij had dit geleerd tijdens haar opleiding (van lang geleden).

Ik ben geneigd om het verder prachtig zittende bloesje maar niet meer op het werk te dragen. Heeft mijn collega gelijk? Waar ik me ook nog wat zorgen over maak is het feit dat het een balie is waar ook veel allochtonen komen. Misschien nemen sommigen van hen vanuit hun geloofsovertuiging aanstoot aan een vrouw met blote armen.

Zonder mouwen

Beste Zonder mouwen,

Het bloesje dat u beschrijft lijkt me prima in orde. Ik zie geen reden om het niet op uw werk te dragen. Een net mouwloos bloesje valt binnen de gangbare kledingnormen voor publieke functies waar je met klanten hebt te maken – dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld diep uitgesneden sexy tanktops met spaghettibandjes of een ontbloot middenrif.

Op straat lopen heel wat indecent geklede mensen rond. U hoeft u geen zorgen te maken over mensen-met-strenge-geloofsovertuigingen (allochtoon of autochtoon), want die zullen na een barre tocht met het openbaar vervoer, vol met jonge, halfnaakte vrouwen in naveltruitjes en uitpuilende strings, ongetwijfeld opgelucht ademhalen als ze u daar aan de balie zien zitten in uw beschaafde bloesje.

Artikelen in Collega's, Zakelijke relaties.

Gelabeld met , .

rev="post-1293" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 21 juni 2007 22:37

Virtuele rommelmarkt

Beste Beatrijs,

Als volwassene ben ik de rommelmarkt nog niet ontgroeid. Daarom heb ik als liefhebberij op Marktplaats.nl een kleine keuterhandel in voor mij overbodig geworden spullen. Daar bood ik laatst gratis een cd-rek aan. Niet echt winstgevend, maar ik wilde er van af. Er was vrijwel direct belangstelling van iemand die er een familielid blij mee wilde maken. Bij het e-mailen vroeg de gegadigde of ik vanwege de grote reisafstand het rek wilde opsturen. De verzendkosten zou hij dan voor z’n rekening nemen.
Ik zag me zelf al bij het postkantoor staan: in mijn armen zo’n log cd-rek met standaard, nummertje 32 op de display en 56 in mijn hand. Nog los ervan dat ik eerst in de supermarkt een passende kartonnen doos van 1,5 meter bij 30 cm zou moeten zoeken en als ik dat niet zou vinden, zou ik er ergens een moeten aanschaffen. De hele heisa zou me zeker een uur kosten, voorzag ik. Ik antwoordde de geïnteresseerde dat ik dit te veel werk vond. Die mailde terug dat hij erg teleurgesteld was door mijn weinig coöperatieve opstelling. Ben ik in gebreke gebleven? Wat is de etiquette voor de virtuele rommelmarkt?

Was ik te lui?

Beste Was ik,

Iemand die iets aanbiedt ‘gratis af te halen’ hoeft niet in de rij voor het postkantoor, dat is een ding wat zeker is. De transportkosten voor een gratis ijskast komen ook voor de ophaler, niet voor de aanbieder. U neemt de moeite om een advertentie te plaatsen, omdat een ander er misschien nog plezier van kan hebben, terwijl u het ding net zo goed bij het grof vuil had kunnen zetten. Dat had verreweg de minste inspanning gekost. Geen enkele belangstellende kan van u vragen om extra tijd of geld te investeren om ergens van af te komen. Als die persoon uw cd-rek zo graag wilde hebben, had-ie het moeten komen halen.

Artikelen in Internet en e-mail.

rev="post-2502" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 21 juni 2007 01:18

Buurman fluit ’s ochtends vroeg

Beste Beatrijs,

Mijn vriend en ik wonen sinds een paar jaar naast een bejaarde man, een weduwnaar. We groeten elkaar op straat maar komen niet bij elkaar over de vloer. Wel heeft de buurman een keer gevraagd of we ’s avonds laat (na 22.30 uur) niet hard willen praten in de tuin, want dan ligt hij in bed en daar heeft hij dan last van. Daar proberen we ons aan te houden.

De buurman heeft tuinieren als hobby. Dat doet hij bij voorkeur ’s morgens vroeg, vanaf 7.30 uur. Daarbij heeft hij de gewoonte om non-stop te fluiten. Niet eens vals, dat is het niet, maar hij kent maar een stuk of drie verschillende liedjes en die fluit hij eindeloos, als een cd die op replay staat.

Een van zijn favorieten is ’When the Saints Go Marching In’, de andere twee zitten ook in het repertoire van toen. Het is zo doordringend dat ik er geregeld wakker van word. Ik werk vanuit huis, moet vaak tot laat doorgaan en dan wil ik graag een beetje uitslapen ’s morgens. Het raam dichtdoen helpt niet, ik blijf het horen alsof hij naast me staat.

Ik denk dat de buurman zich niet bewust is van de ergernis die hij opwekt, en voor de rest heeft hij niet zoveel in zijn leven (zit veel alleen thuis), dus ik vind het ook een beetje zielig om hem te bekritiseren. Bestaat er een beleefde manier om aan te geven dat ik last heb van zijn gefluit? Of moet ik ermee leren leven in de hoop dat hij snel verhuist?

Tureluurs

Beste Tureluurs,

Vraag de buurman eens voor een kopje koffie/thee, als u en uw vriend toch in de tuin zitten, en als u hem in zijn eigen huis of tuin hoort scharrelen. Gewoon voor de gezelligheid.

Na wat gepraat over koetjes en kalfjes kunt u het onderwerp ’fluiten’ aansnijden. U vraagt eerst of hij nog last heeft van uw nachtelijk gepraat in de tuin. Hij zegt dan hopelijk „Nee.” U zegt: „Mooi zo, we doen ons best om rekening met u te houden.” En vervolgens zegt u dat u voor hem ook een verzoek heeft, en dan legt u uw probleem uit. Laat (de beperktheid van) zijn repertoire maar buiten beschouwing en beperk uw argument tot uw werk/ slaappatroon. Eindig met de concrete vraag of hij zou kunnen afzien van fluiten vóór acht (negen of tien) uur ’s ochtends.

Als de sfeer daar bij uw gesprek in uw tuin prettig genoeg is, zal hij zeker genegen zijn om rekening met u te houden. Wees in de rest van het gesprek sowieso aardig voor hem. Vraag of hij het een beetje kan redden na de dood van z’n vrouw. Vraag wat voor iemand z’n vrouw was, toon belangstelling. Bied aan post voor hem te verzorgen als hij met vakantie is. Kortom, gedraag u als sympathieke buren, en hij zal bereid zijn tot een wederdienst.

Artikelen in Buren.

Gelabeld met .

rev="post-784" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 14 juni 2007 21:54

Kiezen tussen twee vriendjes

Beste Beatrijs,

Mijn probleem is dat ik (meisje van 15) er niet zo bij was met m’n gedachten, toen ik het uitmaakte met Maikel, m’n vriendje. Dat kwam door Ivan. Nu pesten de kinderen op school mij daarmee. Ze denken dat Ivan niet bestaat, omdat hij toevallig niet op onze school zit en niet in ons dorp woont. Hij bestaat echt wel, maar ik begin weer meer voor Maikel te voelen en nu weet ik niet meer wie ik moet nemen. Eigenlijk houd ik meer van Maikel dan van Ivan, maar als ik Maikel neem – hartstikke leuk, hoor, en ik zie hem ook elke dag – dan word ik op school uitgescholden voor player. En dat vind ik niet leuk. Ik weet niet wat ik moet doen en heb er haast slapeloze nachten van.

Geen player

Beste Geen player,

Als je bij nader inzien meer van Maikel houdt dan van Ivan, dan moet je Maikel nemen. Als hij je tenminste nog terug wil hebben. Want hij zal wel niet blij geweest zijn met je uitstapje naar Ivan, of die nou wel of niet bestaat.

Trek je niets aan van wat de andere kinderen op school zeggen. Je hoeft geen tekst en uitleg te geven, want wat je ook doet of laat, ze kletsen toch achter je rug, en er is altijd wel iets te vinden om een ander over uit te lachen of uit te schelden. Dat is routine onder tieners en daar doe jijzelf waarschijnlijk ook aan mee.

Artikelen in Liefde en relaties, Scholen en verenigingen, Tieners.

rev="post-2656" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 14 juni 2007 02:08