Beste Beatrijs,
Mijn stiefzoon (14) heeft zijn eerste (vakantie)liefde beet en is tot over zijn oren verliefd op een leuk meisje dat even oud is. Enig minpuntje is dat zijn liefje op een uur rijden van ons vandaan woont. Ze willen elkaar liefst elk weekend zien. Zijn moeder (mijn vriendin – zijn eigen vader is overleden) vindt het leuk voor hem, maar wil er niet voor rijden. De ouders van zijn liefje hebben hier ook geen zin in. Ik ben de enige die er geen probleem mee heeft om hem wel eens te brengen en weer op te halen. Is het oké dat ik het beperk tot één keer per maand? Ik zie het niet zitten om vaker die afstand te rijden, maar ik vind dat de andere ouders zich er wel heel gemakkelijk van afmaken. We zijn toch allemaal jong geweest?
Chauffeursdiensten
Beste Chauffeursdiensten,
Het is niet de taak van ouders om het liefdesleven van hun kinderen te faciliteren.
Het is mooi om verliefd te zijn, maar het vereist wel zelfredzaamheid van betrokkenen om hun eigen afspraken te regelen. Het is nogal aanmatigend om de logistiek van de liefde te delegeren aan derden. Het is niet de taak van ouders om het liefdesleven van hun kinderen te faciliteren, nog los van het feit dat verliefde personen doorgaans op hun privacy gesteld zijn, een voorwaarde waaraan in deze halen/brengen/logeren-opzet ook nauwelijks te voldoen is. Jonge kinderen worden voortdurend door hun ouders gebracht en gehaald. Tieners worden geacht meer zelfstandigheid aan de dag te leggen voor hun mobiliteit en op de fiets te springen. Ouders willen best af en toe hun kind ophalen van een laat feestje, maar een kind dat structurele chauffeursdiensten vraagt om een kalverliefde bot te vieren gaat te ver. Ouders kunnen zeggen: zoek maar een liefje in de buurt, zodat ik er niet voor in touw hoef. Of ze kunnen hun kind naar het openbaar vervoer verwijzen en als het kind daar geen geld voor heeft, zou het een tienerbaantje kunnen nemen.
Twee keer in een weekend twee uur kwijt zijn met halen en brengen is een enorme tijdinvestering. De andere ouders beginnen er niet aan en gelijk hebben ze. De tortelduifjes kunnen bellen, appen of face-timen. Beter nog: met de hand ouderwetse liefdesbrieven schrijven. Vakantieliefdes houden zelden stand. Niet erg. Er komt altijd weer een volgende liefde.
Ik vind het heel lief van deze stiefvader dat hij dat wil doen. Ik ben absoluut geen moeder die haar kinderen overal heen brengt maar het is toch leuk om je kind soms een plezier te doen. Mijn ouders deden dat alleen met veel mopperen en dat heb ik zelf als heel vervelend ervaren. Overigens lijkt één keer per maand mij ruimschoots genoeg.
Tsja. Lijkt me een prima standpunt, als beiden in een stad/grotere plaats wonen, en buiten de huidige coronatijden. Het is makkelijk om te zeggen dat jongeren zelfstandig ergens moeten komen, maar op het platteland is dit simpelweg niet het geval tot mensen auto kunnen rijden. En met de huidige tijden zou ik zeker jongeren wat meer naar afspraken brengen, OV brengt immers meer risico’s met zich mee.
Ik vind het nogal aanmatigend om een eerste liefde als “kalverliefde” af te doen en zelfredzaamheid eisen van een 14-jarige. Dat de liefde mogelijk (en waarschijnlijk) geen stand houdt, doet nu niet ter zake. De verliefdheid is er nu en juist op deze leeftijd wordt deze als zeer heftig en bloedserieus ervaren. Ik zou het mijn kind van harte gunnen en wil er best wat vaker voor heen en weer rijden of een treinkaartje kopen. Natuurlijk mag je daar op deze leeftijd best wat voor terugverwachten, maar daar is altijd wel iets op te verzinnen. Ouderwetse liefdesbrieven anno 2020 …. alsjeblief zeg …
Erg vreemd advies.
Een goede oplossing zou zijn om een deel van een treinkaartje te vergoeden, een jongen van 14 kan prima treinreizen. Andere opties zouden zijn om slechts 2 keer per maand op en neer te gaan. De tijd die je samen doorbrengt in de auto zou goed gebruikt kunnen worden om eens een goed gesprek met je 14 jarige te hebben over hoe het eraan toe gaat in een relatie.
Als ouder zou ik de vakantieliefde van mijn zoon juist wel serieus nemen, ook al weet ik dat het een kleine overlevingskans heeft. De zoon leert dan dat ook zijn privéleven serieus wordt genomen. Door het af te doen als een kansloze onderneming sla je de plank mis tegenover je kind.
Ik was kind in de jaren ’70 en puber in de jaren ’80 van de vorige eeuw. In “mijn” tijd beschouwden veel volwassenen pubers als inferieur aan zichzelf en andere volwassenen en kleinere kinderen op hun beurt weer als inferieur aan pubers. Ik had gehoopt dat daar anno 2020 geen sprake meer van zou zijn.
Ik vind het een schone zaak als een (stief)ouder veel voor zijn of haar (stief)kind(eren) overheeft en er blijk van geeft dat als de normaalste zaak van de wereld te ervaren. Ik sta er eerlijk gezegd nogal van te kijken dat de biologische ouders van het stel minder voor hun kinderen overhebben dan deze stiefvader. Overigens is één keer in de maand (en niet vaker!) prima, omdat vaker te veel gevraagd zou zijn aan één persoon en omdat die frequentie een duidelijk signaal afgeeft aan het stel over de rol van de andere ouders.
Ik ben van mening dat mensen aangemoedigd en geprezen moeten worden als ze iets goeds willen doen voor een ander. Voor het handelen vanuit egoïsme en het aanrichten van ellende heeft niemand aanmoediging nodig.
Ik kreeg verkering toen ik 16 was met een meisje van net 15. Haha waait wel over, dacht iedereen. Dat was erg flauw en het sloeg nergens op. Ik wist wel beter. Bij álle leeftijden gaan er relaties uit. Nu, 37½ jaar later (hé, een jubileum), zijn wij nog steeds bijeen! Dat is het punt ook helemaal niet.
Als het inderdaad een kalverliefde is, moet je dat niet faciliteren. Dat loopt vanzelf af. En als zij zelf volwassen genoeg menen te zijn voor een echte relatie, dan zijn ze ook oud en wijs genoeg om de relatie te onderhouden en samen te komen. Doe daar verder geen moeite voor.
Er zijn nog andere wegen die naar Rome leiden: zakgeld of ruimer zakgeld verdienen door hand- en spandiensten te verrichten, waardoor zoon de reis met het OV zelf kan maken.
Zo leert hij eveneens de waarde van geld kennen, vooral geld dat hij zelf heeft verdiend.
Of op de fiets, meisje ook en elkaar halverwege treffen (tenzij alle ouders een oogje in het zeil willen houden). Veertien jaar is een leeftijd om al wat meer mogelijkheden te ondernemen, middelb. schoolleeftijd, dus. Vakantieliefde hoort niet met dédain bekeken te worden, want gevoelens zijn gevoelens.
Jongeren van 14 kunnen toch prima met het openbaar vervoer reizen? Als ouder zou ik de kosten daarvan vergoeden, daarmee de vrijheid kopend voor zoon en mezelf. Hij kan ervaren hoe dat is, zelfstandig reizen, en krijgt daarmee meer controle over zijn eigen leven. En tegelijkertijd leren dat wanneer je iets graag wilt, je daar zelf ets voor moet doen. Minder afhankelijk van je ouders, da i s precies waar het om gaat in deze levensfase. Ideale casus om het te testen.
Prettige bijkomstigheid: schappelijke jongerenkaartjes van de NS vanaf 1 september.
Wordt het niet eens tijd dat we weer een beetje normaal gaan doen m.b.t. ons slaafs gedrag naar de kinderen? Het gaat hier nota bene over een puberverliefdheid. Er zullen er nog vele volgen. Er zijn zelfs al mensen die de “verkering” van hun basisschool kinderen serieus nemen, hoorde ik van een bevriende leerkracht. Tja, prinsjes en prinsesjes, en het worden er steeds meer. Dat wordt lastig later voor deze kinderen, met dank aan de goedbedoelende ouders.
Het moet niet, maar is wel sympathiek om nu en dan te brengen en/of te halen. Ik breng bijvoorbeeld een stiefkleinzoon naar zijn voetbalwedstrijden als het mij uitkomt en zijn moeder en/of grootmoeder mee willen rijden (of niet). Zo kom ik ook nog eens op Varkenoord terecht. Zomaar een voetbalwedstrijd op niveau zien! En nog patat gekregen ook.
Als je de leeftijd hebt voor een vrijage, kun je ook prima met het OV. Dat kost vast meer reistijd dan als pa je brengt, maar als de liefde groot genoeg is, moet dat geen probleem zijn (meteen een goede test). En huiswerk maken kan prima in de trein!
Vooral voor- en natransport kost vaak veel tijd. Het zou dus wel aardig zijn om de jongeman in kwestie van/ naar het station te brengen / halen. Dat geldt ook voor de ouders van de vriendin.