Spring naar inhoud


Mijn broer, de eigenheimer

Beste Beatrijs,

Mijn (enige) broer en ik, late zestigers, kunnen het redelijk met elkaar vinden, maar dat komt vooral doordat ik me altijd op hem ingesteld heb. Hij luistert slecht, spreekt alleen over zichzelf in lange, gedetailleerde verhalen. Hij toont geen belangstelling, als je iets over jezelf vertelt. Ik ben jarenlang iedere verjaardag naar hem toe gegaan met een zorgvuldig uitgezocht cadeau en naar het ziekenhuis als hij daar was beland. De laatste jaren komt hij nooit naar mijn verjaardag en in het verleden zelden. Ik krijg ook nooit iets van hem behalve een appje met een felicitatie. Ik heb zijn onverschillige houding al een paar maal ter sprake gebracht, maar er verandert niets. Ook zijn kinderen klagen erover en blijven steeds vaker weg. Zijn kleinkinderen willen niet meer mee naar opa. Ik heb al een hele tijd niets van me laten horen om duidelijk te maken wat mij met woorden niet lukt. Hij reageert niet. Via via hoorde ik dat hij kwaad was dat ik niet op zijn verjaardag ben gekomen. Het zou jammer zijn als er een situatie zou ontstaan waarin we elkaar helemaal niet meer zien. Hoe kan ik met behoud van eigenwaarde het beste reageren?

Moeite met broer

Beste Moeite met broer,

Uw broer is een eind in de zestig. Er is geen enkele reden om te verwachten of te hopen dat hij zijn persoonlijkheid/ karakter/ gedrag nog zal kunnen of willen veranderen in een door zijn omgeving gewenste richting. Vergeet het! Zelfs zijn eigen kinderen en kleinkinderen hebben genoeg van hem. Wat valt er dan nog uit te richten?

Uw broer is kennelijk een moeilijk mens zonder veel empathie of belangstelling voor zijn naasten. Misschien een kleine stoornis in het autistisch spectrum? Dat zou je ook met enige goede wil ‘zielig’ kunnen noemen, want hij mist natuurlijk een hoop op die manier en de menselijke omgang zal hem hoe dan ook niet makkelijk afgaan. U zegt dat u het jammer zou vinden als u en uw broer elkaar nooit meer zouden zien. Handel daarnaar en houd gewoon contact met hem – op uw voorwaarden en zonder wederkerigheid te verwachten. Dat betekent dat u hem af en toe belt en af en toe bij hem langs gaat, wanneer het u uitkomt. U hoeft zich niet in bochten te wringen en u hoeft zich niet aan verjaardagsdata te houden. Dure, zorgvuldig uitgekozen verjaardagscadeaus hoeven er ook niet aan te pas te komen. Op deze leeftijd zijn cadeaus toch niet meer belangrijk. Voer geen moeilijke gesprekken met hem over wat er allemaal niet aan hem deugt, ga ervan uit dat u van hem niets te verwachten hebt, maar houd contact en laat hem niet barsten, dat is het enige wat telt.

Artikelen in Broers en zussen.

Gelabeld met , .


3 reacties

Blijf op de hoogte, abonneer je op de RSS feed voor reacties op dit artikel.

  1. neeltje schrijft

    De mooiste spreukdie ik ooit gehoord heb is deze : Ik ben aardig omdat ik dat ben, niet omdat jij dat bent.

  2. Marie schrijft

    Ik ben een klein beetje allergisch voor de reactie: iemand van die leeftijd gaat niet meer veranderen, dus stel je er maar op in.
    Stel dat deze broers nog 30 jaar in elkaars leven blijven, moet je 30 jaar lang met frustraties blijven zitten “omdat je nu eenmaal ouder bent”?

    Er zijn genoeg mensen die hun leven drastisch aanpassen op latere leeftijd. Sommige mensen vinden ineens het geloof, of worden juist atheïst. Mensen starten een nieuwe relatie of gaan na jaren samenzijn uit elkaar. Vriendschappen worden gesmeed of verwateren/worden verbroken. Het is echt niet heel raar of bijzonder om te veranderen, ongeacht je leeftijd. Het enige dat er wel lijkt te gebeuren is de instelling “het kan toch niet meer veranderen”, maar er zit een groot verschil in niet kunnen, en niet willen (proberen).

    Dus: probeer het. Lukt het niet, dan bent u niet slechter af dan nu. Lukt het wel, dan zal de broer door de hele familie op een fijne manier worden herinnerd als de tijd komt.

  3. Annabel schrijft

    Ik ben het helemaal met Beatrijs eens! Deze man kan of wil niet veranderen. Dat van dat autistisch spectrum is helemaal geen gekke gedachte. Hij kan er zelf waarschijnlijk niets aan doen.
    Houd contact, app of bel, ga af en toe langs op de koffie, neem desnoods zelf wat lekkers mee. Feliciteer op een verjaardag, nodig uit, maar wees niet beledigd als hij niet wil komen.
    Als hij klaagt kunt u hem altijd rustig op zijn eigen gedrag wijzen, zonder er een ruzie over te beginnen.
    Laat hem maar in zijn waarde en blijf zelf in de uwe.



Sommige HTML is toegestaan