Beste Beatrijs,
Mijn vriend en ik (beiden 25 jaar) hebben sinds vier jaar een relatie zonder dat onze ouders dit weten. We hebben verschillende religies en onze ouders zouden boos worden en onze omgang verbieden. Wij willen het beiden goed doen volgens ons geloof, maar we komen er niet uit. Hij zal zich nooit laten bekeren tot mijn geloof en ik ook niet tot het zijne. Ik heb dat wel overwogen, maar dan dacht ik weer aan mijn ouders en familie die dat vreselijk zouden vinden. Ik heb er vaker aan gedacht om onze relatie te beëindigen en verder te kijken, maar we voelen ons zo goed bij elkaar en het idee om opnieuw met iemand anders te beginnen, het vertrouwen te winnen en te hebben is erg moeilijk. Wij genieten gewoon van elk moment dat we met elkaar hebben, maar hoe moet het in de toekomst? Ik weet het even niet meer.
Twee geloven
Beste Twee geloven,
Een relatie van twee mensen met een verschillende religie kan alleen slagen, wanneer de partners elkaar volkomen vrij laten in de geloofsbeleving en -uitoefening. Dat betekent dat ze geen kritiek geven op elkaars geloof, dat ze tolerant zijn over de praktische consequenties van elkaars geloof en dat ze niet de partner tot hun eigen geloof proberen te bekeren. Op zichzelf kan zo’n relatie best goed gaan, maar er is een belangrijk struikelblok waardoor het toch bijna altijd mislukt: de kinderen.
Als u en uw vriend kinderen krijgen, zal er een keus gemaakt moet worden in welk geloof de kinderen worden opgevoed. Opvoeden in twee geloven tegelijk is meestal onmogelijk (tenzij die religies al dichtbij elkaar liggen, zoals een katholiek en een protestant). Maar als die religies verder uit elkaar liggen, moet er een keus worden gemaakt. Dat wil zeggen: een van de partners moet zeggen: ‘Het geloof is voor jou belangrijker dan voor mij, dus laten we de kinderen maar in jouw geloof opvoeden.’
Het is heel moeilijk om zo’n stap (opoffering) te zetten en de familie van degene die zich opoffert zal niet blij zijn. Ze zijn natuurlijk om te beginnen al niet blij met de relatie. Voordat u besluit te trouwen, voordat u erin geslaagd bent de tegenstand van uw families te overwinnen, praat eerst over de vraag in welk geloof u eventuele kinderen gaat opvoeden. Als u en uw vriend het hier niet eens over kunnen worden, heeft uw relatie geen toekomst.
vroeger zeiden ze het al: twee geloven op één kussen, daar slaapt de duivel tussen.
Dat de schrijfster (/schrijver) überhaupt bekering heeft overwogen is een teken dat het geloof geen al te sterke fundering heeft. Dat gevoelens van familie genoemd worden als reden dit niet te bekeren evenzo. Je gelooft iets of niet, dat is niet afhankelijk van omgevingsdruk. Verder helemaal eens met het advies, opvoeding van eventuele kinderen is absoluut om heel goed over na te denken.
Dit is een heel mooi afgewogen antwoord. De eerste verantwoordelijkheid ligt bij elkaar en je eventuele kinderen. Het gaat hier om de liefde en die is blijkbaar groot; ik zou zeggen ga daar zelfbewust mee om. Ik ben het niet eens met Rob die de bekeringsplannen van de schrijver als tekortkoming in haar geloof ziet, want dat weten we niet.Wie zijn dan de ouders om hun kinderen hun geluk niet te gunnen? Maar zo eenvoudig is het blijkbaar nog steeds niet. Ook de eventuele kinderen kunnen/moeten vrijgelaten worden. Ze kunnen worden gedoopt, als de geloven van beide ouders dat toelaten, en daarna zouden ze een religieuze opvoeding kunnen krijgen waarover de ouders kunnen overleggen met elkaar hoe dat eruit ziet. Als het om het christelijk geloof gaat, zou ik zeggen dat bijbelkennis daarin een belangrijke rol speelt maar ook kennis van christelijke rituelen zoals kerst en pasen. En als de kinderen er oud genoeg voor zijn, kunnen ze zelf een keuze maken van welke kerk ze lidmaat willen worden. Daarmee geven deze ouders hun kinderen het vertrouwen en de vrijheid die ze nu niet zelf ervaren.
Dit probleem kan een prachtige kans zijn om samen op zoek te gaan naar de overeenkomsten in jullie religies en dus naar de essentie ervan. Grote kans dat jullie beiden hetzelfde gevoel hebben bij God, bij liefde, enz. Voor liefde gebruiken jullie waarschijnlijk hetzelfde woord, maar of je het hebt over God, Allah, the Lord, Dieu, Gott, Jahweh, Jehova, enz. is een kwestie van taal. De rest is cultuur en gebruik. Het is goed om over en weer elkaars cultuur en gebruiken te respecteren zonder de ander te willen veranderen. Wat betreft eventuele kinderen, die kunnen in de essenties en de overeenkomsten worden opgevoed en net als wanneer ouders een verschillende taal spreken en net als wanneer er -zoals trouwens altijd- in beide families verschillende gebruiken en tradities bestaan, leren beide als gelijkwaardig naast elkaar te zien. Dat is dan een voorbeeld van verdraagzaamheid en liefde en in die zin precies wat alle grote religies voorstaan.
Het hoeft niet perse zo te zijn dat jullie kinderen in 1 v/d 2 geloven opvoeden. Jullie zelf belijden jullie geloof toch ook ieder, op eigen manier?
Je zou ze in contact kunnen brengen let ieder geloof, er bepaalde waarden uit halen die relevant zijn voir ze en die gezamenlijk delen en de kinderen de vrijheid laten om zich al dan niet aan te sluiten bij een geloofsrichting en indien ze dat wensen, hen hun geen geloof op te leggen maar te laten kiezen.
Onze kinderen groeien op met ouders met verschillende religieuze achtergrond: hun Hindoestaanse vader in een land waar het grootste deel van de bevolking Hindoe is en met mij, Nederlandse van oorsprong, maar 14 jaar geleden naar Azië geëmigreerd. Ik heb zelf een Christelijke achtergrond en wil ook dit graag aan onze kinderen doorgeven. Nooit een enkel probleem geweest: noch voor de kinderen, noch voor of tussen ons als ouders.. Ik denk dat onze kinderen juist erg ruimdenkend zijn geworden en wij zelf eigenlijk ook!
Het klinkt alsof jullie vreemdgaan en discussies hebben over accepteren versus bij de partner weggaan. Een geheime relatie die niet in de realiteit staat dus feitelijk kunnen al uw positieve gevoelens hierover later ongegrond zijn. U bouwt niet eens een relatie op maar staat al 4 jaar in de wacht: wegwezen is mijn advies!
De kinderen kunnen eventueel ook om de beurt met allebei mee..dit kan toch ook een verrijking zijn van hun leven? Later kunnen ze zelf beslissen hoe ze met religie omgaan.
Als ouders niet kunnen accepteren dat hun kinderen een andere zienswijze hebben dan zullen ze ook de keuze moeten maken hoe ze daarmee omgaan.Iemand moet toch zelf de keuze kunnen maken wat voor hem of haar belangrijk is.
Is het stom om te zeggen dat ze allebei de religie moeten houden waarbij ze zich het prettigste voelen en op die manier gewoon samenleven?
Ik bedoel..laten we islam en katholiek nemen, als voorbeeld.
Zij zal dan geen hoofddoek gaan dragen, dat moet hij accepteren. Hij zal waarschijnlijk niet meegaan naar de kerk, met Kerstmis, of dan alleen voor haar. En niet meebidden, of alleen naar zijn eigen God. En de kinderen zul je moeten vertellen dat papa en mama in andere dingen geloven en dat ze helemaal zelf mogen beslissen wat zij willen geloven.
Na een tijdje zullen trouwens de briefschrijfster en de jongen toch ook wel merken of ze wat van elkaars geloof willen overnemen of niet? Of waarin ze elkaar wel/niet begrijpen.
Je hoeft niet alle regels van je geloof na te leven om ook werkelijk een gelovige te zijn.
Sommige moslims bidden eenmalig per dag, gewoon uit handigheid en omdat ze met een drukke baan geen tijd hebben. Dat maakt ze niet minder moslim. Soms een keertje extra, als ze dat zelf nodig vinden.
Het klinkt alsof de families een stuk traditioneler en strenger zijn qua religie, maar dit zijn twee jonge mensen en die kunnen samen (als ze dat graag willen) echt wel iets opbouwen waar ze allebei tevreden mee zijn.
Natuurlijk is een geloof anders dan een hobby (een vrouw die haar mans volleybal-verzameling accepteert of een man die zich neerlegt bij een vrouw die in haar atelier midden in de nacht begint te kleien en schilderen) maar als je het al 4 jaar zonder problemen met elkaar uithoudt dan vind ik het zonde om het niet verder te proberen omdat je familie op een andere manier leeft. Ik weet niet hoe streng-gelovig ze zijn, maar dit is ook niets. Volgens mij moeten ze gewoon blij zijn dat jij (een groot deel van?) je religie houdt en hij de zijne en jullie elkaar ontzettend lief vinden. Dat is waarvoor we hier op de wereld zijn (gezet.)
Lijkt mij dat Twee Geloven eigenlijk zelf wel weet dat de relatie geen toekomst heeft, maar dat ze het ongemak van deze relatie verbreken en een nieuwe relatie beginnen belangrijker vind dan knopen doorhakken.
Geen van de partijen is nu al bereid om water bij de wijn te doen, en dat zal alleen maar erger worden op het moment dat er kinderen komen. Geloof is meer dan alleen het belijden van een religie, het is ook verweven in de opvoeding, in het meegeven van normen en waarden. Dat zal dan ook het strijdpunt en breekpunt worden in de relatie. Los nog van het ongenoegen van de familieleden van beide partijen die het huwelijk afkeuren en zeer waarschijnlijk de “afvalligen” de rug toe zullen keren.
Ik heb een dergelijke relatie meegemaakt in mijn omgeving en het liep op den duur vreselijk mis. Zo lang het nog in de fase van af en toe samen afspreken zit (in elk geval niet duurzaam samenwonen), gaat het nog wel. Toen mijn kennissen wel gingen samenwonen, begonnen de problemen. Hij was moslim en wilde absoluut geen kerstboom of andere kerstgezelligheid in huis, want dat paste niet in zijn cultuur en geloof. Tijdens de ramadan stond het hem tegen als zijn vriendin wel gewoon thuis at en dronk gedurende de dag. Zij van haar kant wilde niet meedoen aan offerfeest of suikerfeest. Maar ook in de dagelijkse praktijk botste het steeds vaker. Ik wil niet zeggen dat het niet goed KAN gaan, maar dan moet je echt allebei willen geven en nemen, en zelfs dan zullen er van tijd tot tijd wrijvingen zijn.
Nog enigszins onderbelicht vind ik dat het hier gaat om mensen van 25 die al 4 jaar lang een geheime relatie hebben. In mijn ogen zal dat geen volwaardige relatie zijn, want als het lukt om dit 4 (!) jaar lang geheim te houden zullen ze met veel beperkingen samen zijn. Wellicht zijn vrienden ook onwetend over de relatie. Hoe doen ze het met vakanties, verjaardagen en feestdagen?
Van 25-jarigen mag je verwachten dat ze hun eigen keuzes maken en daarvoor staan. Dat ‘ouders boos worden en de omgang verbieden’ is geen reden om een relatie geheim te houden. Ik vind dat bijzonder onvolwassen en het zegt eigenlijk ook dat beiden niet echt voor de relatie gaan. Angst voor de reactie van ouders is blijkbaar groter dan de liefde voor elkaar. Bovendien laat ze buiten beschouwing dat de acceptatie van een relatie vaak toch ook gekoppeld is aan de mate van overtuigingskracht die een relatie uitstraalt. Als ouders zien dat er geen houden aan is binden ze vaak mokkend in.
Briefschrijfster lijkt er eigenlijk ook zelf niet in te geloven maar ziet op tegen weer het hele proces doorgaan van iemand ontmoeten en samen iets opbouwen. Voor iemand van 25 is dat een bizarre redenering, je hebt je hele leven immers nog voor je. Dat praktische argument is ook geen basis om een relatie voort te zetten.
Ik denk dat deze twee mensen zich moeten realiseren dat ze volwassenen zijn die zelf verantwoordelijkheid moeten nemen. Op de houding die uit de brief blijkt kun je geen relatie bouwen. Naast het geloofspunt zit er meer scheef.
Eventuele kinderen zouden geen probleem moeten vormen. Uiteraard krijgen ze de geloven van hun ouders mee, maar zij moeten/willen hun eigen waarheid ontdekken. Naar mijn mening horen kinderen vrij te zijn wat ze willen geloven. Dan ontstaat er ook geen onenigheid over welk gewoon ‘echt’ is. Natuurlijk krijgen ze normen en waarden mee van hun ouders.
Mijn moeder is Christelijk, mijn vader neigt meer naar Atheïsme. In mijn jeugd heb ik weinig gemerkt van dit verschil in levensfilosofie. Ze lieten elkaar in hun waarde wat dat betreft.
Natuurlijk kreeg ik wel wat mee, maar was vrij om te geloven wat ik wilde.
Zoek verder de verbinding, in plaats van wat jullie verdeeld. Wat vinden jullie echt belangrijk de kinderen mee te geven?
Is er in je geloofsgemeenschap een ruimdenkend persoon die je vertrouwt (dat ie niet met je ouders gaat praten) en bij wie je te rade kunt gaan (eventueel online?)? Of iemand uit je familie, die wat vrijzinniger in het geloof staat dan je ouders, maar wel bekend is met hun zienswijze?
Dat vraag ik omdat je misschien meer hebt aan een gesprek met iemand die de denkbeelden waarmee je bent opgegroeid, begrijpt (dan de adviezen van ons hier). En misschien kunnen je vriend en jij ook met een tolerant persoon praten die in de religieuze tradities van je vriend staat?
Want zoals het nu is, zou je moeten kiezen tussen je familie of je vriend, en voor je vriend geldt blijkbaar hetzelfde. Inmiddels zijn jullie aan elkaar verknocht geraakt en kunnen jullie elkaar moeilijk loslaten. Daarom is het ’t waard om te onderzoeken of er ergens toch nog ruimte en hoop te vinden is voor jullie relatie, waarbij jullie families jullie keuze voor elkaar op termijn wel leren accepteren (na aanvankelijke moeite). Als jullie met elkaar willen doorgaan is het bovendien belangrijk om van elkaar te weten hoeveel ruimte jullie elkaar kunnen bieden wat betreft de eigen geloofsbeleving, rituelen, tradities etc.
Mochten jullie uiteindelijk besluiten om niet verder te gaan, dan is dat in ieder geval een weloverwogen besluit.
Tot slot: twee geloven kunnen heel goed op één kussen mits er wederzijdse tolerantie en begrip is.