Beste Beatrijs,
Sinds een half jaar heb ik een liefdevolle en gepassioneerde verhouding met een single man. Mijn echtgenoot, met wie ik al lang en gelukkig ben getrouwd, heeft mij om verschillende goede redenen die ruimte gegeven. Bedoeling was dat het naast elkaar zou bestaan, maar mijn minnaar wil meer: hij ziet in mij zijn grote liefde en zijn toekomst. Ik heb mij daar door alle verliefdheid een beetje in laten meeslepen, maar ben wel altijd duidelijk geweest dat ik mijn gezin niet zou verlaten. Er is zeker veel liefde tussen ons, maar bij mij is dat niet genoeg om met hem verder te gaan. Hierdoor is de relatie met mijn minnaar onder druk komen te staan, ook door allerlei emotionele manipulaties van zijn kant.
Nu staan we op een punt dat hij en ik elkaar toch zullen moeten loslaten. Ik zou het liefst verder gaan zoals het was, maar mijn minnaar durft het risico niet te nemen op nog meer pijn. We willen graag op een goede manier afscheid nemen en hebben als laatste redmiddel een relatiepauze van zes weken zonder enig contact ingelast om te kijken of we echt zonder elkaar verder kunnen. Is dit een goede manier om de pijn te verminderen? Hij zit nu nog zo in mijn hoofd dat ik er bijna heel de dag mee bezig ben.
Affaire loopt uit de hand
Beste Affaire loopt uit de hand,
Hij wil u als hoofdgerecht, terwijl u genoeg hebt aan hem als bijgerecht.
Uw paramour vraagt te veel van u. Hij zet u onder druk om uw gezin te verlaten, maar u wil dat niet. Dat betekent dat er een eind moet komen aan deze parallel-relatie. Zes weken time out heeft geen zin. De relatie moet helemaal worden verbroken. De reden daarvoor is duidelijk: hij wil u als hoofdgerecht, terwijl u genoeg hebt aan hem als bijgerecht. De belangen van u en uw minnaar sporen niet met elkaar. Waarom zou u dan doormodderen? Daar worden hij en u alleen maar ongelukkig van. Er is geen goede manier om de pijn van het afscheid zodanig te verzachten dat hij vrede heeft met het verbreken van de relatie. Het enige positieve wat uw minnaar zichzelf kan voorhouden is dat hij zonder u beter af is, want dan heeft hij tenminste zijn handen vrij om iemand anders te zoeken die wel helemaal voor hem kiest in plaats van dat hij zich uitlevert aan een vrouw die haar tijd en liefde moet verdelen onder te veel afnemers.
Het ziet er niet naar uit dat uw minnaar het zal kunnen opbrengen om een punt achter de affaire te zetten. Zet daarom uw eigenbelang opzij en doe het zelf. Geef uw minnaar zijn vrijheid terug en zet de zes weken time out om in eeuwigdurende time out. Houd het afscheid kort. Tranen mogen. Zeg: ‘Ik zal je nooit vergeten en het ga je goed.’
Wat fijn dat uw man zo liefdevol heeft gereageerd. Ik heb nog een merkwaardig ongevraagd advies. Kijk samen met uw man, als het hele boeltje voorbij is, samen naar de oude film ‘brief encounter’. Dat zal u beiden denk ik veel troost en vertrouwen geven.
Helemaal eens met het antwoord van Beatrijs! Succes! Sterkte!
.In zulke situaties verzeild raken gaat vlotter dan er weer uit komen.
Echter nu denkt u er elke dag aan maar dit vermindert op den duur ook weer.
Van de dingen die gebeuren in ons leven kunnen we weer leren.
Even door de zure appel heenbijten en u zal opgelucht ademhalen dat het allemaal achter de rug is.
Wat gek. Ik heb precies deze vraag al op Ouders Online zien staan en de vraagstelster heeft een heleboel adviezen gekregen.
Zeg: ‘Ik zal je nooit vergeten en het ga je goed.’ is een geweldig goed advies van Beatrijs. Al denk ik dat het wel iets meer zou moeten zijn dan deze korte zin, ik begrijp dat het van haar kant ook wel echt iets wat was. De man in kwestie verdient iets meer, met dat voorbehoud dat er in haar reactie ook niks mag zitten dat een aanknopingspunt voor meer.
Ik verwijt die man ook wel wat. Zelf heb ik ooit in eenzelfde situatie gezeten. Ik single, zij getrouwd (met kinderen als bezwarende factor), echt waanzinnig verliefd, allebei. En toch zei ik: jij bepaalt wat er gebeurt en ik respecteer dat je ook van je man houdt en dat jullie iets delen (kinderen en een verleden) waar ik niet in kan treden. Ergens was ik reëler dan haar, ik zag haar verliefdheid en ook de mijne. Maar ik zag ook dat het met een bepaalde context te maken had, dat je niet zomaar van de een naar de ander kunt springen. Zelfs dat ik hem had kunnen zijn. Dat soort overwegingen heet volwassen zijn. Die vrouw en ik hebben nu een mooie herinnering en geen rancune of spijt. Ze is nu gelukkig met haar man denk ik. Natuurlijk schuurt er iets maar mensen worden nu eenmaal verliefd, gelukkig hebben we er geen ramp van gemaakt. Volgens mij is dat een mooi principe.
Beatrijs heeft gelijk. Het is beter de knoop gelijk door te hakken. Ik zou het wel onder vier ogen doen onder een kop koffie. Zeg gewoon: We hebben een fijne tijd gehad, bedankt daarvoor, maar onze ideeën over de toekomst lopen te ver uit elkaar, dus ik neem nu afscheid van je en ik verzoek je ook geen contact meer met me te zoeken. Zelf verwijder je zijn telefoonnummer en emailadres en eventuele andere gegevens uit je telefoon/computer en desnoods blokkeer je die.
Wat is dat toch telkens met die vreemdgangers hier, die met een jankverhaal advies komen vragen aan Beatrijs. Voor een situatie waarvan ze zelf ook wel wisten dat het nergens op slaat. Na verliefdheid blijft als t goed is wat over en dat wordt dan een relatie dan wel huwelijk. Dat heeft veel meer te bieden dan een of andere escapade met een sportleraar. Het moet volwassenen toch lukken om dat een paar weken vlinders te onderdrukken? Neem je zelf toch niet zo serieus. En heb t fatsoen naar je partner om je handen thuis te houden. Stuitend dat er zo op gereageerd wordt hier alsof t de normaalste zaak van de wereld betreft.
@Jan020: de brievenschrijfster heeft het er met haar echtgenoot over gehad, en hij geeft haar de ruimte. Dus er is mijns inziens geen enkele sprake van vreemdgaan. Er zijn bovendien zat open relaties die gewoon goed gaan.
Helemaal eens met Jan020. Gewoon jammer dat veel mensen vinden dat ze met die verliefde gevoelens “iets moeten doen”. Mijn moeder zei vroeger dan: Als het je overkomt en je bent getrouwd , ga je in een hoekje zitten wachten tot het over is. Dan weer verder met het echte leven. Dat heet volwassen zijn. Maar ja, daar hoef je tegenwoordig niet mee aan te komen. Wordt gezien als ongevoelig en veel te kort door de bocht. Je moet nu je “gevoel volgen”, met als consequentie de schade die je aanricht, maar dat neemt men dan maar op de koop toe. Gewoon een vorm van egoïsme, hoort bij de tijdgeest.
Ook eens met Jan020 en Scotty. Komt uit de jaren 70 wat goed voelt is goed. Als dat waar was zouden we elke dag een slagroomtaart eten. En dan die Marc met zijn zelffelicitatie. Dat het kennelijk goed is afgelopen ligt niet aan u. U heeft gespeeld met vuur. Het is heel naar dat je je als mens steeds meer een product gaat voelen dat elk moment kan worden ingeruild. Totale onthechting.