Spring naar inhoud


Man of minnaar?

Beste Beatrijs,

Ik ben een getrouwde vrouw met kinderen. Ik heb ook een minnaar die ik niet zoveel zie als ik zou willen. Ik zou graag met deze minnaar doorgaan en mijn huwelijk opgeven voor hem. Maar hij zegt het niet aan te kunnen om zijn gezin te verlaten voor mij (hij is ook getrouwd, met kinderen). Ik heb hier veel verdriet om. Mijn man is op de hoogte van de relatie met mijn minnaar, zijn vrouw weet van niets. Ik weet dat het zo niet lang door kan gaan. Maar ik kan het niet opbrengen om te breken met mijn minnaar. En dan de tweede keuze: blijf ik bij mijn man of ga ik alleen verder? Wij zijn wel in relatietherapie. En mijn man houdt heel veel van mij. Ik voel wel genegenheid voor mijn man. Maar of ik van hem houd weet ik op het moment niet goed. Hebt u goede raad voor mij?

Innerlijk verscheurd

Beste Innerlijk verscheurd,

U bent een getrouwde vrouw met kinderen. Uw eerste solidariteit ligt bij uw kinderen. Zou daar althans moeten liggen. U hebt een minnaar. Dat is natuurlijk leuk voor u. Zo leuk dat u zelfs uw huwelijk wil opgeven (chaos in uw eigen leven, in dat van uw man én in dat van uw kinderen!) om met hem samen voor altijd gelukkig te zijn. Maar uw minnaar wil dat helemaal niet! Die wil gewoon lekker blijven zitten waar die zit met zijn eigen vrouw en kinderen. Heel verstandig van hem.

Waarom zou die man kiezen om met andermans kinderen te gaan samenwonen (want u wil uw kinderen ongetwijfeld niet kwijt, dus die blijven bij u) in plaats van bij zijn eigen kinderen te blijven? Dat is niet aanlokkelijk voor hem, vervelend voor uw kinderen en ellendig voor zijn kinderen. Om maar te zwijgen hoe erg het is voor uw man en uw minnaars vrouw om als grofvuil aan de straat te worden gezet. De kans dat de door u gewenste relatiebestendiging met uw minnaar gunstig uitpakt voor de betrokkenen is nihil. Laat dit tot u doordringen en vergeet hem als nieuwe levenspartner. Dat wordt toch niks.

Verder vraagt u zich af of u alleen moet gaan wonen (mét uw kinderen dan toch zeker) of bij uw man moet blijven. Wel, ik denk dat u beter bij uw man kunt blijven (die trouwens wel ongelooflijk begripvol en koelbloedig is dat hij niet onmiddellijk zelf naar een advocaat is gesneld om de scheiding aan te vragen – mijn complimenten voor uw man). Als u eenmaal een gescheiden alleenstaande moeder bent, vindt u niet snel weer een andere man. Denk maar niet dat u er aantrekkelijker op wordt voor uw minnaar tegen de tijd dat u, gescheiden en wel, totaal beschikbaar voor hem bent. Integendeel zelfs. U zult zien dat hij u dan helemaal niet meer hoeft. Als u een scheiding doorzet, zal dit erop uitdraaien dat u zelf de rest van uw leven alleen blijft, terwijl u het leven van uw man en kinderen voor een lange periode behoorlijk vergald hebt. En dit alleen maar voor een minnaar die nu ook weer niet zo verschrikkelijk stapel op u is.

Blijf gewoon thuis en probeer uw huwelijk uit het moeras te trekken. Uw man is kennelijk nog niet gillend weggelopen – dat scheelt alweer – en uw gevoelens voor uw minnaar slijten wel op den duur.

Artikelen in Huwelijk en scheiding, Liefde en relaties, Vreemdgaan.


25 reacties

Blijf op de hoogte, abonneer je op de RSS feed voor reacties op dit artikel.

  1. nobody schrijft

    Laat nooit je gezin achter voor je minnaar ook al beloofd hij voor jou te kiezen. Doe dit NOOIT.
    Geloof me, ik ben er met open ogen ingelopen.
    En wat heb ik? Niets meer.
    M’n eigen gezin kapotgemaakt en zit nu alleen, en hij gaat vrolijk verder met zijn eigen gezinnetje
    Alsjeblieft blijf helder en doe geen gekke dingen.
    Probeer eruit te komen met je eigen gezinnetje.
    Heel veel sterkte. De liefde voor je minnaar slijt echt wel.
    Hou vol.

  2. Anja schrijft

    Ik zit precies in dezelfde situatie alleen bij beide partijen zijn geen kinderen, maar maakt het daarom niet moeilijker. Ik weet ook niet goed wat ik ermee moet, maar hem opgeven doe ik nog zeker niet!

  3. Karijn schrijft

    Het is een vreselijke situatie, maar vind de reactie van Beatrijs wel erg kort door de bocht.
    “Als u eenmaal een gescheiden alleenstaande moeder bent, vindt u niet snel weer een andere man. […] Als u een scheiding doorzet, zal dit erop uitdraaien dat u zelf de rest van uw leven alleen blijft…”

    Ik ben zelf een alleenstaande moeder, dus voel me behoorlijk aangesproken hierdoor. Zoals het hier wordt geschetst behoor ik nu tot ‘het soort’ dat niet snel een andere man zal vinden en de rest van mijn leven alleen blijft?

    Ik ben het eens met het verhaal over het opgeven van een huwelijk voor een minnaar. Maar was enige nuance hier wel op z’n plaatst geweest en had het advies om de relatie met haar man eens goed onder de loep te nemen nadrukkelijker naar voren moeten komen.

  4. J.C. schrijft

    Er bestaat ook nog zoiets als een soort van Karma en dus ben ik het eens met Beatrijs.
    Weet je wat het mooie is van de liefde, het kan alleen geplant worden op “schone” grond, ander groeit het niet, nooit.
    Je hoeft maar om je heen te kijken om te zien dat dat klopt, teveel mensen zijn bezig met het planten op vieze aarde en daarom is het alleenstaande aantal ook stijgende.
    Mijn Oma en Opa zijn ongetwijfeld tegen dezelfde dingen aangelopen maar die zeiden stellig: “NOOIT”.
    En dat heeft ze gelukkig met elkaar gemaakt tot het eind.
    Dat je zo iemand tegen komt als je een man hebt die echt van je houdt is altijd zo, dat zijn de testen des levens, noem het God, noem het natuur of wat dan ook maar dit alles gebeurt met een reden en je hebt de eerst tekenen van je minnaar al gehad.
    Je krijgt altijd van die “leuke” keuzes in het leven om Rechts of Links af te slaan en of je altijd alleen zult blijven weet ik niet maar de rekening ga je krijgen als je Links af slaat, das zeker.
    Kijk naar Nobody en neem het van mij ook maar aan.
    Hulde voor je man trouwens, ik had je de deur al uitgezet.

  5. isabelle schrijft

    Wat een rare ongenuanceerde mening van Beatrijs. Tuurlijk is het zo dat een man z’n gezin niet gauw in de steek laat voor een minnares. Maar er staan wel een paar vreselijk kort door de bocht genomen opmerkingen in de reactie… Ik heb zelf ook een minnaar, wij zijn allebei getrouwd en hebben kinderen. Ik ben na 32 jaar trouw zijn gevallen voor een onbereikbare, getrouwde man. Tsja, hij heeft me verleid, en heeft daar ruim 2 jaar de tijd voor genomen. En ik ben voor hem gevallen, terwijl ik de eerste 1,5 jaar niets van hem moest weten… Als een spin heeft hij een web om me heen gesponnen en ik ben het gewillige slachtoffer geworden. En ja, ik ben verliefd, en ja ik hou van hem, en ja ook hij is verliefd en houdt van me. Maar….we hebben duidelijke afspraken met elkaar gemaakt, ik blijf bij mijn man, en hij blijft bij zijn vrouw. Wij zijn voor elkaar de slagroom op de taart. Eens in de paar weken zien we elkaar, en hebben we waanzinnige sex, sex die ik bij mijn man nooit zal hebben en dat geldt voor mijn minnaar idem dito. Echter, ik blijf rationeel, wij gaan nooit een stel vormen! Als hij bij mij is is hij geestelijk ook bij mij en andersom, maar we gaan altijd weer terug naar huis. Nou is het ook wel zo dat we allebei hetzelfde zijn, dus langer dan een paar uur zonder kibbelpartij gaat nét. En nogmaals ik ben stapelgek op m en mis hem like hell als hij weer voor een paar weken in het buitenland zit voor werk, maar ik maak me geen illusies over een gezamenlijke toekomst. Ik geniet van de momenten die we samen hebben en hoop dat dit nog jaren doorgaat.

  6. jaco schrijft

    Allemaal gemakkelijk om minnaars en minnaressen te hebben! Maar het doet pijn, sowieso. Partners worden gekwetst, en verscheurd.
    Noem het naïef, maar ik blijf vechten voor mijn man! Hij wou een minnares, is hem niet gelukt… Ze is zo stom geweest midden in de nacht 2 sms’en te sturen naar hem… Hoe dom kun je zijn? Zij weet dat ik naast hem lig!
    Ondertussen is haar relatie met haar partner verbroken. Ik blijf vechten voor mijn gezin maar het is hartverscheurend!
    Hij wou een leven naast het onze… NICE!

  7. Dicky schrijft

    Hoe vindt je man dat? Zou je het leuk vinden dat je man er ook een minnares op na hield?

  8. Gerdi schrijft

    Zegt het niet genoeg dat jij je gelukkiger voelt met een andere man?
    Ik vat Beatrijs reactie als zeer conservatief op.
    Heeft een vrouw een man nodig in haar leven?
    Het is, inderdaad, een stuk gemakkelijker. Gezin bij elkaar, minder financiële zorgen, etc. Maar de vraag is en blijft of je je er zelf gelukkig bij voelt.
    Dat er aan de kinderen gedacht wordt is natuurlijk ontzettend belangrijk. Een vader en moeder bij elkaar is ook fijn. Maar wat als zij merken dat hun ouders niet gelukkig met elkaar zijn? Of dat hun moeder al die tijd een minnaar heeft?
    Het is duidelijk dat je minnaar jou niet als nieuwe levenspartner ziet, dat is dus geen optie. Denk wel goed na of je bij je man blijft.

    Ga na wat het beste is voor jezelf en je kinderen!

  9. Dora schrijft

    De reactie van Beatrijs is heel erg kort door de bocht. Ze vergeet waarom beide partijen open stonden voor elkaar. Namelijk dat het huwelijk niet meer goed is. Zo heb ik het in ieder geval ervaren. Na 6 jaar worstelen in mijn huwelijk werd ik voor het eerst na 22 jaar weer verliefd…toen kon ik niet anders dan de knoop doorhakken en bij hem weggaan. Niet om deze man, maar omdat het echt afgelopen was met mijn huwelijk. Hetzelfde heeft mijn minnaar gedaan, alleen heeft hij er langer over gedaan. In die periode van zijn twijfel (6 maanden) hebben wij geen contact gehad. Hierbij nog wel een kanttekening: Het moet nooit een keuze zijn tussen de ene vrouw of de andere, maar de vraag of het huwelijk nog een kans heeft. Inmiddels ben ik al weer een paar jaar heel gelukkig met deze man en ontzettend blij de stap te hebben genomen.
    Ik was overigens ook heel blij de stap te hebben genomen toen ik nog niet wist dat ik met mijn minnaar verder zou gaan.

  10. Nadine schrijft

    Bij het schrijven van Dora sluit ik me geheel aan. Ook ik, heb naast mijn eigen relatie, een minnaar. Ik heb mij er bewust voor opengesteld. Ik hield zielsveel van mijn partner, maar van zijn kant was er niet veel meer van te merken. Daar werd ik doodongelukkig van, raakte mij niet meer aan en voelde mij als vrouw totaal niet meer begeerd.Uren over gesproken over hoe het anders zou kunnen. Maar in de praktijk bleek dit echt anders. Er veranderede niets en volede mij zwaar gefrustreerd. Ik heb een man ontmoet, In de 1e instantie was het mij puur om de seks en de aandacht te doen, maar mijn minnaar ( getrouwd en kinderen) en ik bleken wel erg veel raakvlakken te hebben en houden zielsveel van elkaar.
    Het heeft mijn ogen wel geopend en heb mijn eigen relatie eens goed onder de loep genomen en besef dat het niet meer is dan een goede vriendschap. En dat doet pijn. Het liefst zou ik met mijn huidige minnaar een nieuw leven beginnen, maar er zijn kinderen en partners mee gemoeid en dit feit hou ik altijd in mijn achterhoofd. Ik troost me maar met het feit dat het met mijn minnaar een heerlijke ontsnapping aan de werkelijkheid is en daarvan geniet, En dat het ook nooit meer dan dat zal worden

  11. bloemb schrijft

    Blijven vechten voor je gezin , relatie … daar moet je wel met 2 voor zijn. Ik heb meer dan een jaar gevochten … resultaat was dat mijn ex een jaar heel erg getwijfeld heeft of hij nu wel wou scheiden of niet. Dat jaar was vreselijk … had ik niet gevochten dan was hij al meer dan een jaar weg en had ik geen jaar vol twijfel en gepieker moeten door staan. Hij is nu weg en nu besef ik dat , zodra een man twijfelt of hij je nog wel wilt , het al een verloren zaak is. Ze gaan dan op zoek naar andere en betere en zodra die gevonden is , zijn ze weg …
    Nu besef ik ook dat hij het niet waard was om voor te vechten. Een man die kiest voor zijn eigen geluk omdat de relatie ‘niet perfect’ was (wel goed maar dat was niet voldoende en hij kon er niks meer voor opbrengen) en dit ten koste van het gezin … ik ben beter af zonder hem. En de kids ? Voor hen is het vreselijk … van de een naar de andere en dan ook die ‘ontgoocheling’ dat de papa liever zichzelf ziet dan hen …

  12. DeeDee schrijft

    Dames, ik zit in dezelfde situatie, minnaar heeft geen kinderen en is niet getrouwd maar wel een lange relatie en samenwonend. Ik ben getrouwd en heb 2 jonge kinderen. Zowel mijn man als zijn vriendin zijn van ons contact op de hoogte, niet in welke mate maar ze weten dat we verliefd op een ander zijn geworden.
    Mijn hart zegt met mijn lief opnieuw te beginnen (hij geen enkel probleem met mijn kids, wil wel een eigen kind) Maar mijn verstand zegt om bij mijn man te blijven.
    Mijn man wil me morgen terug als het kan (woont nu apart) en zijn vriendin vecht als een leeuwin voor haar relatie. Het is 1 grote zooi en van ellende heb ik gisteren het contact met mijn minnnaar verbroken (voor hoelang weet ik niet) Komt ook omdat man en minnaar nu met elkaar in contact zijn en de vriendin van minaar mij steeds belt. Bleeeeeh
    Ga mij nu op de kids concentreren, leuk spelletjes doen en boekjes lezen en de stekker van de telefoon eruit. ZO!
    xx

  13. Piep schrijft

    Is Beatrijs een provocatieve therapeut…? Dat is namelijk de enige reden waarom ik haar reactie zou kunnen begrijpen…

  14. Zaza schrijft

    Héle bijzondere reactie van Beatrijs. Getuigt in mijn ogen niet echt van levenservaring, respect en is conservatief. Ik wist uiteraard dat er nog mensen bestonden met dit soort ideeen maar niet dat deze zich aanboden om anderen hulp te bieden.

    Na een relatie van 18 jaar (en 3 jonge kinderen) werd ik verliefd op een ander. Waarom? Zeker achteraf realiseer ik me dat ik me daar onbewust voor open stelde omdat mijn relatie slecht was. Nu 2 jaar later ben ik nog smoorverliefd op de ander en is hij inderdaad sinds een jaar mijn minnaar (bah, wat een vervelend woord). Inmiddels heb ik er voor gekozen om alleen met de kinderen verder te gaan en mijn relatie van 18 jaar te verbreken. De beste keuze die ik in jaren gemaakt heb. Niet omdat persé een toekomst met mijn minnaar zie (die zaken moet je heeel duidelijk van elkaar scheiden) maar gewoon omdat ik onvoldoende liefde voelde voor mijn relatie (en verliefd op een ander werd). Ik ga voor mijn geluk maar daarmee ook voor het geluk voor mijn kinderen en voor mijn relatie van 18 jaar (nu niet, maar op termijn ziet ook hij dat dit het beste is). Ik kom namelijk zelf uit een liefdeloos huwelijk van 2 ouders die koste wat kost bij elkaar wilden blijven. Vreselijk! Dat moet je je kinderen nooit aan willen doen!

    En om maar even concreet in te gaan op de reactie van Beatrijs. Ik lig als gescheiden vrouw met 3 kinderen nog supergoed in de markt ;-) en ook vooral de relatie met mijn minnaar heeft een enorme boost gekregen (omdat ik nu wél gelukkig ben).

    Om een lang verhaal kort te maken: het leven is niet zo zwart/wit en de conservatieve insteek van Beatrijs zegt iets over Beatrijs als mens. Prima hoor, maar niet alle mensen zijn hetzelfde, hebben hetzelfde karakter en dezelfde levenservaring. Komt op mij eerlijkgezegd lichtelijk over als een 50-er jaren mening. Ook goed als dat bij je past maar zie het zeker niet als dé waarheid.

  15. S. schrijft

    Als kind van gescheiden ouders kan ik wel aangeven dat ik het zeer eens ben met de reactie van Beatrijs. Er zijn weinig dingen erger dan gescheiden ouders, omdat je gezin hiermee kapot gaat. Dit blijf je je ouders kwalijk nemen, altijd.
    Als daar dan nog bijkomt dat je gezin opzéttelijk kapot is geschopt door één ouder, zal je dat als kind niet snel vergeven. Beatrijs heeft gelijk, als ouder hoort je eerste loyaliteit bij je kinderen te liggen, en niet bij je eigen pleziertjes.

  16. panda schrijft

    ik ben kind van ouders die tegen heug en meug bij elkaar zaten. vader wilde op een gegeven moment weglopen met een minnares, maar zag ervan af. het gevolg: een zeer gespannen, destructieve en zwaar gefrustreerde gezinssituatie, waar iedereen, ik in ieder geval, zeer onder geleden heeft. het gezin was dus OOK kapot. je moet alleen bij elkaar blijven als je er echt nog wat van wilt maken met je partner, en niet alleen voor de kinderen.

  17. Marike schrijft

    En nu is Beatrijs conservatief????? Ik denk dat het verward wordt met realistisch!! Volgens mij sporen al die mannen en vrouwen met een minnaar niet!! Wat een achterbaks en egoistisch gedoe zeg. Ik begrijp niet hoe je zelf gelukkig kan zijn over de rug van je man en kinderen!! “Ik hou zielsveel van mijn man, maar heb ook een minnaar!!” Dat gaat toch helemaal niet samen!! Je houdt zielsveel van jezelf zal je bedoelen!!

  18. andrea schrijft

    Ik sluit me aan bij Marike. Wat Beatrijs zegt is realistisch. De de minnaar zijn vrouw en kinderen niet wil verlaten, terecht overigens, zegt al genoeg. Blijf vechten voor je huwelijk, anders krijg je het later van je kinderen terug.

  19. Helena schrijft

    Reactie is een beetje erg kort door de bocht. Wat velen hier al gezegd hebben is wél waar: Maak voor jezelf uit oh je huidige relatie je genoeg waard is om voor te vechten, los van elke andere factor. Je huidige minnaar telt simpelweg niet, en is hoogstens een symptoom.. zorg ervoor dat je realistisch genoeg blijft om hem niet als oplossing te zijn, dat zijn minnaars op langere termijn nooit. Kost wat kost bij je man blijven moet je zeker ook niet doen, niets is zo schadelijk (zowel voor kinderen als partners) dan jarenlang ‘de schijn ophouden’.. en OF compleet naast elkaar gaan leven OF mekaar onderhuids het leven zuur maken.. want dat gebeurt onvermijdelijk als je je elke dag moet forceren om zogezegd liefdevol met mekaar om te gaan.. je gaat je stilaan aan mekaar ergeren en uiteindelijk verliezen jullie alle respect voor elkaar, met alle gevolgen vandien. Dan liever een koppel dat feiten onder ogen durft zien en sereen en respectvol mekaar kan loslaten.. maar dat kan alleen als je niet eerst twee jaar blijft aanmodderen en twijfelen. Door dat te doen kelder je alle zelfrespect bij je partner, wat er omgekeerd voor zorgt dat jij hem ook niet langer respecteert.. altijd een vicieuze cirkel, zoiets. Stop dus met dat zelfbeklag, neem een beslissing en hou je daaraan (en leef daar ook naar). Succes

  20. Susan schrijft

    ‘Innerlijk verscheurd’ zou haar minnaar kunnen blijven zien, maar het is de vraag of haar man gelukkig wordt bij een verlenging van de huidige situatie. Zijn vrouw weet het niet en ik zou haar niks kwalijk nemen als zij verdrietig of kwaad zou worden als ze erachter komt. Je kunt met z’n vieren besluiten tot het hebben van open huwelijken, maar de kans is groot dat iemand daar niet achter staat … en vind ‘Innerlijk verscheurd’ het zelf ook acceptabel als haar man het met een ander aan zou leggen?

    Vooropgesteld dat ‘Innerlijk’en haar man een redelijk vreedzaam huwelijk met weinig twist hebben, worden de kinderen in ieder geval niet gelukkiger van gescheiden ouders.

    Je kunt Beatrijs conservatief noemen of niet, maar deze kwestie is redelijk controversieel en is daarnaast bijna in het ‘geef-je-eigen-mening-kamp’ te scharen. Er valt over zo’n kwestie geen oordeel te vellen dat (waarschijnlijk) niet een van de vier partijen (zij, hij, haar man, zijn vrouw – en daarbij tevens mensen die zich met een der patrijen identificeren) zal kwetsen. Had Beatrijs de mogelijkheid van scheiden of het voorzetten van de relatie met de minnaar wel goedgekeurd, dan waren daar weer reacties op gekomen.

  21. Nienke schrijft

    De mening van Beatrijs vind ik ook conservatief maar ergens vind ik het ook dat je met kinderen jezelf op een zeker vlak moet wegcijferen en in de 1e instantie aan hun moet denken. Misschien kan ik dit makkelijk zeggen zonder kinderen.
    Maar ik vind haar mening ook overkomen alsof zij hier geen ervaring in heeft. Op het moment dat je liefde of andere zaken in je relatie/huwelijk tekort komt dan veranderen zaken en dat is heel zwaar.
    Zelf ben ik een vrouw van 35 jaar en heb een heel heftig 2012 meegemaakt. Mijn vriend waarmee ik 17 jaar samen was heeft me bedrogen met een andere vrouw terwijl wij in relatie therapie waren.. wat hij wilde. Ik kwam er achter door hem te betrappen aan de telefoon.
    Onze relatie is veranderd tot hij 5 jaar geleden heel erg ziek werd. Dit was echt heel erg want ik moest hem spuiten geven als hij epilepsieaanvallen kreeg, in de nacht of soms overdag, hij kreeg problemen op zijn werk en nog meer ellende. Ik ging te erg voor hem zorgen.. in de bijwerkingen van de medicijnen stond dat zn libido kon veranderen.. en dat gebeurde. Ik werd echt sexueel gefrustreerd en hij.. in zijn mannelijkheid aangetast.. hoe lang vecht je voor je relatie? Tot ik er achter kwam dat hij met een andere vrouw wel sex had!!! Dat was zoooo kwetsend..
    En toen gebeurde het mij..
    Ik had ervoor een man leren kennen via mijn werk (hij was mijn klant geworden) en met hem had ik op een borrel zitten praten omdat hij me vertelde over zijn relatieproblemen. Dit was heel herkenbaar voor mij! Dat vertelde ik hem niet natuurlijk maar ik had het wel met hem te doen!
    Toen ben ik met mijn werk daar gestopt en hield goed contact met hem.. we hadden hetzelfde en dat schepte een band. Alleen zit hij er nu nog in en ik ben eruit gestapt! Hij is nog bij de vrouw en deze is ervan op de hoogte.
    Ze is er al meerdere keren achtergekomen en het voelt heel rot want ik weet hoe het is. Toch hou ik zoveel van deze man en alles is zo fijn tussen ons. Zijn kinderen zijn al ouder en weten ook dat hun vader een buitenechtelijke relatie heeft.
    Ik weet niet of ik hier lang mee door kan gaan maar weet wel dat dit niet zomaar wat is. Hij is toen ik in Barcelona was naar mijn moeder gegaan om zich voor te stellen, heeft al mijn vrienden al ontmoet, wil alles met me delen, we zijn samen naar Rome geweest. Ik heb zijn beste vriend ontmoet, al 2 van zijn managers ontmoet, zijn HR dame leren kennen en hij is bijna iedere dag al bij me. we sporten samen 3x per week.
    Ik merk dat hij gewoon (net als mn ex en de man van een vriendin van mij) niet de knoop kan doorhakken en wacht tot zij dat doet. Volgens mij kunnen mannen dat bijna niet ofzo.
    Hij wil heel graag dat die vrouw hem de deur wijst. Dat merk ik aan alles. Hij gaat bijvoorbeeld om 03.00 uur snachts met me bellen terwijl die vrouw dat kan horen, hij zit met mij te skypen tot diep in de nacht (03.30u), zijn zoon en dochter hebben nu zo’n 25 smsjes van ons op de ipad gevonden.. (wel heel erg voor hun en dat dit is gebeurd) en dit weer aan die moeder verteld.
    De reden dat dit bij hem zo is gegroeid is dat hij al 14 jaar apart moet slapen (net als ik tekort), iedere dag komen zijn schoonouders bij hun over de vloer, ze wil nooit samen dingen doen (met gezin) maar altijd met de schoonouders erbij enz. Hij voelt zich bij haar ergens op nr 7 qua belangrijkheid en dat is niet fijn. En dan kun je ook verliefd worden..

  22. Helen schrijft

    De opmerkingen “Als u eenmaal een gescheiden alleenstaande moeder bent, vindt u niet snel weer een andere man” en “Als u een scheiding doorzet, zal dit erop uitdraaien dat u zelf de rest van uw leven alleen blijft” klinken overtrokken.
    Ik ken in mijn omgeving genoeg gescheiden moeders die gewoon weer een nieuwe vriend hebben, vooral als de kinderen de deur uit zijn maakt het weinig meer uit. Bovendien zijn er ook veel gescheiden vaders die misschien liever geen vrouw willen met nog een kinderwens.
    Maar wat ik me wèl kan voorstellen: je gaat minder snel weer samenwonen/trouwen als je nog met je kinderen woont.
    Enfin, deze minnaar wil niet, dus daar hoef je niet voor te scheiden. Lief van die echtgenoot dat-ie zijn huwelijk nog wil redden!

  23. Maartje schrijft

    Mijn zwager had ook een minnares, zij zijn ondertussen getrouwd en hebben een kindje samen, mijn zus is ondertussen ook hertrouwd en hebben samen ook een zoontje gekregen , mijn zus en zwager hadden beide al 2 kinderen, en gaan nu normaal met elkaar om. Dus het kan ook positief uit lopen, beide zijn nu gelukkig en waren het niet. Waarom in een huwelijk blijven wat niet goed gaat, dat is ook slecht voor de kinderen. Ik zie genoeg stellen en kinderen die gelukkiger zijn sinds de ouders zijn gescheiden, omdat het een hel was thuis en sinds de ouders een nieuwe partner hebben en de ouders gelukkig zijn, de kinderen ook gelukkiger zijn, dus het kan verkeerd lopen, maar ook positief. Uiteindelijk zal de tijd het leren

  24. fay schrijft

    bij mij is de situatie net andersom mijn man is heel lief en geeft ons echt alles liefde mijn kinderen komen ook niets te kort financieel ook heel goed
    alleen ik ben toch verliefd geworden op een andere getrouwde man hij heeft ook een kindje
    ik zelf heb 2 dochtertjes. ik wil niet bij mijn man weg zeker niet ik zou zijn hart ook niet kunnen breken
    alleen mijn minaar die dus zelf ook een gezin heeft is zo verliefd op mij dat hij heel zijn gevoel voor zijn eigen vrouw kwijt is hij wilt zelf scheiden en wilt van zijn vrouw af om met mij verder te gaan
    oeps dit is alkleen niet wat ik wil mijn gezin opgeven ik ben super verliefd alleen ik wil niet daar mijn gezin voor opgeven
    nu vraagt hij wel van mij om dat te doen wat moet ik nou ?
    ik moest dit ook even kwijt
    groetjes fay

  25. anne schrijft

    Voor alle vreemdlopers met een laag zelfbeeld..probeer eens eerst therapie voor jezelf alvorens je gezin in de shit te storten,zowel op korte als op lange termijn en met ongekende nefaste gevolgen . Ben na 20 jaar huwelijk en frequent bedrog van zijn kant gescheiden van mijn(nota bene)psychotherapeut-partner. Dolverliefd en verblind door haar mooie woorden en plastic uiterlijk. Ik kijk toe met groeiende onrust naar mijn 9-jarig kind in co-ouderschap terwijl the lovebirds dronken van lust zich klaarmaken voor (haar 3de huwelijk) het ‘hervonden’ geluk.^
    Gaat dus wel ten koste van andere mensen dus wake up mensen. Bezint eer je begint



Sommige HTML is toegestaan