Beste Beatrijs,
Ik ben een vrouw van 29 met een baan, een deeltijdstudie en genoeg sociale contacten. Mijn gepensioneerde Marokkaanse benedenburen zijn erg gastvrij en nodigen me elke keer als ze me zien uit om langs te komen. Als ik een tijdje niet geweest ben, vragen ze of ik ze vergeten ben. Het zijn vriendelijke mensen – ze spreken alleen nauwelijks Nederlands en dat belemmert de communicatie enorm. Hun verzoek om Nederlandse les wijs ik steevast af met de vraag of hun tweetalig opgevoede kinderen daar geen rol in kunnen spelen. We hebben weinig gemeen en een bordspelletje bleek de vorige keer ook wat ingewikkeld. Nu, twee weken later, willen ze graag weer dat ik langskom. Dat is me veel te snel. Eens per twee à drie maanden op bezoek gaan is voor mij genoeg om dit moeizame contact te onderhouden. Hoe maak ik dit beleefd duidelijk zonder te beledigen?
Buren vragen aandacht
Beste Buren vragen aandacht,
Begrijpelijk wil u niet meer tijd besteden aan intensievere contacten met uw buren dan u nu doet. U zit als eind-twintiger ook in een andere leeftijdscategorie dan zij als gepensioneerden. Ze doen een te groot beroep op u door ook om hulp te vragen voor Nederlandse les. Wat u zou kunnen doen is andere mensen (liefst een stel) zoeken die hier wel tijd voor hebben en het ook leuk vinden. Oriënteer u bij vrijwilligersorganisaties in uw gemeente. Er zijn daar vast mensen van 65-plus te vinden die niets liever willen dan vluchtelingen, immigranten of statushouders, afkomstig van welke cultuur dan ook, Nederlands leren of met andere dingen te helpen dan wel bordspelletjes te spelen. Als u zo’n vrijwilliger of een stel hebt gevonden, kunt u hen in contact brengen met uw buren. Leg uw buren uit dat u zelf geen tijd hebt voor het soort contact waar zij behoefte aan hebben, omdat u studeert en een baan hebt, maar dat u mensen hebt gevonden die hier veel zin in hebben. Voor de goede onderlinge verhouding kunt u alsnog een of twee keer per jaar bij uw buren langsgaan of u kunt hen eens bij u thuis uitnodigen.
Ik zou het probleem bij hun kinderen neerleggen. Die komen ongetwijfeld regelmatig op bezoek bij vader en moeder, dus ik zou ze even binnen roepen als ze er weer zijn, aangeven dat hun ouders de wens hebben geuit beter Nederlands te leren (dus misschien kunnen jullie daarin assisteren) en je de indruk hebt dat ze graag meer sociale contacten willen (dus misschien kennen jullie andere – Marokkaanse – mensen van hun leeftijd waar ze eens iets mee kunnen ondernemen). Maak duidelijk dat je eigen drukke baan en nevenactiviteiten het niet mogelijk maken wekelijks op de koffie te gaan.
Ik zou er helemaal niet “mijn probleem” van maken. Dus ik zou het probleem niet bij hun kinderen neerleggen en ik zou zelf ook niet op zoek gaan naar vrijwilligers. Sporadisch een kopje koffie en dan zou het klaar moeten zijn.
Gewoon iedere uitnodiging afslaan, beleefd “Nee dank u”, zeggen en doorlopen.
Dan stoppen ze er vanzelf wel mee.