Beste Beatrijs,
Mijn nieuwe partner heeft de volgende tafelmanieren: smakken, bestek tegen de tanden, zuchten en steunen van genot, van mes en vork switchen, neus ophalen, handen onder de tafel laten bungelen, hoofd naar het bord in plaats van bestek naar de mond. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik heb het er met hem over gehad. Hij beloofde dat hij op zou houden met smakken. Hij gaf toe dat hij zich daar een beetje in had laten gaan, maar de rest van mijn kritiek vindt hij onzin. Ik word misselijk als ik ernaar kijk. Wat moet ik nu?
Met lange tanden
Beste Met lange tanden,
Een ‘nieuwe partner’? Betekent dit dat u al bent gaan samenwonen met uw nieuwe vriend? Dat lijkt me rijkelijk hard van stapel gelopen. Meestal worden ingesleten eetgewoontes van een nieuwe geliefde ontdekt, vóórdat de een bij de ander intrekt. Wat u daar allemaal beschrijft klinkt heel onappetijtelijk en wat erger is: dat valt ook niet een, twee, drie te veranderen. Mensen die op zo’n manier met het eten omgaan in andermans gezelschap hebben vaak ook andere gewoontes die grof en onprettig voor huisgenoten zijn. Het klinkt misschien een beetje hard, maar met iemand die stinkt valt niet samen te wonen. Met iemand die zo smerig eet ook niet. Aan uw ‘nieuwe partner’ zult u weinig kunnen veranderen. Naarmate iemand jonger is lukt dat beter, maar hij is nog niet eens gemotiveerd. Dat wordt dus niks. Op een gegeven moment zult u zich zo gaan ergeren dat de boel uit elkaar klapt. Huwelijken lopen eerder stuk op slechte tafelmanieren dan op slechte ethiek. Mensen zien van hun partners eerder belastingfraude door de vingers dan geslurp en gesmak. Als je iemand vies vindt bij het eten, dan vergaat de lust je toch om later op de avond met hem in bed te gaan liggen?
Niet met deze man verder gaan!! Die irritaties zullen nog veel hoger oplopen, en Beatrijs heeft geljk, menneer is waasrchijnlijk ook niet schoon (Doucht hij genoeg??).Heb dit soort dingen een paar (!) keer flink mis zien gaan!!!
Het klinkt flutterig, maar dit soort kleine dingen worden grote dingen en dan past u niet meer bij elkaar! Vind iemand die wel bij u past, en dat geldt voor hem ook.
Lekker hard! Een potentiele liefde van je leven vanwege tafelmanieren? Hallo zeg.
Ik (24) spreek uit ervaring, helaas en gelukkig. Vriendlief vertoont precies hetzelfde gedrag als hierboven omschreven, omdat aan tafelmanieren in zijn familie nooit enige aandacht werd geschonken (zo zegt hij ook wel eens ‘dat ziet er lekker uit’ en port dan met zijn vinger in het eten, om het aan te wijzen – walgelijk!). Maar als deze man nu in het leven net zo onbevangen en eerlijk is als bij het eten, dan prijs je je toch gelukkig? Hij is met complimentjes naar mij toe net zo gul en spontaan als met die over het eten, en ik laat me dat met plezier welgevallen.
Als zijn eetgewoontes mij echt de spuigaten uitlopen (in een restaurant bijvoorbeeld) wijs ik hem daarop, net zolang tot hij overdreven rechtop gaat zitten en met een opgetrokken neusje nuffige hapjes (met de pink omhoog) gaat nemen. Op dat moment realiseer ik me hoe ik zit te zaniken en hoe blij ik met hem ben op alle andere gebieden. Meestal moeten we dan beiden even lachen en gaat de rest van de avond prima: hij eet netter, ik zeur minder.
Gewoon eraan blijven werken met hem, en voor jezelf: relativeren! Of wil je over een poosje in je eentje op de bank zitten kniezen “ik ben dan wel alleen, maar ik eet tenminste netjes”? Count your blessings. Tafelmanieren zijn er volgens mij om menselijk contact te faciliteren en vergemakkelijken, niet om ze in een stalen corset te hijsen.
En voor de echte lastige situaties (etentje bij mijn ouders) zit ik altijd in een strategische positie zodat ik hem onder tafel kan aanporren als zijn enthousiasme wat te veel wordt. Werkt als een speer!
Beste Beatrijs,
Ik vroeg me af welke wetenschappelijke bron u heeft gebruikt voor uw citaat: ” Huwelijken lopen eerder stuk op slechte tafelmanieren dan op slechte ethiek. Mensen zien van hun partners eerder belastingfraude door de vingers dan geslurp en gesmak.”
Hoi Nuffig Prinsesje,
om onduidelijke redenen zag ik dit onderwerp en jouw reactie. Ben het hartgrondig met je eens. However, het is nu 10 jaar verder. Hebben jij en ik nog steeds gelijk of heeft de praktijk anders geleerd? Hoe is het gegaan?
Dank voor je antwoord ;-)