Beste Beatrijs,
Onlangs ben ik er bij toeval achter gekomen dat de man van een bevriend echtpaar al zo’n anderhalf jaar een verhouding heeft. Het echtpaar heeft vier kinderen in de leeftijd van negen tot zestien jaar en ik weet zeker dat zij (de echtgenote) niets van de verhouding weet. Ze hebben ook zeker niet zo’n huwelijk waarin ze vinden dat een affaire buiten de deur moet kunnen. Waar ik nu mee zit: moet ik de echtgenote, die een goede vriendin van mij is, vertellen wat ik over de verhouding van haar man heb gehoord? Of moet ik misschien haar man, de vreemdganger, hierop aanspreken? Is het denkbaar dat hij nog eens goed bedenkt waar hij eigenlijk mee bezig is, en zou het feit dat iemand die hij kent ervan weet voldoende voor hem kunnen zijn om ermee op te houden? Ik kan natuurlijk ook mijn mond houden, maar dat is best lastig, aangezien ik hen vaak zie en hij dan gewoon de brave huisvader speelt, wat hij dus niet is. Ik vind het moeilijk met zijn schijnheilige gedrag om te doen alsof mijn neus bloedt.
Getuige van schuinsmarcheerderij
Beste Getuige van,
Het beste wat u doen kunt is zwijgen. Zowel tegenover uw vriendin als tegenover haar man als tegenover wederzijdse kennissen (dat laatste is waarschijnlijk nog het moeilijkste). Wie er zoal elkaars slijmvliezen betasten is eenvoudig uw zaak niet. U bent erachter gekomen dat… U hebt gehoord dat… U hebt kennis genomen van het roddelcircuit, maar het fijne weet u er niet van. En zelfs áls u hen samen betrapt hebt in een restaurant, of hebt zien zoenen in een afgelegen parkje, dan nog weet u niet precies wat er aan de hand is. Dit is iets tussen de man, zijn vrouw en zijn vriendin. Andere belangstellenden hebben er niets mee te maken.
Wilt u de man gaan voorhouden dat zijn gedrag niet in overeenstemming is met de code van het huwelijk? Hij weet dat heel goed en hij heeft zo zijn eigen redenen om daarvan af te wijken. Hij heeft u niet nodig om hem op het rechte pad te houden. U overweegt zijn vrouw in te lichten? Misschien vermoedt zij allang iets en heeft ze geen zin er met u over te praten. Zij zal u deze informatie hoe dan ook niet in dank afnemen. Als het echt zo erg is, dan loopt het vanzelf uit de hand en dan komt zij er wel op eigen kracht achter.
Blijft over uw onbehagen bij de aanblik van uw vriend als brave huisvader. U hebt moeite met zijn hypocrisie. Hou uzelf voor dat niemand volkomen doorgrondelijk is. Zeldzaam zijn degenen die zich onder alle omstandigheden mannen (vrouwen) uit één stuk betonen. Mensen spelen in verschillende situaties verschillende rollen. Misschien vertoont u zelf op enig moment in uw leven ook weleens bepaald gedrag, dat u liever afschermt van de rest. Als uw vriend binnen de schoot van zijn familie gezellig met bezoekers aan het eten is op de vrije zaterdagavond, dan is hij huisvader, braaf of niet. Hij zit niet op z’n werk te vergaderen en hij ligt niet in bed met zijn vriendin. Hij doet precies wat hij aan het doen is. Wat er verder in zijn hoofd rondspookt bezorgt u geen last en gaat u niets aan.
Hier ben ik het helemaal niet mee eens.
Als het een bevriend echtpaar is, is het uw taak (als vriend!) om de man in kwestie hierover aan te spreken. Zijn verhaal aan te horen en hem de mogelijkheid te bieden deze affaire stop te zetten of op te biechten aan zijn echtgenote. Bij het eerste kan u zwijgen en hopen dat het gezin dus niet geleden heeft onder het gedrag van de man. Bij het tweede: is het niet uw schuld dat de man dergelijk gedrag vertoont en dan heeft u waarschijnlijk te lang gewacht om de man voor de keuze te stellen zodat de emotionele relatie (tenzij zij al langer aan de gang is) reeds zo sterk geworden is met de “indringster” zodat er een uiteindelijke beslissing toch vroeg of laat diende gemaakt te worden (en dan natuurlijk liever vroeger dan later). Hoe dan ook U heeft de plicht als vriend van de echtgenote haar te beschermen voor dergelijk gedrag alsook heeft u de plicht als vriend de man op de consequenties van zijn gedrag te wijzen maar nog belangrijker als vriend biedt u allereerst een luisterend oor aan.
Dit dwingt men af anders kan men zich geen vrienden noemen als je ieder aan zijn lot overlaat als hij een misstap begaat zonder raad en begrip dan is vriendschap de term vriendschap niet waard. Tis net in tijden als degene die u beschrijft dat u uw taak als vriend ernstig dient te nemen ipv ze te ontduiken omdat u zo een onvermijdelijke pijnlijk emotionele verscheuring van het gezin op lange termijn kan voorkomen. Makkelijk is dit niet maar onduikingsgedrag : horen zien en zwijgen : is geen optie!!!
dat doet men voor de buren maar niet voor vrienden die helpt men bij misstappen en daar geraak je samen uit deze impasse.
Hm, ik heb ook wat moeite met het gegeven advies. Al weet ik niet wat ik zelf zou (moeten) doen in zo’n situatie. Maar stel je voor dat uiteindelijk allerlei mensen rondom het stel heen van zijn overspel op de hoogte zijn, behalve de bedrogen echtgenote zelf. Ik zou zo’n echtgenote niet willen zijn, en ik geloof dat ik het mijn ‘vrienden’ enorm kwalijk zou nemen als zij altijd maar de andere kant op hadden gekeken (of, erger, er achter mijn rug over hadden geroddeld). Lastige kwestie, ik hoop dit soort ontdekkingen over vrienden nooit te doen.
Kent iemand de uitdrukking “don’t shoot the messenger”? Ik vind niet dat je je hiermee moet bemoeien. Als dat je achteraf wordt kwalijk genomen kun je altijd nog zeggen dat je het niet durfde vertellen. Als je die man dwingt alles op te biechten aan zijn vrouw heeft hij weliswaar zijn geweten ontlast maar hij heeft wel een loden last op de schouders van zijn vrouw geladen, die moet daar dan maar mee weten om te gaan. Scheiden? Blijven in een relatie waarin het vertrouwen verdwenen is? Wat niet weet, wat niet deert, misschien bloedt die buitenechtelijke relatie gewoon dood, of niet. In het laatste geval komt de aap vanzelf wel uit de mouw.