Spring naar inhoud


Opgelicht

Beste Beatrijs,

Onlangs werd ik (student van 24) op het station van Utrecht aangesproken door een gedistingeerd uitziende heer, die zich uitgaf voor arts op de eerste hulp in Nijmegen. Hij was zijn portemonnee met ov-chip verloren en hij kon niet meer terug naar zijn woonplaats. Hij heeft me overreed om een enkeltje voor hem te kopen, nog wel eerste klas, want dat kon hij zich wel veroorloven. Het geld zou diezelfde avond weer op mijn bankrekening staan, het nummer daarvan heeft hij opgeschreven en nog drie keer gecheckt. Hij putte zich uit in dankbetuigingen voor mijn hulp.

Na overleg met vrienden blijkt dat ik waarschijnlijk te goed van vertrouwen ben geweest. Achteraf had ik in ieder geval nooit moeten toestemmen in een eerste-klas-kaartje. Ik heb alleen zijn naam, ik had om een adres moeten vragen, een telefoonnummer, en dan nog had ik geen garantie dat ik mijn geld terug zou krijgen. Dit zal me niet nog een keer gebeuren. Maar toch: hoe wimpel je een dergelijk voorstel af als iemand een beroep op je medegevoel doet? Ik heb last van schaamte over mijn goedgelovigheid, en heb me voorgenomen om eens een tijdje niets meer aan goede doelen te geven om het verlies te compenseren. Het idee dat ik chantabel ben, terwijl ik mezelf harder had verwacht, zal nog wel een tijdje blijven. Hebt u advies voor dit soort gevallen?

Opgelicht

Beste Opgelicht,

U bent slachtoffer geworden van een klassieke oplichterstruc die al jarenlang wordt ingezet om nietsvermoedende treinreizigers geld af te troggelen. Uw vertrouwen in de medemens is geschonden en u neemt het uzelf kwalijk dat u zo naïef bent geweest.

Zie het als een leerervaring en schaamt u zich alstublieft niet voor uzelf. Het is geen schande om iemand te hulp te schieten. Veel mensen hebben wel eens zoiets meegemaakt. Bedenk dat de meeste mensen wel degelijk te vertrouwen zijn, maar neem u tegelijk voor dat u nooit meer geld zult uitlenen. U bent de baas over uw portemonnee en u kunt zelf beslissen of u uw geld voor uzelf aanwendt of een bedragje afstaat aan behoeftigen van diverse pluimage. Als wie dan ook u aanklampt voor geld, hebt u twee keuzes: weigeren of u laten vermurwen. Beide reacties zijn goed. De enige verkeerde reactie is de halfhartige: geld geven en dat ook weer terugverwachten. In het geval van de zogenaamde arts die in nood zat, had u bij uzelf kunnen denken: ‘zielige man verdient hulp’ en dan had u het geld (of een bedragje wat u kon missen) aan hem kunnen geven zonder ervan uit te gaan dat u het terug zou krijgen, zoals u misschien ook wel eens bedelaars helpt met een paar euro. De kans bestaat dat uw aalmoes vervolgens wordt omgezet in alcohol of drugs, maar dat is verder uw pakkie-an niet.

U bent in geen enkel opzicht chantabel. Bedelaars, straatmuzikanten, goede-doelen-activisten, maar ook oplichters doen een beroep op andermans goedgeefsheid. Allemaal proberen ze meer of minder effectief het medelijden van voorbijgangers aan te boren. Al naar gelang uw stemming geeft u de smekelingen iets of u geeft niets, maar nooit en te nimmer leent u iets uit. Dat moet uw voornemen zijn. Substantiële bedragen uitlenen, hetzij aan familie, vrienden, kennissen, hetzij aan onbekenden is, leidt maar tot ellende. Geld schenken daarentegen is een daad van filantropie die tot tevredenheid over uzelf stemt.

Artikelen in Reizen.

Gelabeld met , .


10 reacties

Blijf op de hoogte, abonneer je op de RSS feed voor reacties op dit artikel.

  1. J.R.Mellema, Roden. schrijft

    EEN ANDERE ERVARING!
    In de trein van Groningen naar Zwolle, zat een jonge man van Marokaanse afkomst, die wel een kaartje had, maar dat ongeldig bleek. Hij had geen geld bij zich voor een boete en een ander kaartje. De conducteur wilde hem bij het volgende station de trein uit zetten en de politie waarschuwen.
    Ik heb toen zijn boete en nieuwe kaart voor hem betaald.
    Hij bedankte mij en vroeg mij om mijn giro nummer.
    Binnen een week kreeg ik het voorgeschoten bedrag op mijn rekening terug, met nogmaals een dankwoord!
    Zo kan het dus ook!

  2. Chayenne schrijft

    Verhalen als J.R Mellema zijn belangrijk om te delen. Negatieve verhalen krijgen doorgaans veel meer aandacht, áls positieve ervaringen al gehoord worden. Het doet mijn mensbeeld in ieder geval goed om verhalen te lezen als die van J.R Mellema.

    Neemt niet weg dat ik alle begrip heb voor de gevoelens van de behulpzame inzender. Die keurig uitziende ‘heer’ bleek onder zijn nette pak niets dan een ordinaire low life.

  3. fleur schrijft

    Nog een mooie ervaring:

    Waren laatst met twee kleine kinderen bij het pannenkoekenhuis in het Amsterdamse bos. Pin automaat in de hal was stuk, bij de kassa moest je contant betalen. Omdat wij geen contant bij ons hadden, gingen we maar weer weg. Richting de parkeerplaats werden we ingehaald door een wat ouder stel dat achter ons had gestaan bij de pin: we mochten wel geld van ze lenen en dan konden we het later weer naar ze overmaken.
    We hebben ze bedankt, maar zijn toch maar weggegaan.
    Achteraf heb ik spijt het aanbod niet te hebben aangenomen: was een mooie manier om te laten zien dat er echt wel eerlijke mensen zijn ;-)

  4. B. Teengs schrijft

    Het voornemen van deze opgelichte studente om een tijdje niets meer aan goede doelen te geven om het “verlies te compenseren” geeft blijk van een wel bijzonder kleinzielige manier om met haar schaamtegevoel om te gaan. Dat zij zich gefrustreerd voelt door haar verkeerde inschatting is wat mij betreft niet terecht. Een teveel aan vertrouwen is immers een zeer goede en benijdenswaardige eigenschap.
    Dergelijke goede eigenschappen vergen soms een offer. Wees dan ook zo consequent dit offer zelf te dragen, en het niet af te wentelen op goede doelen, die met het hele gebeuren hoegenaamd niets te maken hebben.
    Het is wat al te makkelijk om, door het materiële verlies op te heffen, ook maar te doen alsof het hele voorval nooit heeft plaatsgevonden.
    Wees liever trots op het feit dat u zo’n groot hart heeft, dat u zich liever af en toe laat oplichten dan uit angst hiervoor af te zien van gulheid en behulpzaamheid.

  5. Opgelicht 2 schrijft

    Mijn zoon is vandaag waarschijnlijk ook door dezelfde persoon opgelicht. Ook hij was arts en moest in Utrecht naar Groningen. Ook een 1ste klas kaartje losgepeuterd bij mijn zoon. We hebben wel zijn telefoonnummer en hem daarop aan de lijn gekregen. Het was een kort en onvriendelijk gesprek. Daarna werd elke keer de lijn verbroken door hem.

  6. Marlies schrijft

    Tja, iedereen moet natuurlijk voor zichzelf weten of hij wel of niet zoiets doet. Ik denk dat de meeste mensen gelukkig wel te vertrouwen zijn.
    Zelf heb ik een keer meegemaakt dat de kaartautomaat bij de NS het niet goed deed; gaf steeds aan dat mijn pincode fout was terwijl ik toch echt de goede intypte. Omdat ik doodmoe was (kwam net van introductieweek op de universiteit) dacht ik niet goed na, en probeerde het toch weer opnieuw. Na drie keer: pas geblokkeerd.
    Een mij onbekende man met wie ik een eind had meegefietst toen ik de weg naar het station niet meer wist, bood spontaan aan een kaartje voor te schieten. Thuisgekomen heb ik het zo snel mogelijk overgemaakt.
    Ik was erg blij met zijn vriendelijkheid, en hoop dat een volgende keer in zo’n situatie weer iemand bereid is om me te helpen. Ja, er zijn mensen die misbruik maken van behulpzaamheid, maar de meesten gelukkig niet. En ik vind dat degenen die dat niet doen niet moeten lijden onder wie dat wel doen.

    En ach, de meeste mensen in Nederland zijn gelukkig wel in een situatie dat het geen drama is om op deze manier 20-30 euro kwijt te raken…

  7. Groningen schrijft

    Ik ben gisteren op een andere, nieuwe manier (waarschijnlijk) bedot: aan mijn deur kwam om half 1 ’s nachts een man die uitlegde mijn overbuur te zijn (nooit gezien, maar ik heb niet zoveel contact met de rest van de buren). Hij kon het huis niet meer in en zag in de hele straat alleen mijn licht nog branden. Hij had wat gedronken in de stad dus kon niet meer met de auto naar huis, met zijn vriendin (= mijn overbuurvrouw) had hij ruzie, hij mocht het huis niet in. Hij bood me aan zijn autosleutels e.d. als onderpand te geven, maar ik heb dat afgeslagen: ik vertrouw je, of ik vertrouw je niet (en dan leen ik je geen geld, ook niet met een onderpand). Ik heb hem 20 euro gegeven voor het overnachten in het hostel in de straat (waar hij inderdaad naar toe is gelopen). Maar ik vraag me af of ik nou zo naïef ben? Of is dit wel degelijk iets wat je voor je medemens over moet hebben, met het risico dat het een onguur type is? Voor het volledige beeld: het wás een behoorlijk onguur type (kaal hoofd, bomberjack, oorringetje, gaf aan dat hij bijna een huisverbod van de politie had gekregen…)

  8. Essie schrijft

    Groningen,
    Wat een apart verhaal! Zo apart, dat het misschien inderdaad wel waar was.
    Als u de 20 euro kon missen, dan is er niets aan de hand, al ging de beste bedelaar ermee de kroeg in. U hebt te goeder trouw gehandeld. Zelf zou u immers ook graag overnachten op een bed in een hostel, in plaats van op straat? De 20 euro zou ik trouwens niet terug verwachten en ik zou er ook niet meer achteraan gaan bij de buurman of -vrouw.
    Ik doe sowieso nooit de deur open als ik niemand verwacht. Ze bellen me wel met hun mobiel als het iemand is die ik ken.

  9. ivo schrijft

    Groningen, was hij daar ook al ??!! nee aan de beschrijving te zien een ander, maar bij mij werd er van de week snachts om 01.00 uur ook aangebeld door een type dat zei ‘ik ben je buurman en heb mezelf buitengesloten, kan m’n huis niet meer in”. Of ik even iemand wou bellen. Dat mocht hij zelf doen van mij. Toen zei hij ‘shit ik krijg de voicemail, zou ik 25 euro mogen lenen voor een taxi om m’n reservesleutel op te halen bij m’n oom?’. Volgde een heel onderzoek door mij en vriendin, allerlei ondervragingen, waarbij hij uiteindelijk door de mand viel en snel weg was. Toen ik checkte wat voor nummer hij gebeld had bleek het een inkompleet mobiel nummer te zijn.. Toen was t helemaal duidelijk..

  10. Rian schrijft

    Tja, helaas zullen er altijd mensen zijn die misbruik van goed vertrouwen maken.
    Gelukkig zijn er ook nog mensen die je wel vertrouwen. Toen ik op de parkeerplaats van de VU met enkel met cash kon betalen voor de parkeerautomaat, en dat niet bij me had, was een onbekende andere studente zo lief om mijn parkeerkaart ook te betalen. 20 euro, flink bedrag voor een student, dus ik was superblij dat ze dat deed. Na thuiskomst uiteraard direct overgemaakt met een dankwoordje in de beschrijving. Ben het me andere reageerders eens dat het beter is om 1 keer teveel te vertrouwen, dan iemand die het echt nodig heeft, te laten barsten.



Sommige HTML is toegestaan