Beste Beatrijs,
Na mijn scheiding, 25 jaar geleden, kreeg mijn zoon (nu 28) een stiefmoeder, met wie mijn ex later nog twee kinderen kreeg. Afgezien van wat strubbelingen in het begin is de constellatie met co-ouderschap en twee huizen voor mijn zoon al die tijd wonderbaarlijk goed gegaan. Tot mijn ex enkele jaren terug overleed. Sindsdien is het meerdere keren voorgekomen dat de stiefmoeder als eerste naar voren liep om mijn zoon te feliciteren met een verjaardag, diploma of met de scriptieprijs die hij ontving, zodat ik op mijn beurt moest wachten. Onlangs zat ze tijdens een etentje toevallig naast een man die mij goed kent. Nietsvermoedend sprak ze over haar drie kinderen en over hoe goed die het wel niet doen. Toen de man zei dat de oudste toch niet van haar was, beaamde ze dat. Maar, zei ze erbij, ik ken hem al zo lang dat ik hem beschouw als mijn eigen zoon. Misschien ben ik hypergevoelig, maar als moeder van mijn zoon stoor ik me aan zulk gedrag. Kan ik er iets van zeggen of moet ik er mijn schouders over ophalen?
Stiefmoeder dringt zich op
Beste Stiefmoeder dringt zich op,
Dit gedrag is om uit je vel te springen! Het is natuurlijk prachtig dat uw zoon en zijn stiefmoeder zo’n goede relatie hebben, maar de stiefmoeder moet wel haar plaats kennen en die komt na de uwe. Hier kan geen misverstand over bestaan: u bent de moeder van uw zoon en uit de aard van die relatie bent u belangrijker voor hem dan de stiefmoeder, hoe goed die twee het ook met elkaar kunnen vinden. Het heeft ook iets aanmatigends van die vrouw om haar stiefzoon te beschouwen als haar eigen kind. Dat kind hééft al een moeder, er is dus geen vacature, laat staan een reden om aan uw stoelpoten te zagen.
Anderzijds laat dit grensgeschil zien hoe precair de verhoudingen zijn tussen stief- en eigen familie en hoe snel iemand op verboden terrein terecht kan komen. U zou dit gedrag van de stiefmoeder de kop willen indrukken, maar het is niet handig om haar hierop aan te spreken. Niet alleen zou u zichzelf daarmee in een behoeftige rol plaatsen, vervelender nog is dat zij gewond kan ontkennen dat het haar bedoeling was om u voor de voeten te lopen. Een ontkenning die trouwens best oprecht kan zijn. Misschien wordt haar gewoonte om als eerste op uw zoon af te stormen alleen maar ingegeven door een overmaat aan enthousiasme zonder dat zij zich afvraagt wie er eigenlijk voorrang heeft. U figureert helemaal niet in haar denkwereld. Een fout van omissie is minder erg dan doelbewust iemand de pas afsnijden, maar nog steeds een fout. Die vrouw vindt zichzelf kennelijk heel erg belangrijk.
Dit soort subtiliteiten leent zich slecht voor een goed gesprek. Zelfs niet met uw zoon, want die zal al wel genoeg spitsroeden te lopen hebben. U kunt het beter laten zitten. Lucht uw hart bij uw intimi en lach iemand die zich lichtelijk belachelijk gedraagt lekker uit.
Op zichzelf kan ik me helemaal in dit antwoord vinden. Maar, doordenkend over de achtergronden, vroeg ik me af of de stiefmoeder en de vader misschien altijd hebben geprobeerd het ‘stiefkind’ niet achter te stellen bij de twee gezamenlijke kinderen. Een gewoonte die misschien ook na het overlijden van vader kan blijven voortduren. Dat neemt niet weg dat je je natuurlijk altijd bewust moet zijn van de positie van de echte moeder, zeker als die jou kan horen.
Dit advies vind ik veel gevraagd van de echte moeder. Hoe erg is het om toe te geven dat het je pijn doet als stiefmoeder zich zo gedraagt?
Beste moeder, als alleenstaande moeder van een zoon die compleet door zijn vader en halfbroer en zus wordt genegeerd, zou ik zeggen stap over uw overgevoeligheid heen en wees blij dat die vrouw uw zoon liefheeft. Het kan ook anders he, dat hij als stiefzoon wordt behandeld naast zijn twee (half)broers en dat is veel triester hoor. Stel dat u vroeg komt te overlijden, dan heeft die jongen in ieder geval familie die hem lief heeft. Minder vanuit uzelf denken en meer vanuit die jongen.
oeioei toch vervelend voor de moeder. Ik zou als ik de moeder was toch even de gevoelens uiten naar de zoon. (Wel met liefde, wel eerst even oefenen met een goede vriend. Liever geen vrouw want die zien dingen toch weer anders.)
u hebt gelijk dat ze met feliciteren rekening zou moeten houden met u, (ervan uitgaande dat uw relatie met uw zoon goed is) maar verder vind ik de reactie erg overdreven. de meeste mensen klagen dat een stiefmoeder haar eigen kinderen verkiest boven de stiefkinderen, uw zoon zit in de luxe positie dat zijn stiefmoeder van hem houdt als een eigen zoon! dat is prachtig en niet iets om jaloers op te zijn. uw zoon is niet in verwarring wie zijn biologische moeder is. wees blij dat uw zoon een extra moederfiguur heeft. als u een goede relatie heeft met uw zoon hoeft u zich nergens zorgen om te maken, niemand kan je moeder vervangen
Complimenten dat het zo goed gelukt is om zonder teveel strubbelingen samen uw zoon groot gebracht te hebben. Ik begrijp wat het met u doet om op uw beurt te moeten wachten mbt de felicitaties. Dit is krenkend. Maar niemand behalve u die zich dat later nog herinnert. Laat het los en probeer ervan te genieten dat uw zoon in liefedevolle omstandigheden is opgegroeid. Opgroeien met een zure stiefmoeder is vele malen pijnlijker.
Mijn ouders hadden 4 kinderen en waren gescheiden .Op speciale dagen van hun kinderen wilde mijn moeder altijd de eerste zijn want we woonden bij haar. Tot er 1 keer was dat mijn vader me het eerste kadootje gaf. Het huis was te klein. Mijn moeder begon te schelden en tieren want : “IK heb jullie opgevoed , HIJ niet en nu kom ik op de tweede plaats?”. Daar ging m’n 18-de verjaardag. …….Dus aub denk eerst aan je kind ipv je ego .