Beste Beatrijs,
Ik heb een aardige buurvrouw, maar als ze eenmaal praat, houdt ze niet meer op. Op een eenvoudige vraag hoe het met haar zoon gaat krijg ik minstens een kwartier verhalen over de in en outs van deze zoon. Ik probeer haar woordenstroom te stoppen met afsluitende opmerkingen, maar niets helpt. Ze ratelt maar door. Zelf zegt ze vaak: ‘Ik praat wel veel, hè?’ Dit wordt door mij uiteraard bevestigend beantwoord. Hebt u nog suggesties om wat sneller ter zake te komen met de buurvrouw?
Aan de praat gehouden
Beste Aan de praat gehouden,
‘Sorry dat ik je onderbreek, maar ik moet er nu echt vandoor!’
De antenne van de buurvrouw is niet afgestemd op subtiele signalen die op afronding van een conversatie aansturen. Blijkbaar heeft de buurvrouw zwaarder geschut nodig. Stel uzelf ietsje nadrukkelijker op en zeg bijvoorbeeld: ‘Sorry dat ik je onderbreek, maar ik moet er nu echt vandoor. Ik zie je later wel weer!’ En u maakt zich uit de voeten. De volgende keer idem dito. U besteedt net zo veel tijd aan het praatje met de buurvrouw als u zelf wil, plus nog een minuutje extra om haar terwille te zijn, en daarna kapt u haar vriendelijk doch resoluut af.
Heel goed advies. Het overkomt mij ook weleens en ik heb ook moeten leren om bij sommige mensen dan maar wat “onbeleefd” het gesprek te kappen. Terwijl ik me nu realiseer dat het eerder onbeleefd van mijn gesprekspartner is om mijn tijd zo in beslag te nemen.
Andersom is het mij ook weleens een keer gebeurd dat ik te lang aan de praat bleef, gelukkig merk ik de tekenen dat de ander wil stoppen meestal wel op, maar soms ben ik zo lekker op dreef over een favoriet onderwerp dat ik wat door kan draven in mijn enthusiasme. Een enkele keer heb ik dan ook een wat duidelijker signaal gekregen. Daar is niets mis mee, de volgende keer zal ik dan wat beter opletten dat ik niet te lang doorga, misschien leert uw buurvrouw dat ook nog wel.
Goed advies, maar je moet bij mijn buurvrouw wel heel stevig voor in je schoenen staan. Zelfs nadat ik het gesprek op bovengenoemde manier beëindig, is het negen van de tien keer toch niet mogelijk om weg te komen zonder heel bot te worden. Ik heb eens staan observeren hoe ze dat nou doet, gisteren zag ik haar op straat in gesprek met een andere buurvrouw, allereerst had ze zich zo gepositioneerd dat ‘het slachtoffer’ geen kant op kon, tot vijf keer toe werd een poging gedaan om het gesprek te beëindigen. Uiteindelijk ontsnapte de aangesproken buurvrouw uit haar klauwen. Moest er wel een beetje om lachen zo van een afstandje maar het blijft natuurlijk triest.
Ik neem mezelf voor om het gesprek voortaan echt af te kappen wanneer ik het genoeg vind. En dan loop ik weg en negeer het gesprek dat zij eenzijdig op gang probeert te houden. Hoe moeilijk dat ook lijkt.
Wellicht een idee om het volgende te hanteren: “heb je geen tijd om het antwoord aan te horen, stel dan de vraag niet.” Op manier voorkom je m.i. ook dat je aan de praat gehouden wordt op het moment dat je daar niet op zit te wachten en hoef je ook niet af te kappen.
Ik ken iemand die gewoon door blijft praten als je weg loopt en dat ziet er heel komisch uit. Dus ik bedoel maar te zeggen dat deze mensen zo graag praten dat het vaak niet eens uit maakt of er iemand luistert.
Mijn remedie: snel doorlopen en met een benauwd gezicht roepen ”sorry, ik heb hoge nood!” Of: “ik ga naar huis, verwacht een telefoontje”. Als ik iets meer tijd heb, begin ik dat na 5 minuten aan te kondigen. Helpt echt.
Oops… Het voelt alsof dit over mij gaat. Ik ben me nu naarstig aan het bedenken welke buren een abbo op Trouw hebben en/of deze brief geschreven kunnen hebben haha. Ik heb adhd en heb altijd moeite om een gesprek af te kappen. Ook als ik zelf haast heb, kan ik blijven doordraven en te laat komen. Ik waarschuw mensen idd ook wel zelf en dat helpt wel dat ze het eerder durven zeggen dat ze naar binnen moeten bijv. Maar dan springt er opeens weer een onderwerp op in mijn hoofd en gooi ik het er toch nog uit. Niet slecht bedoeld, om een ander zijn tijd in te nemen bijvoorbeeld. Het is een lastige aandoening en medicatie helpt bij mij niet. Enige is er steeds van bewust zijn dat ik zo ben en doe en anderen vragen me er op te wijzen.