↑
Spring naar inhoud

Onprettige aanduidingen

Beste Beatrijs,

Mijn vrouw en ik (midden-tachtigers) hebben een en ander op papier gezet voor onze kinderen over onze wensen voor een toekomstige uitvaart. Het valt ons op dat in overlijdensadvertenties vaak sprake is van ‘Onze trotse vader/ moeder …’ Ook zie je wel: ‘Onze fantastische vader/ moeder is overleden.’ Nu hebben de woorden ‘trots’ en ‘fantastisch’ voor mij een onaangename klank. Zie ik dat verkeerd? Ik ben benieuwd hoe u hier tegenaan kijkt.

Een overledene aanduiden

Beste Een overledene aanduiden,

Nabestaanden hebben soms de neiging om een of meer bijvoeglijke naamwoorden te gebruiken bij de omschrijving van degene die is overleden om de mededeling kracht bij te zetten en een persoonlijke noot toe te voegen. Ze vinden dan dat alleen ‘onze vader’ of ‘onze moeder’ niet genoeg is en zetten er wat bij, bijvoorbeeld onze ‘lieve’ of ‘markante’ of ‘bijzondere’ of ‘geweldige’ (vader of moeder). Dit doen ze om meer gevoel in de advertentie te leggen. Ik deel uw bezwaren tegen de woorden ‘trots’ en ‘fantastisch’. ‘Fantastisch’ is een weinig informatief modewoordje en ‘trots’ doet de wenkbrauwen optrekken. Trots op wie of wat? En hoezo trots? Het woord heeft in het aangezicht van de dood vooral een neerbuigende ondertoon. Maar goed, niet iedereen heeft dezelfde associaties. Het lijkt overigens simpel om te voorkomen dat deze twee woorden (en misschien zijn er nog andere die u niet aanstaan) in uw overlijdensadvertentie terecht komen. Zeg het gewoon tegen uw kinderen. Of zet het op papier bij de rest van uw aanwijzingen.

Artikelen in Dood en begrafenis.

Gelabeld met .

rev="post-9550" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 7 juli 2018 09:01

Bidden met publiek

Beste Beatrijs,

Wij zijn een Nederlands-hervormd gezin en wonen in de randstad. Onze zoon van vier jaar speelt regelmatig met kinderen uit de buurt en soms eet er een kind mee met de lunch. Wij zijn gewend voorafgaand aan de maaltijd een kort dankgebed uit te spreken. De buurkindjes doen dan braaf mee door elkaars handjes vast te houden en de dankzegging te beamen. Omdat zij dit van huis uit niet gewend zijn, levert het bidden nog wel eens leuke gesprekjes op. Zo hebben we bij de lunch vraagstukken besproken als: wie was Jezus en waarom moest Hij aan het kruis? Wat is er met Hemelvaart gebeurd?

Nu werd ik recent door twee verschillende ouders hierop aangesproken. De buren verzochten mij in aanwezigheid van hun kinderen het bidden en de volgens hen daarmee gepaard gaande indoctrinatie te staken. Ik zit er erg mee in mijn maag, want ik ben er niet op uit dat ik als de Jehova-getuige van onze straat word aangemerkt. Ik vind het juist gezellig dat de buurkinderen bij ons over de vloer komen. Mag ons gezin nog wel bidden als zij bij ons komen spelen?

Amen

Beste Amen,

Dit verzoek is hoogst ongepast. Vanzelfsprekend mag u in uw eigen huis uw standaard dankgebed voor de lunch uitspreken in aanwezigheid van buurkinderen. En als die kinderen vragen stellen, kunt u daar naar eer en geweten antwoord op geven. Zo steken de kinderen nog eens wat op over het voor hen kennelijk onbekende christendom. Zeg tegen ouders met een christenfobie dat het dankgebed deel uitmaakt van uw dagelijkse routine, dat het voor uw gezin betekenisvol is en dat u er niet op uit bent om zieltjes te winnen. Houd uw toon vriendelijk en stel de klagers gerust dat het nooit kwaad kan voor kinderen of volwassenen om in aanraking te komen met onbekende culturen en religies. Als ouders daar bezwaar tegen hebben, zullen ze hun kinderen moeten ophokken. Dat laatste hoeft u er vanzelfsprekend niet bij te zeggen – die conclusie kan iedereen zelf trekken.

Artikelen in Kinderopvoeding, Traditionele etiquette, Visite.

Gelabeld met .

rev="post-9548" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 7 juli 2018 09:00

Te dikke kleindochter

Beste Beatrijs,

Mijn kleindochter is acht jaar en veel te dik. Ze eet alles wat los en vast zit. Haar moeder en zelfs nu ook haar vader, mijn zoon dus, hebben ook de neiging om veel te eten. Als grootouders passen wij regelmatig op en dan zie ik wel dat er veel fast food gegeten wordt in dat gezin en dat er veel frisdrank en snoep op voorraad ligt. Ik durf het overgewicht van mijn kleindochter niet met mijn zoon en schoondochter te bespreken uit angst voor een slechte relatie. Een dik kind krijg je nooit meer dun. Mijn kleindochter zal gepest worden straks en dat haar ouders er niets aan doen zie ik als verwaarlozing van het kind. Misschien zelfs wel als een soort kindermishandeling. Hoe moet mijn opstelling hierin zijn?

Mijn kleindochter is te dik

Beste Mijn kleindochter is te dik,

Bespreek dit wél met de ouders. Liefst met allebei tegelijk, maar als u beducht bent voor uw schoondochter, althans met alleen uw zoon. Dikte is een explosief onderwerp, omdat mensen zich onmiddellijk persoonlijk aangevallen voelen op hun leefstijl. Gebruik onder geen beding de woorden ‘verwaarlozing’ of ‘mishandeling’! Bezweer de ouders dat het niet uw bedoeling is om hen aan te vallen, maar dat u zich ermee bemoeit, omdat u zich als betrokken oma zorgen maakt over uw kleindochter. Hoe verder het kind opgroeit, hoe moeilijker het wordt om af te vallen. Raad de ouders aan om met het kind naar een diëtist te gaan (verwijzing via de huisarts). Een diëtist kan advies geven over geschikte voeding zonder dat het kind honger hoeft te lijden. Daarnaast is het goed om beweging structureel op te nemen in het leefpatroon. Sport of een dansclubje, in ieder geval iets wat uw kleindochter leuk vindt om te doen.

Uw belangrijkste punt moet zijn dat de ouders professionele hulp zoeken in de vorm van een diëtist. Het heeft geen zin dat u zelf allerlei specifieke meningen over soorten voedsel, snoep en vettigheid ten beste geeft, want daarmee stelt u zich extra superieur op. Voer één keer zo’n voorzichtig gesprek met de ouders en laat het onderwerp daarna rusten. Meer kunt u niet doen. Misschien luisteren ze naar u, misschien leggen ze het naast zich neer. Het zou voor uw kleindochter natuurlijk het beste zijn als het hele gezin meedoet met de adviezen van de diëtist, want het werkt niet als alleen uw kleindochter een gezond leefregime krijgt opgelegd, terwijl de rest van het gezin doorgaat met bankhangen en zich te buiten gaan aan snoep en friet. Ook dit punt kunt u beter aan de diëtist overlaten. Het ligt allemaal vreselijk gevoelig.

Over toekomstig pesten van uw kleindochter hoeft u zich trouwens niet speciaal zorgen te maken. Er zijn tegenwoordig steeds meer kinderen met overgewicht. Te veel om alleen om die reden pestobject te zijn. Als uw kleindochter verder een aardig kind is, behulpzaam en sociaal, zal het wel meevallen met gepest worden.

Artikelen in Grootouders en kleinkinderen, Kinderopvoeding.

Gelabeld met , .

rev="post-9542" 3 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 30 juni 2018 09:02

Niet aankomen!

Beste Beatrijs,

Op mijn werk spelen besprekingen zich vaak af rond mijn monitor waarop schema’s of modellen zichtbaar zijn. Om hun verhaal te ondersteunen prikken sommige mensen met een pen of hun vinger op mijn scherm. Ik wil mijn scherm schoon en krasvrij houden, dus ik wil dat geprik voorkomen, maar ik heb moeite om daarvoor de juiste woorden te vinden. Bij collega’s gaat dat makkelijker dan bij klanten, maar ik blijf het ongemakkelijk vinden. Hoe kan ik dat aanpakken?

Afblijven!

Beste Afblijven,

Zodra een collega een wijzende vinger uitstrekt zegt u vriendelijk: ‘Wil je alsjeblieft het scherm niet aanraken?’ In geval van een wijzende klant: ‘Wilt u alstublieft het scherm niet aanraken?’

Artikelen in Collega's, Zakelijke relaties.

Gelabeld met .

rev="post-9540" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 30 juni 2018 09:01

Te dikke vriendin

Beste Beatrijs,

Ik heb een goede vriendin die ik al vanaf mijn lagere schooltijd ken. De laatste jaren is ons contact wat minder frequent vanwege drukke banen en gezinnen. Wanneer we elkaar zien is het gezellig, maar iedere keer valt me op dat ze weer dikker is geworden. Ze was altijd al stevig, maar de laatste keer schrok ik echt. Ze had moeite om de auto uit te komen, hijgde bij het traplopen en was duidelijk over de grens van mollig. Mijn vriendin praat niet graag over zichzelf en eventuele problemen. Ze houdt de gesprekken liever luchtig. Ik wil haar graag helpen en ik voel me laf dat ik het onderwerp zo angstvallig vermijd om de lieve vrede. Haar gezondheid is toch een stuk belangrijker dan dat! Hoe kan ik haar overgewicht aan de orde stellen zonder dat ze boos wordt?

Vriendin is te dik

Beste Vriendin is te dik,

Ik raad het u af om met uw vriendin over haar gewicht te praten. Het heeft geen zin. In de eerste plaats weet ze zelf beter dan wie ook dat ze te dik is. Ze lijdt eronder, daar kunt u zeker van zijn, ze vindt het verschrikkelijk en ze haat zichzelf. Het heeft geen zin dat u haar gaat attenderen op iets wat ze allang weet. Ook dat het niet gezond is om te dik te zijn weet ze heel goed.

U zegt dat u haar wil helpen, maar u kunt haar helemaal niet helpen. U kunt niet voor haar minder gaan eten en u kunt ook niet voor haar aan lichaamsbeweging doen, u kunt zelfs niet voor haar naar een dokter of diëtist gaan. Dat moet ze zelf doen. Uw vriendin moet zelf besluiten dat het genoeg is en dat ze vandaag iets aan haar probleem gaat doen, te beginnen met een afspraak bij de huisarts en vervolgens met een diëtist in zee. U kunt alleen met uw vriendin over haar probleem praten, wanneer zijzelf het initiatief hiertoe neemt. Dus wanneer zij u in vertrouwen neemt en om advies vraagt of haar hart wil luchten over haar gewichtsprobleem. Laat die beslissing aan haar over.

Artikelen in Vrienden en kennissen.

Gelabeld met .

rev="post-9538" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 30 juni 2018 09:00

Engelse wasbakken

Gebrekkige loodgieterij en te wensen overlatend sanitair zijn traditionele pijnpunten in Groot-Brittannië. Haperende geisers, krap bemeten boilers, lekkende waterleidingpijpen horen bij de Britse cultuur als thee met scones. Tot diep in de 20ste eeuw moest de arbeidersklasse zich naar buiten begeven naar een zogenaamd outhouse om zijn gevoeg te doen. De rijken zaten intussen te vernikkelen in hun landhuizen, waar de open haard pas aangestoken werd, als het vroor. Stoere Britten kunnen prima zonder centrale verwarming en van een beetje tocht gaan ze ook niet dood. Geïmmigreerde Poolse loodgieters hebben de afgelopen twintig jaar hun best gedaan om althans de badkamervoorzieningen in hotels naar een hoger niveau te tillen: de standaard badkuip op leeuwenpoten met koperen mini-kranen en ingevreten bruine kalkaanslag is in het duurdere segment vervangen door een redelijke, zij het meestal wat slappe douche. Maar hun werk is nog lang niet klaar, want de afdeling wasbakken is tot op heden onontgonnen terrein.

De foto’s hiernaast zijn genomen op de veerboot (daar begon het al), in hotels (geen goedkope rattenkasten) en restaurants, bezocht tijdens een recent tiendaags tripje naar Zuid-Engeland. Een kraantje voor warm en een voor koud water. Wie verzint zoiets? Erger is dat de kraantjes zo dicht tegen de kant van de minuscule wasbakjes zijn gemonteerd dat je er je handen niet onder kunt houden, als je ze wil wassen. Zou het de bedoeling zijn dat je eerst het bassin vol laat stromen met water, zoals dat ging in de tijd van de lampetkannen? Dan creëer je een sopje, wat betekent dat er een tweede keer water getapt moet worden, nu om je handen af te spoelen. Omslachtig en water verspillend en niemand heeft natuurlijk zin in dat gedoe. De enige oplossing is om de handen een voor een af te spoelen, wat niet alleen hinderlijk lang duurt, maar ook extra waterverspilling geeft.

Poolse vaklieden: voordat jullie met de Brexit het land worden uitgestuurd, doe hier nog snel iets aan en introduceer het concept mengkraan! Al was het maar voor de toeristen.

Artikelen in NRC-column.

rev="post-10958" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – maandag 25 juni 2018 13:39

Lastige ex

Beste Beatrijs,

Vier jaar na dato heeft mijn ex-man de scheiding nog altijd niet geaccepteerd. Dit uit zich bij tijd en wijle in vreselijke appjes of mailtjes (beschuldigingen, scheldwoorden, de laatste keer wenste hij me dood: ‘sterf’ in kapitalen). Ik reageer er nooit op, maar ik vind het ongezond en het moet stoppen. We zien elkaar gedwongen vanwege ons kind en soms gaat dat maanden prima totdat hij het weer op z’n heupen krijgt. Als ik met hem over zijn gedrag wil praten, wordt hij boos, snoert me de mond en loopt weg. Hij weet dat dit niet kan, maar het gebeurt keer op keer. Er zijn een paar steekjes los bij hem. Hoe kan ik hier een grens trekken? Hij heeft professionele hulp nodig, maar dat weigert hij.

Ex is haatdragend

Beste Ex is haatdragend,

Uw ex barst af en toe uit in onaangename appjes en mailtjes, die u terecht negeert en onbeantwoord laat. Erop ingaan helpt niet en zal de uitwisseling alleen maar doen escaleren. Buiten de geschreven communicatie verlopen de persoonlijke contacten ook niet vlekkeloos. U meent dat uw ex professionele hulp nodig heeft, maar hij weigert. Een oplossing zou kunnen zijn om samen hulp te zoeken in de vorm van een mediator of relatietherapeut. U kunt dat aan uw ex verkopen door te zeggen dat u niet tevreden bent over de communicatie en dat hij en u gebaat zouden zijn met iemand die concrete aanwijzingen geeft hoe u als ouders beter met elkaar zouden kunnen omgaan. Tenslotte hebt u een kind samen en het is belangrijk dat exen een redelijke verstandhouding hebben, zodat het kind er niet onder lijdt.

Als u niet alleen naar uw ex wijst en zegt dat hij professionele hulp nodig heeft, maar als u zichzelf daarbij insluit (en zegt dat u ongetwijfeld ook fouten maakt die verbeterd kunnen worden), is de kans groter dat uw ex dat een goed idee vindt. Wanneer u eenmaal samen bij een therapeut of een mediator zit, zullen de kwaadaardige appjes van uw ex vanzelf aan de orde komen.

Artikelen in Exen.

Gelabeld met .

rev="post-9536" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 23 juni 2018 09:02

Boodschappen betalen

Beste Beatrijs,

Ik ben een jonge vrouw van 27 en doe wel eens een boodschap voor mijn ouders. Ze willen mij dan terugbetalen, maar dat hoeft voor mij niet. Zij hebben al zo veel voor mij gedaan. Ik wil niet onbeleefd zijn of ondankbaar, maar ik heb liever dat zij het houden voor als er straks geld nodig zou zijn. Ook willen ze mij met meer geld ondersteunen, maar ik wil dat niet. Hoe los ik dit op?

Wie betaalt voor wie?

Beste Wie betaalt voor wie,

Het is normaal om iemand die boodschappen voor je heeft gedaan en de kosten even heeft voorgeschoten terug te betalen. Als uw ouders u vragen om een pak melk en een pond spinazie mee te brengen, als u bij hen op bezoek gaat, lijkt het me vanzelfsprekend dat u samen met de gevraagde boodschappen het bonnetje overhandigt, waarna zij u het voorgeschoten bedrag terugbetalen. Waarom zou u dagelijkse boodschappen voor hen willen betalen? Dat brengt hen in een afhankelijke positie en bestempelt hen tot armlastigen. Als u iets aardigs voor hen wil doen, kunt u beter bij bezoek een extraatje voor hen meebrengen, iets wat ze zelf misschien niet zo snel zouden kopen: een mooie bos bloemen, sushi of in de zomer bijvoorbeeld een pond kersen. Zoiets is leuker dan een zak aardappels en een pak wc-papier voor hen betalen. Wat hun wens betreft om u met meer geld te ondersteunen, zeg vriendelijk maar duidelijk nee hiertegen en leg uit dat u dat niet nodig hebt, omdat u financieel prima voor uzelf kunt zorgen.

Artikelen in Ouders en volwassen kinderen.

Gelabeld met .

rev="post-9534" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 23 juni 2018 09:01

Een nieuwe kassa

Beste Beatrijs,

Regelmatig sta ik in de rij voor een kassa geduldig te wachten op mijn beurt. Als de rijen lang zijn, wordt er wel eens een extra kassa geopend. De kassamedewerker zegt dan iets in de trant van ‘Komt u maar’ of ‘Eerstvolgende’. Waarop achter mij klanten snel naar die kassa hoppen en zo veel eerder aan de beurt zijn. Kan zijn dat ik hier gevoelig voor ben, maar het voelt als zeer onrechtvaardig. Wanneer ik er iets van zeg, krijg ik een antwoord als ‘Dat ziet u verkeerd, hoor…’ Overigens zijn het meestal vrouwen die voordringen, valt me op (ik ben een man). Wat vindt u, accepteren dat wie geduldig wacht soms de pineut is of de voordringer op dit (kleine) onrecht aanspreken?

Kassa-etiquette

Beste Kassa-etiquette,

Een dagelijks tafereeltje: er gaat een extra kassa open en mensen stromen toe. Er is geen beginnen aan om eerst te inventariseren wie er bij de oude kassa’s het langste in de rij stonden en vervolgens een volgorde te bepalen. Dat duurt allemaal veel te lang. De enige manier om dit structureel op te lossen is het instellen van een collectieve rij, van waaruit telkens de voorste persoon opschuift naar de eerst beschikbare kassa, (een soort ruimtelijk nummertjes trekken), maar daar hebben supermarkten met hun nauwe gangpaden geen ruimte voor. Dus is het een situatie van wie het eerst komt, het eerst maalt. Wie het dichtst bij staat, springt het eerst in het gat. Soms is iemand zo beleefd om degene die voor hem stond in de oorspronkelijke rij voor te laten gaan bij de nieuwe kassa, maar het gebeurt ook dat mensen staan te dromen in hun rij, niet in de gaten hebben dat er nieuwe kassa open gaat, en dan heeft de alertere persoon een gelukje. Al met al zijn dit soort kleine ergernissen de moeite niet waard om je er druk over te maken. Het ongerief van mensen aanspreken en corrigeren (ruzie krijgen) over wie er precies aan de beurt is weegt niet op tegen de minuscule tijdwinst. Het zijn trouwens zeker niet alleen vrouwen die zich aan ellebogenwerk te buiten gaan, mannen kunnen er evengoed wat van.

Artikelen in Winkels.

Gelabeld met .

rev="post-9532" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 23 juni 2018 09:00