↑
Spring naar inhoud

Cadeau dat je al hebt

Beste Beatrijs,

Cadeautjes krijgen is leuk en soms lastig. Hoe moet je reageren als je een boek krijgt dat je al hebt? Dat overkwam mij. Pas nadat ik dat had laten merken, bleek het een gesigneerd boek te zijn. Wie had deze pijnlijke situatie kunnen voorkomen? De gulle gevers, door te zeggen: ‘Dit is een cadeau speciaal voor jou?’ Of de ontvanger, die altijd ‘Dank je wel’ moet zeggen en maar moet afwachten of iets te ruilen valt?

Ik heb het al!

Beste Ik heb het al,

Cadeautjes zijn altijd speciaal voor degene die het krijgt. Ze zijn in ieder geval niet voor iemand anders bedoeld. De ontvanger moet erop voorbereid zijn dat hij/zij het cadeautje ‘al heeft’ of ‘niet leuk’ vindt. En in alle gevallen hartelijk bedanken en blijdschap uitspreken. Die dingen komen voor en zijn niet zo erg. Als er tien mensen op een verjaardag komen, is er altijd wel een minder geslaagd cadeautje bij. Geeft niks. Niet gaan reclameren en roepen dat je het al hebt. Dat staat ondankbaar en hebberig. Ook dat gedoe met ruilen is erg vervelend. Soms krijgt u een boek dat u al hebt gelezen of een cd die u al hebt. Dat hoeft u niet tegen de gever te zeggen, tenzij die er nadrukkelijk naar vraagt. Dan kunt u dat bevestigen en valt er misschien iets te ruilen. Als de gever verder niets vraagt en de ontvanger niet klaagt, heeft de ontvanger iets in de kast liggen om later weer aan een ander te geven als cadeautje. Komt dus toch nog van pas. Maak er geen punt van. Zo belangrijk zijn cadeautjes niet.

Artikelen in Cadeaus.

rev="post-2099" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – vrijdag 29 april 2005 19:40

Liever geen kinderen op verjaardag

Beste Beatrijs,

Onlangs vierden wij mijn mans 40ste verjaardag, op een zaterdagavond. Onze kinderen (vijf en acht jaar) mochten natuurlijk langer opblijven, al vond ik 21.30 uur laat genoeg voor hen, anders storten ze de volgende dag in. Ook vind ik dat jonge kinderen niet overal met hun neus vooraan hoeven te staan.

Ik vroeg aan een van mijn kennissen of ze oppas had geregeld voor haar tweeling van negen, maar ze was van plan de kinderen mee te nemen. ‘Ze kunnen goed tegen laat opblijven,’ zei ze. Ik zei dat ze eventueel wel in ons bed konden slapen, geen probleem, maar nee, dat hoefde niet. ‘Ze vermaken zich wel,’ zei ze. Uiteindelijk gingen mijn kinderen pas om 12 uur slapen, want krijg je kinderen maar eens in bed als er nog andere kinderen rondlopen.

Ben ik nu een ouderwetse zeur om me hieraan te storen en hoe had het anders gekund?

Voor het blok gezet

Beste Voor het blok,

Mensen horen hun kinderen niet onuitgenodigd mee te nemen naar een avondfeestje. Uw kennis had van tevoren aan u moeten vragen of haar kinderen ook welkom waren, en dan had u zuinigjes kunnen zeggen: ‘Nou ja, als het echt niet anders kan… Het is een avondfeestje voor volwassenen, ik wil mijn eigen kinderen op een redelijke tijd in bed leggen, en als er nog andere kinderen rondlopen, dan lukt me dat niet.’ Op dat moment had uw kennis gezegd (als het goed is tenminste): ‘O, oké, dan vraag ik wel een oppas.’

Zoals het nu ging, is onprettig voor u, want natuurlijk kreeg u uw kinderen niet naar bed, en natuurlijk waren zij de dag daarna hangerig en vervelend. U bent dus zeker geen ouderwetse zeur, maar uw kennis was nogal egoïstisch bezig door u voor een voldongen feit te stellen. Daar valt weinig tegen te doen. Veel mensen beschouwen hun kinderen als een verlengstuk van zichzelf, en raken buitengewoon gepikeerd als iemand hun schatjes er niet bij wil hebben. U kunt moeilijk tegen haar zeggen: ‘Ik heb liever dat je je kinderen thuis laat’ zonder de vriendschap geweld aan te doen. Tegen egoïsme is het lastig opboksen.

Artikelen in Kinderopvoeding, Verjaardag.

rev="post-1410" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – vrijdag 29 april 2005 19:27

Vriend geeft nooit cadeaus

Beste Beatrijs,

De man met wie ik al bijna twee jaar een relatie heb en van wie ik heel veel houd, heeft één minpuntje: hij geeft me nooit een cadeautje, zelfs geen bosje bloemen. Ik heb één keer bloemen van hem gehad, maar die had hij zelf van iemand anders gekregen. Ik heb ze aangenomen, maar niet van harte.

Wij zijn gewend dingen die ons niet zinnen met elkaar te bespreken, zo ook dit voorval en dit manco, maar hij zegt dat ik het niet zo zwaar moet opnemen. Hij geeft nu eenmaal weinig om materiële dingen en vindt dat ik meer waarde zou moeten hechten aan zijn gevoelens voor mij.

Verlangend naar cadeautjes

Beste Verlangend naar,

Gevoelens zijn heel mooi, maar er hoort ook gedrag bij. Liefde hoeft niet altijd in materiële zin te worden uitgedrukt. Liefde zit ook in attentheid en betrokkenheid. Uw vriend neemt geen cadeautjes of bloemen mee. Maar doet hij wel andere aardige dingen voor u? Er zijn allerlei mogelijkheden: in het weekend een uitgebreid ontbijt klaarmaken, een glaasje wijn voor u inschenken als u moe thuis komt, kaartjes kopen voor de bioscoop of een andere voorstelling, een restaurant reserveren om samen uit eten te gaan, een voorstel doen voor een speciale vakantie. Als hij wél dat soort initiatieven neemt, als hij naar u luistert wanneer u ergens over wil praten, als hij u steunt wanneer u het ergens moeilijk mee hebt, dan is het ontbreken van die cadeautjes misschien minder erg, omdat er genoeg tegenover staat.

Geeft uw vriend u ook geen cadeautje als u jarig bent? Dat zou hij, denk ik, wél moeten doen. Een keer per jaar zou hij die moeite moeten doen om u met iets tastbaars blij te maken, anders wordt de liefde wel erg vergeestelijkt.

En die bloemen. Dat is eerder iets symbolisch dan iets uitgesproken materieels. Dus waarom hij uw verzoek naast zich neerlegt, begrijp ik niet. Het is zo eenvoudig om de ander af en toe een plezier te doen met een bosje bloemen. Zeg het nog maar een keer tegen hem. Als hij van u houdt, zal hij het onthouden.

Artikelen in Cadeaus, Liefde en relaties.

rev="post-1601" 6 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 21 april 2005 23:45

Andermans ellende aanhoren

Beste Beatrijs,

Pas belde ik een kennis, die wellicht wel een vriendin wordt, om te horen hoe het met haar ging. Ik vroeg of ik gelegen belde, waarop ze meteen losbarstte met een verhaal over een andere vriendin van haar, die ernstig ziek was geweest en bijna dood was gegaan. In een monoloog van een kwartier kreeg ik alle details over het leven van iemand die ik totaal niet ken over me uitgestort, inclusief alle hartverscheurende details als terugkomen uit een coma, ontdekken dat de zwangerschap was afgebroken, en noem maar op. Heel erg natuurlijk, alleen vind ik het nogal ongepast om dergelijke zware kost zomaar neer te gooien in een telefoongesprek. Als ik zelf wat zwaardere mededelingen heb, zorg ik altijd dat ik weet dat de ander er ruimte voor heeft, of check ik het voor de zekerheid door even te vragen of de ander daar zin en tijd voor heeft. Aan de andere kant vind ik het ook nogal bot om zo’n relaas af te kappen met de mededeling dat ik voor haar bel en niet om het leed van haar kennissenkring te vernemen. Wat is een goede reactie als je zomaar ongevraagd andermans ellende krijgt uitgeserveerd?

Aan de lijn gehouden

Beste Aan de lijn,

Op zo’n moment kunt u weinig anders doen dan gelaten dat verhaal over u heen laten komen. Elke andere reactie (‘Ach, wat erg, maar hoe is het eigenlijk met jou?’ ‘Sorry dat ik je afkap, maar ik moet het eten gaan koken’, ‘Waarom vertel je mij dit eigenlijk?’) zal nogal bot overkomen. Maar u hebt gelijk: mensen moeten dit niet doen. Je moet niet de ellende van onbekenden gaan uitmeten in een telefoongesprek met een derde. Niet tegenover goede vrienden/familieleden, en niet tegenover willekeurige kennissen. Dan zou je net zo goed de krant kunnen gaan voorlezen door de telefoon. Die staat ook vol met akelige berichten over onbekende mensen.

Wat u overkwam is een tamelijk ernstige overtreding van de conventies voor telefoongesprekken met kennissen. Die conventies luiden: ze zijn kort, ze hebben ook meestal een doel (een specifieke vraag of voorstel, een inhoudelijke kwestie) en als ze dat niet hebben, dan wordt er een tijdje over en weer gepraat, zoals wanneer je elkaar toevallig op straat tegenkomt. Tamelijk oppervlakkig dus, en het gesprek treedt niet buiten de oevers van de gemeenschappelijke belangensfeer van beller en gebelde.

Wat ik u eigenlijk aanraad is om niet zomaar voor de gezelligheid te bellen met niet-zo-goede kennissen. Dat kunt u doen met goede vrienden/innen of familie, en zij hebben in zo’n gesprek dan ook de vrijheid om minder relevante zijpaden in te slaan. Maar of deze kennis tot de categorie ‘vriendinnen’ moet gaan horen, betwijfel ik. Als ze dit één keer doet, zal ze dat ook wel vaker doen, en dat lijkt me een vermoeiend soort van vriendin: iemand die veel aan het woord is, en zich intussen niet speciaal bekommert over de vraag of wat ze vertelt ook van belang is voor de toevallige luisteraar.

Artikelen in Telefoon, Vrienden en kennissen, Ziekte.

Gelabeld met .

rev="post-700" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 21 april 2005 20:21

Chique high tea/soirée

Beste Beatrijs,

Ik wil eind mei mijn verjaardag vieren met mijn vriendinnen. Ik wil een high tea houden, waarbij iedereen een hoed op heeft. Een ik wil dat ze iets zomers’ aantrekken, een jurk die kan fladderen. Wat voor dress code zet ik dan op de uitnodiging? En mag ik het ook een soirée noemen?

Beetje sjiek, graag

Beste Beetje sjiek,

Een soirée is iets anders dan een high tea. Een soirée is ’s avonds. Een high tea is gewoon een kopje thee overdag met verschillende lekkere dingen erbij, taartjes, sandwiches, fruit, zoetigheid. Een high tea is overdag, duurt niet langer dan twee uur, en eindigt niet later dan 17.00 uur. Tegen die tijd hebben mensen meestal geen zin meer in nog meer thee.

Een kledingcode voorschrijven is lastig. ‘Avondkleding’ is nogal belachelijk, want het is niet ’s avonds en er zijn niet eens heren bij. Normaal voor zoiets is: ‘Tenue de ville’, maar daar valt ook een duf mantelpakje onder. Er bestaat geen formele manier om uw vriendinnen zo ver te krijgen dat ze opwaaiende zomerjurken aantrekken voor uw verjaardagsfeestje. Het enige wat u kunt doen is het hun persoonlijk vragen. Maar wie weet regent het en is het dertien graden. Stuurt u uw vriendinnen dan weg, als ze een broek hebben aangetrokken? Die hoeden lijken me ook niet zo’n geweldig idee. Niemand heeft er een, natuurlijk. En een beetje leuke hoed is snel begrotelijk. Wilt u uw vriendinnen dwingen om zowel een verjaardagscadeautje voor u te kopen, als pakweg 50 euro te besteden aan een hoed die ze verder niet zullen dragen? Ik vraag me af of ze blij zijn met zo’n uitnodiging.

Artikelen in Post, Verjaardag, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met , .

rev="post-1016" 4 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 21 april 2005 20:19

Aanmerkingen op dikte

Beste Beatrijs,

Mijn vriend is de laatste jaren een aantal kilo aangekomen, iets waar hij zelf niet echt blij mee is. Hij is niet moddervet, maar wel een beetje ‘gezet’ nu. Mijn vriend is gezellig van aard, een opgewekt persoon die met iedereen praat en overweg kan. Waar hij mee zit is het volgende: mensen die hem al een poosje niet hebben gezien (een achteroom, vroegere buurman, oud-dorpsgenoot.) voelen zich vaak gelegitimeerd om hem bij een onverwacht weerzien op een lollige manier op z’n tekortkoming te wijzen: ‘Zo! Het leven gaat je goed, hè? Hahahahaha!’ (joviale klap op schouder), of erger: ‘Tjee, wat heb jij een bolle kop gekregen! Nou, (wijzend naar mij) je geeft hem zeker goed te eten, hè? Hahahaha!’ Nodeloos te zeggen dat deze personen zelf vaak bepaald geen mister/miss Universe zijn, maar dat terzijde.

Binnenkort hebben we een familieweekend met zijn familie en hij ziet nu al op tegen de amicale, onder het mom van gezelligheid gemaakte opmerkingen over zijn uiterlijk. Hij weet niet hoe hij hierop moet reageren, maar ik vind dat hij best van zich af mag bijten. Ik kan het ook voor hem doen, maar wat zeg ik dan?

Gestoken door lolbroeken

Beste Gestoken,

Onaardige opmerkingen maken over iemands uiterlijk is altijd ongepast. Het mag niet als constatering en ook niet bij wijze van grapje van joviale vrienden onder elkaar. Deze schending van de etiquette mag bij uitzondering, omdat men onder vrienden of familie verkeert, lik op stuk worden gepareerd. Het is beter als uw vriend het zelf doet en niet u als te hulp snellende vriendin, want hij is degene die aangevallen wordt, dus hij moet terugslaan. Hij kan iets terugzeggen in de trant van: ‘Ja, hoor, op naar de honderd kilo, voor minder doe ik het niet! (korte stilte) En jij bent er trouwens ook niet jonger op geworden de laatste tijd, zie ik.’ Dit zegt hij op een luchtige manier – hij maakt een geintje, net zoals die ander dat deed. Toespelingen op veroudering vindt niemand leuk om te horen, maar het is even onbetwistbaar de waarheid als de extra kilo’s van uw vriend.

Artikelen in Familie, Liefde en relaties, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met , .

rev="post-2352" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – vrijdag 15 april 2005 22:01

Medelijden met ex-schoonzus

Beste Beatrijs,

Geheel onverwacht, ook voor zijn vrouw, is mijn broer vertrokken bij zijn gezin. Hij vond dat hij meer uit zijn leven moest halen, zodat hij over twintig jaar geen spijt zou krijgen van gemiste kansen. Hij gebruikte een van de ergste dooddoeners van deze tijd: ‘ik kies voor mezelf’. Ik vond het vreselijk egoïstisch en heb hem dat ook verteld. Ik heb mijn schoonzus gebeld en mijn medeleven uitgesproken. Veel contact hadden we nooit. We wonen een uur rijden bij elkaar vandaan en zagen elkaar alleen op verjaardagen. Mijn en haar kinderen zagen elkaar buiten de verjaardagen ook nooit. Af en toe bel ik haar om te vragen hoe het gaat. Omdat mijn broer in het geding is, voel ik mij daar niet gemakkelijk bij, maar haar helemaal laten vallen lijkt zo cru. Met mijn broer heb ik wel gewoon contact.

Hoe met haar verder?

Beste Hoe met haar,

De relatie met uw voormalige schoonzus is voorbij. U was al niet bevriend met haar, toen zij met uw broer was getrouwd. Waarom zou u dat dan wel zijn, nu hij bij haar is weggelopen? Ook al is zij in deze onverkwikkelijke scheidingsaffaire degene wie onrecht is aangedaan, en hebt u medelijden met haar, familiebanden zijn altijd sterker. Het is dan een beetje zinloos om u op gezette tijden in haar leven te verdiepen. Ik denk dat zij daar ook niet echt op zit te wachten. Zij zal wel andere mensen kennen bij wie zij haar hart kan uitstorten. Als u haar ergens tegenkomt, kunt u meelevend zijn en een vriendelijk praatje maken, maar voor de rest zit er geen muziek meer in.

Artikelen in Broers en zussen, Huwelijk en scheiding, Schoonfamilie.

rev="post-759" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – vrijdag 15 april 2005 21:29

Sportleraar discrimineert

Beste Beatrijs,

Op mijn werk doe ik wekelijks mee aan een uurtje bedrijfssport onder begeleiding van een sportleraar. De man-vrouw verhouding in deze groep is niet echt evenwichtig: veel meer mannen dan vrouwen. Wij dames worden altijd apart in een groepje gezet (‘de meisjes’), omdat we volgens de sportleraar fysiek niet in staat zijn met de heren mee te doen en omdat er volgens hem ‘ellende komt’ van mannen en vrouwen die samen oefeningen doen. Beide uitgangspunten vind ik volstrekt belachelijk en uit de tijd. Bovendien kunnen wij, dames, onze grenzen zelf wel aangeven, dat hoeft de sportleraar niet voor ons te doen. Met humor heb ik al vaak geprobeerd dit duidelijk te maken, maar hij blijft ons apart behandelen. Af en toe word ik er zelfs van beschuldigd een ‘Opzij-lezeres’ te zijn, als ik er iets van durf te zeggen. Dat ben ik inderdaad (en ik schaam me daar niet voor), maar het is van zijn kant toch een onaardig bedoelde opmerking. Vandaar mijn vraag aan u: hoe kan ik het beste omgaan met deze sportdocent? Grapjes blijven maken, volstrekt negeren, stampij maken? Iets anders doen of zeggen?

Gediscrimineerd door sportleraar

Beste Gediscrimineerd,

Het lijkt me sterk dat het feministische blad Opzij gemengde sportbeoefening zou bepleiten. Dan zouden vrouwen op de Olympische Spelen nooit meer een medaille winnen. Mannen beschikken over meer fysieke kracht en lopen harder dan vrouwen. Dat is een ervaringsfeit. Tachtig procent van de mannen is door hun grotere lengte en lichaamsgewicht sterker dan tachtig procent van de vrouwen. Het ligt nogal voor de hand om allerlei takken van sport gescheiden te beoefenen en te onderwijzen, zeker de contactsporten. Alleen op veel scholen vindt gemengd gymnastiekonderwijs plaats. Uw sportleraar volgt gewoon de regels van zijn professie en dat lijkt me ook verreweg het verstandigste. Misschien vindt u het geen punt om samen met uw mannelijke collega’s lichamelijke oefeningen te doen, maar misschien sommige andere vrouwen wél. Voor hen is het prettig als de leraar de grenzen bewaakt – dan hoeven zij dat alvast niet zelf te doen en kunnen ze zich concentreren op de oefeningen. Hoe dan ook, de leraar volgt de algemeen geldende regels, dus het heeft geen zin daar tegen te protesteren.

Hij zet de dames apart voor oefeningen. Ik zie het probleem niet. U bent toch niet bezig met een wedstrijd ‘doe ik het even goed of misschien zelfs beter dan de heren’? Doen de heren soms leukere oefeningen? Dan kunt u zeggen dat u dat ook wilt doen. Vindt u dat het damesgroepje wordt afgescheept met een halfzachte training? Dan kunt u daar kritiek op hebben.

Maar die segregatie naar sekse zit nu eenmaal vast aan het bedrijven van sport. Als u op amateurniveau samen met de heren wil sporten, moet u aan niet-contact-sporten gaan doen: tennissen, schaatsen, fietsen, hardlopen, zwemmen of schaken. Of korfballen natuurlijk.

Artikelen in Collega's, Werk, Zakelijke relaties.

Gelabeld met .

rev="post-245" 3 reacties

Door Beatrijs Ritsema – vrijdag 15 april 2005 19:56

Voordringen bij kassa

Beste Beatrijs,

Gisteren stonden er in de supermarkt flinke rijen voor de kassa’s. Ik koos de op het oog snelste rij uit. Voor mij stond een vrouw met slechts een paar boodschappen in haar handen, maar na vijf minuten verscheen opeens haar man met een volgeladen kar. Hij wilde achter mij aansluiten, maar de vrouw zei: ‘Kom maar hier, ik sta al in de rij.’ Ik vond dit niet correct en heb er iets van gezegd, maar die vrouw wist van geen wijken. Ik kies toch niet voor niets een rij uit die mij het kortste lijkt? Dat gereserveer van plaatsen in de rij maakt het maar ingewikkeld. Wat vindt u hier van? Stel ik mij rij-technisch te inflexibel op, of zijn de anderen ordinaire voordringers?

Afgebluft in de supermarkt

Beste Afgebluft,

Wat u overkwam (vrouw voor u stond met twee boodschappen te wachten in de rij voor de kassa, waarna man eraan kwam met een enorme kar) is niet zoals het hoort. Mensen maken een schatting van de wachttijd en beslissen dan welke rij ze nemen. U kreeg te maken met een vorm van onacceptabel voordringen, waar u terecht tegen protesteerde. De voordringers hadden het andersom moeten doen. De een staat met een volgeladen kar in de rij te wachten, de ander snelt nog even terug om een paar vergeten dingetjes te halen. Dat kan wel. Maar niet een hele kar ertussen frommelen. Dat zij vervolgens niet onder verontschuldigingen uw gelijk erkenden is nog veel onbeleefder. Het enige wat u dan nog rest is sprakeloosheid. De kwestie verder uitpraten leidt tot ruzie, scheldpartijen, mogelijk een handgemeen, en daar is het te onbelangrijk voor. Tegen genadeloze grofheid valt niets te ondernemen.

Artikelen in Winkels.

Gelabeld met .

rev="post-2523" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 7 april 2005 02:12