↑
Spring naar inhoud

Kerk wil alleen geld

Beste Beatrijs,

Ruim twee jaar geleden liet ik na een verhuizing mij en de overige gezinsleden inschrijven in een kerkgenootschap in mijn huidige woonplaats. Al snel ontving ik per post een standaard informatieboekje over de kerkelijke gemeente. De belangstelling die in de periode daarna is getoond bestond uitsluitend uit verzoeken om geld. Diverse bedelbrieven. Verder hebben wij niets gehoord van de kerk.

Ik ben de laatste die verwacht dat de kerk interesse in mij (en andere bijna-geseculariseerden) toont middels een persoonlijk bezoek van de predikant. Die tijd ligt achter ons! Maar dit structurele stilzwijgen alsof ik niet besta, maar wel kan doneren, veroorzaakt niets anders dan weerstand en passiviteit. Mijn frustraties kenbaar maken? Zelfs die aandrift is vervlogen!

Een bijna over de randkerkelijke

Beste Bijna over de rand,

Ik begrijp dat het heel vervelend is om alleen verzoeken om geld binnen te krijgen van uw plaatselijke kerk, en dat verder kennelijk niemand op u zit te wachten. U schrijft: ‘Ik ben de laatste die verwacht dat de kerk interesse in mij toont middels een persoonlijk bezoek van de predikant.’ Waarom die lage verwachtingen? Zo onaanzienlijk hoeft u zichzelf toch niet te schatten? U kunt toch ook waardevol zijn in de gemeente, zelfs als u bijna geseculariseerd bent? Het lijkt mij de normaalste zaak van de wereld als een predikant juist wel een oriënterend huisbezoek zou afleggen. Nu ja, die heeft het natuurlijk te druk, maar dan zou een ander actief lid van de gemeente die verwelkomingstaak op zich kunnen nemen. Wie daar geen prijs op stelt, wimpelt zo’n telefonisch aangekondigd bezoekje wel af. En als een nieuwgekomen kerklid wél geïnteresseerd is, dan kan tijdens het huisbezoek meteen gepolst worden of hij zich ergens voor wil inzetten in de gemeente.

U geeft uw kerk de schuld dat u helemaal dreigt te seculariseren. Blijkbaar is dat niet wat u wil. Mensen die echt zijn losgeraakt van de kerk, zijn allang blij dat ze niet meer worden achtervolgd. Maar u bevalt het niet. U kunt beter die ingesufte bedoening een beetje opporren dan te blijven mokken. Het is te makkelijk om de verongelijkte te spelen. Daar komt niemand verder mee. Blijf niet passief afwachten, maar neem contact op met de mensen die wat doen in de kerk (namen staan ongetwijfeld in het kerkblaadje). Ongetwijfeld zullen ze u met open armen ontvangen. Het is toch al moeilijk genoeg de boel draaiende te houden. Als u er eenmaal bij bent betrokken, kunt u uw ergernis over de passieve houding van predikant en van de gemeente als geheel naar voren brengen, en voorstellen doen hoe een en ander verbeterd kan worden. Er zullen vast nog wel meer mensen slapend lid zijn van deze kerkgemeente, en sommigen van hen hebben misschien maar een klein duwtje nodig om te ontwaken en zich te ontpoppen als actieve leden. Huisbezoek is een effectief middel om papieren leden te activeren.

Artikelen in Kerk.

Gelabeld met .

rev="post-237" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – vrijdag 1 juli 2005 18:52

Logé consumeert te veel

Beste Beatrijs,

Eens per zoveel maanden komt een vriend van mij een weekend logeren. Erg gezellig, alleen eet en drinkt hij alles op. Zet ik een fles cognac neer of een schaal snoep op tafel, hopla weg. Ontbijt: melk, brood, fruit, het wordt allemaal met smaak tot de laatste kruimel verorberd. Ik erger me heimelijk aan zijn mateloosheid, zo van: het is gratis, dus eten en drinken we zoveel we maar kunnen. Anderzijds schaam ik me ook wel voor die gedachte. Ik vind gastvrijheid belangrijk en het is ook niet zo dat ik het niet kan betalen.

Mijn vriend consumeert te veel

Beste Mijn vriend,

Een hele fles cognac? Misschien moet u na een of twee glaasjes zeggen: ‘’t Is mooi geweest, we gaan slapen.’ Maar voor de rest – hoeveel kan een mens verstouwen bij de maaltijden? Een koe en een kalf, en een heel paard half, een os en een stier, zeven tonnen bier, een schip vol rapen en een kerk vol schapen (en nog kon Gijs van de honger niet slapen).

Uw vriend blijft niet langer dan een weekend. U kunt de extra kosten betalen. Hij geniet van het hem voorgeschotelde eten en drinken. Gastvrijheid betekent: ik zorg ervoor dat je het prettig hebt en dat het je aan niets ontbreekt. U houdt zich aan deze conventie en uw vriend doet uw gastvrijheid eer aan. Wat is nu eigenlijk het probleem?

Artikelen in Eten en drinken, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met .

rev="post-2365" 3 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 23 juni 2005 22:35

Neef praat mee over familiezaken

Beste Beatrijs,

Onlangs vierden mijn man en ik samen onze verjaardagen met onze familie. ’s Middags zijn onze eigen kinderen ook van de partij, in de avonduren is het een familiefeestje voor de ouderen. Deze keer brachten mijn oudere zuster en haar man hun zoon van 18 mee. We keken even verbaasd op dat hij óók voor de deur stond, maar lieten het drietal natuurlijk binnen. Het bezoek bleef tot in de kleine uurtjes en allerlei familiezaken passeerden de revue. Niemand leek zich eraan te storen dat deze neef van 18 erbij zat en alles mee aanhoorde, zelfs wijsneuzig commentaar gaf. Ik voelde me er erg ongemakkelijk onder, vind de financiële en huwelijkse zorgen van niet-aanwezige familieleden, of de eigenaardigheden van de evenmin aanwezige opa niet voor de oren van zo’n neef of kleinzoon bestemd. Hoe ga je hiermee om?

Neef luistert mee

Beste Neef luistert,

Ik kan me wel iets voorstellen bij uw reserve. Bepaalde onderwerpen lenen zich minder voor de oren van kinderen. Anderzijds denk ik dat het generatieverschil op een gegeven moment wegvalt. Een neef (kleinzoon) van 18 is volwassen. Als er iets aan de hand is met opa of met een broer of zuster, zingt die informatie rond in de familie en komt ook bij de jongeren terecht.

U voelt u ongemakkelijk, als er over niet-aanwezige familieleden wordt gepraat, terwijl uw neef van 18 erbij is. Waarom? Omdat het teveel op roddelen lijkt? Maar het ís roddelen. Vraag uzelf af: zouden de niet-aanwezige familieleden het vervelend vinden als ze wisten dat er zo over hen werd gepraat? Als dat het geval is, dan moet dat überhaupt niet gebeuren, los van het feit of die 18-jarige er wel of niet bij zit. Als ze het niet erg vinden (omdat ze weten dat er altijd over niet-aanwezigen wordt gepraat – dat doen ze zelf namelijk ook), dan maakt het ook niet uit of jongeren van een generatie later daar bijzitten. Familie is familie en iemand van 18 wordt geacht niet meer te schrikken van de zaken des levens.

Ik zie weinig bezwaarlijks in deze gang van zaken, sterker nog: dit is de manier waarop het nu eenmaal toegaat in families die een hechte onderlinge band hebben en gewend zijn elkaars wel en wee door te nemen. Zolang er niet kwaadaardig over niet-aanwezigen wordt gesproken, is er niets aan de hand.

Artikelen in Familie, Verjaardag.

Gelabeld met .

rev="post-1535" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 23 juni 2005 22:26

Verwende peuter

Beste Beatrijs,

Enige tijd geleden werden wij door vrienden met een kind van anderhalf uitgenodigd om te komen eten. Zij wonen ruim een uur rijden bij ons vandaan. Bij aankomst was er geen begroeting mogelijk, omdat het zoontje zo veel aandacht vroeg. Wij zaten zeker een uur binnen, voordat het echtpaar zich los kon maken van zoonlief om zich bij ons te voegen en ons wat te drinken aan te bieden. Daarna was een gesprek nog steeds onmogelijk omdat beide ouders alleen maar met hem bezig waren. Tijdens het eten kwam het zelfs zo ver dat pa en ma afwisselend met het kind in de auto gingen zitten, ‘want dat vindt hij zo leuk en anders gaat hij huilen’.

Wij hebben zelf drie jonge kinderen, die ook mee waren, maar zij vroegen met hun drieën geen fractie van de aandacht die het ‘prinsenkind’ vroeg (en kreeg). Op de terugreis hadden mijn man en ik een naar gevoel over dit bezoek. Wij snappen de drukte die een klein kind met zich meebrengt, maar zulke taferelen hebben zich bij ons nooit afgespeeld. Kunnen wij hier iets van zeggen? Wij weten dat kritiek op de opvoeding nooit in dank wordt afgenomen. Wij hebben ons al voorgenomen het voortaan alleen bij een snelle kop koffie te houden, maar dit zal onze vriendschap geen goed doen en dat vinden wij erg jammer. Hoe zullen wij ons in het vervolg opstellen?

Op bezoek bij Koning Peuter

Beste Op bezoek,

Lach erom, lijkt me. U zit met drie welopgevoede kinderen op de bank bij vrienden die zich uitsluitend met hun eigen kind bezighouden. Dit is zo bespottelijk dat het wel weer grappig wordt. Als u een uur moet wachten voordat u iets te drinken krijgt, moet u al veel eerder (na een minuut of tien) zeggen: ‘Zeg, ik heb wel zin in een glaasje van het een of ander, ik zie dat je het druk hebt, als je me aanwijst waar alles staat, zal ik wel even voor iedereen wat inschenken.’ Dan is dat probleem in ieder geval de wereld uit. Misschien had u bij wijze van hint nog kunnen vragen of de tv aan mocht.

En verder moet u het maar laten zitten. Inderdaad, u schrijft het al, kritiek op andermans wijze van opvoeden wordt nooit in dank aanvaard, hoezeer u ook gelijk hebt. Iedereen moet zijn eigen fouten maken en ervaringen opdoen. Er bestaat een kans dat ze zich wat kordater opstellen, als ze een tweede kind krijgen. Hoe meer kinderen tenslotte, hoe minder tijd voor al die onzin.

Schrijf hen intussen niet af als vrienden. Wie weet komen ze nog bij zinnen. Probeer ondanks de hinderlijke onderbrekingen zoveel mogelijk een normale conversatie te voeren. Misschien kunnen uw kinderen hun steentje bijdragen en de kleine een beetje afleiden. Verder is dit natuurlijk een mooie gelegenheid voor u als ouders om zich samen met uw kinderen tijdens de autorit terug geweldig superieur te voelen over hoe het er bij u thuis aan toe gaat. Dat versterkt de gezinsband. Aanhouden die vrienden! Al was het maar als negatief rolmodel en als materiaal voor anecdotes in de ‘heb je het ooit zo zout gegeten’-sfeer.

Artikelen in Kinderopvoeding, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met .

rev="post-2497" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 23 juni 2005 01:15

Stinkende buurman

Beste Beatrijs,

Mijn buurman wast zelden zijn kleding. Als wij in dezelfde ruimte verkeren, dringt zijn aanwezigheid onaangenaam in onze geurreceptoren. Hoe kan hij ertoe aangezet worden zijn hygiënische gewoontes te verbeteren? Ik zou er graag iets van zeggen zonder onbeleefd over te komen, maar ik ben bang onze relatie te bederven.

De buurman stinkt

Beste De buurman,

Jullie wonen in hetzelfde huis, neem ik aan? Studentenflat of iets dergelijks? Dat ken je elkaar goed genoeg om niet overdreven omzichtig te hoeven doen. Zeg er wat van! In een tweegesprek – dus niet waar anderen bij zijn. Klop een keer op zijn deur, maak een praatje over koetjes en kalfjes en snijd het onderwerp aan. De mededeling moet niet op een beschuldigende manier worden gebracht, maar als een vorm van hulp, alsof u hem wijst op een gevaarlijk afstapje.

Het gaat ongeveer zo: ‘Je bent je er waarschijnlijk niet van bewust, maar je draagt je kleren te lang achter elkaar. Dat moet je natuurlijk zelf weten, maar ik wil je er wel op attenderen dat je daardoor een geur’ (beter niet het woord ‘stank’ gebruiken) ‘verspreidt van oud zweet en ongewassen kleren. Mensen ruiken zichzelf niet gauw, dat is bekend, maar anderen wel! Er worden ook grappen over gemaakt, ik waarschuw je maar. In je eigen belang zou je vaker schone kleren moeten aantrekken.’

Het idee van dit slecht-nieuws-gesprek is dat u hem uit vriendelijkheid attendeert op een onprettig verschijnsel waar hij zich mogelijk niet van bewust is. Als het gesprek loopt zoals het moet lopen, zal uw buurman u dankbaar zijn dat u de moeite hebt genomen dit tegen hem te zeggen, want stinken is een van de grootste sociale barrières die er bestaan. Een normaal mens treft dan z’n maatregelen, met als bijkomend voordeel dat omwonenden weer vrij kunnen ademhalen. Als hij roept dat het hem niets kan schelen, is dat verder zijn eigen verantwoordelijkheid, maar dan hebt u gedaan wat u kon.

Artikelen in Buren.

Gelabeld met , .

rev="post-2180" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – vrijdag 17 juni 2005 21:16

Schoonzoon bedankt niet voor cadeaus

Beste Beatrijs,

Ik heb een schoonzoon die weinig met familie te maken wil hebben. Hij vindt die contacten burgerlijk. Hij verwaardigt zich een keer per jaar om vanuit Amsterdam naar Brabant af te reizen, namelijk voor mijn verjaardag. Bij zijn schoonzusje is hij in tien jaar nog nooit op bezoek geweest. Mijn dochter komt dus altijd alleen. Bij zijn eigen verjaardag, die hij uiteraard vanwege de burgerlijkheid niet wil vieren, heb ik tot nu toe altijd een kaart met daarin een cadeautje gestuurd. Maar nog nooit heeft hij de moeite genomen mij daarvoor te bedanken. Ik vind eigenlijk dat ik moet stoppen met iets te sturen, maar het contact met mijn dochter is erg goed en ik wil mijn dochter geen pijn doen.

Goedgeefse schoonmoeder

Beste Goedgeefs,

Als uw schoonzoon niet de moeite neemt om te bedanken voor uw verjaardagscadeautjes, dan had u al negen jaar geleden moeten ophouden met hem er een toe te sturen. Hij heeft zelf gezegd dat hij verjaardagen burgerlijk vindt, dus u doet hem er helemaal geen plezier mee zijn verjaardag te gedenken. Het zijn zijn eigen woorden! Stuur hem niets meer, geen cadeautjes en ook geen felicitatiekaarten. Waarom zou uw dochter zich gekwetst voelen, als u zich voegt naar zijn wensen en precies doet wat hij graag wil?

Artikelen in Cadeaus, Ouders en volwassen kinderen, Post, Schoonfamilie, Verjaardag.

Gelabeld met .

rev="post-847" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – vrijdag 17 juni 2005 20:59

Geen bedankje voor vrieskast

Beste Beatrijs,

Ik heb sinds een paar jaar een volkstuin en teel groenten. Zoveel dat ik de buren kan voorzien, die trouwens nogal kieskeurig zijn en eigenlijk liever bij de super kopen. Kom ik met rode bietjes, dan vinden ze die te groot, en kom ik met sla, dan is die volgens hen te luizig. Ik vries daarom zelf steeds meer in, vooral erwten, tuinbonen, bietjes. Ik kocht daarvoor een grotere vrieskast met zes laden ter vervanging van mijn kast met drie laden. Op de volkstuin geïnformeerd wie er belangstelling had voor mijn drie jaar oude vrieskast. Tja, er meldde zich iemand, die de kast graag gebracht zag en nog het liefst naar zolder waar hij hem gedacht had. Ik heb de kast samen met een vriend bij de gegadigde afgeleverd maar niet naar zolder gebracht. Aan de ene kant was ik blij van de kast verlost te zijn, maar aan de andere kant stoorde het mij dat ik van de begiftigde geen enkel bedankje heb gehad, laat staan een bosje bloemen of een flesje wijn. Is het nog wel gebruikelijk om te bedanken als je iets krijgt of is dat iets uit oude tijden? Ik had de vrieskast ook op internet te koop kunnen aanbieden. Moet ik het de begiftigde laten merken dat ik me aan hem stoor en zo ja op welke manier?

Bedanken? Ho maar

Beste Bedanken?

Denkt u dat ik ga zeggen dat een bedankje een gewoonte uit de oude doos is? Kom op, u weet wel beter. U bedankt, ik bedank, de buurman, de dakloze, de minister, zelfs de koningin bedankt voor een attentie. Ik zal voor de volledigheid de etiquette vermelden rondom weg te geven spullen. De correcte gang van zaken is dat de ontvanger de moeite (eventueel de kosten) van het transport op zich neemt. Tenslotte had u het ding ook door de grofvuildienst van de gemeente kunnen laten verwijderen. Zorgen voor het ophalen en verslepen is zo ongeveer het minste waarmee de ontvanger u kan terugbetalen. Afgezien daarvan horen er natuurlijk mondelinge dankbetuigingen bij, en een flesje wijn of bosje bloemen is ook geen gek idee. U vraagt of u uw ontstemming over het uitblijven van een bedankje moet laten merken.

Nee, dat is geen goed plan. Het is een nogal opvoedkundige boodschap die u over het voetlicht wilt brengen en in het algemeen vallen die slecht bij de medemens. Bovendien zal de aldus afgedwongen dankbaarheid uw hart niet verwarmen. Dit is een typisch voorbeeld van: als het niet spontaan komt, dan stelt het niets voor. Uw volkstuingenoot is een onbeschaafde vlegel. Zelf blijft u every inch a gentleman en u ziet ervan af hem elementaire wellevendheid bij te brengen. Van die taak hadden zijn ouders zich moeten kwijten.

Ik denk trouwens dat u uw vrieskast beter via internet te koop had kunnen aanbieden voor een schappelijk prijsje. Voor zoiets zijn altijd belangstellenden te vinden en voor kopers geldt dezelfde regel als voor ontvangers: degene die het ding wil hebben draagt zorg voor het transport. Iemand die ergens voor moet betalen, ook al is het weinig geld, doet meer moeite en is dankbaarder dan iemand die iets gratis in de schoot krijgt geworpen. Die laatste denkt al gauw: als het niks kost, dan zal het ook wel niks wezen.

Artikelen in Buren, Cadeaus.

Gelabeld met .

rev="post-845" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – vrijdag 17 juni 2005 20:56

Kinderen van lat-ouders

Beste Beatrijs,

Ik (weduwe met een dochter van 10) heb sinds twee jaar een LAT-relatie. Mijn vriend is gescheiden en co-ouder van twee zoons van 12 en 15 jaar. Wij brengen de weekends samen door. Het ene weekend komt hij bij ons, het andere weekend logeren mijn dochter en ik bij hem, als zijn kinderen er ook zijn. Mijn dochter slaapt op de logeerkamer, waar ze nog geen stoel heeft om haar spullen op te leggen. De jongens hebben een eigen kamer met tv, computer, muziekinstallatie en speelgoed. Zij moet de computer delen met de jongens (geeft altijd gedonder) en moet vragen of ze beneden tv mag kijken, wat mijn vriend meestal niet goed vindt. Iets samen doen met mijn dochter willen de jongens meestal niet. Gevolg: ze loopt er soms met de ziel onder de arm, hoewel ze uiteraard van huis speelgoed meeneemt. Ze krijgt dan van de jongens en ook van mijn vriend op haar kop dat ze zo zeurt. Ik vind dat die computer naar beneden moet. Inmiddels hebben mijn vriend en ik hierover hooglopende ruzie. Hoe kunnen wij dit oplosssen?

Frictie in de stieffamilie

Beste Frictie in,

U kunt beter geen weekends met uw dochter bij uw vriend doorbrengen, als zijn zoons er zijn. Die kinderen hebben niets met elkaar te maken. Ze worden alleen bij elkaar gegooid, omdat haar moeder en hun vader toevallig iets met elkaar hebben. Ik vind het ver gaan, hoor, van u en uw vriend allebei, om de kinderen zo voor het blok te zetten. Ik vind het ook ongelooflijk dat uw dochter niet protesteert tegen het doorbrengen van zoveel weekends in een ander huis, waar voor haar weinig te beleven is, bij een man die, tja, alleen maar de vriend van haar moeder is, en met jongens die vervelend tegen haar doen. De jongens komen voor een weekend met hun vader. Waarom zit daar een vreemde vrouw plus dochter bij inbegerepen? Daar zitten ze niet op te wachten. Ze komen voor hun vader.

U hebt een LAT-relatie met uw vriend. Dat zal wel niet voor niets zijn. De relatie is niet stevig, niet intens, niet ‘voor altijd’ genoeg om huwelijksplannen te maken. Als dat zo ligt (en dat kan best een prima relatie zijn), moeten u en uw vriend de respectieve kinderen er ook zo min mogelijk mee lastig vallen. Als gescheiden vader ziet hij z’n zoons relatief weinig. Als ze er wél zijn, kan hij hun maar beter zijn onverdeelde aandacht geven. Uw dochter is wat jonger, en heeft haar moeder altijd om zich heen. Tegen uw vriend zal ze weinig bezwaar hebben, maar het is voor haar toch veel prettiger om in haar eigen omgeving te zitten, terwijl hij op bezoek komt en blijft slapen (kan ook doordeweeks) dan om te logeren? Hoe zou u het zelf vinden om steeds maar weer te moeten logeren in het huis van het beste vriendinnetje van uw dochter?

Hou op met die pseudo-grootfamilie-bijeenkomsten, want alle kinderen vinden het vervelend. Tegen de tijd dat u en uw vriend gaan trouwen of samenwonen, wordt alles anders. Dan moeten die kinderen wel. Maar zo ver is het nog niet.

Artikelen in Kinderopvoeding, Liefde en relaties.

Gelabeld met .

rev="post-1356" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – vrijdag 10 juni 2005 23:43

In de lucht kussen

Beste Beatrijs,

Ik zoen al jaar en dag ‘in de lucht’ in plaats van op de wang. Ik doe dit bij iedereen (inclusief bijvoorbeeld mijn ouders), het is gewoon mijn manier van zoenen. Soms krijg ik te horen dat dit onbeleefd is en dat het echt op de wang hoort. Dat lijkt me zo overdreven. Het is toch maar een begroeting?

Luchtkusser

Beste Luchtkusser,

Begroetingen variëren naar gelang de verhouding van betrokkenen. De vuistregel is: hoe intiemer, hoe meer huidcontact. Een geliefde, net weer terug van een lange, verre reis, wordt omhelsd, met animo gezoend en aan het hart gedrukt. Een vage buurtkennis, tegengekomen bij de slager, wordt wel begroet maar niet gekust, ook niet pro forma. Tussen deze uitersten is van alles mogelijk, waarbij iedereen naar eigen inzicht te werk gaat. De luchtkus wordt vooral ingezet om opdringerige, oppervlakkige kennissen op afstand te houden, terwijl het wang-wangcontact zo vluchtig mogelijk blijft. Maar als u überhaupt geen zin hebt om andermans gezicht met uw lippen te beroeren, dan staat niets u in de weg om altijd de luchtkus toe te passen. Er is niemand die u dwingt om de mensen zelf te zoenen in plaats van de lucht naast hun oor. In het geval van ouders is de luchtkus wel erg afstandelijk. De meeste ouder-kind-verhoudingen zijn hartelijk genoeg om een wangkus uit te wisselen.

Artikelen in Aanspreken en begroeten.

Gelabeld met .

rev="post-625" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – vrijdag 10 juni 2005 19:59