Beste Beatrijs,
Ruim twee jaar geleden liet ik na een verhuizing mij en de overige gezinsleden inschrijven in een kerkgenootschap in mijn huidige woonplaats. Al snel ontving ik per post een standaard informatieboekje over de kerkelijke gemeente. De belangstelling die in de periode daarna is getoond bestond uitsluitend uit verzoeken om geld. Diverse bedelbrieven. Verder hebben wij niets gehoord van de kerk.
Ik ben de laatste die verwacht dat de kerk interesse in mij (en andere bijna-geseculariseerden) toont middels een persoonlijk bezoek van de predikant. Die tijd ligt achter ons! Maar dit structurele stilzwijgen alsof ik niet besta, maar wel kan doneren, veroorzaakt niets anders dan weerstand en passiviteit. Mijn frustraties kenbaar maken? Zelfs die aandrift is vervlogen!
Een bijna over de randkerkelijke
Beste Bijna over de rand,
Ik begrijp dat het heel vervelend is om alleen verzoeken om geld binnen te krijgen van uw plaatselijke kerk, en dat verder kennelijk niemand op u zit te wachten. U schrijft: ‘Ik ben de laatste die verwacht dat de kerk interesse in mij toont middels een persoonlijk bezoek van de predikant.’ Waarom die lage verwachtingen? Zo onaanzienlijk hoeft u zichzelf toch niet te schatten? U kunt toch ook waardevol zijn in de gemeente, zelfs als u bijna geseculariseerd bent? Het lijkt mij de normaalste zaak van de wereld als een predikant juist wel een oriënterend huisbezoek zou afleggen. Nu ja, die heeft het natuurlijk te druk, maar dan zou een ander actief lid van de gemeente die verwelkomingstaak op zich kunnen nemen. Wie daar geen prijs op stelt, wimpelt zo’n telefonisch aangekondigd bezoekje wel af. En als een nieuwgekomen kerklid wél geïnteresseerd is, dan kan tijdens het huisbezoek meteen gepolst worden of hij zich ergens voor wil inzetten in de gemeente.
U geeft uw kerk de schuld dat u helemaal dreigt te seculariseren. Blijkbaar is dat niet wat u wil. Mensen die echt zijn losgeraakt van de kerk, zijn allang blij dat ze niet meer worden achtervolgd. Maar u bevalt het niet. U kunt beter die ingesufte bedoening een beetje opporren dan te blijven mokken. Het is te makkelijk om de verongelijkte te spelen. Daar komt niemand verder mee. Blijf niet passief afwachten, maar neem contact op met de mensen die wat doen in de kerk (namen staan ongetwijfeld in het kerkblaadje). Ongetwijfeld zullen ze u met open armen ontvangen. Het is toch al moeilijk genoeg de boel draaiende te houden. Als u er eenmaal bij bent betrokken, kunt u uw ergernis over de passieve houding van predikant en van de gemeente als geheel naar voren brengen, en voorstellen doen hoe een en ander verbeterd kan worden. Er zullen vast nog wel meer mensen slapend lid zijn van deze kerkgemeente, en sommigen van hen hebben misschien maar een klein duwtje nodig om te ontwaken en zich te ontpoppen als actieve leden. Huisbezoek is een effectief middel om papieren leden te activeren.
Ik geniet iedere week weer van uw moderne manieren. Ditmaal vooral van “Bijna over de rand”.
Heerlijk die lichte ironie. Ikzelf zou er echter nog één zinnetje aan hebben toegevoegd. Na “neem contact op met de mensen die iets doen in de kerk” verwachtte ik eigenlijk: “of ga eens naar een kerkdienst.”
Ik herinner mij dat ik ooit als jong diaken bij iemand aan de deur kwam, (het zal ook wel voor geld geweest zijn) en toen een snauw kreeg: “Je hoort nooit iets van de Kerk!”
Ik heb toen zo vriendelijk mogelijk geantwoord: “Maar u weet toch waar de kerk stáát?”