↑
Spring naar inhoud

Kleding op strandfeest

Beste Beatrijs,

Binnenkort geven we een groot trouwfeest op een strand in de tropen. Ik zit een beetje met het kledingadvies dat op de uitnodiging moet komen. De mannen hoeven van mij namelijk niet in pak – een mooie broek en een overhemd vind ik prima. Maar ik wil wel graag dat de vrouwen heel feestelijk gekleed komen. Ik weet niet zo goed hoe ik dit moet noemen, want ‘tenue de ville’ zou betekenen dat de mannen een pak aan moeten, en ‘casual’ is weer te gewoon en dan bestaat de kans dat mensen in een korte broek en slippers komen aanzetten. Andere termen die ik heb gehoord zijn ‘smart casual’ en ‘informeel’. Is dat misschien de oplossing?

Welke kledingcode?

Beste Welke kledingcode,

Ik vraag me af of u de slippers en de korte broeken weg kunt houden, als u echt van plan bent een huwelijksfeest op het strand te geven. Veel mensen hebben geen zin om hun dure lakschoenen te laten bederven door zand en zeewater. Met pumps en naaldhakken loopt het ook niet lekker in het zand. Maar goed, ik hoop niet dat u hen de toegang verbiedt, als ze de verkeerde kleren aan hebben. Zeker niet na een lange vliegreis.

Als kledingcode denk ik aan: ‘feestelijk’. Dat weerhoudt de dames misschien ervan om in een string-bikini aan te komen zetten. Mogen ze wel een zwempak aan ónder hun feestelijke strand-outfit voor een duik in zee? Als u het feest in een gelegenheid áán het strand geeft (en dus niet op het strand zelf), zodat er helemaal geen sprake zal zijn van zand in de schoenen, en de zee alleen een rol speelt als ruisend decor, dan raad ik u aan om het woord ‘strand’ te vermijden op de uitnodiging. Dan blijft u vrijwel zeker gevrijwaard van strandkleding.

Artikelen in Bruiloft.

Gelabeld met , , .

rev="post-1279" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 4 augustus 2005 22:07

Wijzen in het openbaar

Beste Beatrijs,

Mijn partner en ik gaan nogal eens op stap om te fietsen of te wandelen door stad en land. Ik heb de neiging om (aan) te wijzen: ‘Kijk een roodborstje,’ of ‘Kijk daar, een man in klederdracht’. Volgens mijn partner is wijzen erg onbehoorlijk. Vandaag (fietsend in Vlaanderen) wees ik hem een mooi kruisbeeld aan. Partner riep mij toe: ‘Naar Christus wijs je al helemaal niet!’ Zijn er richtlijnen?

Kijk, daar!

Beste Kijk daar,

Wijzen naar mensen wordt door de aangewezenen als onprettig ervaren. Ze vermoeden dan dat er over hen wordt gesproken, en daar hebben ze ook gelijk in. Niet doen dus, alleen wanneer u het zo onopvallend kunt dat de aangewezene het niet in de gaten heeft. Tegen het aanwijzen van roodborstjes en andere dieren is geen bezwaar (‘Kijk daar sluipt iets door de heide, als dat die poema niet is!’ ‘Waar?’ ‘Daar!’) Er is ook niets op tegen om planten en objecten aan te wijzen. Let er wel op dat er geen mensen in de buurt staan die zouden kunnen denken dat u naar hen wijst. Wijs geen opzichtig sieraad aan dat zich op de borst van een dame bevindt. En ook geen hond, die met een riem aan z’n eigenaar vastzit. Kruisbeelden vallen in de categorie ‘voorwerpen’ en kunnen dus worden aangewezen, tenzij de gesprekspartner het als beledigend blijkt te beschouwen, zoals u overkwam. Gun hem z’n parti pris en vermijd voortaan in zijn gezelschap het wijzen naar kruis- (en voor de zekerheid alle andere heiligen-) beelden. Attendeer hem alleen met mondelinge aanwijzingen: ‘Kijk daar, aan je linkerhand, ongeveer 50 meter verderop, onder die kastanje, o nee, ’t is een plataan, de heilige Antonius!’

Artikelen in Het publieke domein, Liefde en relaties.

Gelabeld met , .

rev="post-2668" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 4 augustus 2005 02:22

Wie doet de afwas?

Beste Beatrijs,

Mijn vriendin en ik houden allebei van lekker eten en uitgebreid koken. Omdat wij maar een kleine keuken hebben, koken we zelden samen. Na afloop van zo’n heerlijk, uitgebreid diner, heeft de kok logischerwijs geen puf meer om af te ruimen, laat staan af te spoelen. Daarom hebben wij de volgende regel bedacht: degene die kookt is na het eten vrijgesteld van huishoudelijke klusjes.

Om als kok na het eten rustig te kunnen ‘uitbuiken’ vinden wij beiden heerlijk. Het probleem ligt hier: mijn vriendin en ik houden er nogal uiteenlopende kookstijlen op na. Ik spoel alle kookgereedschap meteen af en zet het in de afwasmachine, waardoor er na het eten alleen nog wat pannen, borden en bestek de machine in hoeven. Zij daarentegen hoeft maar een ei te bakken en de keuken ziet er al uit of ze voor een heel weeshuis heeft staan koken. Ik heb er dus altijd vrij veel werk aan om de zaak toonbaar te krijgen. Het alternatief – degene die kookt, ruimt op – staat mij evenmin aan. Is dit gezeur, wij kennen immers al de luxe van een afwasmachine, of is er wat aan te doen?

Pineut met opruimen

Beste Pineut,

Dit is geen kwestie van verschillende kookstijlen, maar van het verschil tussen iemand die kan koken (u) en iemand die het niet kan (uw vriendin). Wie de keuken achterlaat alsof er een bom is ontploft demonstreert een gebrek aan vaardigheid. Iemand die kan zeilen weet niet alleen hoe hij een boot over het water kan voortjagen zonder om te slaan, maar ook hoe hij de boot vaarklaar moet maken, hoe hij moet aan- of afmeren en wat voor knopen hij moet leggen. Zo is het ook met koken. Het bestaat voor de helft uit nederig opruimwerk. Let maar eens op hoe een goede kok te werk gaat. Als hij even niet in een pannetje hoeft te roeren, dan wast hij snel het gebruikte snijplankje of vergiet af en zet de spullen terug op hun plaats – en dus niet in de afwasmachine, waar ze teveel ruimte innemen. Ook lapt hij voortdurend de aanrecht schoon.

Het is belangrijk dat uw vriendin leert hoe ze moet koken, anders kunt u nog jarenlang de door haar gemaakte rotzooi opruimen. De mogelijkheid die u niet zint – de koker neemt ook het opruimen en afwassen voor z’n rekening – is toevallig wél de beste manier om het te leren. Daarvoor moet ze de hele kookcyclus op eigen kracht doorlopen: vanaf de aanschaf van voedsel tot en met het weer op orde brengen van de keuken na het eten. Alleen op die manier ervaart ze aan den lijve dat het loont om de tijd die met koken heengaat en waarin veel loze momenten zitten, nuttig te gebruiken.

Stel uw vriendin voor om het een tijdje zo te doen. Het betekent een paar weken extra inspanning voor haar, maar als ze de kunst onder de knie heeft, zal ze er haar leven lang plezier van hebben. En u ook. Als ze eenmaal kan koken, kunt u ook weer terugswitchen naar het systeem ‘de een kookt, de ander ruimt op’.

Artikelen in Eten en drinken, Etiquette, Liefde en relaties.

Gelabeld met .

rev="post-66" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 4 augustus 2005 00:12

Tafelschikking op huwelijksjubileum

Beste Beatrijs,

Over enige tijd vieren wij ons 40-jarig huwelijksfeest. Ik vind de tafelschikking lastig. Er zijn verschillende ronde tafels van acht personen. Kan ik onze drie bevriende echtparen, die behalve onze kinderen niemand kennen (elkaar ook niet) bij mij en mijn echtgenoot aan tafel zetten? Volgens mij is het niet zo aangenaam als je met iemand moet aanzitten die je niet kent. Ik wil natuurlijk dat iedereen zich op z’n gemak voelt.

Wie moet waar?

Beste Wie moet,

Alleen het bruidspaar zit naast elkaar aan tafel. Verder worden alle echtparen zoveel mogelijk uit elkaar aan verschillende tafels geplaatst. Bij een tafelschikking is het juist niet de bedoeling dat je naast je echtgenoot zit, want die spreek je al genoeg. Een tafelschikking moet zo zijn dat mensen samen worden gebracht die elkaar niet kennen of niet zo vaak zien, maar van wie je verwacht dat ze het leuk vinden om met elkaar te praten. Omdat ze gemeenschappelijke interesses hebben of andere raakvlakken. Verder is het aardig als de generaties door elkaar zitten. Dus niet alle ouderen bij elkaar en alle jongeren bij elkaar, ook niet alle dichtbije familieleden bij elkaar, maar elke tafel een mix van jong, oud, familie en vrienden. Mensen die een hekel aan elkaar hebben plaatst u natuurlijk ook aan verschillende tafels.

Het is een puzzel, waar u van tevoren even goed over moet nadenken, en dan komt u er wel uit. Een tafelschikking geldt niet voor het hele diner. Alleen voor het voorgerecht plus hoofdgerecht. Bij het nagerecht kunnen mensen met anderen van plaats wisselen. Ook kan er dan met stoelen worden gesleept om elders een conversatie aan te knopen.

Artikelen in Eten en drinken, Huwelijksjubileum, Vrienden en kennissen.

rev="post-2226" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – dinsdag 26 juli 2005 22:01

Broer is spelbreker

Beste Beatrijs,

Ik heb mijn broer al heel lang niet meer gezien, omdat ik absoluut niet met hem kan opschieten. Hij heeft in mijn jeugd heel vaak uitstapjes, vakanties, verjaardagen en weekends verpest door zijn egoïstische en onuitstaanbare gedrag (schreeuwen, vechten), en dat neem ik hem nog steeds kwalijk. Hij is nog steeds sociaal onaangepast, want hij heeft alleen belangstelling voor zichzelf, en het ligt niet aan hem dat hij op z’n 40ste nog steeds geen werk heeft, maar aan de rest van de wereld. Tot mijn verdriet houden mijn ouders hem altijd de hand boven het hoofd en willen geen kwaad woord horen over hem. Ze vinden zelfs dat ik weer contact met mijn broer moet zoeken, voor hun plezier. Ik heb daar geen zin meer in. Een bijkomende complicatie is dat hij en mijn ouders ver weg wonen.

Over een half jaar willen mijn man en ik ter gelegenheid van ons 25-jarig huwelijk een groot feest geven voor al onze vrienden en familie. Ik ben niet van plan om mijn broer uit te nodigen. Ik weet zeker dat hij weer spelbreker zal zijn en dat wil ik niet, zeker niet bij dit speciale feest. Mijn ouders zullen heel zuur reageren, als ik mijn broer niet uitnodig. Dit vooruitzicht geeft mij heel veel stress. Hoe maak ik hun duidelijk dat ik geen contact meer wil met mijn broer?

Mijn broer is vervelend

Beste Mijn broer,

U neemt het uw ouders kwalijk dat ze uw broer de hand boven het hoofd houden ondanks zijn onaangename persoonlijkheid. Tja, dat doen ouders nu eenmaal. Dat heet: loyaliteit voor het leven. Zolang de dingen niet volkomen uit de hand lopen, zijn ouders geneigd zich te bekommeren om het wel en wee van hun kinderen, of ze nu deugen of niet.

U hebt het over een ‘complicatie’: uw ouders en broer wonen ver weg. Dit lijkt mij juist een geluk bij een ongeluk. Uw broer woont ver weg – des te meer gelegenheid om bij hem uit de buurt te blijven. Uw ouders zouden het u erg kwalijk nemen als u hem niet uitnodigt voor uw huwelijksfeest. Ik denk dat uw ouders gelijk hebben. Als u zo’n groot feest geeft, waar de hele familie en vriendenkring komt opdraven, is het een daad van nodeloze agressie om uw broer niet uit te nodigen. U bent bang dat hij spelbreker zal zijn, maar hoe is dat mogelijk op een groot feest? Wordt hij stomdronken? Gaat ie mensen beledigen en lastigvallen? Gaat ie naakt op de tafel dansen? In dat geval moet u hem niet uitnodigen. Maar als dat soort extreem gedrag niet te verwachten is, wat hebt u dan voor last van hem? Het is een groot feest, u hoeft zich niet hem te bemoeien, hij loopt daar ook rond, dat is alles. Uw ouders tevreden, uw broer tevreden, en de komende 25 jaar tot uw 50-jarig huwelijksfeest kunt u hem weer ontlopen.

Artikelen in Broers en zussen, Huwelijksjubileum, Ouders en volwassen kinderen.

Gelabeld met .

rev="post-2142" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – dinsdag 26 juli 2005 20:26

Familielid komt voortdurend op ziekenbezoek

Beste Beatrijs,

Sinds ik vorig jaar ernstig ziek ben geweest, komt de moeder van mijn schoondochter met wie ik voorheen nauwelijks contact had, regelmatig langs. Ze behandelt me als een zwaar zieke (‘Je bent natuurlijk ontzettend moe, enzovoort’). Ik voel me echter uitstekend, ben ook nooit beroerd geweest zelfs en hoop weer helemaal gezond te zijn.

Vriendschap is het niet. Ze nodigt me nooit bij haar thuis uit. Ik begrijp de beleefde bedoeling, maar heb absoluut geen zin in die tijdrovende, slappe bezoekjes. Hoe kom ik hier netjes vanaf? Ze wil binnenkort alweer langskomen, en vraagt niet óf het uitkomt, maar wannéér het uitkomt! Ik wil bovendien niet als patiënt behandeld worden.

Kan die vrouw weg?

Beste Kan die vrouw,

U wilt van die vervelende bezoekjes af en tegelijk wilt u deze vage familierelatie niet voor het hoofd stoten door botweg te zeggen dat u er geen zin meer in hebt. De truc is om te zeggen waar het op staat, maar dan positief geformuleerd, terwijl u het initiatief in het gesprek van haar overneemt. Als zij weer eens belt voor een afspraak, hebt u ongeveer het volgende monoloogje paraat: ‘Weet je, Martha (of hoe ze ook heet), ik heb eigenlijk geen ziekenbezoek meer nodig. Het was ontzettend aardig van je, maar ik voel me op dit moment geweldig en ik heb het ook heel druk met allerlei dingen. Ik wil je graag hartelijk bedanken voor al je goede zorgen, maar nu ben ik er weer helemaal boven op. We kunnen later nog wel eens iets afspreken, maar op het ogenblik heb ik het zoals gezegd razend druk. Ik bel je nog wel eens.’

Enerzijds overlaadt u haar dus met dankbaarheid voor haar diensten en anderzijds benadrukt u het feit dat het uw ziekte was die haar tot u dreef en niet een reeds eerder bestaande vriendschap. En ten slotte geeft u haar de ‘Don’t call us, we’ll call you’ mededeling (bekend van modellenbureaus en auditie-organisatoren), waarmee u het initiatief over toekomstig contact naar u toetrekt. Als u de boodschap beetje luchtig kunt brengen, denk ik niet dat ze beledigd is.

Artikelen in Schoonfamilie, Visite, Ziekte.

Gelabeld met .

rev="post-2290" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – dinsdag 26 juli 2005 18:25

Kinderen op de mond kussen

Beste Beatrijs,

Wij hebben een innemend (dat zegt elke ouder natuurlijk over zijn eigen kind) zoontje van net twee jaar dat totaal niet eenkennig is en vele volwassen harten doet smelten. We hebben hem geleerd om bij begroeting en afscheid van familie en goede kennissen deze personen een kusje te geven. Op de wang! Zoals wij dat van huis uit gewend zijn. Nu komt het vaak voor dat deze personen, onder gelijktijdige uiting van veel mmm’s en aaah’s, ons zoontje vol op de mond kussen. Volwassen mensen, die dat bij andere volwassenen nooit zouden doen. Ook de kinderen van deze mensen doen mee aan deze nieuwe gewoonte. Mijn vrouw en ik storen ons hier enorm aan. Soms, bij naaste familie, maken we een opmerking tegen onze zoon in de trant van: ‘Japie, wél op de wang kussen, hè!’ Dan deinzen de volwassenen wel terug, maar bij iets minder dichtbije kennissen durven we dat meestal niet.

Is het tegenwoordig normaal om kleine kinderen op de mond te kussen, of hebben wij gelijk met onze bezwaren? En hoe kunnen we in dat geval voorkomen dat andere volwassenen onze zoon op deze manier attaqueren?

Mond of wang?

Beste Mond of,

Terecht stoort u zich aan dit grensoverschrijdend kusgedrag. Alleen liefdesintimi kussen elkaar op de mond. Er zijn weliswaar allerlei volwassenen die elkaar in een sfeer van vertrouwelijkheid ook weleens ter begroeting op de mond kussen (als frivole afsluiting van de drie-keer-op-de-wangen-zoen), maar van kinderen moeten ze afblijven. Dat is duidelijk.

Uw oplossing om een waarschuwende opmerking aan uw zoontje te richten, waarmee u de aanvallen van volwassenen op voorhand pareert, is trouwens heel elegant. Die kunt u ook best toepassen op minder goede bekenden. Waarom zouden ze aanstoot nemen aan iets wat u tegen uw zoontje zegt? U kunt altijd ter verklaring zeggen dat hij is gaan denken dat het zo hoort, sinds mensen hem wel eens op de mond kussen, en dat u nu bezig bent het gedrag weer af te leren.

U kunt ook, als ze al toegeslagen hebben voor u kon ingrijpen, met oprechte verbazing vragen: ‘Waarom kuste je Japie op z’n mond??’ Dan moeten ze gaan uitleggen waarom, en dan komen ze in de problemen, want er is geen goede reden voor. Maak vervolgens een eind aan hun gestamel door eroverheen te praten: ‘Ik ben zelf als kind nooit op de mond gekust, door niemand, jij wel? Dat vinden kinderen ook helemaal niet leuk.’ Als ze het niet met u eens zijn, vraagt u vriendelijk of ze toch willen afzien van het op de mond kussen van uw kind, want zo voedt u hem nu eenmaal op.

Ik denk verder dat u het gekust worden van uw kind, ook op de wang, beter kunt beperken tot familie. Waarom zou uw zoontje uw kennissen moeten kussen? U kust toch ook niet zijn vriendjes van de crèche of later die van school? Kussen is een zaak van wederkerigheid. Laat hem een handje geven aan uw vrienden.

Artikelen in Aanspreken en begroeten, Kinderopvoeding.

Gelabeld met .

rev="post-627" 6 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 21 juli 2005 20:01

Kerk bedelt

Beste Beatrijs,

Sinds invoering van de Wet Bescherming Persoonsgegevens is het verboden om persoonsgegevens aan derden te verstrekken zonder toestemming van de betrokkenen. Toch maken instanties via slinkse kronkelwegen gebruik van andermans adressenbestand. Ik ben bijvoorbeeld lid van de NCRV en ontvang wekelijks de NCRV-gids. Maar als deze in plastic is verpakt, weet ik het al! Een meelifter in de vorm van een bedelbrief voor een goed doel plus accept-girokaart. Een paar weken geleden was er een nieuw tijdschrift ‘Zin’ bijgevoegd met een antwoordkaart voor opgave als abonnee. Eenzelfde probleem doet zich voor bij de Protestantse Kerk Nederland (PKN). Het Nederlandse Bijbelgenootschap (NBG) vraagt om de namen en adressen van PKN-leden voor een ledenwerfactie in oktober 2005. Bedenk wel dat ik niets heb tegen het NBG, integendeel ik ben er al jaren donateur van. Maar ik heb principiële bezwaren tegen ongevraagde reclame van wie dan ook. Wat vindt u van deze praktijken?

Hekel aan meelifters

Beste Hekel aan,

In uw mond, op uw huid, in uw ingewanden krioelt het van de micro-organismes. Het ongedierte loopt in de honderdduizenden per vierkante millimeter. In uw matras leven miljoenen mijten. Allemaal meelifters op uw bestaan. Sommige hebben hun nut, vele richten op z’n best geen schade aan. Zo gaat het er aan toe in de natuur. Iedereen probeert tegen zo laag mogelijke investering zoveel mogelijk eruit te slepen en dan is meeliften een prima strategie.

U maakt bezwaar tegen ongevraagde reclame, maar is reclame niet per definitie ongevraagd? Zou er iemand bestaan die z’n oren gespitst houdt op het klepperen van de brievenbus, omdat hij in blijde afwachting is van het wekelijkse pak reclamefolders? Onze maatschappij drijft op reclame. De media zijn afhankelijk van advertentie-inkomsten, ook deze krant. U kunt als individuele consument die allang weet waar uw voorkeuren liggen wel een hekel hebben aan alles wat ongevraagd op u af komt, maar anderen denken: hé, dat is iets voor mij. Kennelijk loont de praktijk, anders zouden bedrijven er niet mee doorgaan.

Ik zie het verschil niet tussen reclame, afgedrukt op de achterkant van redactionele artikelen in uw eigen krant, en reclame als losse bijlage bij een tijdschrift van uw voorkeur of reclame in een aparte envelop. U hoeft het alleen maar naar de oud-papierbak te dragen, waar u toch al heen moest. Minieme overlast vergeleken bij de ergernis die ongevraagde telefoontjes van telemarketeers teweeg brengen.

Artikelen in Kerk, Post.

Gelabeld met .

rev="post-239" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 21 juli 2005 19:01

Collega’s kussen

Beste Beatrijs,

Sinds enkele maanden heb ik een nieuwe baan en daar aangekomen merkte ik dat iedereen iedereen kust. Eigenlijk zie ik daar niet zo veel in en ik vraag me af hoe ik hier onderuit kan komen zonder mensen te beledigen. Er zijn trouwens wel een paar personen met wie ik een goede collegiale band heb, die ik wel graag kus als ik ze zie. Hoe moet ik reageren?

Onwillige kusser

Beste Onwillig,

Niemand hoort elkaar te kussen op het werk. Noch chefs hun ondergeschikten, noch collega’s elkaar. Ook niet met verjaardagen of feestdagen. Met collega’s onderhoudt men zakelijke contacten, die overigens heel plezierig kunnen verlopen. Fysieke demonstraties van affectie blijven voorbehouden aan vrienden en familieleden. Collega’s die toevallig vrienden zijn kussen elkaar hoogstens bij een vrijwillig sociaal samenzijn buiten kantoor. Maak dus een eind aan deze routine. Als u niemand kust, wordt er ook niemand beledigd. Als ze vragen waarom niet, dan zegt u: ‘Ik kus niet op mijn werk, alleen in mijn vrije tijd.’

Artikelen in Aanspreken en begroeten, Collega's.

Gelabeld met .

rev="post-630" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 21 juli 2005 00:38