↑
Spring naar inhoud

Rondjes geven of niet?

Beste Beatrijs,

Bijna elke vrijdagmiddag komen mijn man en ik met een groep vrienden bij elkaar in het plaatselijke grand café. Hier nemen we in alle gezelligheid de week door, even lekker bijkletsen. De groep bestaat uit soms wel zestien personen. Nu is er onlangs een nieuw lid, een alleenstaande vrouw, bij de groep gekomen. Zij zei terloops dat ze er niet aan ging beginnen om een rondje voor de hele groep te bestellen. Ze redeneerde dat ze zelf slechts twee à drie drankjes nam en dan met een belachelijke rekening zou komen te zitten. Wat mij betreft heeft ze gelijk. Ik zou ook liever alleen onze eigen drankjes betalen. Temeer omdat er in de groep ook mensen zijn die hun snor drukken. Maar hoe brengen we de eventuele wijziging van het wel of niet aanbieden van drankjes het beste in de groep? Is dit überhaupt een optie?

Gebukt onder rondjes

Beste Gebukt onder,

Het nieuwe lid van uw gezelligheidsclubje heeft gelijk. Deze groep is veel te groot voor het systeem van rondjes geven. Dat doe je wanneer je met enkele mensen om een tafel zit. De nadelen van rondjes geven zijn niet alleen dat altijd dezelfde profiteurs zich eraan onttrekken, maar ook dat het tempo meestal te hoog ligt. Degene wiens glas het eerste leeg is, gaat bestellen en in een moeite door ook voor mensen die eigenlijk nog niet aan een volgend drankje toe zijn, maar dit toch maar accepteren omdat ze anders te lang moeten wachten of zelf aan de beurt dreigen te komen.

Sommige mensen betalen veel, anderen niets. Er gaat hoe dan ook meer drank doorheen bij een systeem van rondjes geven. Breng dit ter sprake in de groep. U krijgt waarschijnlijk weerstand (‘Doe niet zo ongezellig!’ ‘Anders wordt het zo ingewikkeld voor de ober!’), maar rondjes geven is geen verplichting. Iedereen kan een rekening voor zichzelf openen en op het eind van de bijeenkomst zijn eigen totaal betalen. Ga hier geen uitgebreide discussie over voeren. Wie dat wil kan vasthouden aan het rondjessysteem. Maar u neemt voor uzelf de beslissing om geen drankjes meer te accepteren en ze niet meer aan te bieden. Zo houdt u zelf de controle over hoeveel u drinkt en over uw portemonnee.

Artikelen in Horeca, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met , , .

rev="post-2044" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 6 oktober 2005 18:06

Applaus bij concerten

Beste Beatrijs,

Kunt u mij de regel voor het applaudisseren geven bij balletvoorstellingen en klassieke concerten? Naar mijn idee wordt er namelijk nogal royaal geapplaudisseerd.

Pijn in m’n handen

Beste Pijn in,

Het publiek bij ballet en klassieke concerten (bij alle uitvoerende kunsten trouwens) is een zelfstandig opererende massa, die gezamenlijk een bepaalde hoeveelheid enthousiasme produceert, die tot expressie komt in de lengte en intensiteit van het applaus. Niemand heeft daar greep op. U kunt vinden dat het te lang duurt. Voor de uitvoerenden kan het niet lang genoeg duren. Er is geen instantie die ernaast staat met een stopwatch en die een onafhankelijk oordeel kan geven: zo, nu is het wel genoeg na drie minuten. Of: kom op, jongens, effe doorklappen! De massa volgt z’n eigen aandrift.

U kunt natuurlijk altijd zelf ophouden met applaudisseren als u het welletjes vindt. Dat doen wel meer mensen, ook omdat ze graag als eerste bij de garderobe zijn.

Artikelen in Het publieke domein, Traditionele etiquette.

Gelabeld met .

rev="post-152" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 6 oktober 2005 00:30

Luide seks van buren

© Sjoerd van der Zee

Beste Beatrijs,

Sinds een paar maanden hebben wij een nieuwe buurman. Een gescheiden man die een paar keer per week een vriendin op bezoek heeft. Wanneer zij seks bedrijven, kan ons hele gezin ervan meegenieten. Een paar katten is er niets bij. Af en toe zou ik wel op de muur willen bonken. Ik wil geen ruzie, maar hoe lossen wij dit op?

Te veel liefdesdecibellen

Beste Te veel,

Er zijn twee manieren om van dit burengerucht af te komen. De ene is om het lawaai te pareren met ander lawaai. Elke keer als de seks begint, zet u een muziekje op, of u draait het volume van de tv omhoog, net hard genoeg om de aahs en oohs die door de muren dringen te overstemmen.

De andere manier is om de buurman erop aan te spreken. U begint het gesprek met een vraag: ‘Wist u dat deze huizen heel gehorig zijn?’ En u vervolgt: ‘Het is lastig om dit ter sprake te brengen, maar het is toch beter als u het weet: uw seksuele verkeer is voor ons aan de andere kant van de muur van minuut tot minuut te volgen. Niets ontgaat ons, helaas. Wat zou hieraan te doen zijn?’ Op die manier wordt hij gedwongen constructief mee te denken. Misschien gaat hij het rustiger aan doen, misschien is er een andere kamer in zijn huis die hij als slaapkamer in kan richten.

De situatie met hem bespreken is natuurlijk het beste. De andere manier (overstemmen met eigen lawaai) kunt u achter de hand houden voor geval de aanspreekmethode niet werkt.

Artikelen in Buren.

Gelabeld met , , .

rev="post-1362" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – woensdag 28 september 2005 23:49

Slechte tafelmanieren

Beste Beatrijs,

Zelf doe ik altijd mijn uiterste best om de omgangsvormen in acht te nemen. Soms echter neemt mijn bezoek het wat minder nauw met de etiquette. Een voorbeeld: ik mag graag voor een grotere groep mensen een diner organiseren. Dit wordt door genodigden zeker op prijs gesteld, maar de laatste maanden kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat mijn inspanningen niet op waarde worden geschat. Mannelijke gasten nemen plaats aan tafel voordat de dames allemaal zitten, er wordt met eten begonnen alvorens iedereen is bediend, mensen lijken niet op de hoogte van de specifieke functies van het aanwezige bestek… Het lijkt misschien wat ouderwets, maar ik hecht waarde aan correcte omgangsvormen.

Natuurlijk kan ik niet zonder meer tijdens een diner uitvaren tegen mijn gasten, maar het steekt wel, gezien de tijd en moeite die ik in deze avondjes investeer. Hoe kan ik mijn gasten duidelijk maken wat mij dwars zit? Ik kan ze natuurlijk bij een volgende gelegenheid niet meer uitnodigen, maar dat zie ik niet als een adequate oplossing.

Omgeven door lompe gasten

Beste Omgeven door,

Aan wat u signaleert is heel weinig te doen. Het is onmogelijk om tegelijkertijd de rol van gastvrouw en van opvoeder te vervullen. De enige mensen die u kunt opvoeden in de correcte tafeletiquette zijn kinderen. Maar uw gasten? Die door u uitgenodigd zijn voor een heerlijke maaltijd en een sprankelende conversatie? Nee, die kunt u met geen mogelijkheid de les gaan zitten lezen.

Nu zijn niet alle etiquette-schendingen die u opnoemt even erg. Dat sommige heren, als het hele gezelschap naar de eettafel dromt, net even een paar seconden eerder zitten dan sommige dames kan ik niet zo’n ramp vinden. U bedoelt waarschijnlijk dat heren de stoel voor hun tafeldame naar achteren moeten trekken en aanschuiven, en daarna pas zelf gaan zitten. Maar dat gebeurt nog maar heel zelden. Het is geen standaard etiquette meer. Dan hebben we de bestekproblemen. U bedoelt dat uw gasten het bestek dat voor het voorgerecht is bestemd, gebruiken voor het hoofdgerecht en andersom? Of dat ze eten met de vork in de rechterhand en de linkerhand op schoot? Of dat ze de opscheplepels aflikken? Alleen in het laatste geval ingrijpen, lijkt me. Als de gasten zo ver gaan, moet u de lepel afpakken, zeggen: ‘Sorry, deze is voor algemeen gebruik’, naar de keuken snellen om hem af te wassen en weer op tafel leggen. Dat zal hen leren. Voor de rest zou ik het gehannes met bestek maar laten zitten.

Alleen het beginnen met eten voor iedereen is bediend is een echte doodzonde. Dit kan niet, en dat weet ook iedereen. Als u dat ziet gebeuren, kunt u het misschien oplossen door onopvallend naar hen toe te sluipen en hen honingzoet in het oor te fluisteren: ‘Zullen we even wachten met eten tot iedereen zo ver is.’ U gebruikt de onder hulpverleners populaire ‘wij’-vorm, een als suggestie vermomde gebiedende wijs. Het is een paardenmiddel. De overtreders zullen zich rot schamen, maar dat moet dan maar even. Probeer voor de rest u zo min mogelijk te ergeren. Ik mag toch hopen dat uw gasten zich uit onnozelheid zo gedragen en niet opzettelijk.

Artikelen in Eten en drinken, Traditionele etiquette, Visite.

Gelabeld met , .

rev="post-673" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – woensdag 28 september 2005 19:53

Gebruikt als gratis taxi

Beste Beatrijs,

Ik ben een jongen van 20 die de auto van zijn ouders mag gebruiken als dat uitkomt. Uiteraard betaal ik de verreden brandstof zelf. Wij wonen op het platteland. In mijn vriendengroep is een wekelijkse caféavond vaste prik. Sinds ik mijn rijbewijs heb, rij ik de hele club (vier personen). Ik ben ook de enige die in het bezit is van een roze papiertje. Er is in die anderhalf jaar nooit gevraagd naar benzine- en parkeerkosten, dus rijd ik zonder vergoeding iedereen rond. Dat vond ik nooit zo’n punt, maar met de huidige benzineprijzen is dat een flinke kostenpost voor mij als student. Ik zou graag een (bescheiden) vergoeding zien voor de ritten, maar ik wil tegelijkertijd mijn vrienden niet voor het hoofd stoten. Doordat zij niet rijden, heb ik het idee dat ze niet eens weten hoeveel dat kost. Ik wil ook niet vrekkig overkomen. Hoe pak ik dit het best aan?

De benzine wordt me te duur

Beste De benzine,

Er wordt misbruik van je gemaakt. Ook al beseffen je vrienden het niet, ze gebruiken je als gratis taxichauffeur. Maak er een eind aan door ze om een financiële bijdrage te vragen voor benzine en parkeren. Meer dan de prijs van een of twee caféconsumpties zal het hen niet kosten. Leg het hen maar uit. Zeg hoe duur de benzine is. Zeg dat ze voor de nachtbus ook zouden moeten betalen. Om van een taxi maar te zwijgen. Een bijdrage in de kosten is niet meer dan redelijk. Dat had je anderhalf jaar geleden al moeten regelen. Dat rondrijden van je vrienden betekent trouwens ook dat je niet of nauwelijks mag drinken op zo’n avond. Je bent voortdurend de Bob! Waarom gaan jullie niet gewoon fietsen naar het café? Een fris fietstochtje is gezonder en goedkoper. Bovendien blijf je dan baas over je eigen avond en hoef je niemand op te halen en weer thuis te brengen.

Artikelen in Vrienden en kennissen.

Gelabeld met , .

rev="post-969" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – woensdag 28 september 2005 00:17

Ruzie over naamkeuze

© Sjoerd van der Zee

Beste Beatrijs,

Mijn echtgenote en ik krijgen spoedig ons eerste kindje. We weten al dat het een zoon wordt en dus moest een jongensnaam worden bedacht. We waren het er snel over eens dat we een klassieke Nederlandse naam wilden. We kozen de naam ‘IJsbrand’, tot beider tevredenheid. Onze ouders stellen uiteraard belang in de zwangerschap en in het geslacht en de naam van het kind. Geheel onbevangen kondigden wij onze IJsbrand aan. Waarop de hel losbarstte. De ouders van mijn vrouw die Franstalig zijn hebben het moeilijk met een, voor hen, zogezegd onuitspreekbare (en vooral onbekende) Nederlandse naam en mijn moeder vindt de naam ‘afschuwelijk’ (onze smaken en voorkeuren botsen altijd). Zelf vind ik dat de naamkeuze het voorrecht van de ouders is. Ik vind het ook niet zo’n probleem om kritiek te krijgen van mijn moeder en schoonouders – dat versterkt alleen maar mijn voornemen. Maar mijn echtgenote lijdt onder de constante aanvallen en ongepaste opmerkingen en is de wanhoop nabij. Ze overweegt om op de valreep nog een andere naam te kiezen terwille van de lieve vrede. Dat krenkt dan weer mijn trots en zo krijgen we onderling ruzie. We vinden het allebei intriest dat wat een heel mooi moment zou horen te zijn door dit gekrakeel wordt vergald. De vraag is: hoe ontmijnen we dit?

Ruzie om een naam

Beste Ruzie om,

De belangrijkste les die u hieruit moet trekken is: nooit en te nimmer van tevoren praten over de naam van uw ongeboren kind. Niet met familie, niet met vrienden. Dit is een zuivere privé-aangelegenheid, die alleen de ouders aangaat. Door de naam al te vertellen hebt u de indruk gewekt dat anderen er ook iets over te zeggen hebben. Heilloze loslippigheid, want u kunt het toch nooit iedereen naar de zin maken. U hebt deze regel overtreden, en u ziet wat ervan komt: ruzie! Als u gezwegen had, en pas na de geboorte de naam onthuld had, dan waren de familieleden misschien nog steeds niet enthousiast geweest, maar dan was er niets meer aan te doen. Op een gegeven naam oefent men geen kritiek uit.

Hoe hier uit te komen? U bent nu de enig overgeblevene met een voorkeur voor de naam ‘IJsbrand’. Uw vrouw is intussen afgehaakt. Ook al ergert u zich eraan dat uw vrouw gezwicht is voor haar familie, feit blijft dat ze van gedachten is veranderd. Deze naam is (door uw beider toedoen) beladen geworden, dus kunt u er beter vanaf zien en opnieuw beginnen. Kies een nieuwe naam die u allebei mooi vindt, en alstublieft: vertel hem aan niemand voor de kleine is geboren, want anders begint het hele circus weer van voren af aan.

Artikelen in Huwelijk en scheiding, Ouders en volwassen kinderen, Schoonfamilie, Zwangerschap en baby's.

Gelabeld met , .

rev="post-1516" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 22 september 2005 22:08

Belaagd door baby-aaiers

Beste Beatrijs,

Mijn zoon is een blozende bolle baby van een paar maanden. Als ik met hem buiten loop, worden we regelmatig overvallen door oude dametjes die zich uitputten in complimentjes. Dit gaat gepaard met aaien in zijn gezicht. Ook andere moeders moedigen, zonder overleg, hun snotterige peuter aan om de lieve baby een kusje te geven. Een half uurtje in de draagzak naar de markt levert vijf vreemde vingers op die allemaal zonder toestemming aan mijn zoon zitten. Zelfs was er een dame die net uit het openbaar toilet kwam en het niet kon laten hem aan te raken. Ik ben best gevleid dat ze mijn kind een leuk ventje vinden maar dat gefriemel erbij, daar houd ik niet van. Vaak gebeurt het zo snel dat ik nauwelijks rustig kan reageren en in een reflex de vreemde handen wegduw, een vrij agressief gebaar. Hoe kan ik deze lieve besjes en vriendelijke moeders duidelijk maken dat ik hun reacties wel waardeer maar graag met hun handen thuis? Ik wil niemand afsnauwen of als een overbezorgde moeder overkomen.

Belaagd door baby-aaiers

Beste Belaagd,

Baby’s, vooral schattige baby’s, roepen zorgzame instincten en aai-reflexen op. Niet alleen bij de eigen moeder, maar ook bij andere mensen. Zo werkt de natuur. Wie schattigheid uitstraalt heeft een grotere kans om te overleven, als toevallig de eigen moeder ontbreekt om voor de kleine te zorgen. Maar ik begrijp wel dat u het vervelend vindt als iedereen de hele tijd aan hem zit. Dat zouden mensen niet moeten doen, zeker niet aan het gezicht van de baby. Als ze nou nog voorzichtig met één vinger over zijn aanbiddelijke handjes aaien (kijk toch, hoe klein!), allà, maar voor de rest zouden ze hun handen thuis moeten houden. U vraagt hoe u de ongewenste intimiteiten kunt weerstaan. Dat is nog niet zo makkelijk. U schrijft het zelf al: er wordt razendsnel toegeslagen. En het gaat weer wat ver om bij wijze van algemene preventie te roepen: ‘Niet aankomen, alstublieft!’ Peuters die gehoor dreigen te geven aan de suggestie van hun moeder om kusjes te geven (een merkwaardige aansporing – waarom zou je je kind aanmoedigen om onbekenden te kussen?) kunt u afremmen door te zeggen: ‘Doe maar niet, hij spuugt!’

Maar verder zult u toch rekening moeten blijven houden met onverhoedse aai- of kus-uitvallen van overenthousiaste (oudere) vrouwen, daar helpt geen moedertje-lief aan. ’t Is niet kwaad bedoeld, moet u maar denken. Naarmate uw zoontje ouder wordt, neemt de aai-reflex trouwens wel af. Als u iemand aanstalten ziet maken, kunt u proberen haar af te weren door te zeggen: ‘U kunt beter niet aan hem komen, want daar gaat hij van huilen.’

Artikelen in Het publieke domein, Zwangerschap en baby's.

Gelabeld met , .

rev="post-2716" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 22 september 2005 12:06

Wie wanneer zoenen

Beste Beatrijs,

Ik ben student met een druk sociaal leven. Als ik uit ga, kom ik geregeld allerlei vrouwelijke kennissen tegen. Sommigen begroet ik standaard met een zoen en anderen de ene keer wel en de andere keer niet. Wanneer moet of mag je iemand een zoen geven en wanneer is het ongepast? Een voorbeeld is de vriendin van mijn neef. Soms geven we elkaar wel een zoen op een verjaardag en de andere keer alleen een hand. Hebt u misschien wat tips voor me?

Wie wanneer te zoenen?

Beste Wie wanneer,

Wees terughoudend in het zoenen van vrouwen die u tegenkomt. Alleen goede vriendinnen. Niet allerlei vage kennissen. Vriendin van een neef lijkt me geen topkandidaat om gezoend te worden. Behalve inderdaad op de verjaardag van uw neef. Maar als jullie elkaar verder nauwelijks kennen, moet u gewoon ‘hallo’ zeggen, als u haar ergens ziet.

Als je spaarzaam bent met zoenen, maak je jezelf aantrekkelijker, want exclusiever. Je geeft daarmee een signaal af dat je niet met iedereen op vertrouwelijke voet staat. Dat is altijd beter dan als een kwispelende hond zonder onderscheid iedereen af te likken die je bekend voorkomt.

Tip: áls u een zoen geeft, geef er dan één en geen drie.

Artikelen in Aanspreken en begroeten, Verjaardag, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met , .

rev="post-632" 5 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 22 september 2005 00:39

Neuspeuterende collega

Beste Beatrijs,

Op de zaak heb ik, vanachter mijn computer, uitzicht op een sympathieke, maar vrijwel altijd hongerige collega. Zijn trek stilt hij door flink te delven in zijn neus, waarna hij het vergaarde goedje zijn mond inschuift. Het blijkt een hardnekkige gewoonte, dat snacken. Tien tegen een dat hij zijn neus verkent als ik van mijn computer opkijk.

Aanvankelijk was ik vooral verbijsterd: waar haalt die man dat allemaal vandaan? En prees ik me gelukkig dat ik hem al jaren ken en dus geen hand meer hoef te geven. Maar inmiddels heeft die verbijstering plaats gemaakt voor woede. Kijk, een keertje peuteren, alla, daar kan ik wel inkomen; iedereen heeft wel eens wat. Maar hij is verslaafd aan zijn neus en laat mij daarvan ongevraagd meegenieten. Mijn echtgenote raadt me aan mijn collega op zijn gewoonte te attenderen. Zelf vind ik dat vooral gênant. Ik vrees ook dat mijn collega beledigd zal zijn. Maar zo kan het ook niet langer. Hebt u een suggestie?

Genoeg van die neus

Beste Genoeg van,

Dit is een onbewuste gewoonte geworden van uw collega. Mensen die in hun neus peuteren weten dat ze dit alleen kunnen doen waar niemand bij is. Daarom zie je onder mensen die in de file staan ook zoveel neuspeuteraars. Zij denken dat ze alleen in hun auto zitten en hun gang kunnen gaan, terwijl ze omringd worden door filegenoten. Maar die tellen niet mee als levende mensen.

Iets soortgelijks is aan de hand met uw collega. U kent elkaar al jaren. U wordt door hem niet meer gezien als een persoon, voor wie een bepaalde schijn moet worden opgehouden, maar als een deel van zijn biotoop. Als een soort meubelstuk maar dan levend. Bij heel nabije mensen (echtgenoot, kinderen) én bij heel verre mensen (mede-automobilisten in de file) hebben sommigen de neiging om hun decorum te verliezen. Ze gedragen zich dan zo makkelijk en vrij (grof en onbeschaafd) alsof ze alleen zijn.

Als u uw collega al zo lang kent, kunt u daar best iets van zeggen. Uw vrouw heeft gelijk. Het is een kwestie van een kleine, sociale correctie. Die moet kunnen plaatsvinden zonder dat iemand dodelijk beledigd is. U moet het hem zeggen op een informatieve manier: ‘Weet je dat je altijd als ik kijk in je neus zit te peuteren?’ Dan zegt ie waarschijnlijk: ‘Welnee, hoe kom je er erbij?’ (het gedrag is immers onbewust). En dan u weer: ‘Ik zal je waarschuwen, als ik het weer zie, het is echt heel vaak.’ Elke keer als u opkijkt, hoeft u alleen maar vriendelijk: ‘Neus!’ te zeggen, en u hebt hem weer betrapt. Als hij eraf wil, raakt hij er zo wel af. Als dit niet lukt, moet u uw bureau een kwart of een halve slag draaien.

Artikelen in Collega's.

rev="post-1549" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 15 september 2005 22:53