↑
Spring naar inhoud

Helemaal kaal

Beste Beatrijs,

Al vele jaren hebben we een goed huwelijk. Mijn man koestert echter al lange tijd een wens: dat ik mijn schaamhaar afscheer. Ik aarzel. Mijn man heeft ergens gelezen dat het al gebruikelijk was in bij de oude Grieken en in de Egyptische cultuur. Bij ons scheren vrouwen hun benen en oksels, maar waarom eigenlijk de schaamstreek (nog) niet? Bij het douchen na het sporten constateer ik dat ik als schaambehaarde zo langzamerhand een uitzondering ben.

Hoe zien de moderne manieren er in dit opzicht uit?

Totaal kaal?

Beste Totaal,

Lichaamsbeharing bij vrouwen geldt als onwenselijk. Men vindt het niet esthetisch. Er bestaat een lange traditie onder vrouwen om zich te ontdoen van been- en okselhaar, omdat de betreffende lichaamsdelen publiekelijk zichtbaar zijn, althans in de zomer bij warm weer. Tot voor kort lieten vrouwen hun schaamhaar met rust, omdat het toch alleen onder privéomstandigheden te zien was en niemand er verder moeilijk over deed. Hoogstens bekommerden zij zich om de zogenaamde bikinilijn. Sinds een jaar of tien wint de radicale schaamhaarverwijdering terrein. De vrolijke jaren zeventig mochten dan in het teken van seksuele bevrijding staan, jongeren van nu delen graag een sneer uit naar ‘de weelderige bossen schaamhaar’ uit die tijd. De anti-schaamhaarstemming past in de huidige maatschappelijke fixatie op een jeugdig voorkomen. Pre-adolescente schoonheid wordt meer gewaardeerd dan volwassen schoonheid die her en der ontsierd wordt door haargroei. De kale venusheuvel en de kunstig geschoren restbegroeiing (landingsbaan) hoorden altijd bij de pornowereld, maar zijn overgesprongen naar de hoofdstroom. Allerlei brave huisvrouwen nemen zonder blikken of blozen conventies van het pornowezen over. Zie voor schaamhaarvrije vrouwen in de Viva de rubriek ‘Any body’, waarin wekelijks blote mensen zonder hoofd hun tevredenheid over hun lichaam uitspreken. Mannen doen trouwens ook aan deze trend mee. Een beetje modebewuste en esthetisch verantwoorde man verwijdert alle lichaamsbeharing, dus niet alleen het schaamhaar, maar ook het haar op de borst, buik, benen en rug. Natuurlijk is niet iedereen even gefixeerd op haarloosheid. Uit een onderzoek naar ontharingsgedrag van een jaar geleden heb ik onthouden dat ongeveer 20 procent van de vrouwen het schaamhaar verwijdert en ongeveer 10 procent van de mannen. Overwegend zal deze groep tot het jonge en swingende deel van de natie behoren, die op deze manier zijn marktwaarde denkt te verhogen. Als u daar graag bij wil horen, moet u vooral uw schaamhaar afscheren. Moet u het doen omdat uw man het wil? Niet als het u zelf aan animo ontbreekt, lijkt me. Een vrouw die tegen heug en meug gewaagde lingerie aantrekt omdat haar man er zo op aandringt, krijgt toch snel iets treurigs over zich. Voorlopig zal het verwijderen van schaamhaar niet tot de standaard lichaamsverzorging horen. Als u het niet doet, staat u niet voor gek.

Artikelen in Liefde en relaties.

Gelabeld met , .

rev="post-2064" 8 reacties

Door Beatrijs Ritsema – vrijdag 24 maart 2006 18:26

Wie organiseert vrijgezellenfeest?

Beste Beatrijs,

Wie dient volgens de etiquette het initiatief te nemen tot een vrijgezellenfeest voor de aanstaande bruid of bruidegom? Kan de ceremoniemeester hier een rol in spelen?

Tuk op feestjes

Beste Tuk op,

Persoonlijk zie ik weinig tot niets in het fenomeen ‘vrijgezellenfeest’. Ik vind het een achterhaalde traditie die nergens op slaat en die alleen maar tot meer kosten, meer alcoholverbruik en meer tijdverlies leidt in een periode die toch al zwaar in het teken staat van de naderende bruiloft met alle festiviteiten van die dag. Wat me er ook niet aan bevalt is dat iedereen die daarvoor wordt opgetrommeld moeilijk kan weigeren, maar wel moet betalen.

Maar goed, dat is allemaal uw vraag niet. U vraagt wie etiquettegewijs hiertoe initiatieven moet ontplooien. De bruid of bruidegom in ieder geval niet. Die mogen er niet naar hengelen een avondje dronken gevoerd en vrijgehouden te worden. De ceremoniemeester zal z’n handen al vol hebben met de organisatie van de gastenbijdragen en zit niet te wachten op nog meer klusjes. Dus dan wordt het iemand uit de vriendenkring. Ik zou zeggen: degene die er het meest om zit te springen, moet zich ook maar opwerpen als organisator. Uzelf lijkt een geschikte kandidaat. En niet boos worden op de mensen die geen zin hebben om mee te doen.

Artikelen in Bruiloft, Festiviteiten.

Gelabeld met .

rev="post-2577" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – vrijdag 24 maart 2006 14:18

Goedkope bruiloftscadeaus

Beste Beatrijs,

Volgend jaar ga ik trouwen met mijn verloofde. Nu weet ik dat een van mijn beste vriendinnen voor mijn bruiloft geen cadeau zal geven dat meer dan €10 kost. Dit weet ik, omdat ze zich erover beklaagde toen er geld ingezameld moest worden voor een andere bruiloft (waarbij ze ook voor het diner was uitgenodigd). Dit vind ik ongehoord. Terwijl het bruidspaar ontzettend veel geld uitgeeft voor zo’n dag, komt zij met zo’n armzielig cadeau aan. Ik zei tegen haar dat het eten alleen al €50 per couvert. kost. Zij zei toen dat dit niet haar probleem was, omdat het bruidspaar er zelf voor gekozen heeft om zo’n duur feest te geven.

Ik ben van plan om naast mijn kleine familie ook een paar goede vrienden uit te nodigen voor het huwelijksdiner. Maar deze vriendin zou ik het liefst willen overslaan. Ik heb geen zin in mensen die misbruik maken van mijn gastvrijheid. Aan de andere kant is ze echt een hele goede vriendin van me en weet ik dat ik haar heel erg zal kwetsen als ik haar alleen uitnodig voor de receptie en niet voor het diner.

Gelijk oversteken graag

Beste Gelijk oversteken,

Uw redenering klopt niet. Een bruiloft is geen kwestie van gelijk oversteken. Het is domweg niet waar dat het cadeau dat een gast geeft moet opwegen tegen de hoofdelijk omgeslagen kosten die het bruidspaar maakt voor eten, drinken en andere festiviteiten.

Het bruidspaar bepaalt zelf hoe duur of goedkoop het diner, het feest of de receptie wordt. Als ze hier veel geld aan besteden betekent dat niet dat de gasten met duurdere cadeaus aan moeten komen zetten. De gasten bepalen zelf hoeveel geld ze willen besteden aan hun cadeau. De ene gast zal meer geld besteden dan de andere. De ene persoon is nu eenmaal rijker dan de ander of heeft meer over voor het bruidspaar. Dat kan ontzettend variëren. De taak van bruid en bruidegom is om bescheiden af te wachten. En met alles blij te zijn, of dit nu een klein dingetje van minder dan 10 euro is of een enorm cadeau van 100 euro. Het onuitgesproken uitgangspunt is dat het uit een goed hart komt. Nodig dus gewoon de mensen uit voor uw diner, die bij uw intieme vriendenkring horen. U ziet vanzelf wel wat ze meenemen. Geen eisen stellen van tevoren en geen kritiek achteraf!

Artikelen in Bruiloft, Cadeaus, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met .

rev="post-1120" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 16 maart 2006 22:12

Te duur cadeau

Beste Beatrijs,

Ik ben een jongen die vorige week 18 jaar is geworden. Mijn moeder geeft thuis Nederlandse les, onder anderen aan twee Engelse mannen. Wij (mijn vader, moeder, en ik) zijn een paar weken geleden een keer bij hen thuis geweest voor een etentje. Vlak na mijn verjaardag had een van de Engelsen weer les en ik kreeg van hem een dikke envelop. Ik keek er even in en zag een bon van 10 euro. Ik bedankte hem en liep de kamer uit, zodat de les verder kon. Wat later zag ik dat er niet één boekenbon van 10 euro in zat, maar liefst 15 van 10 euro! Ik vroeg me af of hier misschien sprake was van een vergissing. 
Terwijl ik hierover met mijn vader sprak, verliet de man ons huis al. In de haast renden wij achter hem aan en troffen hem bij zijn auto. Wij vroegen of hij wist hoeveel hij gegeven had en voegden eraan toe dat 150 euro wel erg veel was. Hij zei daarop dat iemand maar één keer 18 wordt en dat ik er vooral mooie boeken van moest kopen. Ik kon daarna weinig anders doen dan hem heel erg bedanken. Toch heb ik er geen fijn gevoel over. Ik heb het idee dat ons optreden geen schoonheidsprijs verdient, maar ik weet niet hoe je moet reageren op zo’n enorm cadeau van iemand die je eigenlijk nauwelijks kent.

Verlegen met boekenbonnen

Beste Verlegen met,

Ik begrijp heel goed dat je in verwarring bent geraakt, want het ís ook een absurd groot cadeau. Het zit in de categorie ‘niet aannemen’, zo extravagant is het, gezien het gebrek aan relatie tussen gever en ontvanger. Je ouders zouden hier een stokje voor moeten steken. Een boekenbon van vijftien euro was een leuk, onverwacht cadeautje geweest voor de zoon van de lerares. Een cadeau dat tien zo groot is schept verplichtingen, wekt althans die schijn. Als een man zoiets aan een meisje van 18 zou geven, zou ik denken: die man wil iets met dat meisje. Ik weet niet of deze Engelse heren homoseksueel zijn, maar mijn perfide gedachten gaan dus in de richting van inpalmen: boekenbonnen voor seks.
Dit hoeft helemaal niet waar te zijn, houd me ten goede, het kan best alleen maar een aardige geste van een gefortuneerd persoon zijn. Toch dringt een vermoeden van bijbedoelingen zich onweerstaanbaar op en ik ben heus niet de enige die langs deze lijnen denkt. Als mensen de schijn willen vermijden dat ze iemands sympathie (vriendschap, liefde) willen kopen, dan moeten ze hem niet in de ketenen slaan met een buitenproportioneel cadeau. Deze Engelsman zat fout etiquettegewijs gesproken, en niet jij met je onhandige bedankjes. Van een beleefde 18-jarige kun je niet verwachten dat hij in een reflex een verkeerd cadeau teruggeeft. Dat zou een agressieve indruk maken. Maar als ik je moeder was, zou ik het namens jou teruggeven bij de volgende les. In ieder geval 13 van de 15 boekenbonnen, zodat er een beschaafd, en nog steeds royaal, cadeau van 20 euro overblijft. Met excuses en een uitleg erbij vanzelfsprekend. De uitleg die hierboven staat.

Artikelen in Cadeaus, Zakelijke relaties.

Gelabeld met , , .

rev="post-2754" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 16 maart 2006 18:35

Misplaatste condoléancekaart van kind

Beste Beatrijs,

Zeer recent is mijn schoonmoeder gestorven, tot ons grote verdriet. Wij kregen een Walt Disney-kaart die bedoeld was als rouwkaart. Binnenin stond, als je de kaart ondersteboven draaide, een kist, getekend door een klasgenoot van mijn kind. Dit blijk van medeleven was niet bepaald afgestemd op mijn gevoelens van dat moment. Moet je voor zoiets nu ook bedanken? Of mag negeren ook in dit geval (ik wil deze moeder niet aanmoedigen op dezelfde voet verder te gaan)?

Misplaatst rouwbeklag

Beste Misplaatst,

De moeder van dit klasgenootje meende waarschijnlijk dat het sympathiek zou zijn om haar kind zijn (of haar) hoogstpersoonlijke condoleanties te laten betuigen. Jammer genoeg een verkeerd idee met smakeloze resultaten. Klasgenoten hebben niets te maken met het overlijden van een ander kind z’n oma, als ze die niet kennen. Je moet een kind dus ook niet gaan opjutten om daar onoprecht medeleven over te betuigen. Niet op reageren, lijkt me. Niet bedanken en er ook niet op terugkomen. U hoeft andere mensen niet op te voeden in de richting van fijnzinnigheid.

Artikelen in Dood en begrafenis, Kinderopvoeding, Post, Schoonfamilie.

Gelabeld met .

rev="post-537" 3 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 16 maart 2006 11:12

Dochter werkt niet mee

Beste Beatrijs,

Ik heb een leuke dochter van 20 jaar die het leven makkelijk opneemt. Wij wonen met ons drieën (ik heb ook nog een jongere zoon) en haar laat-maar-waaien-houding leidt soms tot irritaties. Ik vind het erg lastig en vermoeiend als mijn dochter zich niet aan de afspraken houdt. Heel vaak heb ik tegen haar gezegd dat ik niet de enige ben die verantwoordelijk is voor de sfeer in huis. Klusjes die ze moet doen stelt ze eindeloos uit en als ze als laatste naar bed gaat, laat ze bijvoorbeeld de verwarming aan of sluit niet af. Ze laat haar spullen in de kamer slingeren, asbakken worden niet geleegd. Ik moet ’s ochtends ook vroeg naar mijn werk. Dus ga ik maar weer zelf aan de slag, soms gooi ik alles in een vuilniszak en dump die op haar kamer. Ik word er soms zo moedeloos van. Ook haar kamer is een puinhoop. Hoe kan ik haar ertoe krijgen zich wat meer in te zetten?

Hotel Mama

Beste Hotel Mama,

Zolang kinderen nog thuis wonen, hebben zij de neiging zich als kinderen te gedragen. Ze gedragen zich niet verantwoordelijk, want ze voelen zich niet verantwoordelijk. Zij hoeven de energierekening niet te betalen, het interesseert hen niet dat er rotzooi ligt in de huiskamer, want het is hun huishouden niet. Ze zien zichzelf als afnemers, niet als producenten. Bij een jong kind kun je een routine van klusjes doen en meewerken installeren en erop toezien dat het standhoudt, als ze ouder worden. Dat scheelt iets, maar onverlet blijft dat weinig tieners uit zichzelf aan het redderen slaan. Daar hebben ze aansporing voor nodig.

Een 20-jarige sloddervos kunt u niet meer veranderen in iemand die zich netjes aan de afspraken houdt. Daar bent u te laat mee. Nu is er nog maar één oplossing: uw dochter moet het huis uit en zelfstandig op kamers gaan wonen. Daar heeft ze ook de leeftijd voor. Zolang ze onder Mama’s vleugels blijft plakken, zal ze niet leren voor zichzelf en anderen te zorgen.

Artikelen in Ouders en volwassen kinderen.

rev="post-1453" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 9 maart 2006 20:14

Met vriendin in één bed?

Beste Beatrijs,

Mijn echtgenoot moet een dag of tien naar het buitenland. Met een goede vriendin heb ik afgesproken dat ze met haar kinderen dat weekend langskomt voor de gezelligheid. We hebben geen logeerkamer. Haar twee kinderen zal ik op de kamer van mijn kind te slapen leggen. Ik vraag me af waar mijn vriendin moet slapen. Een matje op de grond is ook zo raar, als er een plaats in het tweepersoonsbed vrij is.

In bed of op de grond?

Beste In bed of,

Bij gebrek aan logeerbed lijkt het me vanzelfsprekend dat uw vriendin zich naast u in het tweepersoonsbed uitstrekt. Als het om een bevriende man ging, zou het anders liggen – die nood je niet zomaar in je bed. Dat zou uw echtgenoot niet plezierig vinden. Maar een vrouw kan toch rustig naast haar vriendin gaan liggen slapen, zonder dat die twee zich noodzakelijk in seksuele zin op elkaar storten?

Artikelen in Vrienden en kennissen.

Gelabeld met .

rev="post-1432" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 9 maart 2006 19:50

Onverwacht langs bij collega

Beste Beatrijs,

Vorig weekend stond ik onverwacht op de stoep bij mijn collega (vrijgezel, 49 jaar, woont bij/met z’n moeder) om een kopje koffie bij hem te kunnen drinken. Hij woont 130 km (!) bij mij vandaan en mijn vrouw en ik moesten toevallig in de buurt zijn. Het was 10.15 uur. Ik belde vanaf het begin van de straat met mijn mobiel om te zien of hij thuis was. Hij nam op en kwam meteen naar buiten, keurig gekleed en fris geschoren. Reeds van verre verontschuldigde hij zich met: ‘Ik moet om 11.00 uur weg!’ Ik zei hem dat we slechts tien minuten langs wilden komen voor een kop koffie.

Nu moet u weten dat deze collega en ik vriendschappelijk met elkaar omgaan op het werk. We gaan wel eens samen uit eten en we e-mailen elkaar zelfs zo nu en dan privé. Toch merkte ik dat hij niet blij was met mijn komst. Hij bleef maar herhalen dat hij op dit tijdstip net wakker was en last had van ochtendhumeur. Hoewel ik hem trachtte duidelijk te maken dat het maar voor even was en geruststellende woorden sprak over zijn frisse uiterlijk, maakte hij geen aanstalten om ons binnen te laten. Ten slotte zei ik maar dat we dan wel in het dorp koffie gingen drinken, wat hij een prima idee vond. Terwijl we naar de auto terugliepen, riep hij ons na dat we wél over een half uur zou mogen komen. Vanzelfsprekend hield ik de eer aan mezelf en ben weggereden. Ik zag nog dat hij zonder te zwaaien snel terug naar zijn woning liep. Heb ik te hoge verwachtingen? Ben ik misschien niet interessant genoeg voor hem? Ik heb een sterke behoefte om hem op zijn ongastvrijheid wijzen. Doe ik daar goed aan?

Op de koffie gekomen

Beste Op de koffie,

Tenzij het om intieme vrienden of familie gaat, is het zelden een goed idee om onverwacht bij bekenden voor de deur te staan, zeker niet bij mannen die bij hun moeder wonen. Het spontane langskomen (‘Hallootjes, we waren toch in de buurt, dus daar zijn we dan!’) wat onder studenten nog tamelijk gebruikelijk is, wordt door 30-plussers in toenemende mate als een overval beschouwd. Mensen ervaren dit als storend. Ze willen best iemand ontvangen, maar alleen op afspraak, zodat ze zich mentaal en fysiek kunnen voorbereiden op het toelaten van anderen in hun privé-domein. Ze moeten de boel opruimen, stof onder het vloerkleed vegen, enzovoort. Mannen die bij hun moeder wonen zijn helemaal terughoudend in het ontvangen van bezoekers. De kloof tussen hun werkende bestaan en hun privéleven is te groot. Buitenshuis zijn ze gewone volwassenen. Thuis ook, maar er blijft hun daar altijd een restje van de rol van kind aankleven.

Als u een paar dagen eerder uw plan om langs te komen aan uw collega had voorgelegd, was hij misschien akkoord gegaan. Hoewel ik vermoed dat hij er de voorkeur aan had gegeven om elkaar op een bepaald tijdstip te treffen in een naburig café dat goede uitsmijters serveert.

Zoals het nu ging hebt u hem op een onaangename manier voor het blok gezet. Het ligt een beetje in de sfeer van een badhokje openrukken, waar een bekende zich aan het verkleden is, en dan verbaasd zijn dat u niet gezellig wordt binnen genood. In plaats van uw collega te kapittelen voor zijn gebrek aan gastvrijheid zou u zich tegenover hem moeten excuseren voor uw overval.

Artikelen in Collega's, Visite.

rev="post-1729" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 9 maart 2006 12:42

Vriendin multitaskt door telefoongesprek

Beste Beatrijs,

Ik ben een man van middelbare leeftijd. Een goede vriendin van mij heeft veel te doen als ik aan de telefoon met haar spreek: een kopje thee zetten en de suiker er flink doorheen roeren, schoenen uit- of aantrekken, de krant lezen, chatten met haar geliefde (tiktiktiktik) of deze in levenden lijve liefkozen. Ik erger me daaraan en kan het niet laten er wat van te zeggen. Ik vind het onfatsoenlijk dat ze zo nonchalant is met haar aandacht voor mij. Zij begrijpt niet waar ik me druk om maak. Let wel: ik heb het over een een (draadloze) thuistelefoon en niet over een mobieltje – daar klaag ik al helemaal niet meer over. En het gaat niet om een generatieconflict, want we zijn allebei mid-veertigers. Maar de lust om haar te bellen (anders dan puur zakelijk – bijvoorbeeld om iets af te spreken, want dan kunnen we wel ongestoord praten, als er tenminste niet voortdurend sms-jes van haar verkering binnenkomen) begint mij aardig te vergaan. Lever ik een achterhoedegevecht?

Te veel ballen in de lucht

Beste Te veel ballen,

Uw vriendin is een multitasker. Heel modern, maar ook tamelijk vervelend. Tenminste waar het de parallelle contacten met andere media of personen betreft. Thee zetten, schoenen uittrekken lijkt me nog wel te verdragen aan de telefoon. Maar chatten, de krant lezen, merkbaar tv-kijken, sms-en tijdens een telefoongesprek is domweg onbeleefd. Hoe kunt u dit bestrijden? Stel haar, als u voor de gezelligheid opbelt, om te beginnen de vraag of u misschien stoort, of uw telefoontje gelegen komt. Geeft zij u het groene licht, dan mag u rekenen op haar onverdeelde aandacht. Betrapt u haar toch op irritante nevenactiviteiten, dan beëindigt u onmiddellijk de conversatie. U hangt gewoon pijlsnel op: ‘Tot ziens, tot de volgende keer’. Mocht ze later informeren waarom u telkens zo abrupt ophangt, dan kunt u het nog eens uitleggen. U zegt: ‘Ik strijd niet graag om de aandacht, dus als je eigenlijk wat beters te doen hebt, dan ga ik er weer vandoor.’ Op dezelfde manier kunt u het sms-en tijdens conversatie onder vier ogen aan de kaak stellen. Zij wil wat anders gaan doen? Oké, dan bent u weg.

Artikelen in Telefoon, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met .

rev="post-2251" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 2 maart 2006 17:30