↑
Spring naar inhoud

Bemiddelen in studentenhuis

Beste Beatrijs,

Ik woon in een studentenhuis met vijf andere studenten. Er is na mijn komst nogal wat doorstroom geweest, waardoor ik nu het langste hier woon. Qua woongenot valt er weinig te klagen in het huis, maar er ontstaan soms onderlinge irritaties over betrekkelijk kleine dingen. Het gezeur is erger dan de oorzaak zelf.

Nu wil het geval dat ik met iedereen in huis goed overweg kan. Omdat ik ook ‘huisoudste’ ben, komt de een bij mij over de ander klagen en andersom. Ik sus dat dan of los dat op. Ik voel me hier niet echt integer bij. Het voelt alsof ik over mijn huisgenoten roddel als er iemand komt klagen. Maar als ik ongezouten mijn mening over alle kwesties zou geven, verdwijnt misschien wel het broodnodige probleemoplossend vermogen in huis en komt er echt heibel. Ik heb al eens voorgesteld bij elkaar te gaan zitten om alle irritaties op tafel te gooien, maar twee huisgenoten willen daar niet aan. Hoe kan ik me het best opstellen?

Tussen de vuren in

Beste Tussen de vuren,

Als huisoudste kunt u met iedereen goed overweg en kunt u conflicten bezweren. Dat is prachtig! Blijkbaar beschikt u over het soort persoonlijkheid waardoor anderen vertrouwen in u stellen. Zelf zou u liever zien dat dingen in de groep werden besproken, omdat u zich niet integer voelt bij dit bemiddelingswerk (want dat is eigenlijk wat u doet).

Ik zou u/jullie sterk afraden om irritaties op een plenaire huisvergadering door te gaan nemen. Daar komt pas echte ruzie van. Hebt u nooit iets gelezen over de mislukking van communes in de jaren zeventig? Het bespreken van kleine irritaties leidt tot grootscheepse woede en eeuwige wrok! Doe het niet!

Voel u niet bezwaard over het feit dat u niet integer zou zijn. Dat bent u wel. U probeert een dreigend conflict af te wenden. U luistert naar de een, u luistert naar de ander, en u brieft geen emotionele explosies door, maar u houdt het zakelijk.

Zolang u niets doorvertelt waarvan u weet dat de ander het onaangenaam zou vinden als u het doorvertelt (en het is niet moeilijk te bedenken welke dingen strikt privé zijn en welke niet), bent u volmaakt integer bezig.

Wees blij met uw leiderschapskwaliteiten (want die hebt u zo te zien) en zet het goede werk voort. Niet alleen gaat het goed zoals het gaat, maar deze manier van conflicthantering is ook verreweg het efficiëntst – veel efficiënter dan het ‘We gaan met ons allen om de tafel zitten en eens lekker onze grieven spuien’-model.

Artikelen in Buren.

Gelabeld met , .

rev="post-2195" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – dinsdag 6 maart 2007 21:30

Collega van harte condoleren

Beste Beatrijs,

Onlangs was de moeder van een collega van mij overleden. Toen deze collega na een moeilijke tijd weer op het werk verscheen, werd zij door de anderen gecondoleerd met het verlies. Velen gaven hierbij een hand, pakten beide handen vast of omhelsden haar even. Wat mij verbaasde was dat sommige collega’s haar ook drie zoenen gaven. Er wordt bij ons op het werk veel gezoend, bij verjaardagen en Nieuwjaar, maar wordt het een trend om dit ook te doen om iemand te condoleren? Het ’van harte gecondoleerd’ gaat mij dan wat te veel op het ’van harte gefeliciteerd’ lijken.

Feestelijk condoleren

Beste Feestelijk,

Nee, het condoleren van collega’s op het werk hoort niet met drie keer zoenen gepaard te gaan. Behalve als het om heel goede vrienden gaat. Maar die goede vrienden zijn misschien al op de begrafenis geweest of hebben hun collega-vriendin al eerder persoonlijk gesproken. Dus dan hoeft dat zoenen op het werk ook niet meer.

Het beste is als de collega’s al eerder gereageerd hebben, namelijk met het sturen van een condoleancekaartje in de dagen volgend op het overlijden. Dan hoeven er, wanneer de getroffene weer terug op het werk verschijnt, geen te late condoleancerituelen meer te worden afgewerkt. Vanzelfsprekend kunnen collega’s alsnog iets aardigs/ondersteunends zeggen, maar in de non-verbale sfeer volstaat op dat moment een simpele handdruk – tegelijk bedoeld als medeleven en als verwelkoming terug op het werk.

Artikelen in Collega's, Dood en begrafenis.

Gelabeld met .

rev="post-549" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – dinsdag 6 maart 2007 11:22

Lelijke ring cadeau gekregen

Beste Beatrijs,

Ik heb van mijn partner voor mijn verjaardag een gouden ring gekregen. Helaas is deze ring niet mijn smaak. Kan ik hem dit zeggen of is dat ongepast, omdat het zo’n duur en speciaal cadeau is? Ik wil het hem wel graag zeggen, want ik zou het fijn vinden als hij mijn smaak leert kennen. Ook wil ik liever geen ring dragen die ik niet mooi vind. Mijn reactie op dit cadeau was misschien niet enthousiast genoeg. Ik had het idee dat hij hier beledigd over was en ik durfde niet echt door te zetten. Of kan ik beter even afwachten of hij er zelf op terugkomt?

Niet blij met ring

Beste Niet blij,

Ga die ring ruilen. Zeg in ieder geval tegen uw partner dat u hem wíl gaan ruilen. Dit is een te duur cadeau om in een la te laten verstoffen. Misschien voelt uw partner zich een tikje ontstemd dat u hem niet mooi vindt, maar het is de waarheid. Hij zal zelf toch ook liever een ring gegeven willen hebben die door u wordt gedragen. Het is heus geen ramp als een partner niet exact voor ogen heeft wat de ander wel of niet mooi vindt. Bij dit soort dure aanschaffen is het altijd verstandig om het samen te kopen. Laat hem dus niet in z’n eentje iets anders uitzoeken, maar ga met hem mee en spreek uw voorkeur uit.

Artikelen in Cadeaus, Liefde en relaties, Verjaardag.

rev="post-2017" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 22 februari 2007 21:18

Tante valt lastig

Beste Beatrijs,

Mijn tante vraagt constant aandacht door zich ziektes in te beelden en over van alles en nog wat te klagen. Ze belt ons bij ieder wissewasje en als je haar helpt, dan krijg je achteraf van iemand anders weer te horen dat het niet goed was. Het is bij haar altijd kommer en kwel en negatief. Ze is 70 jaar, nooit getrouwd geweest, en haar hele leven al een zeurpiet. Ze ziet niet in dat ze mensen afschrikt met haar gedrag en zo steeds meer alleen komt te staan. Ik heb haar dit al eens duidelijk gemaakt, maar het helpt niet. Eigenlijk is het best zielig, toch is het al zo ver dat we een nummermelder op de telefoon hebben en haar telefoontjes nog maar eens per twee weken opnemen en dan om de beurt. Ze woont een dik uur rijden van ons vandaan, dus kunnen wij er niet altijd naar toe en de kinderen willen al helemaal niet meer mee. Ze kan genoeg hulp krijgen, maar ze heeft op iedereen wel wat aan te merken en ze blijft maar klagen. We worden er niet goed van. Hoe ga je hier met een fatsoenlijke manier mee om? Het liefst hebben wij zo weinig mogelijk contact met haar, maar omdat onze familie zo klein is, kan dit niet.

Tante is chagrijnig

Beste Tante is,

U hebt een lastige tante van 70, die voortdurend een beroep op u doet. U hebt geprobeerd haar duidelijk te maken dat ze mensen afschrikt door haar gezeur en geklaag, maar dat helpt natuurlijk niet. Mensen met een ingesleten patroon veranderen niet op commando. Als ze oud zijn, kunt u dat helemaal vergeten. Accepteer haar dus maar, zoals ze is: een vervelend persoon.

Normaal gesproken draai je vervelende mensen de rug toe en je bemoeit je verder niet met hen. Dat kan in dit geval niet, want familie kun je niet in de steek laten. Gelukkig zijn u en uw man niet de enigen die zich over haar ontfermen – dat maakt de last lichter en bovendien kunt u met die anderen gezellig over haar klagen. Er zit nog een lichtpuntje in de situatie: zij is oud en woont ver weg. Binnen uw relatie hebt u de macht in handen. U kunt helemaal zelf bepalen hoeveel tijd u aan haar besteedt, wat u wel en niet voor haar kunt doen, hoe vaak u haar bezoekt, hoe vaak u haar aan de telefoon wil hebben. U hebt al een nummermelder in gebruik. Heel goed. Als u haar net gisteren aan de lijn hebt gehad, dan hoeft u vandaag even niet. Eens per twee weken een telefoontje van haar aannemen is misschien wat weinig. Eens per week is net wat aardiger en u hoeft het gesprek toch geen uren te laten duren? Als u het welletjes vindt, dan hangt u weer op en zegt dat u nog andere dingen te doen hebt.

Het idee is dat u haar wel helpt, maar zo ver als u het zelf aankunt. Het is niet nodig om er zelf aan onderdoor te gaan. Als zij klaagt en jammert bij het bezoek, haalt u uw schouders op en denkt bij u zelf: ‘Ach, zo is ze nu eenmaal’. Of u maakt er een grapje over: ‘Tante, als u zo doorgaat, kom ik niet meer, hoor,’ en u begint ergens anders over te praten. U doet gewoon uw plicht met een vrolijk gezicht en u laat zich door haar niet uit uw humeur brengen. En laat vooral elke hoop op verandering varen.

Artikelen in Familie, Telefoon.

Gelabeld met .

rev="post-1767" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 22 februari 2007 16:30

Vrienden geven geen huwelijkscadeaus

Beste Beatrijs,

Een tijdje geleden zijn mijn man en ik in het huwelijk getreden. Naast onze directe familieleden was ook een vriendenclub van mijn man voor de hele dag uitgenodigd. Wij hebben ze een lunch, een diner, drankjes, hapjes en ’s avonds een feest aangeboden. Bij de brief van onze ceremoniemeesters hadden we een cadeaulijst ingesloten, waar onze gasten desgewenst iets uit konden kiezen. Wat mij verbaasde was dat – op een enkeling na – de hele vriendenclub met lege handen aan kwam zetten. Mijn man vertelde me dat ze dit met elkaar in een ver verleden hadden afgesproken. Ze kennen elkaar allemaal al twintig jaar. Ik ben geen hebberig type en het gaat mij niet om de cadeaus, maar ik heb hier wel moeite mee omdat mijn man zelf nooit aan deze afspraak heeft meegedaan toen zíjn vrienden trouwden. Mijn man is tegenover hen altijd behulpzaam en goedgeefs. Wat vindt u hiervan? Kan ik die vrienden eens hierop aanspreken? Of moet ik hun gewoonte overnemen en geen cadeautje meenemen met verjaardagen, geboortes et cetera?

Zij bleven in gebreke

Beste Zij bleven,

De afspraak om het leven door te komen zonder cadeaus uit te wisselen is echt iets wat mensen in een vlaag van jeugdige antiburgerlijkheid verzinnen, en waar ze zich vervolgens niet aan houden. Dat uw mans vrienden denken dat zij jaren later nog aan deze gelofte gebonden zijn getuigt niet zozeer van trouw aan het antiburgerlijke ideaal als wel van gemakzucht en wie weet ook wel een tikje gierigheid.

Maar het is ook een etiquette-overtreding om te protesteren tegen hun lege handen en de vrienden te wijzen op de wetten van de wederkerigheid. Een cadeau is nu eenmaal een vrijwillige geste, zelfs als het verplicht is. Dus nee: u gaat hen geen nalatigheid verwijten. En u gaat hen evenmin met gepaste munt terugbetalen door zelf ook lekker niets mee te nemen bij verjaardagen en geboortes. Daarmee zou u uzelf tot hun niveau verlagen. En zo bent u toch niet opgevoed?

Artikelen in Bruiloft, Cadeaus, Vrienden en kennissen.

rev="post-497" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 22 februari 2007 00:48

Vragen naar kinderwens

Beste Beatrijs,

Vorig jaar ben ik bevallen van een zoon. Toen hij drie maanden oud was, werd mij voor het eerst gevraagd of ik al een tweede wilde. Hierna is deze vraag mij nog wel vaker gesteld, ook door relatief onbekenden, zoals de overburen of vrienden van vrienden. Ik vind dit een onbeschofte vraag. Is dat overdreven van mij? Is het normaal om zulke dingen aan kennissen en vrienden te vragen? Toevallig heb ik een hele zware zwangerschap en bevalling gehad, waardoor het antwoord heel gevoelig ligt. Ik weet dat ik geen antwoord hoef te geven, als ik dat niet wil. Toch heb ik elke keer, verbluft als ik was, een eerlijk antwoord gegeven, waar ik achteraf dan weer spijt van heb. Maar goed, dat is mijn eigen schuld. Ik vroeg mij alleen af of deze mensen de fatsoenregels niet schenden.

Uitgehoord door kennissen

Beste Uitgehoord,

De vraag of iemand van plan is zich ten tweede male voort te planten is geen normaal koetjes-en-kalfjes onderwerp tussen oppervlakkige kennissen en buren. Eventueel kan dit in een persoonlijk gesprek met intimi aan de orde komen, maar eigenlijk alleen wanneer betrokkene (u in dit geval) het zelf aansnijdt. Wie z’n nieuwsgierigheid naar dit soort privézaken niet kan beteugelen gedraagt zich inderdaad vrij onbeschoft. U bent in het geheel niet verplicht tot wat voor ontboezeming dan ook. Als mensen u beginnen uit te vragen over gezinsuitbreiding, dan geeft u het mistigste antwoord denkbaar, namelijk: ‘Misschien wel, misschien niet.’ Daar kunnen ze echt geen kant mee op. En als ze aandringen en doorzeuren, zegt u: ‘Tegen de tijd dat mijn man en ik onze gedachten hebben bepaald, ben jij de eerste die het hoort.’

Artikelen in Vrienden en kennissen, Zwangerschap en baby's.

Gelabeld met , .

rev="post-1599" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 15 februari 2007 23:42

Meisje moet te vroeg thuis zijn

Beste Beatrijs,

Als ik (meisje van 16) in het weekend uit wil gaan moet ik uiterlijk om half twee thuis zijn. Dit houdt in dat ik om één uur moet vertrekken. Mijn vrienden en vriendinnen mogen zo laat thuiskomen als ze willen, waardoor het voor mij minder leuk is om uit te gaan. Zeker als we pas om een uur of twaalf beginnen. Daarbij is het ook nog eens lastig omdat er iemand speciaal met me mee terug moet fietsen. Ik mag van mijn ouders niet alleen fietsen. Mijn vrienden vinden dat niet erg, maar ik voel me daar toch niet prettig bij. Ik heb al vaak tegen mijn ouders gezegd dat ik mijn tijd zelf kan bepalen en dat ik heus niet om zes uur ’s ochtends aan kom zetten. Hooguit wordt het vier uur. Ik heb van alles geprobeerd, maar ik kan ze niet overtuigen. Weet u iets?

Oud en wijs genoeg

Beste Oud en wijs,

Ik begrijp best dat je ouders vasthouden aan een thuiskomtijd van half twee. Voor een meisje van 16 lijkt me dat heel redelijk. Maak je het nog later, dan is de volgende dag eigenlijk verloren, want die gaat dan vooral heen met in bed liggen. Waarom moeten scholieren zich gedragen alsof ze studenten zijn die een zelfstandig leven leiden? Waarom begint dat uitgaan pas om twaalf uur? Je kunt toch net zo goed om tien uur afspreken? Is het soms leuker om om half drie ’s nachts met elkaar te praten of te dansen of te drinken dan om half elf ’s avonds? Ik weet het antwoord wel, hoor. Dan zeg je: ‘Iedereen komt pas om twaalf uur, dus voor die tijd is er niets aan.’ Maar als iedereen nou om tien uur zou komen in plaats van zich van tevoren goedkoop in te drinken?

Enfin, vroeger beginnen gebeurt natuurlijk niet, dat weet ik ook wel, en het is begrijpelijk dat je hetzelfde wilt als je vrienden en vriendinnen. Flink doorzeuren tegen je ouders lijkt me dan het enige wat eropzit. Je zou ook gewoon weg kunnen blijven tot vier uur. Kijken wat er dan gebeurt. Kom je dan het huis niet meer in? Krijg je straf? Maar wat voor straf? Een maand niet uitgaan? Zakgeld inhouden? De meeste tieners doen wat ze willen, omdat hun ouders niet over sanctiemogelijkheden beschikken. Zo gaat het in Nederland. Ik denk niet dat de ouders van je vrienden het zo dol vinden dat hun kinderen hele nachten uitgaan, maar ze kunnen er niets tegen beginnen. Ze hebben domweg geen gezag. Wat let je om je eigen zin te doen? Je ouders kunnen je niet vastbinden.

Als je terugdeinst voor opstandigheid (want er komt natuurlijk wel ruzie van), dan moet je je maar neerleggen bij de regels van je ouders. Zo krankzinnig zijn die regels nu ook weer niet. Hoe later het wordt, hoe meer er gedronken wordt en in de loop van zo’n lange nacht neemt het niveau van de conversatie gestaag af. Gelukkig zijn je vrienden zo aardig om met je mee naar huis te rijden. Met de tijd die niet verloren gaat aan je roes uitslapen de dag daarna kun je allerlei leuke en nuttige dingen doen. Bedenk verder maar dat je nog een heel leven voor je hebt en dat je ongetwijfeld nog genoeg aan nachtbraken toe zult komen.

Artikelen in Tieners.

Gelabeld met .

rev="post-2299" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 15 februari 2007 20:27

Buren hangen beddengoed buiten

Beste Beatrijs,

Wij wonen in een prettige buurt met ruime jaren-dertig-huizen. Tegenover ons is een jong gezin komen wonen, waarvan de vrouw des huizes een vervelende gewoonte heeft. De ouderlijke slaapkamer is aan de straatkant en zij is gewend om ’s ochtends het beddengoed royaal uit het raam te hangen en pas ’s avonds weer binnen te halen. Wij wonen hier nu twintig jaar en niemand anders in de laan doet dat. Hoe komen we van die ergernis af, zonder de goede relatie met de overburen te verstoren? We hebben er met andere buren over gesproken en die vinden het ook onprettig. Zij verwachten echter dat wij de kat de bel aanbinden, omdat wij er pal tegenover wonen. Hoe kunnen we dat het beste doen?

Uitzicht op zure lappen

Beste Uitzicht op,

Ik kan er inkomen dat u het irritant vindt om dag in dag uit tegen het beddengoed van de buren aan te kijken. Hoewel de lakens luchten waarschijnlijk een frisse, hygiënische gewoonte is, maakt het toch een ordinaire indruk. Of vooroorlogs. Ouderwets in ieder geval. Al denk ik dat men vroeger het beddengoed hooguit een uurtje buitenhing. Niet de hele dag. Misschien moet u hierop aansturen, als u er wat van gaat zeggen. Want uw ergernis bespreken is het enige wat erop zit, als u hier een eind aan wil maken. U schrijft dat u een goede verhouding hebt met de overburen. Dan kunt u toch ook wel op een vriendelijke manier het beddengoed ter sprake brengen? Met een verontschuldiging erbij, zo van: ‘Sorry, ik wil niet je hele huishoudelijke routine dwarsbomen, maar.’ En dan gaat u in op de dubieuze esthetica van buitenhangend beddengoed. En u geeft de als vraag vermomde suggestie om de wappertijd tot een uurtje te beperken. Bijvoorbeeld tussen acht en negen uur ’s ochtends. Hangen de lakens langer buiten, zullen ze niet nog frisser worden.

Artikelen in Buren, Het publieke domein.

Gelabeld met , .

rev="post-2605" 6 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 15 februari 2007 01:14

Weduwe aanschrijven

Beste Beatrijs,

Een vriendin van mij is sinds twaalf jaar weduwe. Haar huwelijk heeft 23 jaar geduurd en zij heeft altijd de naam van haar man behouden. Nu voor het eerst heeft ze sinds een paar maanden een nieuwe relatie. Haar kerstkaarten aan ons als familie waren ondertekend met haar voornaam én die van haar vriend – voor ons allen een teken dat het inmiddels een behoorlijk bestendige relatie is. Nu vraag ik mij af: als je een weduwe aanschrijft die een nieuwe partner heeft (in geval van mijn vriendin is er van samenwonen nog geen sprake overigens), hoelang blijf je haar dan noemen bij haar ‘aangetrouwde achternaam’? Totdat zij zelf aangeeft dat zij dit niet wenselijk meer vindt? Of stop je er uit jezelf zomaar eens een keertje mee? Ik meen dat een weduwe wettelijk altijd de naam van haar eerste echtgenoot behield, totdat zij hertrouwde, maar die regel is in het huidige relatieverkeer, waarin langdurig samenwonen zonder getrouwd te zijn heel normaal is, niet meer te handhaven, lijkt mij?

Hoe heet de weduwe?

Beste Hoe heet,

Een weduwe mag de naam van haar overleden man tot haar dood blijven dragen. Dat is gewoon haar naam. Het feit dat ze als weduwe een nieuwe relatie krijgt heeft geen gevolg voor de door haar gevoerde achternaam. Ze mag het bed delen met wie ze wil, ze kan een latrelatie beginnen, ze kan met iemand gaan samenwonen, zonder dat dat enige invloed heeft op haar naam. Ze kan zelfs opnieuw trouwen en besluiten haar oude naam te houden, omdat ze eraan gewend of gehecht is. Dus zolang u niet van uw vriendin te horen krijgt dat haar naam nu anders luidt, blijft u haar aanschrijven met de naam die zij al tientallen jaren gebruikt en die ook de hare is, namelijk de naam van haar overleden man.

Artikelen in Aanspreken en begroeten, Dood en begrafenis, Post, Vrienden en kennissen.

rev="post-1523" 3 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 8 februari 2007 22:13