↑
Spring naar inhoud

Kleine kinderen niet naar begrafenis

Beste Beatrijs,

Onlangs overleed mijn vader. Na de scheiding van mijn ouders had ik hem lange tijd niet gesproken (hij was ook hertrouwd), maar de laatste jaren is het contact gelukkig hersteld. Vlak voor zijn begrafenis kreeg ik van zijn vrouw te horen dat mijn kinderen (drie en één jaar) niet welkom waren tijdens de uitvaartdienst, omdat zij betwijfelde of de kindjes zich wel rustig konden houden. Om geen ruzie te krijgen heb ik gedaan wat ze vroeg, maar haar verzoek kwetste mij zeer. De kleinkinderen waren de trots van mijn vader en mijn driejarige dochter was dol op haar opa. Waarom mochten zij geen afscheid van hem nemen? Wat zegt de etiquette over kinderen meenemen naar een rouwdienst?

Kinderen buitengesloten

Beste Kinderen buiten,

De vrouw van uw vader heeft gelijk. Kinderen onder de vijf jaar kunnen beter niet mee naar een begrafenis. De hele gang van zaken gaat volstrekt over hun hoofden heen. Baby’s kunnen doordringend gaan huilen. Peuters kunnen elk ogenblik hardop allerlei vragen stellen of erdoorheen schreeuwen. Als moeder vindt u dat misschien vertederend, maar andere rouwenden vinden het storend. Bij een trouwerij geeft kindergekwetter geen last, omdat dat een feestelijke bijeenkomst is en het plechtige moment maar heel kort duurt temidden van het feestgedruis. Maar bij een begrafenis ben je toch al snel een uur of wat bezig en zijn de aanwezigen de hele tijd stil en contemplatief. Dat houden zulke jonge kinderen niet vol, dus hebben zij er niets te zoeken. Als moeder kunt u uw oudste helpen met afscheid nemen van haar opa door over hem te praten, eventueel later met haar zijn graf te bezoeken, maar het is geen goed idee om het vermeende belang van uw kinderen te laten prevaleren boven het belang van andere begrafenisbezoekers, die zich graag in alle rust willen concentreren op de sprekers of de kerkdienst.

Artikelen in Dood en begrafenis, Kinderopvoeding, Ouders en volwassen kinderen, Stieffamilie.

rev="post-1253" 24 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 22 maart 2007 21:44

Inwonende zoon heeft seks

Beste Beatrijs,

Ik heb een zoon van ruim 19 jaar die nog thuis woont. Sinds enkele weken heeft hij een vriendin van 18. Zij woont vrij ver weg van hier, het is twee uur reizen, dus dat draait uit op logeren bij elkaar. Laatst hoorde mijn dochter (15) ’s ochtends geluiden uit de slaapkamer van mijn zoon, terwijl ik onder de douche stond. Mijn dochter voelde zich behoorlijk opgelaten en heeft dit naderhand ook aan haar broer verteld. Ik heb toen niets gehoord, maar nu komt dat meisje weer logeren en mijn dochter ziet er behoorlijk tegenop. Ik heb mijn zoon er al over aangesproken en hij zei dat hij er rekening mee zal houden. Maar toch, ik weet eigenlijk niet zo goed hoe ik hier mee om moet gaan. Weet u misschien raad?

Stel maakt geluiden

Beste Stel maakt,

Als uw 19-jarige zoon zijn vriendin voor een nachtje over de vloer krijgt, dan weet u wat er kan gebeuren. En uw dochter weet dat ook. Zij heeft al geklaagd tegen haar broer over ‘geluiden’. U hebt hem ook aangesproken. Wat moet een mens nog meer doen? Hopelijk houdt uw zoon volgende keren rekening met de aanwezigheid van zijn familie op gehoorsafstand en zullen die twee het wat rustiger aan doen als ze in bed liggen te dollen. Een betere oplossing is dat uw zoon het huis uitgaat om op kamers te wonen en op eigen benen te staan. Daar heeft hij de leeftijd voor, en op die manier hoeft z’n familie niet mee te genieten van z’n seksleven.

Artikelen in Liefde en relaties, Tieners.

Gelabeld met , , , .

rev="post-2707" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 22 maart 2007 10:41

Zoon krijgt progressieve bruiloft

Beste Beatrijs,

Binnenkort gaat onze zoon trouwen, maar we kijken er niet echt naar uit. Onze aanstaande schoondochter heeft zoveel noten op haar zang dat we serieus overwegen om onze handen (en ons geld) ervan af te trekken. Omdat wij meer geld hebben, nemen wij drie kwart van de kosten voor onze rekening; de ouders van de bruid betalen de rest. Enkele voorbeelden van dingen die ons niet bevallen: op de receptie zijn er wel hapjes voor mensen die alleen naar de receptie komen, maar niet voor de familie. Die krijgen pas ’s avonds eten. De gasten worden niet verwelkomd door bruidspaar en ouders (ze willen geen rij). ’s Avonds is er een diner dansant. Het bruidspaar wil niet bij de familie zitten, maar bij hun vrienden. De ene familie zit aan een tafel links in de zaal, de andere familie rechts, en aan de centrale middentafel zit het bruidspaar met hun vrienden. Openingsdans is er wel, maar dansen met de vader en moeder van bruid en bruidegom mag niet. Wat vindt u hiervan?

Progressieve bruiloft

Beste Progressieve,

Het is van tweeën één. Of het bruidspaar wil een vlot feestje zonder conventionele fratsen – en dan betalen ze, heel modern, alles zelf. Of ze laten op traditionele wijze de ouders betalen, maar dan houden ze zich ook min of meer aan de gangbare protocollen. Degene die aan de geldkraan zit, bepaalt in grote lijnen hoe een en ander eruit ziet, alles vanzelfsprekend in overleg. U drukt dan tijdens de voorbereidende besprekingen bijvoorbeeld door dat op de receptie alle aanwezigen hapjes krijgen zonder dat ze zich hoeven te legitimeren bij het bedienend personeel. Als het bruidspaar geen felicititaties in ontvangst wil nemen, is dat hun beslissing. U kunt hen uitleggen dat het erg onbeleefd en onverstandig is, maar als ze het niet willen, kunt u hen niet dwingen. In de tafelschikking kunt u weer wel uw zin doordrijven. U zegt: het bruidspaar zit naast en tegenover de wederzijdse ouders en er komt in geen geval een aparte tafel voor oudjes (familie) en een voor jongeren (vrienden), en ook geen aparte tafels voor de ene en voor de andere familie. De twee families en de andere gasten moeten juist met elkaar mengen – dat is nu net het idee van een bruiloft. Als het bruidspaar dat niet wil, dan betaalt u niet. Eenvoudig genoeg. Het gesmeek om de eerste dans moet u verder maar laten zitten. Het is toch niet leuk dansen met een onwillige partner.

Artikelen in Bruiloft, Ouders en volwassen kinderen.

Gelabeld met , .

rev="post-1128" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 15 maart 2007 22:22

Buurkinderen niet in autogordel

Beste Beatrijs,

Onze buren vervoeren hun drie kinderen dagelijks zonder enige vorm van gordelbescherming. De twee oudsten zitten ook regelmatig los voorin de auto. Ze zijn pas zes en vijf jaar! Ik vind dat onverantwoord. Hun ouders zouden beter moeten weten! We hebben op zichzelf een goede band met de buren (we letten op elkaars huis met vakantie, springen in als dat nodig is), maar ik deins toch terug om hier een opmerking over te maken. Voor je het weet ben ik de betweterige buuf die met het vingertje omhoog staat. Hoe tactvol je ook probeert zoiets te brengen, mensen kunnen soms erg beledigd zijn als je ze ergens op wijst. Wanneer ontaardt een goed bedoeld advies (‘Zet ze toch even in de riemen, veiliger voor iedereen en het is wettelijk verplicht’) in vervelende bemoeizucht? Mijn man vindt dat ze het zelf moeten weten en dat het onze zaak niet is. Ik ben geneigd om meer vanuit het belang van de kinderen te denken. Maar hoe pak ik zoiets aan?

Hoe corrigeer ik de buren?

Beste Hoe corrigeer ik,

Het is inderdaad lastig om de buren hierover aan te spreken, omdat kritiek snel verkeerd valt. Aan de andere kant is hier sprake van een serieuze wetsovertreding. Misschien zou u uw opmerking in de vorm van een waarschuwing kunnen formuleren, bijvoorbeeld: ‘Het valt me op dat jullie de kinderen nooit in de veiligheidsriemen zetten. Daar moet je mee uitkijken, hoor, dat kost 75 euro per persoon! Een vriendin van me kreeg daar laatst een bekeuring voor. Zij en haar kind zaten zonder riemen: 150 euro boete! Met drie kinderen loopt dat helemaal op. Jullie zijn een vette prooi voor de verkeerspolitie.’

Mensen voelen zich minder gepikeerd wanneer je hen waarschuwt voor bekeuringen (denk aan flitsende automobilisten bij snelheidscontroles), dan wanneer je hen aanspreekt op onverantwoordelijk gedrag ten opzichte van hun kinderen. Als u zich bezorgd toont dat ze hun kinderen zullen doodrijden, houdt dat een morele veroordeling in. Als u zich bezorgd toont over hun portemonnee, vinden ze dat aardig van u. Of het werkt, weet ik niet, maar dan hebt u het in ieder geval geprobeerd. Mocht de buurvrouw zich ontvankelijk tonen voor uw bekeuringsanecdote, kunt u er altijd nog aan toevoegen dat de autogordel ook echt veiliger ís. Vertel desnoods een volgend gefingeerd verhaal over een kind dat door de voorruit sloeg en het leven liet. Iets wat al gebeurd is maakt altijd meer indruk dan toekomstige risico’s.

Artikelen in Buren, Kinderopvoeding.

Gelabeld met .

rev="post-1268" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 15 maart 2007 21:56

Wil geen restjes van buren

Beste Beatrijs,

Ik ben een alleenstaande vrouw en kan prima voor mezelf zorgen. Mijn buren denken waarschijnlijk dat singles slecht eten, want ze komen me geregeld pannetjes soep en andere etensresten brengen. Ik bedank dan vriendelijk, maar ben er helemaal niet blij mee, want ik vind mijn eigen maaltijden veel lekkerder dan die van hen en kieper het daarom weg. Ook als een van hun kinderen jarig is, wordt er steevast bij mij aangebeld om een vies, goedkoop gebakje af te geven dat ik helemaal niet lust. Hoe kan ik zonder hen te beledigen duidelijk maken dat ze me geen voedsel meer moeten komen brengen?

Geen behoefte aan restjes

Beste Geen behoefte aan,

Dit is wel een heel merkwaardige interpretatie van het begrip ‘prettige burenverhouding’ om niet te zeggen: patroniserend. Als u af wilt van de voedseldonaties, zult u met hen moeten spreken. Waarschijnlijk is het beter om de buurvrouw even apart aan te schieten dan haar of een van haar gezinsleden met een vol dienblad heen te zenden, wanneer ze weer eens onverwacht aanbellen. Uw boodschap moet met een vriendelijk-verontschuldigende toon worden gebracht: ‘Heel aardig, die pannetjes soep, maar ik heb het eigenlijk niet nodig. Ik kook altijd zelf of heb afspraken buiten de deur, en dan kom ik niet meer aan jullie eten toe, zodat ik het moet weggooien, en dat is ook weer zonde. Maar ik waardeer jullie hartelijkheid zeer. Misschien kan ik eens een beroep op jullie doen, als ik ziek in bed lig?’ Dat laatste bent u natuurlijk in het geheel niet van plan, maar dan voelen ze zich net wat minder afgescheept. Op die gebakjes kunt u beter niet apart ingaan. Niets is makkelijker dan die onmiddellijk in de vuilnisbak te zwiepen. En het ís tenslotte allemaal vreselijk goedbedoeld.

Artikelen in Buren, Eten en drinken.

rev="post-458" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 15 maart 2007 20:40

Dochter vist naar erfenis

Beste Beatrijs,

Ik ben alleenstaand en ik heb een dochter van 28 jaar (getrouwd, met een baby). Mijn dochter wil graag openheid van zaken over mijn financiële situatie. Dit, zo zegt ze, voor het geval ik plotseling zou overlijden. Ik voel daar weerstand tegen, hoewel ik daar niet een echt goede reden voor kan bedenken. Mijn dochter is beslist niet op mijn geld uit.

Is het gebruikelijk is dat kinderen weten hoe hun ouders er financieel voorstaan? Geeft de etiquette hier richtlijnen voor? Of ben ik gewoon een ouderwetse moeder die onnodig geheimzinnig doet?

Mijn dochter vist

Beste Mijn dochter vist,

Nee, u bent zeker geen ouderwetse moeder die onnodig geheimzinnig doet. Iemands financiële situatie is zijn of haar privézaak, en zolang er geen sprake is van hulpbehoevendheid is het niet erg gebruikelijk dat ouders en volwassen kinderen elkaar hierover verslag uitbrengen. U hebt toch ook geen inzicht in de spaartegoeden van uw dochter (if any) en u weet toch ook niet hoeveel haar man precies verdient?

Hoe iemand er financieel voorstaat is een beetje te vergelijken met zijn of haar seksleven. Het is heel goed mogelijk om Jan en alleman daarover openheid van zaken te verschaffen, ook ouders en kinderen onderling, maar doorgaans bespreken mensen dit soort zaken alleen met hun partner. U voelt weerstand om uw dochters nieuwsgierigheid te bevredigen, omdat u deze informatie te privé vindt. U hebt gelijk. Zeg dit eerlijk tegen uw dochter en vraag aan haar of ze soms geldproblemen heeft. Volgens u is uw dochter niet op uw geld uit, maar door haar gevraag wekt ze een tegengestelde indruk. Zeg haar dat u zich onbehaaglijk voelt onder haar belangstelling voor de erfenis, terwijl u nog lang niet van plan bent om dood te gaan.

Artikelen in Dood en begrafenis, Ouders en volwassen kinderen.

Gelabeld met .

rev="post-745" 8 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 8 maart 2007 21:10

Onbeantwoorde liefdes

Beste Beatrijs,

Hoe ga je om met een onbeantwoorde liefde? Of beter, met de emotionele gevolgen ervan? Uit uw antwoorden op vergelijkbare vragen begrijp ik dat je moet proberen alles te vergeten en los te laten. Dat zal uiteindelijk ook wel lukken, al kan dat erg lang duren in mijn ervaring (ik heb het over jaren).

Het probleem waar ik (man, dertiger) steeds weer tegenaan loop ná dat eventuele loslaten, is dat ik dan weer minder ben gaan geloven in mijn gevoelens die ik voor een ander kan hebben. Wat betekenen die eigenlijk, als ze zo sterk kunnen zijn, en zo waar en eeuwig aan kunnen voelen, terwijl ze blijkbaar wel degelijk gewoon weer kunnen verdwijnen? Ik weet verstandelijk wel dat het zo gaat, maar ik kan het emotioneel niet accepteren. Het lijkt erop alsof de keuze er een is tussen wanhopig vasthouden aan een verloren zaak of met de jaren cynischer worden. Geen van beide opties trekt mij aan.

Tussen wanhoop en cynisme

Beste Tussen wanhoop en,

Gevoelens zijn nooit voor eeuwig en de liefde is al helemaal een containerbegrip, waar alles rijp en groen maar in gestort kan worden. Het gevoel wat een moeder heeft voor een pasgeboren baby is heel anders dan voor datzelfde kind 20 jaar later. Toch is in beide situaties sprake van liefde. Het romantische gevoel van verliefdheid van twee mensen die elkaar net hebben leren kennen is heel anders dan als diezelfde mensen zestigers zijn. Toch zijn het allebei vormen van liefde. Mensen veranderen in de tijd en gevoelens evolueren mee.

Een onbeantwoorde liefde die te lang aanhoudt zingt zichzelf los van de wereld. Zo’n romantische, vergeefse liefde lijkt dan wel een gooi te doen naar de eeuwigheid, maar zelf schiet u daar geen steek mee op. Op een gegeven moment is het zaak deze liefde de nek om te draaien, want hij brengt u alleen maar ellende. Als u erin slaagt dit gevoel uit te bannen in plaats van erin te blijven zwelgen, maakt u niet de weg vrij voor cynisme, maar creëert u innerlijke ruimte om eens iets anders mee te maken waar u (voor de verandering) gelukkiger van wordt.

De liefde is niet bedoeld om tegen beter weten in aan vast te houden – dat is pas een cynische manier van er tegenaan kijken. Het enige wat voor eeuwig is is de dood. Gebruik uw leven voor de dingen die tijdelijk zijn. De eeuwigheid zorgt wel voor zichzelf.

Artikelen in Liefde en relaties.

Gelabeld met .

rev="post-1062" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 8 maart 2007 21:08

Veel verjaardagen bij schoonfamilie

Beste Beatrijs,

Ik ben sinds een jaar getrouwd met iemand die uit een grote familie komt. Twaalf kinderen van wie negen aanhang. Dat betekent veel verjaardagen. Er gaat geen maand voorbij of er is een familiefeestje. Soms hebben we zeven weken achter elkaar elke week een verjaardag. Met mijn schoonzusters gaat het meestal over koetjes en kalfjes, kinderopvoeding, luiers, flesvoeding, kleren naaien, enzovoort. Iets wat me weinig interesseert. Wij hebben zelf geen kinderen. Bijna iedereen van zijn familie wel, en kinderen is eigenlijk het mooiste wat je hebben kunt in het leven, zo menen zij. Ik doe veel moeite om met iedereen een gesprek aan te gaan, maar er is voor mijn (hele andere) leefwereld weinig belangstelling. Soms ga ik naast zwagers zitten en met hen een interessanter gesprek voeren. En eerlijk gezegd zijn er ook wel eens gezellige verjaardagen. Maar negen van de tien keer niet. Ik krijg er zo genoeg van. Ik wil afstand, mijn eigen leven leiden en niet naar hun saaie sleurleven hoeven te luisteren, maar het ergste is dat ik niet kan zeggen: ‘Ik ga vanavond een keer niet’. Hoe kan ik deze verjaardagen een leuke draai geven?

De sleur van de schoonfamilie

Beste De sleur van,

U schrijft: ‘het ergste is dat ik kan niet zeggen: ik ga vanavond een keer niet.’ Dit is een groot misverstand. Dat kan namelijk wel. Nergens staat geschreven dat een echtpaar verplicht is ten eeuwigen dage overal als het duo Jut & Jul samen op te komen dagen. Als u met een vriendin een avondje uit gaat, hoeft uw man niet mee. Als uw man het leuk vindt om vijftien keer per jaar op verjaarsvisite te gaan bij z’n familie, dan hoeft u hem niet als een geketende gevangene te vergezellen.

Zeg tegen uw man dat u zijn familie heel aardig vindt, maar dat u niet zoveel vrije tijd aan hen wil besteden. Kondig aan dat u (ik sla maar een slag) eens per twee maanden met hem meegaat en meer niet. Wanneer ter plekke de conversatie van de schoonzusters u niet bevalt, dan onderhoudt u zich met de zwagers. Als uw man z’n familie vaker wil zien, dan kan hij in z’n eentje gaan, terwijl u lekker thuisblijft. Of u spreekt iets af met uw eigen familie danwel een vriendin. Over zoiets simpels moet u toch simpele afspraken kunnen maken met uw man?

Artikelen in Schoonfamilie, Verjaardag.

Gelabeld met .

rev="post-998" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 8 maart 2007 00:49

Vriendschap beëindigen om het geloof

Beste Beatrijs,

Al jaren kom ik (meisje van 18) ieder jaar vanaf april tot september op een vaste camping. Sinds mijn tiende ben ik bevriend met vier meiden die daar ook komen. Het ging altijd supergoed en ik beschouwde ze als mijn beste vriendinnen.

Ruim een jaar geleden ben ik gelovig geworden en ben ik behoorlijk veranderd. Ik heb nu het gevoel dat ik niets meer met deze meiden gemeen heb. Ik heb het een hele tijd geprobeerd, in de hoop dat het gevoel terug zou komen, maar het wordt alleen maar erger.

Ze hebben onderhand wel door dat alles vóór de vriendschap met hen komt en dat ik weinig of geen tijd aan ze besteed in de winterperiode (de periode zonder camping). Ik verzin constant smoezen als ze me ergens voor vragen, een feestje of verjaardag. Ze voelen zich achtergesteld en dat kan ik goed begrijpen. Ik weet nu zeker dat ik de vriendschap wil beëindigen. Het knaagt aan me. Iedere dag denk ik eraan. Maar hoe moet ik hen duidelijk maken dat ik hen niet meer beschouw als mijn vriendinnen? Ik wil geen ruzie met hen, wat moet ik doen?

Gelovig geworden

Beste Gelovig,

Ik raad zelden aan om een vriendschap officieel te beëindigen, maar deze situatie vraagt erom: schrijf je vriendinnen een brief (een rondschrijven, dus dezelfde brief aan allemaal), waarin je uitlegt wat er aan de hand is. Zeg precies waar het op staat, namelijk dat je tot je spijt niet langer door kunt gaan met de vriendschap zoals die er de laatste jaren uitzag.

Je legt uit dat je gelovig bent geworden en dat het geloof op dit moment allesoverheersend is in je leven. Er is in je hoofd gewoon geen ruimte voor het soort dingen die jij en je vriendinnen samen deden of bespraken.

Schrijf erbij dat het niet de schuld van hen is, maar dat het aan jezelf ligt. Schrijf dat je in zekere zin een ander persoon bent geworden, iemand die heel anders in elkaar zit dan een paar jaar geleden, en dat je de vriendschap niet kunt voortzetten alsof er niets is gebeurd. Schrijf erbij dat het je spijt en dat je aan ieder van hen de beste herinneringen bewaart. Spreek de hoop uit dat ze je het niet kwalijk zullen nemen en wens hen het allerbeste toe. Als je een eerlijke en tegelijk spijtige brief schrijft (je moet het niet te lang maken, maar je moet er wel even voor gaan zitten om het goed te formuleren), dan begrijpen ze het wel en zullen ze het wel best vinden. Om de knoop definitief door te hakken lijkt het me verder verstandig om niet meer terug te keren naar die camping.

Artikelen in Vrienden en kennissen.

Gelabeld met , , .

rev="post-291" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – dinsdag 6 maart 2007 21:33