↑
Spring naar inhoud

Parkieten weggevlogen

Beste Beatrijs,

Voordat de Dag des Oordeels over mij heen komt, gaarne uw mening over het volgende.

Een tijdje geleden hadden wij twee parkieten te logeren voor een maand. Zij waren eigendom van een goede vriendin van mijn vrouw. Als snel raakten wij gewend aan de beestjes. Af en toe stond de kooi met parkieten in de tuin. Daar genoten zij enorm van. Zo ook op die ene onheilsdag. Ik wilde iets in de kooi bevestigen. Dat dient nooit buiten te gebeuren. Maar goed, ik dacht even niet na. Kortom, de parkieten zijn weggevlogen. Ik was verbijsterd en verlamd.

Folders in brievenbussen, advertenties in kranten: de parkieten waren en bleven onvindbaar.

Heel verdrietig was en is de vriendin – de parkieten woonden zes jaar bij haar. Natuurlijk heb ik excuses gemaakt en schadevergoeding betaald: 70 euro. Onlangs ging zij een week op vakantie. Ter extra compensatie betaalden wij de treinreis. Maar het hielp niet om haar leed te stelpen. Vooralsnog wil zij zelfs niet bij mijn vrouw en mij thuis komen. Wat staat mij en mijn vrouw verder te doen om de relatie te herstellen?

Gevlogen parkieten

Beste Gevlogen,

Enigszins verwijtbaar hebt u wel gehandeld. Welke domoor zet nu het deurtje van een vogelkooi buiten open? De eigenares had reden voor boosheid. Aan de andere kant: als hier een paar weken overheen zijn gegaan, moet de ergste woede toch wel weer gezakt zijn. Het was tenslotte niet uw opzet en u hebt uw spijt betuigd. En verder: het verlies van twee parkieten als reden om jezelf in een Achillesachtige rouw en wrok te dompelen? Uw vriendin leidt wel een heel wolkeloos bestaan, als dit voorval haar zo van slag brengt.

Waarom hebt u de vogels eigenlijk niet razendsnel vervangen door twee andere exemplaren? Zo doet men dat ook met goudvissen, waar het oppassen mislukt. Enfin, u hebt uw vriendin financieel schadeloos gesteld, u bent door het stof gegaan en u hebt uw diepdoorvoelde excuses aangeboden. U hebt haar zelfs extra gecompenseerd met geld voor een treinreisje, een royaal gebaar dat haar hart had moeten verzachten. Laten we hopen dat de treinreis niet naar Brindisi voerde. Zij nam uw geld aan, maar blijft haar wrok koesteren. Dan staat u verder machteloos. U zult moeten accepteren dat de emotionele prioriteiten van uw vriendin bij haar gevederde vrienden liggen en niet bij u.

Artikelen in Klassiekers, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met .

rev="post-1802" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 13 september 2007 17:07

Vriendin smakt

Beste Beatrijs,

Ik heb een lieve, oudere vriendin. Zij is een dame van stand. Ik verwacht derhalve niet dat ze smakt en met kauwende, malende open mond eet, toch doet ze dit. Ik houd van deze lieve oudere dame, maar ga bijkans over mijn nek om met haar te moeten eten. Nu kan ik er niet onderuit ook haar voor een speciale verjaardag uit te nodigen. Het gezelschap zal klein zijn, dus haar gesmak hoorbaar. Hoe kan ik haar opmerkzaam maken op haar onsmakelijke eetgewoontes zonder haar te kwetsen? Of moet ik het maar laten gebeuren?

Kan niet tegen gesmak

Beste Kan niet tegen,

Oudere mensen kunt u beter niet heropvoeden. Tegen jongeren en leeftijdgenoten kun je nog wel eens een waarschuwende opmerking maken over slechte eetgewoontes, maar het corrigeren van een ouder iemand door een jongere maakt een brute indruk. Er zijn twee mogelijkheden: of ze weten wel hoe het hoort, maar ze kunnen het niet meer, omdat ze een bepaalde ziekte hebben of last van decorumverlies. Ofwel ze weten niet hoe het hoort, en dan zijn ze te oud om het nog te leren. Als u uw vriendin ‘een dame van stand’ noemt, vermoed ik dat ze in categorie 1 zit (ze weet het best, maar ze kan het niet meer). Wat de achtergrond van haar gesmak en geslobber ook mag zijn, ik raad u aan om het te laten zitten, want uw terechtwijzing, hoe voorzichtig ook geformuleerd, zal bij haar pijnlijk aankomen en de kans dat het iets uithaalt is te verwaarlozen. Zelfs als ze probeert uw aanmaning ter harte te nemen, zal ze een tijdje later toch weer in het oude patroon vervallen. Probeer dit minpuntje maar te negeren en concentreer u op haar aansprekende kanten.

Artikelen in Eten en drinken, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met .

rev="post-687" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 6 september 2007 20:08

Zwangerschap aankondigen

Beste Beatrijs,

Mijn vriend en ik willen graag een kind, dus ik ben net gestopt met de pil. Mijn vraag is: wanneer moet je de familie vertellen dat je zwanger bent? Onze families zijn erg groot, en het is onmogelijk om het aan één familielid van zijn kant te vertellen, zonder dat iedereen (ook vrienden die geen familie zijn) het te weten komt. De moeder van mijn vriend is namelijk een echte roddeltante. Mijn vriend gelooft niet dat zijn moeder roddelt, maar ik weet dat ze eerder persoonlijke dingen over ons heeft doorverteld. Als ik zwanger ben, zou ik het meteen aan mijn moeder en mijn beste vriendin willen vertellen. Maar dan wil mijn vriend het natuurlijk ook aan zijn familie vertellen. En dan moeten we het meteen aan al onze vrienden vertellen, want dankzij zijn moeders geroddel en ‘onschuldige’ opmerkingen komt iedereen het dan toch al te weten. Ik vertel het dan nog liever aan helemaal niemand tot een week of tien, maar mijn vriend vindt dat dat niet kan. Wat zou u ons aanraden?

Wie krijgt de blijde boodschap?

Beste Wie krijgt,

Mensen vertellen altijd spannend nieuws door. Ga daar maar van uit. Neem daarom de aloude etiquetteregel in acht, die luidt als volgt: ‘Vertel het nieuws van uw zwangerschap pas wanneer u drie maanden zwanger bent en niet eerder.’ Er kan te veel misgaan in de eerste drie maanden. Miskramen komen vaker voor dan u denkt. Stel dat uw zwangerschap spaak loopt. Dan moet u iedereen weer inlichten dat het feest niet doorgaat. Spreek dus af met uw vriend dat u uw kiezen op elkaar houdt tot u de drie-maanden-grens gepasseerd bent. Vertel het ook niet tegen uw moeder of beste vriendin. Dan krijgt u geen problemen met mensen die met uw goede nieuws aan de haal gaan.

Artikelen in Familie, Liefde en relaties, Vrienden en kennissen, Zwangerschap en baby's.

rev="post-2718" 4 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 6 september 2007 12:07

Ruzie over grafkosten

Beste Beatrijs,

Onlangs hebben we mijn moeder, die tweeënhalf jaar geleden gestorven en gecremeerd is, bijgezet op de begraafplaats in ons dorp. Mijn vader, zus en ik hebben daar een plek uitgezocht, waar mijn vader tezijnertijd ook zijn urn geplaatst wil hebben. Nu heeft mijn vader er de laatste tijd al meerdere malen bij mijn zus en mij op aangedrongen dat we meebetalen aan het graf van mijn moeder (te weten het graf zelf dat nu voor twintig jaar betaald is, de grafsteen, plaatsing daarvan, enzovoort). Met meebetalen wordt bedoeld dat de kosten door drieën worden gedeeld. Eigenlijk heb ik geen inkomen; ik ben 24 en studeer nog. In theorie zou ik wel kunnen betalen: ik heb een kleine erfenis van mijn moeder en ook krijg ik jaarlijks een aardige gift van mijn oma. Mijn vader oppert dat ik de grafkosten ten laste breng van mijn erfenis. Maar eerlijk gezegd zit het me niet zo lekker. Die erfenis is, evenals het geld van mijn oma, bedoeld als spaargeld voor mijn toekomst. Ik heb al eens, heel gemeen, gedacht: als mijn vader sterft, draaien mijn zus en ik sowieso voor de kosten van de graven van onze ouders op. Kan hij, voor het zo ver is, dan niet de kosten van het graf van zijn vrouw betalen? Voor de volledigheid: mijn vader is niet armlastig en heeft meer dan voldoende middelen om het graf te betalen. Wat zegt de etiquette? Moet ik meebetalen aan het graf van mijn moeder?

Wie betaalt de grafkosten?

Beste Wie betaalt,

Laat ik in mijn onnozelheid altijd gedacht hebben dat cremeren geen verdere kosten voor de nabestaanden met zich meebrengt. Is dat niet een van de redenen waarom mensen überhaupt kiezen voor cremeren: dat nabestaanden geen graf in stand hoeven te houden? Geen tastbaar stukje grond om excursies naar te maken, aan te harken en waarvoor je huur moet betalen.

En nu hééft uw moeder tot cremeren besloten, en krijgt de familie alsnog ruzie over wie haar grafsteen etcetera moet betalen. Ik vind dat heel eigenaardig. Maar goed, om uw vraag te beantwoorden: Nee, het lijkt me niet dat minvermogende kinderen moreel verplicht zijn voor die kosten op te draaien. De echtgenoot betaalt, zou ik zeggen. En het is niet erg aardig van uw vader (die wel in bonis is) om zijn kinderen deze rekening te presenteren. Aan de andere kant vraag ik me af: is het zo duur dat hier een punt van moet worden gemaakt? Waar moet ik aan denken? Duizend euro per jaar? Uw vader vindt het kennelijk ook te duur, als hij moeite doet om twee derde van de kosten op z’n dochters af te wentelen. Als iedereen in uw familie het eigenlijk te duur vindt, waarom stelt u dan niet voor de as te laten verstrooien? Dan zijn er geen kosten meer en dan kunt u uw moeder in alle rust gedenken, zonder dat uw introspectieve stemming wordt aangetast door knagende gedachtes over hoe zwaar de fysieke memorabilia drukken op uw portemonnee.

Artikelen in Dood en begrafenis, Ouders en volwassen kinderen.

Gelabeld met .

rev="post-965" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 6 september 2007 02:14

Gasten moeten schoenen uittrekken

Beste Beatrijs,

Onlangs gaven wij thuis een feestje. Aangezien er in ons huis een mooie houten vloer ligt, vroegen we de gasten bij de uitnodiging om pantoffels mee te nemen. Dat zijn onze familie en vrienden wel gewend van eerdere feesten. Een groepje van drie gasten weigerde bij binnenkomst aan ons verzoek gehoor te geven. Op het moment zelf wilden wij er geen punt van maken. Naderhand hebben wij daar echter spijt van, omdat onze vloer nu vol zit met krassen ten gevolge van het dansen. Hoe kunnen we in het vervolg toch duidelijker ons punt maken zonder de gasten de deur te moeten wijzen?

Schoenen uit, svp!

Beste Schoenen uit,

Ik weet niet of ik representatief ben voor de Nederlandse bevolking, maar ik geef u mijn gevoelsreactie, en dan kunt u verder zelf bepalen of u zich hier iets van aantrekt. Persoonlijk heb ik er een verschrikkelijke hekel aan heb om mijn schoenen uit te moeten trekken. Ik krijg koude voeten, ik voel me gedeeltelijk bloot en mijn met zorg uitgekozen kledingensemble gaat naar de knoppen. Bovendien bevalt het me niet om andermans ongeschoeide zweetvoeten te moeten ruiken. Andere mensen hebben er misschien minder moeite mee om op sokken te lopen, maar ik haat het, en ik haat ook pantoffels. Ik moet er niet aan denken om naar een feestje te gaan en daar op pantoffels te moeten dansen. Ik kán helemaal niet dansen op pantoffels, dan voel ik me een soort eend of een olifant. Afgezien van de trainingsbroek zijn pantoffels zo’n beetje het onelegantste kledingstuk dat bestaat.

Dit ligt allemaal anders in andere culturen, bijvoorbeeld die van de moslims, waar mensen gewend zijn bij de deur hun schoenen uit te trekken en verder op sokken of muiltjes te lopen. Als ik daar was uitgenodigd, zou ik mij natuurlijk aan de conventie houden. Maar in Nederland (Europa, Amerika) is het heel ongebruikelijk om gasten te vragen om hun schoenen uit te trekken louter om redenen van vloerbescherming. Vloeren zijn niet belangrijker dan het comfort van mensen. Oké, modderlaarzen moeten uit en naaldhakken vormen een reëel gevaar dat je mag afwenden, maar als een vloer zo kwetsbaar is dat hij niet bestand is tegen normale schoenen die voor het betreden van het huis netjes schoongeveegd zijn op de deurmat, dan is het een vloer van inferieure kwaliteit, die geen bescherming verdient. Een dure parketvloer is bestand tegen schoenen. Als er krassen op komen, moet de vloer worden geboend en dan verdwijnen de krassen. Het boenen is de prijs van het feestje.

Het maakt een heel ongastvrije indruk om mensen te vragen hun schoenen uit te trekken, omdat u daarmee laat zien dat u uw materiële bezit belangrijker vindt dan uw gasten. Het is precies hetzelfde gedrag als die mensen die hun bankstel permanent bekleed houden met plastic hoezen, omdat ze bang zijn dat het bezoek het meubilair zal bezoedelen met cake-kruimels of koffie.

Artikelen in Festiviteiten, Visite.

Gelabeld met .

rev="post-2070" 16 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 30 augustus 2007 18:31

Niet met linkerhand mogen eten van vriend

© Sjoerd van der Zee

Beste Beatrijs,

Ik ben een vrouw van 26 en heb ruim vijf jaar een relatie met een man die een moslimachtergrond heeft. Niet dat hij zo serieus daar in is: hij rookt en drinkt, gaat niet naar de moskee en doet ook niet aan de ramadan. Eén ding is echter heilig voor hem: je eet niet met je linkerhand. Daar wijst hij mij regelmatig op en ik schrik er elke keer van als hij daarover uitvalt. Ik vind dat ik niets onbehoorlijks doe en ik doe het ook niet om hem te pesten, maar nu willen sommige vrienden van hem ook niet meer bij ons eten. Wat te doen?

Met de verkeerde hand

Beste Met de verkeerde,

Heel merkwaardig dat uw vriend hier zo’n punt van maakt. Het is bekend dat moslims niet met de linkerhand eten, omdat ze die gebruiken voor schoonmaakwerkzaamheden na wc-bezoek. De linkerhand raakt voortdurend besmet en krijgt daardoor een kwalijk symbolische lading. Om elke associatie tussen excrementen en eten te vermijden mag er alleen met de rechterhand worden gegeten. In de westerse cultuur bestaat dat voorschrift niet, al was het maar omdat mensen doorgaans de rechterhand gebruiken bij toiletbezigheden. Wel bestaat daarentegen de regel om na wc-bezoek de handen te wassen (de linker én de rechter). Hoe dan ook, als uw vriend weleens in een restaurant komt, dan ziet hij toch iedereen om zich heen met de linkerhand eten (en rechts snijden)? Kan hij dat geestelijk wel aan of valt hij dan in katzwijm van walging en woede?

Spreek hem er nog maar een keer op aan. Leg hem rustig uit dat hij pech heeft, maar dat zijn taboe in de westerse cultuur niet bestaat. En dat u het niet prettig vindt om te worden uitgefoeterd over een volmaakt onschuldige gewoonte als uw linkerhand gebruiken bij het eten. Hij en zijn vrienden mogen eten zoals zij dat hebben geleerd. U mag dat ook. En de Chinezen mogen met stokjes eten. Elke cultuur heeft zijn eigen arbitraire regels. Als hij dit niet begrijpt en blijft doorzeuren over zo’n futiliteit, zie ik het somber in voor uw relatie.

Artikelen in Eten en drinken, Liefde en relaties.

Gelabeld met , , .

rev="post-560" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 30 augustus 2007 11:35

Welke wc met kind?

Beste Beatrijs,

Hoe zit het met wc-bezoek van ouders en kinderen van verschillend geslacht in openbare gelegenheden? Ik heb een dochter van twee jaar en ik leer haar dat ze naar de dames-wc moet. Dat is niet zo moeilijk, want daar moet ik zelf ook naartoe. Maar mijn vriend (wij hebben een samengesteld gezin) moet zijn dochter ook leren dat zij naar de dames-wc moet. Hij neemt zijn dochter niet mee naar de heren-wc (dat weigert zij inmiddels ook pertinent, ze is nu vier en weet hoe het hoort) maar hij gaat zelf ook niet met haar naar de dames-wc. Dat lijkt me terecht; ik zit ook niet te wachten op mannen in de dames-wc. Dus neem ik zijn dochter mee. Toch kom je soms een man met zijn dochtertje tegen bij de Dames. En er gaan misschien ook wel vrouwen naar de Heren met hun zoontje. Wat is correct?

Naar welke wc?

Beste Naar welke,

Het geslacht van de begeleider is bepalend. Dus een man gaat met z’n dochtertje naar de heren-wc, en een vrouw met haar zoontje naar de Dames, zolang de kinderen nog zo jong zijn dat ze assistentie nodig hebben. Tegen de tijd dat de kinderen in staat zijn om een en ander zelf af te handelen (vanaf een jaar of vier, vijf), kunnen ouders van het andere geslacht hen naar de juiste deur dirigeren en buiten even op hen wachten.

Artikelen in Het publieke domein, Kinderopvoeding.

rev="post-2623" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 30 augustus 2007 01:30

Buren stellen zich niet voor

Beste Beatrijs,

Jaren geleden verhuisden mijn man en ik van de stad naar het platteland. Toen we op orde waren, hebben we de buren van links en rechts en van tegenover uitgenodigd om kennis te maken. Het was heel plezierig en sindsdien hebben we een goede verstandhouding. Nu zijn er een paar maanden geleden nieuwe buren gekomen, die zich niet hebben voorgesteld. De man vroeg ons op een gegeven moment bij het passeren, gezeten op een paard: ‘Gaat het goed?’ Ik vond dit nogal primitief. Sindsdien groeten we elkaar met hand opsteken.

Natuurlijk had ik op hen af kunnen stappen en hen welkom in de buurt heten. Een aarzelend gevoel van ‘ze willen hier anoniem wonen en met niemand iets te maken hebben’ weerhield me. Wie dient het initiatief te nemen? Is het ouderwets om je even voor te stellen? Zijn er verschillende regels voor stad en platteland?

Wie zet de eerste stap?

Beste Wie zet,

Er is niet één goede manier om met de buren kennis te maken. Zoals u jaren geleden te werk ging was pico bello, maar soms hebben nieuwkomers het te druk met andere dingen en vergeten het weer. Het is belangrijker dát er kennis wordt gemaakt dan wie het initiatief neemt. U had heel goed op uw nieuwe buren kunnen afstappen en hen uitnodigen voor een kopje koffie of zoiets. Dat maakt een hartelijke en verwelkomende indruk. U vermoedde dat ‘ze met niemand iets te maken wilden hebben’, maar dat hoeft helemaal niet waar te zijn. Misschien zijn ze alleen maar verlegen en onhandig. U kunt hen alsnog helpen door hen uit te nodigen, samen met een paar andere buren, zodat de nieuwkomers een paar vliegen in een klap slaan. Pas als ze de uitnodiging afslaan, weet u dat ze met niemand iets te maken willen hebben. Eerder niet. Het is zeker niet ouderwets dat buren zich aan elkaar voorstellen, integendeel, het is heel belangrijk. En nee, er zijn geen verschillende regels voor stad- en platteland.

Artikelen in Aanspreken en begroeten, Buren.

Gelabeld met .

rev="post-1582" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 23 augustus 2007 23:20

Schoonmoeder draagt ook wit op bruiloft

Beste Beatrijs,

Binnenkort ga ik trouwen met mijn vriend. Omdat ik een ivoorwitte jurk zal dragen, heb ik, voordat maar iemand een outfit had gekocht, aan de daggasten gevraagd om geen wit aan te trekken. Mijn moeder en zussen zouden dat uit zichzelf al niet doen, zeiden ze, net zo min als mijn aanstaande schoonzusters. Maar afgelopen weekend liet mijn schoonmoeder mij stralend en doordrammend enthousiast haar pakje zien dat ze had aangeschaft: helder wit jasje met blauwe rok en shirt. Haar jasje is witter dan mijn jurk! En dát terwijl ik haar uitdrukkelijk had gevraagd geen wit te dragen. Ze vroeg wat ik er van vond, maar ik was totmaal overrompeld. Ik zei maar dat het een hele mooie ‘rok’ was. Ik ben er kapot van en kan aan niets anders meer denken. Ben ik een hysterische bruid? Kan ik mijn schoonmoeder vragen het jasje niet aan te trekken?

Zum Tode betrübte bruid

Beste Zum Tode betrübt,

De regel ‘Alleen de bruid gaat in het wit’ is ervoor bedoeld dat gasten zich niet vergissen wie er hier nu eigenlijk trouwt. Als de huwelijksgasten lange, extravagante, witte jurken dragen, zouden zij in theorie de bruid kunnen zijn. Niet alle gasten (bijvoorbeeld verre familie of vrienden van de bruidegom) kennen immers de bruid.

Om verwarring te voorkomen moet de bruid als ster van de dag herkenbaar zijn en daartoe draagt zij een soort bruidsuniform, namelijk de witte jurk. Uw schoonmoeder gaat gekleed in een blauwe rok met een wit jasje. Heeft meer weg van een matrozenpak dan van een bruidstenue, lijkt mij. Uw schoonmoeder zal daarnaast zo’n jaar of twintig, dertig ouder zijn dan u. Wees gerust: niemand zal denken dat uw schoonmoeder de bruid is. Maak u niet druk. Uw schoonmoeder is niet in overtreding, tenzij ze stiekem de blauwe rok voor een witte verwisselt en een sluier over haar hoofd drapeert.

Artikelen in Bruiloft, Schoonfamilie.

rev="post-419" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 23 augustus 2007 19:59