↑
Spring naar inhoud

Concurrerende grootouders

Beste Beatrijs,

Onze zoon is getrouwd met een meisje dat hij kent sinds de middelbare school. Tegenwoordig wonen zij met hun twee kinderen van zes en acht in een ander deel van het land. De ouders van onze schoondochter, aardige mensen, wonen hier in de buurt. Wij gaan vriendschappelijk met elkaar om, komen op elkaars verjaardagen en de andere oma en ik praten vaak over ons favoriete onderwerp: de kleindochters. Ik constateer dat zij de favoriete grootouders zijn, ook al zijn onze kleindochters even spontaan in hun omhelzingen als zij ons begroeten. Op de een of andere manier logeert het gezin altijd bij de andere grootouders en komen ze bij ons alleen maar op bezoek. De andere oma vertelt mij soms enthousiast over de dingen die zij met de kleindochters heeft gedaan, en dan weet ik niet eens dat zij langs zijn geweest! Het maakt op mij de indruk van opscheppen. Ik voel me dan verdrietig en denk: ik wou maar dat ze me dat niet verteld had. Ik neem het haar bijna kwalijk en dat vind ik dan weer kinderachtig van mezelf. Ik ben niet snel jaloers, maar ik heb het idee dat ik jaloers gemaakt wórd. Hoe kan ik hiermee omgaan?

Rivaliserende oma

Beste Rivaliserend,

U worstelt met jaloezie. Dat is niet kinderachtig of overgevoelig, maar menselijk. Iedereen heeft daar wel eens mee te maken, of je nu drie jaar oud bent of 88. Het zit in de mens om zichzelf met anderen te vergelijken en zich daarbij doorgaans tekortgedaan te voelen. Het is overigens niet de schuld van de andere oma dat u zich rot voelt. Zij leeft haar eigen leven en u genereeert zelf uw gevoelens van afgunst. U zou ook willen hebben wat zij heeft en misschien misgunt u haar zelfs wel wat zij heeft. De belangrijkste omschakeling die u moet maken is het loslaten van de vergelijking tussen haar en uzelf. Oké, u denkt dat u een minder hechte verhouding met de kleinkinderen hebt dan de andere oma. Ook als dat zou kloppen, is dat een ramp? Het is geen wedstrijd! Beperk uw probleem tot uzelf: vraag uzelf af of u in het algemeen tevreden bent over de verhouding met de kleinkinderen. Stel dat die andere oma níet in de gelegenheid verkeerde om u regelmatig de ogen uit te steken, omdat ze heel ergens anders woonde, zou u dan minder gekweld worden door afgunst? Of zou u überhaupt meer omgang met de kleinkinderen willen? Meer contact, meer logeerpartijtjes of meer wat dan ook? Als u dat zou willen, doe het dan gewoon. Nodig de kinderen een weekendje uit. Maak plannen voor een dagje uit in de vakantie, stuur hen kaartjes of e-mailtjes. Onderneem dingen. Niet bij wijze van competitie, maar omdat u er plezier in schept. Wanneer u ophoudt met vergelijken en probeert de omgang zo in te richten dat u en de kleinkinderen het leuk hebben samen, verdwijnt de afgunst vanzelf.

Artikelen in Grootouders en kleinkinderen, Ouders en volwassen kinderen.

rev="post-531" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 26 juni 2008 11:05

Mondkus als begroeting

Beste Beatrijs,

In de dorpstraat kwamen mijn man en ik laatst een vriendin van mij tegen. Meestal zie ik deze vriendin alleen, maar wij kennen elkaars partners wel van verjaardagen. Mijn vriendin en ik begroetten elkaar als altijd met drie kussen, maar waar ze mij op mijn wangen kuste, kuste ze mijn man bij de derde keer vol op de mond. Ik ging er vanuit dat dit een coördinatiefoutje was, maar bij het afscheid deed ze het weer. Ik ben een moderne, ruimdenkende vrouw, maar dit vind ik onprettig en bovendien ongepast. Ik wil haar hier op aanspreken, maar wil niet als een onzekere zeur overkomen. Ik ben niet bang dat mijn man gevoelens voor haar krijgt, ik wil gewoon niet dat zij dit doet. Mijn man vond het ook nogal vreemd, maar niet erg storend. Wat kan ik nu het beste doen?

Grensoverschrijdende begroeting

Beste Grensoverschrijdend,

De sociale mond-op-mond kus is in opkomst onder goede bekenden in avant-garde-kringen, althans tussen man en vrouw, dus niet man-man en ook niet vrouw-vrow. Hij wordt verstrekt ter onderscheid van de gebruikelijke drieklapper op de wangen, die onderhand zo gemeengoed is dat die bijna als een handdruk wordt ervaren. Mensen die een begroeting een net wat intiemer cachet willen geven, kussen de ander na twee gewone wangzoenen bij wijze van slotakkoord op de mond. Op die manier willen zij zich onderscheiden van de mechanische wang- en luchtkussers. De mond-op-mond zoen is een voorbeeld van escalatie in omgangsvormen, zoals ‘nog een prettige dag!’ in de plaats is gekomen van ‘tot ziens!’ Voer eens een open gesprek met uw vriendin over het betrekkelijk recente ritueel van de sociale mond-op-mond kus. Wat zij ervan vindt, wat u ervan vindt, zonder haar meteen terecht te wijzen. Zeg tegen uw man dat u het fijn zou vinden als hij meer moeite zou doen om de derde (mond-op-mond) kus te vermijden. Dat kan door er mentaal op voorbereid te zijn en het hoofd wat scherper te draaien, zodat de vriendin die mikt op de mond toch op de wang uitkomt.

Artikelen in Aanspreken en begroeten, Het publieke domein, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met .

rev="post-638" 4 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 26 juni 2008 00:45

Verplicht verhuizingsfeest voor collega’s?

Beste Beatrijs,

Sinds enkele jaren werk ik op een leuke afdeling met 15 personen. Als een collega een nieuw huis betrekt, is het gebruikelijk om de hele afdeling uit te nodigen voor een bezichtiging en een borrel met hapjes en drankjes. Ik heb dit al verschillende keren meegemaakt. Niet speciaal tot mijn genoegen. Ik ben niet erg geïnteresseerd in slaap- of badkamers van mijn collega’s en voel me eigenlijk een indringer. Zelf zijn mijn vriendin en ik onlangs verhuisd naar een koopwoning. Al ruim voor de sleuteloverdracht vroegen verschillende collega’s naar de datum van het feest. Ik heb hier weinig zin in en mijn vriendin voelt er ook niets voor. We geven een besloten feestje voor directe familie en vrienden. Wat nu te doen? Is het volgens de etiquette verplicht om een housewarming-feest te geven voor collega’s?

Mijn huis is privé

Beste Mijn huis,

Het kan bij u op het werk wel traditie zijn om collega’s op een housewarming party te trakteren, maar u hoeft daar niet aan mee te doen. Als u mensen wil laten komen om uw nieuwe huis te bekijken, mag u uitnodigen wie u wil. Als u geen zin hebt in collega’s, doet u dat niet. U hoeft ook niet aan uw collega’s te vertellen dat u wel degelijk een feestje geeft voor vrienden en familie. U zwijgt erover, er is gewoon geen feest, dus niemand hoeft zich gepasseerd te voelen.

Artikelen in Collega's, Festiviteiten, Visite.

rev="post-2449" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 26 juni 2008 00:07

Geen zin in reünie

Beste Beatrijs,

Jaren geleden gingen mijn vriendin en ik vaak uit met een groep vrienden. Toen velen van hen kinderen kregen of verhuisden, verwaterde de vriendschap. Eens per jaar wordt echter nog een (prijzige) reünie georganiseerd. Met de meesten hebben wij tegenwoordig niets meer gemeen en eigenlijk vervelen wij ons op deze avondjes. Vorig jaar was het onze beurt om de organisatie op ons te nemen. Dat hebben we uiteraard gedaan. We waren van plan om op die avond te zeggen dat het wat ons betreft de laatste keer was dat we aanwezig waren, maar toen puntje bij paaltje kwam durfden we dat niet. Nu viel deze week de jaarlijkse uitnodiging weer in de bus. Hoe komen we hier onderuit zonder mensen te kwetsen?

Genoeg van reünies

Beste Genoeg van,

Als u ervan af wil, dan stuurt u een kaartje of e-mailtje naar degene die de reünie deze keer organiseert en u zegt vriendelijk af wegens dringende verplichtingen elders. Volgend jaar precies hetzelfde. Na drie jaar zullen ze u niet meer uitnodigen.

Artikelen in Vrienden en kennissen.

Gelabeld met , .

rev="post-295" 3 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 19 juni 2008 21:36

Contact houden met ex van vriendin?

Beste Beatrijs,

Vorig jaar zijn vrienden van ons gescheiden na een huwelijk van meer dan 25 jaar. We kennen elkaar al van voor hun huwelijk. De vriendschap was soms wat hechter, soms wat minder hecht. De laatste jaren, nadat onze kinderen zelfstandig werden, spraken we een paar keer per jaar af om samen te eten of iets cultureels te ondernemen. Meestal heel gezellig, over en weer het wel en wee van elkaar en de familie delend. Na de scheiding (hij bleek een vriendin te hebben, iets wat zij begrijpelijk genoeg niet kon accepteren) verliep het contact niet meer vanzelfsprekend maar stroef. Ik kreeg het gevoel dat mijn vriendin van mij verwachtte dat ik partij voor haar zou kiezen. Hoewel ik haar wrok tegen haar ex goed begrijp, betekent dat voor mij niet dat ik het contact met haar ex moet verbreken. Toen hij mijn man en mij uitnodigde voor een feestje, zijn we erheen geweest. Ook is hij inmiddels een keer met zijn vriendin bij ons geweest. Mijn vriendin wordt binnenkort 50 jaar. Via een andere vriendin hoorde ik dat ik niet ben uitgenodigd. Ik vermoed dat het komt doordat ik contact heb met haar ex. Wat kan ik doen om de vriendschap met haar te reddden of moet ik de situatie maar laten voor wat die is?

Afgedankt

Beste Afgedankt,

Deze vriendschap is voorbij, denk ik. Een scheiding na 25 jaar huwelijk is niet niks. Dat slaat doorgaans verschikkelijke wonden en al helemaal wanneer de man van het ene in het andere warme bedje rolt, terwijl de vrouw alleen achterblijft. U zegt dat de contacten die u met uw vriendin had na haar scheiding stroef verliepen. Dat woord gebruikt u niet wanneer u het hebt over uw omgang met haar ex. U hebt het verliefde stel zelfs bij u thuis uitgenodigd! Dat zal een gezellig avondje zijn geweest! De situatie is voor uw vriendin volkomen duidelijk: u hecht meer waarde aan omgang met haar ex en zijn nieuwe vlam dan aan omgang met haar. Zij zal zich in de steek gelaten voelen. Geen wonder dat zij u niet voor haar 50ste verjaardag heeft uitgenodigd. Bij hoogoplopende scheidingen (en de meeste scheidingen na 25 jaar huwelijk verlopen niet erg gemoedelijk) valt de vriendenkring onvermijdelijk uiteen in twee kampen. Sommigen tonen zich loyaal met de ene ex, anderen met de andere ex. Het is in de praktijk onmogelijk met beide exen een even hartelijke verhouding als vanouds te onderhouden. U kunt wel doen alsof er wat u betreft niets is gebeurd, maar er is wel degelijk iets ingrijpends gebeurd. Ook al wilde u dat niet, u blijkt toch te hebben gekozen.

Artikelen in Liefde en relaties, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met .

rev="post-1447" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 19 juni 2008 20:08

Nieuwe man mag niet in receptierij

Beste Beatrijs,

Volgende maand gaat mijn zoon (30) trouwen. Ik (vrouw van 55) ben gescheiden en alweer tien jaar getrouwd. Mijn ex is niet hertrouwd. Wij ontmoeten elkaar op verjaardagen van (klein)kinderen. Het bruidspaar heeft gevraagd of ik naast mijn ex de handen wil schudden van gasten in de receptierij. In eerste instantie vond ik dat geen probleem, maar later bleek dat te betekenen dat mijn man niet in het rijtje gewenst is. Mijn man voelt zich buiten schot gezet. Ik voel het als een grote ontkenning van mijn huwelijk. We zijn er later op teruggekomen, maar het bruidspaar wil alleen de eigen ouders naast zich. Ik voel hier nu niets meer voor. Het legt een grote schaduw over het feest. Hoe hiermee om te gaan?

Mijn man mag niet meedoen

Beste Mijn man mag niet,

Dit is geen belediging. Ik begrijp dat uw man zich genegeerd voelt als rechtmatig echtgenoot, maar binnen die hele bruiloft speelt hij niet meer dan een figurantenrol. De opstelling van familieleden die handjes schudden van langs schuifelende gasten in een receptierij draait om het bruidspaar. Dat vormt de spil en degenen die ernaast staan zijn de satellieten. Welnu, uw zoon heeft een band met zijn ouders en niet zozeer met de nieuwe man van z’n moeder. Dit mag hard klinken, maar zo liggen de relaties.

Wanneer u al veel langer geleden was gescheiden en uw tweede man uw zoon had zien opgroeien, had er sprake kunnen zijn van een redelijk intieme stiefvader-stiefzoonrelatie, die uw zoon eventueel had kunnen honoreren door zijn stiefvader een plaatsje te gunnen tussen zijn intimi. Maar uw zoon was al min of meer volwassen, toen uw tweede man in uw leven kwam. Dan is de relatie stievader-zoon vanzelf veel vrijblijvender en dan heeft uw nieuwe man ook minder aanspraak op het in ontvangst nemen van felicitaties. Uw man moet hier niet zo zwaar aan tillen. Zo leuk is het nou ook weer niet om urenlang handjes van veelal onbekenden te schudden. Wanneer hij vrij in de zaal rondloopt gedurende die receptie, zal hij zich waarschijnlijk beter amuseren.

Op één punt zou u uw man nog wel ter wille kunnen zijn. Ik kan me zo voorstellen dat hij moeite heeft met de aanblik van u en uw gewezen echtgenoot die gezellig naast elkaar staan onder het gefeliciteer. Misschien heeft hij er meer vrede mee wanneer het er minder stellerig uitziet. Dit effect kan worden bereikt door de ouders van de bruid tussen u en uw ex op te stellen. Komt er een diner met tafelschikking, dan verdient uw huidige man trouwens wél een plaats temidden van de intimi.

Artikelen in Bruiloft, Huwelijk en scheiding, Ouders en volwassen kinderen, Stieffamilie.

Gelabeld met .

rev="post-1990" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 19 juni 2008 20:05

Sportschool werft telefonisch leden

Beste Beatrijs,

De ouders van de vriend van onze dochter zijn onlangs bij een sportschool gegaan. Deze school hanteert de marketing techniek om hun leden te vragen wie er nog meer geïnteresseerd zouden kunnen zijn om lid te worden. Die ouders hadden daarop onze naam en telefoonnummer gegeven. Wij kregen dus een nogal vasthoudend en wervend telefoontje van die sportschool – natuurlijk ook nog onder het eten. Ik vind dat die ouders niet ongevraagd ons telefoonnummer hadden mogen doorgegeven. Ik wil niet sporten en ik wil al helemaal geen call-centerachtige telefoontjes op etenstijd. Ik wacht maar af welke activiteiten dit echtpaar verder nog gaat ondernemen, waar wij vervolgens ook mee worden bestookt. Mijn man vindt dat ik overdrijf. Is mijn ergernis inderdaad overdreven?

Geen sporter

Beste Geen sporter,

Telefoontjes van bedrijven die iets proberen te verkopen zijn altijd vervelend, of ze onder het eten komen of niet, of ze via kennissen tot stand zijn gekomen of niet. De beste manier om u hiermee te verstaan is door te zeggen: ‘Nee dank u, ik heb geen belangstelling, goedenavond’ en dan onmiddellijk neerleggen. Verloren tijd: dertig seconden.

Begrijpelijk neemt u uw kennissen zo’n telefoontje niet in dank af. Aan de andere kant kan ik me niet voorstellen dat dit telefoontje het begin van een hele serie zal zijn. Zo vaak komt het doorgeven van telefoonnummers van bekenden aan call-centers nou ook weer niet voor. Zie het maar als een incident. Niet de moeite waard om bij stil te staan, laat staan om stennis over te maken met uw kennissen.

Artikelen in Scholen en verenigingen, Telefoon, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met .

rev="post-2267" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 12 juni 2008 17:53

Hartjes in rouwadvertentie

Beste Beatrijs,

Van een vriendin van mij overleed onlangs de vader. Zij is vijf maanden zwanger en in de overlijdensadvertentie die ik in de krant zag staan werd haar ongeboren kind vermeld door middel van een hartje. Je ziet dat tegenwoordig steeds vaker. Iets staat me hierin tegen, maar ik kan er niet de vinger opleggen. Wat vindt u van deze gewoonte?

Oprukkende hartjes

Beste Oprukkende hartjes,

Overlijdensadvertenties dienen meer en meer als aanleiding voor emotionele erupties, ondertekend door nabestaanden van diverse pluimage (ook bijvoorbeeld huisdieren). Dus wie ben ik om foetussen het recht te ontzeggen ook te worden opgevoerd? Traditioneel was de publieke overlijdensadvertentie in de krant niets anders dan een formele aankondiging, bedoeld voor een brede schare van mensen die mogelijk begrafenis of crematie zouden willen bezoeken, maar die niet zo intiem met de overledene waren (geen adres bekend) dat ze een persoonlijke mededeling in de brievenbus toegestuurd konden krijgen. Vanuit die minimale functie bezien is het niet heel zinvol om iedereen die eventueel geïnteresseerd zou kunnen zijn in het overlijden van een bepaald persoon in dezelfde moeite door op de hoogte te brengen van de zwangerschap van een van diens nabestaanden. Ik bedoel: intimi van de zwangere weten dit allang (en als ze het niet weten is dit niet de manier om het hun te vertellen), en de verre vrienden, kennissen, ex-collega’s van de overledene interesseert het niet. Persoonlijk vind ik die hartjes, waarmee de pagina’s met familieberichten in toenemende mate besprenkeld raken, een beetje koket, alsof nabestaanden op subtiele wijze extra rouwbeklag willen genereren. Maar goed, ik ben conservatief in die dingen en me al tezeer ervan bewust dat de hartjes alleen maar zullen toenemen.

Artikelen in Dood en begrafenis, Zwangerschap en baby's.

Gelabeld met .

rev="post-1798" 8 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 12 juni 2008 17:04

Opstaan in de trein

Beste Beatrijs,

Ik stap op zaterdagmorgen in de trein van Amersfoort naar Zwolle. Het was druk en ik (man van 80) kon nog net een zitplaatsje bemachtigen. Een stuk of zes reizigers stonden en hingen in onze coupé. Onder hen een dame, die ik op diep in de 70 schatte. Niemand van de zittenden, allen jonger dan zij, stond voor haar op. Ter hoogte van Harderwijk hield ik het niet meer en bood haar mijn zitplaats aan, een aanbod dat zij met dankbaarheid aannam. Het vervolg van mijn reis is me niet al te zwaar gevallen (dank u!), maar nu mijn vraag. Volgens mijn echtgenote (78) aan wie ik later mijn belevenissen vertelde, had ik de omzittenden moeten aansporen voor deze dame op te staan. Aangenomen dat ik de durf daarvoor had opgebracht (niet dus, want ik deed het niet), vindt u dat ook? Hoe in zo’n geval te handelen?

Wilt u zitten? Ik kan staan

Beste Wilt u zitten,

Het is heel moeilijk om medepassagiers te wijzen op hun verantwoordelijkheden. Natuurlijk had een van hen zelf moeten opspringen om de oude dame een zitplaats aan te bieden. Maar als niemand het doet, wat dan? Iedereen denkt bij zichzelf dat er wel iemand anders in de coupé zit die meer in aanmerking komt om z’n plaats op te geven. De jongste zou het moeten doen, maar wie is dat? (En misschien heeft die jongere wel een onzichtbare kwaal, zodat ie eigenlijk ook niet in aanmerking komt). In deze situatie is niet duidelijk waar de verantwoordelijkheid ligt. Als u toevallig naast een evident jonger persoon had gezeten, had u hem of haar kunnen aanspreken. Maar een vijftiger kan natuurlijk ook best hoffelijkheid betrachten. U bent ten slotte zelf maar opgestaan, hoewel u als tachtigjarige natuurlijk het minst van de hele coupé hiervoor in aanmerking kwam. Het is heel raar dat niemand van de aanwezigen uw voorbeeld volgde en u zijn of haar plaats aanbood.

Uw echtgenote zegt dat u de plicht had om omzittenden op hun verantwoordelijkheid te wijzen. Ik ga niet zo ver. Ik zou in uw geval hetzelfde hebben gedaan als wat u deed (zelf opstaan), maar ik ben een vijftiger. Ik zou zelf geen veertigers, dertigers of twintigers gaan aanmanen om hun burgerplicht te doen. Hooguit een tiener. Iemand individueel aanspreken kan net, maar aan een amorf collectief vragen of één persoon zich wil opofferen lukt niet.

Of het incident wat u hebt meegemaakt typerend is voor deze tijd, weet ik niet. Ik denk dat er in de meeste gevallen toch wel iemand opstaat. Deze oude dame had echt pech, maar gelukkig was u daar met uw ridderlijkheid. Wat u eventueel had kunnen doen toen u eenmaal stond, is rechtstreeks aan een jongere vragen of u op zijn plaats mocht zitten. Waarschijnlijk had hij enigszins beschaamd aan uw verzoek voldaan. Maar het blijft vervelend om te moeten bedelen om compassie, dus ik begrijp best dat u dat niet deed.

Artikelen in Reizen.

rev="post-1773" 7 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 12 juni 2008 16:35