↑
Spring naar inhoud

Receptie gevolgd door huwelijk

Beste Beatrijs,

Mijn vriendin en ik zijn bezig met de voorbereidingen voor ons huwelijk. Omdat wij geen traditionele bruiloft willen, overwegen wij een receptie in de vorm van een ontbijtbuffet vóór de huwelijksceremonie. Op internet is echter geen enkel voorbeeld te vinden van bruiloften met recepties vooraf. Heeft dit een reden die wij over het hoofd zien of houden veel mensen gewoon vast aan het traditionele concept?

Ontbijtreceptie

Beste Ontbijtreceptie,

De reden dat u geen voorbeelden kon vinden van huwelijksrecepties vooraf is dat niemand daar behoefte aan heeft. Het is ook een raar concept om een receptie te houden met felicitaties, geheven glazen, feestelijke cadeau-aanbiedingen ter ere van een stel dat nog niet getrouwd is. De volgorde is nu eenmaal: eerst het jawoord uitspreken (slagen voor het eindexamen/ de honderd meter horden winnen/ de geboorte van een kind) en daarna pas feliciteren. Festiviteiten vinden plaats na een mijlpaal en niet daarvoor.

Een ontbijtbuffet lijkt sowieso een minder goed idee, omdat dit gasten dwingt om van tevoren in een hotel te overnachten, danwel voor dag en dauw (of midden in de nacht) op te staan om een lange reis naar een ontbijt te ondernemen. Ik denk niet dat veel genodigden daar warm voor zullen lopen. U kunt het feest zo anti-traditioneel inrichten als u wilt, zolang het maar na de formaliteiten plaatsvindt.

Artikelen in Bruiloft.

rev="post-6274" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – vrijdag 27 juli 2012 08:00

Vriendin als goed doel

Beste Beatrijs,

Ik ben een weduwe van 60-plus. Behalve dat ik mijn lieve man mis heb ik alles wat mijn hartje begeert: een eigen huis, een aardig spaarcentje en maandelijks een goed inkomen. Ik heb geen kinderen. Nu heb ik een vriendin die al jaren leeft op een minimuminkomen. Ik zou haar graag een paar duizend euro schenken. Dan heeft zij het eens wat breder. Ik zit te dubben hoe ik dit aan moet pakken. Ik weet niet hoe dit onze relatie zal beïnvloeden. Ik zou het ook lastig vinden als iemand mij ineens een som geld toeschuift. Hebt u misschien een idee hoe ik het beste te werk kan gaan?

Ik gun haar mijn geld

Beste Ik gun haar mijn geld,

Eenzijdige dankbaarheid is geen fijn gevoel in de vriendschap.

Heel aardig van u en ik twijfel niet aan uw motieven, maar een geldschenking raad ik u af. Zo’n actie vertroebelt de vriendschap, doordat uw kracht en haar zwakte worden geëxposeerd. Als uw vriendin de schenking aanneemt, zal zij het onprettige gevoel krijgen bij u in de schuld te staan. Eenzijdige dankbaarheid zonder mogelijkheid om iets vergelijkbaars terug te geven is geen fijn gevoel in een vriendschap. Als zij de schenking weigert (bijvoorbeeld omdat ze absoluut niet bij u in de schuld wil komen te staan), zult u zich op uw beurt onprettig en misschien lichtelijk gepikeerd voelen.

Mogelijk accepteert uw vriendin uw geld in eerste instantie met oprechte dankbaarheid. Toch kan uw altruïstische geste op langere termijn de vriendschap ontwrichten. Misschien hebt u stilletjes kritiek op hoe zij ‘uw geld’ gaat spenderen en voelt zij zich verplicht om verantwoording af te leggen. Misschien hebt u eens een aanvaring over iets anders en wordt ineens dat geld een steen des aanstoots. Het is gevaarlijk om een flinke som van een paar duizend euro zomaar weg te geven aan een vriend(in). De verhouding raakt uit balans.

Als u iets wil geven, doe dat dan in natura. En bij wijze van uitzondering. U zou bijvoorbeeld eens een gezamenlijk vakantiereisje kunnen voorstellen, waarbij u alles betaalt omdat u daar zin in hebt. Of als haar wasmachine of ijskast het begeeft, zegt u: ‘Weet je wat, ik koop een nieuwe voor je.’ Ook gewoon omdat u er zin in hebt. Een andere mogelijkheid is om haar af en toe mee uit te nemen naar restaurant, theater of concert, waarbij u zegt: ‘Ik tracteer, ik vind het leuk om dit samen met jou te doen, laat mij alsjeblieft betalen’. Giften in natura en uitstapjes waar beiden plezier aan beleven zijn makkelijker weg te geven en gracieus te aanvaarden dan baar geld dat de ontvanger in een ondergeschikte positie manoeuvreert.

Artikelen in Vrienden en kennissen.

Gelabeld met , .

rev="post-6270" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – vrijdag 20 juli 2012 08:01

Trouwen zonder tamtam

Beste Beatrijs,

Over een paar maanden gaan mijn vriend en ik trouwen. We gaan het niet groots aanpakken. Na de stadhuisplechtigheid willen we een tuinfeest geven voor vijftig gasten (familie en vrienden). Op mijn werk is het de gewoonte om trouw- en geboortekaartjes op het mededelingenbord te hangen en dat groepjes collega’s bruiloften bezoeken of op kraambezoek gaan. Ik vind het wel leuk als mijn collega’s op de hoogte zijn van mijn bruiloft, maar zij zullen niet worden uitgenodigd. Hoe kan ik pijnlijke situaties vermijden?

Geen plaats voor collega’s

Beste Geen plaats voor collega’s,

Als u uw collega’s niet wilt uitnodigen, kunt u beter geen aankondiging van uw huwelijk op het prikbord hangen. Als u zo’n trouwkaart ophangt, zal immers de bekende routine in gang worden gezet: wie gaat er heen, hoe laat, wie gaat geld geven voor een cadeau enzovoort. De enige manier om dat circus te vermijden is om geen ruchtbaarheid aan uw aanstaande huwelijk te geven. U kunt altijd na afloop meedelen dat u bent getrouwd in kleine kring. Daar is niets mis mee. Niemand is verplicht om een groot huwelijksfeest met collega’s te geven.

Artikelen in Bruiloft, Collega's.

rev="post-6267" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – vrijdag 20 juli 2012 08:00

Misplaatst begrafenisbezoek

Beste Beatrijs,

Zijn er regels voor het bezoeken van begrafenissen of crematies, als je de overledene niet of nauwelijks persoonlijk kent? Bijvoorbeeld een ouder van een goede vriendin of van een naaste collega. Ik ga wel eens naar zo’n gelegenheid om medeleven te tonen. Hoewel ik dit natuurlijk met liefde voor iemand over heb, voel ik me dan ook enigszins ongemakkelijk, alsof ik een indringer ben in het verdriet van anderen.

Ik heb eens meegemaakt dat bekenden van de dochter van de overledene naar de begrafenis gingen om de dochter te steunen. Zelf kenden zij noch de overledene noch de rest van de familie. Zij hadden ook hun eenjarig zoontje meegenomen, omdat ze geen oppas konden of wilden vinden. Ik merk dat veel mensen dit normaal vinden onder het motto ‘kinderen horen er toch ook bij?’ Zelf zou ik mensen niet per se op een begrafenis of crematie hoeven zien om te weten dat men met mij meeleeft. Van degenen die mij na staan krijg ik toch wel steun. Uit een kaartje, bezoek na die tijd of telefoontje kun je toch ook een hoop troost halen? Wanneer moet je nou wel gaan en wanneer niet?

Misplaatst begrafenisbezoek

Beste Misplaatst begrafenisbezoek,

Als een overledene (beter gezegd degene die de begrafenis/ crematie organiseert) een en ander in kleine kring wil houden, wordt er een spaarzaam uitnodigingsbeleid gehanteerd, alleen voor intimi. Een begrafenis of crematie kunt u altijd bezoeken, wanneer u een rouwbericht per post hebt gekregen, waarin datum en plaats van de gelegenheid worden genoemd. Voor verre bekenden van de overledene of voor intimi van de nabestaande betekent een per post ontvangen rouwbericht niet dat ze verplicht zijn de begrafenis te bezoeken, maar dat ze in ieder geval welkom zijn, mochten ze besluiten erheen te gaan.

Hetzelfde geldt voor mensen die een rouwadvertentie in de krant lezen van een verre kennis of van een dierbare van iemand die ze kennen. Als er plaats en tijd in de advertentie worden genoemd, zijn mensen die het lezen in principe welkom, maar men hoeft zich zeker niet verplicht te voelen. Vaak is in dergelijke gevallen, zoals u al schrijft, het schrijven van condoléancekaartje of -briefje een geschiktere manier om van medeleven blijk te geven dan aula- of kerkbezoek.

Een begrafenis of crematie is geen zoete inval.

Het is sterk af te raden om partners en kinderen mee te nemen naar een tweedegraads begrafenis (van iemand die je niet persoonlijk kent, maar die een dierbare is van een goede vriend, vriendin of collega). Iemand die naar een tweedegraads begrafenis gaat, doet dat vanuit de persoonlijke relatie met een van de nabestaanden en neemt niet ook nog eens zijn of haar eigen aanhang mee. Kleine kinderen die geen persoonlijke band hebben met de overledene hebben er al helemaal niets te zoeken. Een begrafenis of crematie is geen zoete inval.

Een geschikte vuistregel voor het wel of niet bezoeken van tweedegraads begrafenissen luidt: zou de nabestaande (goede vriendin/ collega, buur enzovoort) ook vanzelfsprekend naar de begrafenis van mijn dierbare (bijvoorbeeld een ouder) komen? Zo ja, gaat u wel. Zo nee, gaat u niet.

Artikelen in Dood en begrafenis.

Gelabeld met .

rev="post-6263" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – vrijdag 13 juli 2012 08:02

Kind krijgt te veel snoep

Beste Beatrijs,

Ik heb een zoontje van vier dat ik vaak meeneem bij het boodschappen doen. De laatste tijd krijgt hij steeds vaker snoep toegestopt van winkelpersoneel. Ik wil als ouder zelf bepalen wanneer mijn kind een snoepje krijgt. Vroeger werd mij hiervoor toestemming gevraagd, maar dat gebeurt nauwelijks meer. De snoepuitdelers opvoeden is onbegonnen werk. Meestal grijp ik in: ik neem hem de lollie of wat het dan ook is af en zeg dat ik die bewaar tot na het eten (meestal is hij het dan vergeten), maar een enkele keer begint hij toch te huilen omdat ik het afpak. Ik vind dit vervelend en wou dat het anders kon. Kan ik het beter aanpakken?

Overal bingo

Beste Overal bingo,

Inderdaad, de gevers opvoeden is onbegonnen werk. Maar uw zoontje kunt u wel opvoeden. Wat u doet is prima. Als hij al genoeg heeft gekregen, dan pakt u de volgende lading gewoon af en u zegt dat u het tot later bewaart. Het is niet erg dat hij even verdrietig is. U kunt hem vertellen dat te veel snoep niet goed is. Het is een kleine frustratie die snel weer voorbij gaat. Kinderen moeten er sowieso aan wennen dat ze niet altijd hun zin kunnen krijgen, of het nu over snoep gaat of over andere dingen die ze op een bepaald moment niet mogen, en op een ander moment weer wel. Teleurstellingen horen erbij in het leven. Hoe luchtiger u reageert op futiliteiten, hoe eerder uw zoontjes tranen zullen drogen.

Artikelen in Kinderopvoeding.

rev="post-6261" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – vrijdag 13 juli 2012 08:01

Zoon komt niet op verjaardag

Beste Beatrijs,

Ik ben een vrouw van 52 en heb twee dochters van 23 en 18 en een zoon van 20 jaar. Binnenkort ben ik jarig en ik heb mijn kinderen uitgenodigd om op bezoek te komen. De schoonmoeder van mijn zoon is op dezelfde dag jarig en viert het ook op die datum. Mijn zoon heeft gezegd dat hij niet op mijn verjaardag kan komen, omdat zijn schoonmoeder ‘eerder was’ en ‘de afspraak al langere tijd stond’. Dit vind ik niet aardig tegenover mij. Maar ik weet dat ik hem niet kan dwingen om op mijn verjaardag te komen. Toen ik mijn zoon met zijn gedrag confronteerde, wimpelde hij het nonchalant weg met ‘Je krijgt wel een extra cadeautje van me’. Wat zegt de etiquette hierover?

Voorrang voor moeder

Beste Voorrang voor moeder,

Meestal sluiten mensen compromissen in dit soort gevallen. Bijvoorbeeld uw zoon gaat eerst een uurtje bij zijn moeder langs en daarna naar zijn schoonmoeder. Of andersom. Het is inderdaad niet beleefd om een eerdere toezegging voor een feestje in te trekken en naar een andere gelegenheid te gaan. Een en ander hangt ook af van hoe belangrijk de verschillende gelegenheden zijn. Als schoonmoeder een grootscheeps jubileumfeest geeft of een diner met vaste plaatsen is het moeilijker om af te zeggen dan wanneer het om een informele theevisite met familieden en taart gaat.

Hetzelfde geldt voor uw eigen verjaardag. Hoe erg is het dat uw zoon ontbreekt? Bij een goede ouder-kindverhouding is het geen ramp als een kind eens niet op een verjaardag verschijnt wegens eerder aangegane verplichtingen. Dan ziet u hem een andere keer toch wel weer? Ik zou zeggen: maak er geen halszaak van. Het werkt niet om uw zoon onder druk te zetten en zo belangrijk zijn verjaardagen ook weer niet. Vrijheid blijheid is de beste manier om hiermee om te gaan.

Artikelen in Ouders en volwassen kinderen, Verjaardag.

rev="post-6259" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – vrijdag 13 juli 2012 08:00

Onattente schoonfamilie

Beste Beatrijs,

Sinds anderhalf jaar heb ik een chronische ziekte en ik ondervind daarbij heel weinig belangstelling van mijn schoonfamilie. Nadat ik hier iets over gezegd heb tegen mijn schoonmoeder, is dit van haar uit heel erg verbeterd, maar van de rest hoor ik niets, niet eens een smsje. Dit doet me verdriet, vooral ook omdat ik zelf altijd heel attent en belangstellend ben. Mijn vriend en ik waren laatst een weekendje weggeweest en daar wilden we graag trots over vertellen. De afspraak was dat we even zouden mee-eten bij mijn schoonouders. Bleken daar de anderen ook te zitten en mee te eten. Er was heel even belangstelling voor ons en daarna was alle interesse weg en draaide het weer om de (klein)kinderen en hunzelf. Een fatsoenlijk gesprek kun je niet voeren met het rumoer van vijf of zes kleine kinderen die niet in toom worden gehouden. Na tien minuten kreeg ik er genoeg van, voelde de energie weer uit mijn lichaam stromen en we zijn heel snel weggegaan met een rotgevoel. Dit weerhoudt me steeds meer om naar dit soort familiedagen te gaan. Er is geen tweerichtingsverkeer. Vraag ik te veel?

Onattente schoonfamilie

Beste Onattente schoonfamilie,

Het eenvoudigste is om op te houden met persoonlijke belangstelling te verwachten van uw schoonfamilie. U hebt over het gebrek aan belangstelling gesproken met uw schoonmoeder en haar houding is heel erg verbeterd, schrijft u. Dat is een enorme winst! Verheug u daarover en laat de rest zitten.

Een (schoon)familie die op volle sterkte aanwezig is vormt altijd een bepaalde sfeer. Het is een groep mensen die bij elkaar komt uit gewoonte of om iets te vieren, waarbij zelden of nooit substantiële gesprekken worden gevoerd. Het gaat om de groep als geheel en de gezelligheid van dat moment. Als er kleinkinderen zijn, trekken die vanzelf alle aandacht en is er helemaal geen ruimte meer om ergens wat dieper op in te gaan, laat staan om persoonlijke of gevoelige dingen te bespreken. U moet dat dus ook niet verwachten.
U zit in die familie zit, omdat u getrouwd bent (een relatie hebt) met een van hen, en niet omdat iedereen u zo aardig vindt. Men heeft u niet persoonlijk uitgekozen, zoals vrienden worden gekozen. Mensen kunnen het treffen met de schoonfamilie, zodat zich warme, vriendschappelijke banden ontwikkelen, maar dat gebeurt lang niet altijd. Als de schoonfamilie (behalve uw schoonmoeder die nu meer moeite doet) het niet opbrengt om naar uw persoonlijk welzijn te informeren en zich te verdiepen in uw sores, dan ligt dat zo. Accepteer het en haal uw schouders erover op.

De waarde van dit soort familiebijeenkomsten ligt niet in een persoonlijk tweerichtingsverkeer, maar in het clangevoel dat ook voor familieleden zelf soms verstikkend kan zijn, maar waar toch altijd een thuisgevoel heerst. Aangetrouwde familieleden bevinden zich per definitie meer in de marge van zo’n familie. Dit heeft als nadeel dat ze zich erbuiten kunnen voelen staan, maar als voordeel dat ze op een vrijblijvende manier de leuke dingen kunnen meepikken en zich niet met conflicten hoeven te bemoeien. Uw verhouding met uw schoonfamilie staat in het teken van oppervlakkigheid. Verwacht er niet meer van en u zult ook niet worden teleurgesteld. En uw attentie en belangstelling kunt u bewaren voor uw eigen familie en vrienden.

Artikelen in Schoonfamilie, Ziekte.

Gelabeld met .

rev="post-6256" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – vrijdag 6 juli 2012 08:02

Werkbespreking thuis

Beste Beatrijs,

Binnenkort heb ik (vrouw) ten behoeve van een vrijwilligersproject een werkbespreking met een mannelijke collega-vrijwilliger, evenals ik een late twintiger. De jongen ken ik verder nog niet zo goed. Hij stelde voor om de werkbespreking bij hem thuis te houden na etenstijd om 19 uur. Ik vond het een beetje apart dat een jongen me meteen maar bij hem thuis uitnodigde. Ben ik ouderwets of is dit inderdaad niet zoals het hoort?

Huiskameroverleg

Beste Huiskameroverleg,

Ik zie niet eigenaardigs in een werkafspraak bij iemand thuis. Studenten en vrijwilligers doen dat toch voortdurend? Het is goedkoper om thuis een kopje koffie of thee te zetten dan om in een café af te spreken. Hooguit is het tijdstip van 19 uur een beetje vroeg. Dan moet u wel erg haasten van tevoren om eerst te eten en daarna naar de afspraak te gaan. 19.30 uur is gebruikelijker. U bent toch niet bang dat deze jongeman zich op u gaat storten, wanneer u bij hem aan de eettafel zit met een blocnote voor uw neus? Als u deze persoon eng vindt, moet u niet bij hem thuis afspreken, maar als u hem als vriendelijk collegiaal beoordeelt, is er etiquettair gezien geen bezwaar om zijn huis te betreden.

Artikelen in Zakelijke relaties.

Gelabeld met .

rev="post-6254" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – vrijdag 6 juli 2012 08:01

Reacties op down-kind

Beste Beatrijs,

Wij hebben een allerliefst zoontje van twee jaar met downsyndroom. Wanneer we met hem buiten zijn, komt het regelmatig voor dat mensen ons persoonlijke vragen over hem stellen. Zoals: ‘Wist je het van te voren?’ Het toppunt was laatst toen iemand vroeg: ‘Hoe lang van te voren wist je het?’ Hoe kunnen wij als ouders op een nette manier duidelijk maken dat we hier geen antwoord op willen geven? Daarnaast lijkt hij publiek bezit. Vreemde mensen geven hem een aai over zijn bol. Wat zeg je als dit je overkomt? Wij zijn er zelf niet constant mee bezig dat hij bijzonder is. Hij mag bij ons zijn hoe hij is!

Misplaatste reacties

Beste Misplaatste reacties,

Op onbeschofte vragen hoeft u nooit antwoord te geven. Laat een ijzige stilte vallen en reageer na vijf seconden met een verblufte wedervraag: ‘Waarom wilt u dat weten?’ Als ze doorgaan met vragen stellen, zegt u: ‘Dit ligt persoonlijk, neem me niet kwalijk, maar ik ga even verder met waar ik mee bezig was, goedemiddag’ en u keert vraagsteller de rug toe.
Dat wildvreemden u op straat aanspreken en uw zoontje beginnen te aaien is op zichzelf niet ongebruikelijk. Dit gedrag komt ook voor bij kleine kinderen zonder downsyndroom. Misschien krijgt uw zoontje vaker dan gemiddeld een aai over z’n bol of een ‘Ach, wat een schattig kind’-opmerking, omdat mensen willen laten zien dat ze heus niet discrimineren. U kunt hierop net als andere ouders reageren: met een toegeeflijk glimlachje. Mocht zich een gesprekje ontspinnen, dan kunt u erin meegaan, voor zo ver het een neutraal gesprek is dat elke jonge ouder met een baby regelmatig overkomt: ‘Is het een jongetje of een meisje? Hoe heet-ie? Hoe oud is-ie?’ Trek een grens, wanneer uw kinds conditie aan de orde komt. Reageer dan zoals boven beschreven, en maak u uit de voeten.

Artikelen in Aanspreken en begroeten, Het publieke domein, Ziekte.

Gelabeld met , , .

rev="post-6252" 4 reacties

Door Beatrijs Ritsema – vrijdag 6 juli 2012 08:00