↑
Spring naar inhoud

Gebruik mijn voornaam niet!

Beste Beatrijs,

Ik ben een man van 68. Soms word ik onverwacht met mijn voornaam aangesproken of begroet door een vage kennis (vroegere werknemer of schoonmaakster, verre buur, kennis van een kennis) op straat, in een winkel, bij de kapper of waar dan ook. Dat stoort mij. Mijn voornaam houd ik graag voor intimi: familie, vrienden. Hoe kan ik daar mee omgaan of kenbaar maken dat ik daar niet van gediend ben?

Ongewenst voornaamgebruik

Beste Ongewenst voornaamgebruik,

U wordt door vage kennissen met uw voornaam aangesproken, terwijl u daar niet van gediend bent. Dit is een vreemde situatie, omdat mensen die niet persoonlijk bevriend zijn en elkaar weinig zien altijd de omgangsvormen uit het verleden voortzetten, wanneer ze elkaar bij toeval tegenkomen. Ik bedoel: als uw vroegere werknemers, uw schoonmaakster, de buren van lang geleden of zomaar een kennis van een kennis in het eerdere contact gewend waren om u met ‘meneer Janssen’ aan te spreken, is er voor hen geen reden om ineens uw voornaam te gebruiken. Als uw vroegere werknemers, schoonmaakster enzovoort u altijd al met de voornaam aanspraken, is er voor hen geen reden om bij een plotselinge ontmoeting ineens ‘meneer Janssen’ te gaan zeggen. Er is altijd een zekere historie, en de ervaring leert dat als men eenmaal op tutoyerende voornaambasis met elkaar heeft verkeerd, nooit meer de stap terug wordt gezet naar ‘u’ en ‘meneer’ (mevrouw).

Kennelijk voelt men zich vertrouwd genoeg met u om uw voornaam te gebruiken. De makkelijkste oplossing is om u er niet aan te storen. Als u het echt tegen de borst stuit, kunt u altijd koeltjes zeggen: ‘Neemt u me niet kwalijk, hebben wij nog met elkaar geknikkerd?’ Dit is een formule die uitdrukt: ‘Ik ken u niet, kunt u ophouden mij te behandelen als een intieme vriend, ik stel er prijs op met ‘u’ en ‘meneer’ te worden aangesproken.’ Het effect zal zijn dat men schielijk terugvalt in de ‘u’-modus, maar echt gezellig wordt het daarna niet meer.

Artikelen in Aanspreken en begroeten.

Gelabeld met .

rev="post-6382" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 27 oktober 2012 08:00

Cadeau valt niet goed

Beste Beatrijs,

Bij de opening van de nieuwe praktijk van het gezondheidscentrum hebben wij als personeel een zuil plus bijpassende plant aangeboden voor in de ontvangsthal. Na de zomervakantie besloten de bazen (twee dokters en een tandarts) om de zuil over te schilderen. De plant werd verbannen naar de koffieruimte. Op de zuil werd een bloemstuk geplaatst van de nieuwe liefde van de tandarts. Nu blijkt dat het cadeau niet in goede aarde is gevallen (de ene dokter had zich eerder ontroerd betoond). Het personeel is helemaal over de rooie. We kregen te horen dat er volgens de etiquette (net als bij bedrijven) eerst overleg had moeten plaatsvinden. Ons inziens is dit schofterig en onfatsoenlijk. Kunnen wij eisen het cadeau weer in de oorspronkelijke staat te herstellen en terug te plaatsen? Wij voelen ons zwaar beledigd.

Sollen met een zuil

Beste Sollen met een zuil,

In de eerste plaats dit: als er een nieuwe bedrijfsruimte wordt geopend, hetzij van een bedrijf, hetzij van een organisatie, hóeft het personeel daar helemaal niet cadeaugewijs aan bij te dragen. Er is geen enkele reden voor werknemers om (van hun zuurverdiende salaris) geld in te zamelen om de werkgevers/ de bedrijfsleiding/ de directie/ de bazen/ kortom het hoogste echelon een cadeau te geven. Een mooi bloemenboeket dat na anderhalve week weg kan, waar iedereen een euro’tje aan bijdraagt, oké, maar het geven van een substantieel cadeau is een loos en overbodig gebaar.

Geef geen cadeaus bij gelegenheden die niet om cadeaus vragen.

Als het personeel desondanks per se iets van blijvende waarde wil geven (maar nogmaals: dat is nergens voor nodig), dan is overleg met degenen die over de inrichting van het gebouw gaan absoluut geboden. Je kunt nooit iemand een of andere esthetische contraptie in z’n maag splitsen, waarvan je niet van tevoren weet of hij er eigenlijk wel prijs op stelt. In uw geval viel het cadeau niet helemaal in de smaak van de ontvangers en hebben zij de zuil laten overschilderen en de bijpassende vegetatie ergens anders neergezet. Tja, dat is hun goed recht. Mensen mogen met cadeaus doen wat ze willen.

Het personeel heeft goedbeschouwd geen poot om op te staan, in ieder geval geen reden om zich gepikeerd te voelen. Het personeel kan ook geen eisen stellen waar het cadeau moet worden opgesteld, want ook dit valt onder zelfbeschikking van de ontvanger. Het enige wat overblijft is het trekken van een les: geef geen cadeaus bij gelegenheden die niet om cadeaus vragen, en als u dit toch doet, overleg dan tenminste met de ontvangers.

Artikelen in Cadeaus, Zakelijke relaties.

Gelabeld met .

rev="post-6378" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 20 oktober 2012 08:02

Luchtkussen

Beste Beatrijs,

Hoe zit dat nou precies met die drie keer zoenen? Is het de bedoeling dat je met de lippen de wang van de ander raakt of hoort dat niet? Van een vrouw met lippenstift kan ik me voorstellen dat ze met haar lippen de wang van de ander mijdt om geen sporen achter te laten. Maar laatst zag ik op tv Diederik Samson wang tegen wang zoenen, meer een soort luchtzoenen zonder lippen. Louter wang tegen wang komt mij afstandelijker voor dan wanneer je de wang met de mond raakt. Wat is de correcte manier?

Met of zonder lippen

Beste Met of zonder lippen,

De techniek van het luchtzoenen wordt vooral ingezet wanneer er een heel gezelschap zoenenderwijs moet worden afgewerkt.

Het klopt dat wang-tegen-wang een afstandelijker geste is dan daadwerkelijk de lippen op andermans wang drukken. Veel mensen krijgen sowieso een punthoofd van het tijdopslorpende drie-keer-zoenen begroetings- en afscheidsritueel en maken zich er snel van af met een vluchtig drie keer wang-wang-contact, al dan niet begeleid door onbestemde smakgeluiden in de lucht. De techniek van het luchtzoenen wordt vooral ingezet wanneer er een heel gezelschap zoenenderwijs moet worden afgewerkt. Het mond-wang-contact blijft dan gereserveerd voor intimi. Omdat mensen zelf mogen beslissen wat voor intensiteit ze in een begroeting willen leggen, is er niet één correcte manier. Iedereen kan doen wat hij wil.

Artikelen in Aanspreken en begroeten.

Gelabeld met .

rev="post-6384" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 20 oktober 2012 08:01

Een onprettig gespreksonderwerp

Beste Beatrijs,

Wij hebben een alleraardigste en behulpzame buurman, maar hij heeft een onhebbelijkheid. Op verjaardagsfeestjes, waarvoor we de buren altijd uitnodigen, gaan de gesprekken over koetjes en kalfjes en op zeker moment snijdt buurman steevast zijn favoriete onderwerp ‘kleine criminaliteit’ aan. De andere gasten haken hier gretig op in hoe slecht het daarmee is gesteld en wat hun kennissen allemaal niet hebben meegemaakt. Ik vind dit geen prettig onderwerp voor een feest. Hoe kan ik voorkomen dat buurman hierover begint zonder dat ik onze goede relatie verstoor?

Vervelend stokpaardje

Beste Vervelend Stokpaardje,

Erger u niet en laat de buurman begaan. Mensen mogen zelf bepalen waarover ze willen praten op feestjes en kennelijk vindt zijn stokpaardje weerklank bij de andere aanwezigen. Criminaliteit, zowel de kleine als de grote variant, is altijd een populair gespreksonderwerp, omdat het iets betreft wat buiten de normale gang van zaken valt. De attentiewaarde ervan is hoog. Daar komt bij dat iedereen ermee te maken kan krijgen en iedereen er een mening over heeft. Iemand die, hetzij als slachtoffer, hetzij als getuige, een winkeldiefstal, een inbraak of een beroving heeft meegemaakt, wil daar over praten met anderen. En anderen willen daar graag naar luisteren en ook een duit in het zakje doen.

Kleine criminaliteit is een prima onderwerp voor feestjes. Het thema hoeft daarbij niet te blijven steken op het niveau van persoonlijke ervaringen, maar biedt ook goede aanknopingspunten voor een breder gesprek over oorzaken en mogelijke remedies. Het is in ieder geval minder saai dan het weer, verbouwingen of vakantiebestemmingen waar verjaardagsgasten elkaar doorgaans over doorzagen. Als gespreksdeelnemers (onder wie uzelf) er genoeg van krijgen, beginnen ze vanzelf weer over iets anders.

Artikelen in Buren, Verjaardag, Visite.

Gelabeld met .

rev="post-6376" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 20 oktober 2012 08:01

In de wachtkamer

Beste Beatrijs,

Mijn vriend en ik hebben ruim zeven jaar een stabiele lat-relatie. Toen we elkaar leerden kennen wilde ik graag verhuizen, maar omdat hij graag wilde dat we in dezelfde stad bleven wonen, zit ik nog steeds in mijn oude huis. Sinds een paar jaar ben ik echt wel toe aan samenwonen. Het liefst zou ik samen ergens opnieuw willen beginnen. Hij gaat regelmatig met me mee om huizen te bekijken, maar toch houdt hij de boel tegen. Ten diepste wil hij niet samenwonen: hij is bang voor het verlies van zijn vrijheid (doen waar hij zelf zin in heeft zonder daarover te onderhandelen). Met de dubbele boodschap die hij uitzendt zit ik nu al jaren in de wachtkamer. Ik zou graag samen met hem oud willen worden en elkaar vaker zien dan alleen op afspraak in het weekend. Ook wil ik nu echt een ander huis. Hoe kan ik deze impasse doorbreken?

Er zit geen schot in

Beste Er zit geen schot in,

Uw vriend wil eigenlijk niet met u samenwonen. Dan heeft het geen zin om druk op hem uit te oefenen. Langer wachten heeft ook geen zin, want uw vriend vindt de huidige vrijblijvendheid wel best. Trek de consequentie van dit halfslachtige gedoe en verlaat de wachtkamer. Dat samen oud worden waar u van droomt lijkt er niet in te zitten. Dat gaat niet gebeuren, anders had uw vriend zich wel enthousiaster opgesteld. Zoek een ander huis in de plaats waar u wil wonen. Een huis dat u zelf kunt bekostigen en waar u uw vriend niet financieel voor nodig hebt.

Als u eenmaal verhuisd bent, ziet u wel hoe de relatie zich ontwikkelt. U kunt uw vriend aanhouden voor zo lang u nog enig genoegen beleeft aan een weekend-lat-relatie. U kunt ook afspreken om elkaar nog meer vrij te laten, omdat u in tegenstelling tot hem wel uit bent op een duurzame samenwoonverbintenis met alles erop en eraan. Wie weet komt u, terwijl uw huidige verhouding langzaam uitpruttelt, een man tegen die wel ten volle voor u kiest.

Artikelen in Liefde en relaties.

rev="post-6374" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 20 oktober 2012 08:00

Eenzijdige gastvrijheid

Beste Beatrijs,

Mijn man heeft sinds zijn studententijd een vaste groep vrienden (een stel, een man en twee vrouwen) die vaak met elkaar afspreken. We zijn allen rond de dertig. Ik ben ook redelijk in de groep opgenomen. Maar het valt me op dat de verhoudingen nogal scheef liggen. Ze willen altijd (om de paar weken) bij ons thuis komen en gaan er dan van uit dat wij koken. Zelf komen ze altijd met lege handen bij ons aan. Ik vind dat onbeleefd, maar mijn man zit er niet mee. Ze komen hier, omdat wij de meeste ruimte hebben en omdat de rest niet van koken houdt. Mijn man houdt wel van koken, maar ik moet wel vaak meehelpen. Ik vind het niet fijn dat ze zichzelf zo vaak  bij ons uitnodigen, terwijl mijn man het juist gezellig vindt. Als ik aankondig dat ik niet thuis ben als zijn vrienden komen, vindt mijn man dat ook vervelend. Hoe kunnen we deze onenigheid oplossen?

Parasiterende vrienden

Beste Parasiterende vrienden,

Dit is iets wat u rustig met uw man moet bespreken om tot een compromis te komen. Ik krijg de indruk dat u meer moeite hebt met het feit dat de vrienden zo vaak komen (de frequentie van bezoek) dan met het feit dat er gekookt moet worden. Ten slotte vindt uw man koken wel leuk en hij vindt het geen probleem om zijn vrienden thuis te ontvangen, omdat uw huis het meeste ruimte biedt.

Bedenk bij uzelf wat u een redelijke frequentie van bezoek zou vinden. Misschien komen ze nu een keer per maand langs en zou u eens per kwartaal wel genoeg vinden. In dat geval zou het compromis kunnen uitkomen op eens per twee maanden. Uw man kan zijn vrienden uitleggen dat een keer per maand te veel is, omdat hij en u als stel ook vaak andere dingen te doen hebben. Maakt uw man desondanks afspraken die het afgesproken maximum overstijgen, aarzel dan niet om uw eigen plan te trekken voor een avond buitenshuis.

Het feit dat uw man (en indirect u ook) altijd degenen zijn die voor het eten zorgen maakt de verhouding inderdaad onevenwichtig, vooral op financieel niveau. De kosten van de maaltijd komen altijd op dezelfden neer. Misschien zijn de vrienden minder rijk dan uw man en u – er kunnen goede redenen zijn voor deze eenzijdigheid – toch moet de wederkerigheid niet helemaal uit het oog worden verloren. Het is niet goed als één persoon bij alle etentjes de anderen vrijhoudt. Om er wat meer balans in te krijgen, zou uw man er verstandig aan doen om met de vrienden af te spreken dat zij in het vervolg bij de groepsmaaltijden de drank meebrengen. En wellicht ook een dessert (gekocht of iets eenvoudigs zelfgemaakts).

Het is sympathiek dat uw man met plezier zijn huis openstelt voor zijn vrienden, maar hij moet ook rekening houden met uw geringere animo om voor gastvrouw te spelen en niet alle kosten van de gastvrijheid moeten op zijn schouders neerkomen.

Artikelen in Vrienden en kennissen.

Gelabeld met .

rev="post-6372" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 13 oktober 2012 08:02

Tieners blijven hangen

Beste Beatrijs,

Ik heb van mijn ouders meegekregen dat je overdag op visite gaat tussen tien en twaalf uur of tussen twee en half vijf. ’s Avonds pas na half acht. Nu merk ik wel dat veel mensen tegenwoordig later eten dan twaalf uur of half zes. Mijn inmiddels 18-jarige zoon blijft bij zijn vrienden die ook nog thuis wonen gemakkelijk tot zes uur zitten. Ik probeer hem erop te wijzen dat dit onbeleefd is, zeker omdat die jongens vaak in de huiskamer zitten. Die mensen moeten toch het avondeten koken? Ik heb zelf ook liever dat zijn vrienden rond half zes vertrekken, alleen al om te vermijden dat, als ik roep dat het eten klaar is, die jongens er nog zitten. Ik vind het ook een beetje hengelen naar mee-eten.

Plakkende vrienden

Beste Plakkende vrienden,

Uw regels voor bezoektijden stammen uit de tijd dat mensen nog onaangekondigd bij elkaar kwamen binnenvallen. Die gewoonte is op z’n retour. Tegenwoordig bezoekt men elkaar vooral op afspraak. Jongeren gaan spontaner te werk en hebben vaak geen eindtijden in hun hoofd. Tieners en studenten blijven bij elkaar over de vloer hangen, totdat iemand iets anders moet gaan doen. De vrienden van uw zoon denken er helemaal niet bij na dat u aan het koken bent, of dat ze op korte termijn geacht worden bij het avondeten in hun eigen huis te zijn. Ze hengelen ook zeker niet naar een etentje. Ze hangen op een niet-planmatige manier bij elkaar rond, totdat iemand bedenkt dat er nog iets anders op de agenda staat. Als u uw zoon aan tafel roept, hoeft u zich niet verplicht te voelen om het groepje dat toevallig in de huiskamer zit uit te nodigen. U deelt gewoon mee dat het etenstijd is en u zegt tegen de vrienden van uw zoon: ‘Nou jongens, tot kijk maar weer’.

Artikelen in Tieners, Visite.

rev="post-6370" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 13 oktober 2012 08:01

Bordje leegeten

Beste Beatrijs,

Ik word wel eens uitgenodigd voor een etentje bij mensen thuis. Wat ik de laatste tijd vaker meemaak is dat de schalen niet op tafel staan, maar dat de gastvrouw in de keuken de borden opschept voor de gasten, zoals het de gewoonte is in restaurants. Voor mij (vrouw van 73) is het meestal te veel. Ik moet alle zeilen bijzetten om het gebodene naar binnen te werken. Eist de beleefdheid dat je het bord tegen heug en meug leeg eet? En welke regels gelden bij de – zeer gastvrije – Pakistani?

Eetdwang

Beste Eetdwang,

Nee, de beleefdheid eist zeker niet dat u braaf uw bordje leeg eet! Als u bent uitgenodigd door mensen bij wie u eerder hebt meegemaakt dat zij uw bord te vol opscheppen in de keuken, kunt u van tevoren de gastvrouw aanschieten en vragen of zij u wat minder wil geven, omdat u een kleine eter bent. Als het ondanks uw waarschuwing nog steeds te veel voor u is, laat u het gewoon liggen.

Ook als u bij Pakistani bent uitgenodigd, hoeft u niet meer naar binnen te werken dan u op kunt. Omdat ik me niet kan voorstellen dat een Pakistaanse gastvrouw de borden in de keuken opschept (dat afgemetene is typisch iets voor westerse restaurants), kunt u van de schalen die op tafel staan een heel klein beetje nemen. Als men aandringt op meer eten of ongevraagd uw bord gaat volladen, zegt u: ‘Het is heerlijk, maar nee, dank je wel, ik ben alweer wat ouder, ik heb niet meer de eetlust van een jong veulen.’ Ook hier geldt: wat u niet op kunt, laat u rustig liggen en u herhaalt zonodig uw beleefde weigering. Niemand kan u dwingen meer te eten dan u zelf wil.

Artikelen in Eten en drinken, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met , .

rev="post-6368" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 13 oktober 2012 08:00

Intrekken bij weduwnaar

Beste Beatrijs,

Sinds twee jaar heb ik een relatie met een weduwnaar, vader van vier kinderen in de leeftijd tussen de 16 en 22 jaar. Wij hebben genoeg van het heen en weer reizen en willen graag gaan samenwonen. In de periode van onze relatie is er al een hoop veranderd in huis. Zo zijn allerlei dingen die rechtstreeks verwezen naar zijn overleden vrouw (porseleinen voorwerpen, mand met breiwerkjes, foto’s) verhuisd naar zolder. Toch is er nog veel over in de gezamenlijke ruimtes. Zoals mijn vriend zegt: ‘voor de kinderen’. Zijn vrouw reed paard en in huis verwijzen diverse grote items (zadel, schilderijen, bronzen voorwerpen) hiernaar. Ik vind dit vervelend. Het geeft mij het gevoel een indringer te zijn. Niemand hier in huis heeft iets met paarden. Ik begrijp ook mijn vriend en de kinderen. Twee hebben na jaren nog veel problemen met de verwerking. Ik zou die spullen graag verwijderd zien, maar ik weet niet goed hoe ik dit moet aanpakken. Als ik hier eenmaal woon, zou ik me ook graag thuis willen voelen.

Te veel paardenparafernalia

Beste Te veel paardenparafernalia,

Doe het rustig aan, raad ik u aan. Overleg met uw vriend. Als u daadwerkelijk bij hem (en niet te vergeten de kinderen) gaat intrekken, zal er sowieso een herinrichting van het huis moeten plaatsvinden. U moet tenslotte uw eigen huis opgeven en u zult toch wel een aantal eigen meubels en spullen willen meenemen, en niet alleen maar een koffer met kleren. U zult niet al uw huisraad naar de kringloopwinkel willen brengen. In de algehele reorganisatie van het huis zult u met uw vriend beslissingen moeten nemen welke van zijn meubels eruit gaan, en welke van uw meubels erin komen. Binnen die planning kunt u natuurlijk makkelijk voorstellen doen over vervanging van de paardenspullen en -schilderijen door bezittingen van u. Misschien kunnen sommige paardenobjecten verhuizen naar de kamers van de kinderen, of ze nu nog thuis wonen of al zelfstandig buitenshuis.

Onderschat trouwens niet de problemen van het intrekken binnen een bestaand gezin. Het is echt iets anders om lat-partner te zijn en op je eigen huis te kunnen terugvallen dan om samen te wonen en min of meer in de rol van stiefmoeder terecht te komen. U kunt niet de herinrichting van het huis helemaal naar u toe trekken. Behalve overleggen met uw vriend zult u ook rekening moeten houden met de wensen van de kinderen, zeker gezien hun leeftijd. Dat zal allemaal niet meevallen. Opereer voorzichtig en geleidelijk. Als de kinderen zich bijvoorbeeld verzetten tegen bepaalde plannen, en dingen liever willen houden zoals ze zijn, kunt u beter wachten met herinrichten tot de jongste 18 is en in theorie op kamers kan gaan wonen. Hoe dan ook lijkt mij het raadzaam om over een eigen kamer te kunnen beschikken in het huis van uw vriend. Op die manier is er tenminste één sfeer in het huis helemaal van uzelf.

Bespreek dit zorgvuldig van tevoren met uw vriend. Als blijkt dat er geen eigen kamer voor u beschikbaar is en als vriend en kinderen niet bereid zijn om de inrichting aan te passen aan uw meubels/ uw wensen, zou het wel eens verstandig kunnen zijn om het samenwonen nog een tijdje uit te stellen.

Artikelen in Liefde en relaties.

Gelabeld met .

rev="post-6366" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 6 oktober 2012 11:35