↑
Spring naar inhoud

Ze willen iets terugdoen

Beste Beatrijs,

Al jaren heb ik (man, vijftiger) goed contact met een gezin dat afkomstig is uit Egypte. Ik ken hen uit de tijd dat ze klant waren bij de lokale voedselbank. Ik heb hen regelmatig geholpen, als ze dreigden te verdwalen in het oerwoud van de Nederlandse bureaucratie. Dat doe ik nog steeds weleens, omdat ambtelijk Nederlands vaak knap lastig is. Een tijdje geleden zijn zij gestart met een eigen restaurant. Ik vind dat heel leuk en moedig. Ik ga wel eens bij hen langs en dan bieden ze me elke keer aan om te gaan zitten en willen ze hele maaltijden voorschotelen. De laatste keer dat ik er was heb ik gezegd dat ik gewoon wilde betalen. Dit werd verontwaardigd van de hand gewezen: ik was bij hen te gast en natuurlijk hoefde ik niet te betalen! Maar het is nog helemaal niet zeker dat ze met winst draaien en die paar euro’s die ze dan verdienen wil ik niet opeten. Wat te doen?

Een gratis maaltijd

Beste Een gratis maaltijd,

Neem het aanbod gracieus aan! U hebt dit gezin jarenlang geholpen met inburgeren, de Nederlandse taal en ambtelijke molens. Daardoor voelen zij zichzelf in de schuld staan bij u. Ze zijn u vanzelfsprekend dankbaar voor uw hulp (ook al vindt u het zelf niets bijzonders) en ze zijn blij dat ze u daarvoor op een concrete manier kunnen bedanken. Nu ze een restaurant zijn begonnen, zijn ze daarvoor in de gelegenheid. Ze willen niet dat u die paar tientjes betaalt voor de maaltijd die ze u serveren. Uw gratis eten zal echt niet het verschil betekenen tussen succes met hun restaurant of faillissement. Dus gun hun het plezier om iets terug te kunnen doen voor u. Het maakt de relatie gelijkwaardiger.

Artikelen in Eten en drinken, Horeca, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met , .

rev="post-12259" 3 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 23 april 2022 10:15

Ik mag dit niet vragen, maar …

Beste Beatrijs,

Ik ben een vrouw van eind dertig en heb een zoontje van vijf en verder geen wens tot gezinsuitbreiding. Ik ben lang en heb een voller postuur, wat bij mij vooral in mijn buikgebied tot uiting komt. Ik heb hier zelf geen problemen mee en kleed me zoals ik dat leuk vind. Wat ik wel lastig vind is dat ik vaak de vraag krijg of ik zwanger ben. Dit komt dan van de kapper, een collega of een vage kennis. Het begint meestal met: ‘Zie ik nou iets?’ of ‘Dit moet ik eigenlijk niet vragen, maar…’ Vervolgens belanden we altijd in een oncomfortabele situatie. Hoe kap ik dit soort opmerkingen af zonder heel onbeleefd te zijn?

Ben je zwanger?

Beste Ben je zwanger,

Als u de ben-je-misschien-zwanger-vraag ziet aankomen, is het niet erg om een klein beetje onbeleefd te zijn. Tenslotte horen mensen dit soort vragen niet te stellen, dus als ze het toch doen, moeten ze niet raar opkijken, als de ondervraagde een eerlijk, zij het ongemakkelijk antwoord geeft. U kunt ten antwoord geven: ‘Je ziet het inderdaad verkeerd: ik ben niet zwanger en ik ben ook niet van plan om het te worden. Nu niet en in de toekomst ook niet. Mocht ik van mening veranderen, beloof ik je dat je de eerste bent die het hoort.’ Met die laatste opmerking probeert u het een beetje luchtig te houden, al zou uw gesprekspartner het ook als uiting van kribbigheid kunnen opvatten. Dat zou jammer zijn – anderzijds is het wel een behoorlijk indringende, en dus onbeleefde, vraag van zomaar een vage kennis.

Artikelen in Aanspreken en begroeten, Zwangerschap en baby's.

Gelabeld met , .

rev="post-12255" 8 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 23 april 2022 10:00

Ik moet altijd betalen

Beste Beatrijs,

Mijn ouders hebben zelf niet gestudeerd, maar ze hebben deels mijn universitaire studie betaald en voor het andere deel heb ik een studielening afgesloten. Hun bijdrage was destijds best een aanslag op hun inkomen. Ik ben hen hier heel dankbaar voor, maar ik moet nog altijd aanhoren hoe zwaar dat was. Toen ik een baan kreeg en meer financiële armslag, heb ik mijn ouders vaak getrakteerd door bijvoorbeeld etentjes en luxe vakanties volledig voor hen te betalen. Maar twintig jaar later lijk ik nog steeds hun vrijgevigheid van destijds te moeten compenseren. Bij familie-etentjes of –uitstapjes betaal ik vaak alles. Zelfs als het op hun uitnodiging is. Als zij een keertje boodschappen doen voor mij, sturen ze direct een Tikkie.

Armlastig zijn ze allang niet meer. Ze hebben een goed pensioen en ontvingen een paar jaar geleden een grote erfenis. Binnenkort sta ik voor een grote privé uitgave. Mag ik mijn ouders erop attenderen dat het best fijn is om als kind soms iets te ontvangen? Kan ik zeggen dat een kind de gelegenheid bieden om te studeren ook gezien kan worden als onderdeel van het ouderschap?

Eeuwige dankbaarheid?

Beste Eeuwige dankbaarheid,

Na twintig jaar zou er inderdaad een eind moeten komen aan het gevoel van uw ouders dat u als dochter bij hen in de schuld staat. Het is geen manier van doen om de kosten van gemeenschappelijke uitjes of etentjes vanzelfsprekend op u af te schuiven. De rol van melkkoetje voelt niet prettig. Voer hierover een gesprek met uw ouders en vraag of zij denken dat zij nog steeds compensatie moeten ontvangen van u. Zo ja, om hoeveel geld gaat het dan? Dat betaalt u liever rechtstreeks aan hen terug in termijnen dan op een tersluikse manier door telkens onverhoeds rekeningen te moeten betalen.

Vertel hun ook dat veel ouders de opleiding van hun kinderen geheel of gedeeltelijk betalen. Dat u natuurlijk heel dankbaar hiervoor bent, zowel vroeger als nu, maar dat zij er op dit moment in tegenstelling tot vroeger warmpjes bij zitten en dat u niet begrijpt waarom u tot op de dag van vandaag moet boeten (want zo ervaart u hun aanhoudende claims op uw geld) voor hun bijdrage aan uw opleiding. Als u dat van tevoren had geweten, had u liever het totaalbedrag van de instanties geleend dan van hen gekregen. Enfin, voer zo’n soort gesprek en u hoort wel hoe ze hierop reageren.

Artikelen in Ouders en volwassen kinderen.

Gelabeld met .

rev="post-12233" 3 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 16 april 2022 10:30

Neem jij geen vluchtelingen in huis?

Beste Beatrijs,

Ik ben een vrouw van begin zestig, gescheiden en ik heb een drukke baan. De kinderen wonen zelfstandig, een van de redenen waardoor ik over veel woonruimte beschik. In mijn buurt heeft iedereen het over hulp bieden aan Oekraïners. Ik heb nu al drie of vier keer moeten horen dat ‘ik toch de bovenste etage leeg heb staan? En of ik nog van plan ben om daar een gezin te huisvesten?’ Ik ben dat niet van plan. Ik heb geen tijd om mensen op te vangen en als ik ’s avonds thuiskom, wil ik rust, omdat ik moe ben. Maar het vervelendste van deze zogenaamd luchtige vragen vind ik de bemoeienis! Waarom menen de buren mij de maat te moeten nemen? Ik voel me zelfs verplicht me te verontschuldigen dat ik mijn huis niet openstel, maar wel veel geld voor de vluchtelingen heb overgemaakt.

Een lege etage

Beste Een lege etage,

Dit is moralisme van de allergoedkoopste snit.

U hoeft zich niet tegenover de buren te verantwoorden over uw keuzes! Wat zij met hun speldenprikjes en vrome aansporingen demonstreren is moralisme van de allergoedkoopste snit. De buren hebben niets te maken met wie u in uw huis toelaat. Laat ze zelf in hun eigen huis of tuin een gezin opnemen in plaats van u een schuldgevoel aan te praten omdat u er niet voor voelt. Vluchtelingen worden niet geïnterneerd onder de plaatselijke bevolking – particuliere opvang is een gebaar van vrijwilligheid. Mensen zouden zich niet moeten bemoeien met andermans medemenselijkheid. Het is zo makkelijk om tegen anderen te zeggen wat ze moeten doen. Het is de simpelste manier om zelf geen enkele inspanning te hoeven verrichten en toch aan de goede kant van de geschiedenis te staan. Concrete hulp bieden is prachtig, maar het moet iemands eigen idee zijn.

Artikelen in Buren.

Gelabeld met , , .

rev="post-12229" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 16 april 2022 10:15

Blaffende e-mails

Beste Beatrijs,

Ik (vrouw, dertiger) stuur en ontvang veel zakelijke e-mails. Meestal start het contact met een nieuwe relatie formeel (‘Geachte Achternaam, beste Voornaam’) om niemand te beledigen en wordt het daarna snel informeler (‘Beste/ Hallo/ Hoi/ Dag Voornaam’) waarbij de gekozen aanhef afhangt van de verhouding met deze persoon. Maar er zijn ook contacten die ervoor kiezen om de aanhef helemaal weg te laten. Dan begint een aan mij gerichte e-mail met ‘Voornaam’ en volgt daaronder het bericht. Op mij komt dit zeer streng, vaak zelfs boos of onbeleefd over. Het voelt een beetje, alsof ik de moeite van een korte begroeting niet waard ben in de ogen van de mailschrijver. Is mijn gevoel overdreven of is een e-mail zonder enige vorm van aanhef ongepast?

Zonder aanhef

Beste Zonder aanhef,

‘Geachte Achternaam’ (‘Geachte Jansen’) is zonder twijfel een rare aanhef. Dit zou ‘Geachte heer of Geachte mevrouw Jansen’ moeten zijn. Mensen spreken elkaar niet met de achternaam aan. Dat is iets voor Engelse kostschooljongens.

Een aanhef in de zin van ‘Geachte, Beste, Hallo, Ha, Hoi’ voorafgaand aan Voornaam is gebruikelijk bij e-mailaanschrijvingen. Het is heel vreemd als mensen geen aanhef gebruiken en elkaar met hetzij de kale voornaam, hetzij de kale achternaam gaan toeblaffen. U kunt uw correspondenten zeker laten weten dat u hier geen prijs op stelt. U hebt helemaal gelijk: als mensen u zonder aanhef gaan toespreken in een e-mailtje, krijgt u het gevoel dat men u zelfs niet de gunst van een begroeting wil gunnen. Dat zal het contact er niet makkelijker op maken.

Artikelen in Internet en e-mail, Taalgebruik.

Gelabeld met .

rev="post-12225" 6 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 16 april 2022 10:00

Een hulpbehoevende ouder

Beste Beatrijs,

Vorig jaar overleed mijn vader vrij plotseling, waardoor mijn tachtigjarige moeder na 56 jaar huwelijk alleen is komen te staan. Ze was sterk afhankelijk van mijn vader, omdat ze beginnende Alzheimer heeft. In de eerste weken na het overlijden hebben wij, de drie kinderen, haar bij toerbeurt iedere dag opgehaald en na het avondeten weer teruggebracht. Inmiddels heeft ze een paar uur per dag thuiszorg, maar desondanks verwacht ze dat er iedere dag iemand van de kinderen of aanhang komt of haar ophaalt. Mijn beide broers vinden dat we onze moeder niet alleen mogen laten en zijn er vrijwel iedere dag. Ze wonen bij haar in de buurt. Mijn man en ik wonen 30 kilometer verder weg en kunnen dat niet vanwege werk en een druk gezin. Zelf rijd ik geen auto en ben hiervoor afhankelijk van mijn man. Op zondagen haalt hij mijn moeder op en brengt haar ’s avonds weer thuis. Er is nu wrijving met mijn broers die vinden dat ik me niet genoeg inzet. In hoeverre moeten wij als dochter/ schoonzoon ons eigen leven en bezigheden totaal omgooien voor een hulpbehoevende ouder?

Als moeder het niet meer redt

Beste Als moeder het niet meer redt,

Iemand van tachtig die aan beginnende dementie lijdt kan inderdaad niet alleen gelaten worden. Daar hebben uw broers gelijk in. Er moet snel een oplossing voor uw moeder komen en meer thuiszorg is geen oplossing. Zij brengt nu haar dagen gedeeltelijk door bij uw broers, maar u woont verder weg, rijdt geen auto, hebt een baan en een gezin. U kunt haar niet voortdurend halen en brengen. Bovendien is zij dan ’s nachts alsnog alleen thuis, iets wat voor een alzheimerpatiënt echt akelig is. Als niemand van haar kinderen haar permanent in huis kan/ wil nemen, zal zij opgenomen moeten worden in een zorginstelling. Ik raad u en uw broers aan om met de huisarts van uw moeder te spreken en een indicatie hiervoor aan te vragen, zodat u de procedure in gang kan zetten. Ook als alle seinen op groen staan, kan het nog een tijd duren, voordat er ergens een plaats komt, want er zijn natuurlijk wachtlijsten.

In de tussentijd raad ik u aan om voor de dagen dat u door uw broers geacht wordt voor uw moeder te zorgen, gezelschap voor haar in dienst te nemen. Dat is uitdrukkelijk iemand anders dan een thuiszorgwerker. Een gezelschapsdame of -heer bekommert zich om de patiënt in sociaal opzicht. Hij/ zij gaat wandelen, voert gesprekken, doet samen boodschappen, drinkt thee – enfin zorgt ervoor dat de patiënt zich niet bang of eenzaam voelt.

Artikelen in Ouders en volwassen kinderen, Ziekte.

Gelabeld met .

rev="post-12197" 5 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 9 april 2022 10:30

Optillen bij wijze van begroeting

Beste Beatrijs,

Ik ben een meisje van 19 jaar en relatief klein, net onder de 1.60 meter. Mijn lengte zorgt ervoor dat mensen de neiging hebben om mij voor de grap of zelfs als standaard begroeting op te tillen. Tijdens de lockdown gebeurde dit niet, maar met de versoepelingen komt er weer meer sociaal verkeer en overkomt het mij ook telkens weer. Ik vind het moeilijk om er iets van te zeggen, omdat het niet met slechte bedoelingen wordt gedaan. Hoe kan ik het beste duidelijk maken dat ik liever op de grond blijf staan in plaats van als een peuter te worden opgetild?

Ze tillen me op!

Beste Ze tillen me op,

Heel vervelend dat mensen denken dat het leuk is om u zo te behandelen. Dat ze niets kwalijks in de zin hebben doet niet ter zake. U hebt geen behoefte aan dergelijke grapjes of jolige begroetingen – dat is waar het hier om gaat. U bent geen klein kind en bovendien willen kleine kinderen ook niet door Jan en alleman worden opgetild. De enige manier om hier een eind aan te maken is om uw wil duidelijk kenbaar te maken. Zodra iemand zijn handen om uw middel slaat en begint aan een opwaartse beweging, moet u zeggen: ‘Alsjeblieft, til me niet op!’ U kunt er desnoods bij kreunen of op een defensieve manier voorover buigen, zodat degene die op het punt staat u op te tillen geschrokken achteruit deinst. Geef dan een toelichting zonder erbij te glimlachen: ‘Ik. Wil. Niet. Worden. Opgetild! Nu niet en nooit niet!’ Mensen die u aldus toespreekt krijgen in de gaten dat het u menens is en zullen het uit hun hoofd laten om zich nog eens aan een tilexercitie te wagen.

Artikelen in Aanspreken en begroeten.

Gelabeld met .

rev="post-12193" 6 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 9 april 2022 10:15

Is zuinig zijn verkeerd?

Beste Beatrijs,

Van huis uit heb ik meegekregen om zuinig op spullen te zijn. Voor onze nieuwe meubels bijvoorbeeld hebben mijn man en ik keihard gewerkt en gespaard. Het waren geen goedkope meubels en ik ben van plan er jaren mee te doen. Daarom ben ik er ook zuinig op. Als er visite komt, leg ik een onderzetter onder hun glas of kopje. Ik wil geen kringen op mijn mooie houten tafel. Nu werd mij laatst voor de voeten gegooid dat mensen hier niet graag op een verjaardag komen. Ze vinden mij een party pooper, omdat ik viltjes of onderzetters onder de glazen en kopjes neerzet. Ze feesten liever elders, waar wel alles kan en mag. Omdat ik geen ruzie wilde, heb ik er maar luchtig op gereageerd en het afgedaan met een grapje. Achteraf zit het mij nog steeds heel hoog en voel ik mij gekwetst en verdrietig. Is het dan zo erg om zuinig te zijn op spullen waar je hard voor hebt gewerkt?

Party pooper

Beste Party pooper,

Natuurlijk mag u zuinig op uw spullen zijn! Niemand heeft iets te zeggen over hoe u met uw spullen en uw huisraad omgaat. Het is uw goed recht om er voorzichtig mee om te gaan en erop toe te zien dat andere mensen (gasten) de zaak niet verruïneren. Als u onderzettertjes of viltjes onder de kopjes en glazen wil, dan doet u dat gewoon. Als andere mensen daarom lachen is dat hun probleem. Haal er gewoon uw schouders over op. Het lijkt me trouwens sterk dat uw vrienden en familieleden niet bij u op bezoek of op een feestje willen komen, omdat u uw meubels wil beschermen. Aan gasten die alleen maar ergens willen komen, waar ze de vrije hand hebben met het meubilair, mist u weinig. Die kunnen beter gaan feesten in het soort ambiance waar blinde paarden geen schade kunnen aanrichten, een verlaten mijn of een vliegtuighangar.

Artikelen in Visite.

Gelabeld met .

rev="post-12189" 6 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 9 april 2022 10:00

Het passen van een bruidsjurk

Beste Beatrijs,

Mijn man en ik zijn 25 jaar samen, waarvan ruim vijftien jaar getrouwd. We hebben samen drie dochters en een zoon. De jongste dochter is van ons samen – de andere kinderen uit mijn mans eerste huwelijk. De kinderen hebben sinds hun puberteit altijd bij ons gewoond en ik heb het grootste deel van de opvoeding voor mijn rekening genomen. Ze zijn inmiddels in de twintig en doen het goed in het leven. Met de oudste dochter heb ik altijd een wat moeizame relatie gehad. Nu gaat ze trouwen en heeft ze vader moeder en haar  ‘volbloedzus’ gevraagd om mee te gaan om de jurk uit te zoeken. Ik vind dit onacceptabel ten opzichte van haar jongste zusje. Maar ze houdt vast aan haar keus om dit met het originele gezin te doen.

Mijn man had al afgezegd, omdat hij het geen goede opzet vindt. Ik heb gezegd dat ik me enorm gekwetst voel door haar actie. Daarop is geen reactie gekomen.  Binnenkort ga ik een dagje indoor skiën met jongste dochter, waarbij de andere kinderen aan willen sluiten. Mijn man eist nu dat ik de oudste dochter ook uitnodig omdat hij haar niet wil uitsluiten van gezinsactiviteiten. Ik zie niet in waarom ik haar zou moeten uitnodigen, omdat zij degene is die bij belangrijke dingen mij of mijn dochter overslaat. Ben ik te rechtlijnig nu?

Gedoe over bruidsjurk

Beste Gedoe over bruidsjurk,

Ik vind het niet zo vreemd dat uw stiefdochter haar bruidsjurk wil uitzoeken in gezelschap van haar oorspronkelijke gezin. Haar vader zal weinig enthousiasme kunnen opbrengen voor een shop-uitje in gezelschap van zijn ex, dus hij gaat wijselijk toch al niet mee. Stiefkinderen blijven ondanks dat ze gewend zijn aan het nieuwe samengestelde gezin, toch vaak een diep verlangen naar hun oude, oorspronkelijke gezin koesteren. Irreële fantasieën natuurlijk, maar gun uw stiefdochter haar kinderlijke verlangen. U vindt het beledigend dat haar jongste (half)zus hiervoor niet is uitgenodigd, maar de hele gelegenheid (rondhangen in winkels, jurken passen, o en a roepen) is niet van het grootste gewicht. Gepasseerd worden als toeschouwer bij het passen van jurken lijkt me iets om je schouders over op te halen. Zoveel mist uw jongste er nu ook weer niet aan.

Dit lijkt geen kwestie om helemaal overstuur van te raken. Uw stiefdochter wil een dagje winkelen met haar eigen moeder en haar eigen zus. Laat haar gewoon begaan en beschouw het niet als een motie van wantrouwen tegen u of tegen uw jongste dochter. Dan het ski-uitje. Dit lijkt geen goede aanleiding om een soort van wraak op uw stiefdochter te nemen. Uw stiefdochter heeft nauwelijks iets misdaan, waarom zou u haar willen uitsluiten? Zeg gewoon ‘Jongste dochter en ik gaan een dagje skiën, wie wil er nog meer mee?’ Dan kan iedereen zelf beslissen en wordt de harmonie binnen het gezin het best bewaard.

Artikelen in Bruiloft, Stieffamilie, Traditionele etiquette.

rev="post-12185" 11 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 2 april 2022 10:30