Beste Beatrijs,
Ik ben een vrouw van eind dertig en heb een zoontje van vijf en verder geen wens tot gezinsuitbreiding. Ik ben lang en heb een voller postuur, wat bij mij vooral in mijn buikgebied tot uiting komt. Ik heb hier zelf geen problemen mee en kleed me zoals ik dat leuk vind. Wat ik wel lastig vind is dat ik vaak de vraag krijg of ik zwanger ben. Dit komt dan van de kapper, een collega of een vage kennis. Het begint meestal met: ‘Zie ik nou iets?’ of ‘Dit moet ik eigenlijk niet vragen, maar…’ Vervolgens belanden we altijd in een oncomfortabele situatie. Hoe kap ik dit soort opmerkingen af zonder heel onbeleefd te zijn?
Ben je zwanger?
Beste Ben je zwanger,
Als u de ben-je-misschien-zwanger-vraag ziet aankomen, is het niet erg om een klein beetje onbeleefd te zijn. Tenslotte horen mensen dit soort vragen niet te stellen, dus als ze het toch doen, moeten ze niet raar opkijken, als de ondervraagde een eerlijk, zij het ongemakkelijk antwoord geeft. U kunt ten antwoord geven: ‘Je ziet het inderdaad verkeerd: ik ben niet zwanger en ik ben ook niet van plan om het te worden. Nu niet en in de toekomst ook niet. Mocht ik van mening veranderen, beloof ik je dat je de eerste bent die het hoort.’ Met die laatste opmerking probeert u het een beetje luchtig te houden, al zou uw gesprekspartner het ook als uiting van kribbigheid kunnen opvatten. Dat zou jammer zijn – anderzijds is het wel een behoorlijk indringende, en dus onbeleefde, vraag van zomaar een vage kennis.
Ik zou er niet zoveel woorden aan verspillen. Gewoon een kort, maar krachtig nee of je ziet het verkeerd. Punt. En dan over op een ander onderwerp of met een zwaaitje de geplande weg vervolgen.
Ik vind dit zo’n domme en, ja, onbeschofte vraag, dat een kribbig antwoord wat mij betreft niet zou misstaan. Hoe kun je zoiets vragen, met het risico dat iemand gewoon wat dik is? Heel dom. Aan de andere kant is het niet kwaad bedoeld. Tja. Mensen moeten echt leren dat ze dit nooit moeten vragen.
Ik ken het issue (ik ben best slank, maar wat ik ook probeer, ik blijf een ‘buikje’ houden, het is niet anders), ik zeg meestal: nee hoor, ik ben gewoon dik. Dan is het onderwerp meteen afgekapt.
Mij werd die vraag een paar jaar geleden gesteld tijdens een of andere groepsles (soort yoga) door de docent. Ik was toen nog (…) slank, maar zoals vaak last van een opgezette buik. Ik vind mijn buik dan zelf lijken op een zwangerschapsbuikje. Dus toen die docent enthousiast vroeg of ik zwanger was, moest ik erg lachen dat iemand anders dat kennelijk ook vindt. Ondanks dat ik dus lachend “nee” zei schrok ze zichtbaar en liep snel weg. Toen ik het later lachend aan een vriendin vertelde, zei ze “wat erg!”. Door deze reacties ging de lol voor mij er ook een beetje af ;-)
Zeg gewoon het korte zinnetje: Nee, ik ben een vreetbeer. En kijk hoe ze reageren. Lol.
Mijn vriendin herkent dit ook. Niet dik, wél mollig… En dus krijgt ze soms deze vraag. Erg ongepast. Meestal geeft ze netjes antwoord, maar eigenlijk wil ze liever wat minder aardig reageren, in de hoop dat dit ophoudt. Maar ja, conflictvermijdend (net als ikzelf)…
Ik had een tijd hetzelfde. Na een paar keer ging ik zeggen: nee, ik ben niet zwanger en om eerlijk te zijn is het niet leuk om dan die vraag te krijgen.
Ik zei het rustig, al kon ik een kribbige ondertoon niet laten, maar ik vind dat ook best mogen. Het gaf me een goed gevoel om voor mezelf op te komen
Als iemand is begonnen met “Ik hoor het eigenlijk niet te vragen…” kun je ook reageren met “Inderdaad, dat hoor je niet te vragen.” en het daarbij laten. Je bent mensen echt geen antwoord verschuldigd op een vraag die ze niet horen te stellen.
(En als ze dan alsnog vervolgen met “… maar…?” wat ongemanierde mensen wellicht toch doen, kun je hun zin voor ze afmaken: “Maar… je bent zo ongemanierd dat je het toch wilt vragen? Wat vervelend voor je.”)