↑
Spring naar inhoud

Stiefzoon doet waar hij zin in heeft

Beste Beatrijs,

Mijn vriend en ik zijn zeven jaar samen en hebben een dochtertje van twee. Daarnaast heeft mijn vriend een zoon van vijftien, die vanwege co-ouderschap om de week bij ons woont. Na onze laatste vakantie zat er een brandplek in de tuintafel, was de poot van een bijzettafel gebroken, lagen er chips en snoep op de bank en plakte de vloer overal. Zoon had vrienden over de vloer gehad. Een weekendje weg een tijdje later benutte zoon om ons bed te delen met een vriendinnetje. Nu zijn we weer een weekend weg geweest en stond de verwarming loei hoog, een dop van een drankfles lag tussen het speelgoed van onze dochter, afval lag achter de bank, ons bed weer beslapen. Zoon blijft overigens volhouden dat hij alleen even spullen heeft opgehaald.

Wij gaan alleen weg als zoon bij zijn moeder is. Wij hebben verschillende gesprekken met hem gevoerd, zakgeld ingehouden, huisarrest gegeven, maar hij gaat zijn eigen gang. Ik voel me aangetast in mijn privédomein, ben verdrietig en boos. Ook leggen zijn acties veel druk op de relatie tussen mij en mijn vriend. Wat adviseert u ons? Weer een gesprek? Met welke insteek? Straffen? Sleutel afpakken in de weekenden dat hij bij zijn moeder is?

Lastige (stief)zoon

Beste Lastige (stief)zoon,

Als stiefmoeder hebt u niet veel invloed op de zoon. Het zijn toch echt zijn eigen vader en moeder van wie de opvoeding moet komen. Kennelijk hebben zij geen gemeenschappelijke aanpak. Het is heel raar dat de zoon het weekend dat hij bij z’n moeder zit gebruikt om in het lege huis van zijn vader te bivakkeren. Vindt die moeder het goed als haar zoon een nacht niet thuis slaapt? Weet ze dan waar hij is? En vindt ze het goed dat hij de nacht doorbrengt in het huis van zijn vader en intussen de bloemetjes buiten zet? Ook het andere wangedrag van de zoon (dingen kapot maken, alcohol drinken, seks hebben met een andere minderjarige) lijkt me iets waar de ouders met elkaar en met hemzelf over zouden moeten spreken. U staat daar toch een beetje buiten.

Een jongen van vijftien is te jong om zonder toezicht van volwassenen een weekend feestend door te brengen. De tegenmaatregelen die u noemt (zakgeld inhouden, huisarrest geven) helpen niet. Straffen helpen sowieso niet, want die komen altijd te laat. De regels moeten duidelijk zijn en de zoon moet zo min mogelijk gelegenheid krijgen om ze te ontduiken. De ouders moeten één lijn trekken en er bovenop zitten. U als stiefmoeder sluit u daarbij aan. Als het de moeder niet kan schelen waar haar zoon uithangt, raad ik u aan om een extra slot op de voordeur te plaatsen, waar u alleen gebruik van maakt als uw gezin met vakantie is, en waarvan u geen sleutel aan de zoon ter beschikking stelt. Op die manier kan hij er eenvoudig niet in, als u weg bent.

Voor de rest moet u maar bedenken dat veel kinderen van gescheiden ouders een moeilijke jeugd meemaken, omdat ze boos zijn op hun ouders en het vervelend vinden om steeds te moeten verkassen van het ene naar het andere huis. Vooral tieners kunnen daar vreselijk opstandig van worden. Naarmate ze ouder worden gaan die opstandigheid en het irritante gedrag wel weer voorbij.

Artikelen in Stieffamilie, Tieners.

Gelabeld met , .

rev="post-9020" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 13 mei 2017 09:02

Moet ik afblijven van de ex van een vriendin?

Beste Beatrijs,

Ik ben met de ex van mijn beste vriendin naar bed gegaan. Het was heel leuk. Maar ik wist ergens dat het fout was. Moet ik het haar vertellen?

Verboden vruchten

Beste Verboden vruchten,

Het was niet fout, hoor. Het was fout geweest als u naar bed was gegaan met de geliefde van uw vriendin, maar het is uit tussen uw beste vriendin en haar ex, dus die twee hebben niets meer met elkaar te maken. U mag naar bed gaan met wie u wil en de ex ook. Ik raad u af om uw escapade onmiddellijk aan uw vriendin te rapporteren, want dat zal ze ongetwijfeld vervelend vinden. Zie het eerst een tijdje aan. Als het een onenightstand blijkt, hoeft u er nooit iets over te zeggen. Als de ontmoeting zich ontwikkelt tot een relatie, moet u er op een gegeven moment wel mee voor de draad komen natuurlijk. Als uw vriendin een loyale vriendin is, wenst ze u veel geluk met hem.

Artikelen in Exen, Liefde en relaties.

Gelabeld met .

rev="post-9018" 3 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 13 mei 2017 09:01

Sprekers die niet van ophouden weten

Beste Beatrijs,

Onlangs ging ik tegelijk met twee collega’s met pensioen. Op het afscheidsfeestje hield de leidinggevende onverwacht een ellenlange toespraak over de historie van onze organisatie met aan het eind als persoonlijke noot citaten uit onze functioneringsgesprekken. Ze las het geheel voor en het duurde ruim twintig minuten! Gasten werden onrustig en rumoerig, maar ze ging maar door. Ik vond het verschrikkelijk, maar wist niet hoe dit te stoppen zonder de situatie nog pijnlijker te maken. Uiteindelijk hebben we het allemaal aangehoord en onze eigen toespraakjes erg ingekort. Het feest werd al snel weer heel geanimeerd gelukkig. Heeft u suggesties wat je zou kunnen doen op zo’n moment? Of in het algemeen als sprekers op feesten of crematies zich niet aan een gepaste spreektijd houden?

Te lange toespraken

Beste Te lange toespraken,

Degene die wordt toegesproken kan niets doen. Lijdzaam de speech ondergaan met een verkrampte glimlach op het gezicht geplamuurd is het enige wat erop zit. Andere aanwezigen kunnen er ook niets tegen doen. Het is vreselijk als het gebeurt, maar een voortdenderende trein van buiten af tot stilstand brengen en zeggen dat het zo wel genoeg is kan eenvoudig niet.

Een geoefende toespraak is altijd beter dan maar een beetje in het wilde weg improviseren.

Daarom is het zo belangrijk dat er bij gelegenheden met meerdere sprekers (een bruiloft, een uitvaartplechtigheid) een ceremoniemeester is die een volgorde opstelt en sprekers van tevoren meedeelt hoeveel minuten ze tot hun beschikking hebben. Alle sprekers moeten ingepeperd krijgen dat kort beter is dan lang. Vijf minuten spreken is goed, met tien minuten zit een spreker op de grens van het verdraagbare. Ceremoniemeesters moeten sprekers op het hart drukken om zich aan de hun toegemeten tijd te houden. Sprekers dienen niet meer tijd te nemen dan ze gekregen hebben. Om dit te laten lukken moeten sprekers van tevoren hun toespraak oefenen en checken of ze binnen de marge blijven. Een geoefende toespraak is altijd beter dan maar een beetje in het wilde weg improviseren. Als een spreker ondanks de afspraken het toch te lang maakt, kan de ceremoniemeester diens blik vangen en met zijn vinger op z’n horloge tikken. Dit betekent: Afronden! En rap een beetje!

Artikelen in Taalgebruik, Traditionele etiquette.

Gelabeld met .

rev="post-9016" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 13 mei 2017 09:00

Hoe blijft een gesprek centraal?

Beste Beatrijs,

Als mijn man en ik een bevriend stel op bezoek hebben, vinden we het eigenlijk het leukst om een gezamenlijk gesprek te voeren. Toch ontstaan er heel vaak twee tweegesprekken. Gisteren was dat ook weer het geval. Al vrij snel richtte de vrouw van het stel zich op mij, terwijl de man verder praatte met mijn man. Vervolgens praatten we dus door elkaar heen en luisterde ik met een half oor ook naar het gesprek van de anderen. Ik zie het graag anders en gebruik vaak de natuurlijke momenten (bijvoorbeeld een nieuwe ronde koffie) om het gesprek weer centraal te beginnen. Maar het blijft me verrassen hoe sterk de neiging is om in groepjes van twee te splitsen. Is dat de normale manier van doen tijdens een visite en wil ik iets ongebruikelijks? En zo niet, heeft u misschien tips voor me hoe ik zonder mensen direct tot de orde te roepen een gesprek met z’n vieren kan voeren?

Liever centraal

Beste Liever centraal,

Het is inderdaad heel vervelend als een centraal gesprek zo snel wordt opgesplitst in subgroepjes. Als dit opsplitsen ook nog naar sekse gebeurt (vrouwen praten met vrouwen, mannen met mannen) wordt het er nog voorspelbaarder en vaak ook saaier op. Hoe groter een gezelschap, hoe sneller dit gebeurt en dan is er ook eigenlijk niets aan te doen. Zes personen is ongeveer het maximum om gedurende enige tijd een centraal gesprek te voeren, maar met vier mensen zou het helemaal moeten lukken. Er zijn een paar manieren om het gevreesde opsplitsen te voorkomen. U kunt het structureel aanpakken door geen huiskamersessies te houden, maar aan de eettafel te zitten. Met z’n vieren aan tafel zit iedereen bij elkaar in de buurt, kan iedereen elkaar goed verstaan en is de neiging minder groot om onderonsjes te beginnen dan in de huiskamer, waar mensen verder van elkaar weg zitten.

Bij een etentje zitten mannen en vrouwen om en om met de restrictie dat een stel niet naast of tegenover elkaar zit.

Tafelschikking is erg belangrijk. Zoals Koot & Bie al opmerkten: ‘Bij een etentje met twee echtparen zit men zo door elkaar mogelijk.’ Voor een viertal betekent dit: een man zit naast zijn eigen vrouw en tegenover de andere vrouw. Een vrouw zit naast haar man en tegenover de andere man. De twee mannen en de twee vrouwen zitten dus diagonaal tegenover elkaar. Een stel dat naast elkaar zit zal geen privégesprekken voeren. De twee vrouwen (en de twee mannen) zullen eveneens geen onderonsjes met elkaar beginnen, omdat ze dan door de andere twee heen tetteren. Twee van de drie mogelijke duo-gesprekken wordt aldus effectief de pas afgesneden. Deze opstelling biedt de grootste kans op het centraal blijven van het tafelgesprek. Bij drie stellen zitten mannen en vrouwen ook om en om met de restrictie dat een stel niet naast of tegenover elkaar zit.

Verder kan het de moeite lonen om wat gespreksonderwerpen van algemeen belang achter de hand te houden, die niet typisch mannelijk (auto-onderhoud, aanschaf boormachines) of typisch vrouwelijk (bevallingsverhalen, ervaringen met het zetten van high lights) zijn. Als u die op een gepast moment in de groep gooit, zal iedereen meepraten.

Artikelen in Traditionele etiquette, Visite.

Gelabeld met .

rev="post-9014" 3 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 6 mei 2017 09:02

Betalen voor feestjes

Beste Beatrijs,

De familie van mijn man viert verjaardagen standaard in een eetcafé of restaurant. En altijd met de mededeling erbij dat het ‘uiteraard op eigen kosten’ is. De rekening loopt behoorlijk hoog op: 50 tot 75 euro per persoon. Plus een cadeautje voor de jarige, dus een verjaardag is zomaar 100 à 150 euro voor ons. Als we afzeggen, geeft dat veel commentaar van de familie en mijn man voelt zich daardoor heel ongemakkelijk. Wat kan ik met deze steeds terugkerende situatie?

Dure verjaardagen

Beste Dure verjaardagen,

Behalve onder armlastige studenten is heel ongebruikelijk en ook uitermate ongastvrij om mensen uit te nodigen voor een feestje en ze dan zelf hun consumpties te laten betalen. Dit is geen manier van doen. Natuurlijk hebt u alle vrijheid om er niet heen te gaan. Zeg beleefd af voor de gelegenheid en vertel, als men misnoegd reageert, eerlijk dat u het uitje u te duur is. U kunt de zaak netjes afhandelen door de jarige per post een cadeau(bon) te sturen ter waarde van een bedrag dat u redelijk vindt met een felicitatiekaartje erbij. Nodig de schoonfamilie eens uit bij u thuis voor een verjaardagsfeestje van uzelf of uw man, waarvoor u geen consumptiekosten in rekening brengt. Zo laat u zien hoe het anders kan.

Artikelen in Verjaardag.

Gelabeld met .

rev="post-9012" 3 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 6 mei 2017 09:01

Blokfluitensemble loopt vast

Beste Beatrijs,

Ik zit al tien jaar bij een blokfluitensemble van vijf vrouwen. Toen onze muzieklerares verhuisde, gingen we op zoek naar een andere begeleider voor onze vaste maandagavond. Althans dat deed ik. De anderen deden geen moeite. Ik heb twee keer een heel goede blokfluitist gevonden die bereid was ons te begeleiden, maar geen van beiden was beschikbaar voor onze vaste avond. In beide gevallen konden ze wel op andere avonden, wat de andere groepsleden prima vonden op één vrouw na die niet bereid was haar weekschema om te gooien. Tot twee keer toe werd ze boos op mij en dreigde zelfs met opstappen uit de groep. Ik vond dat erg vervelend, ook omdat de rest van de groep zich niet uitsprak. Inmiddels ben ik gevraagd voor een ander fluitensemble. Hoe kan ik nu op een nette maar duidelijke manier zeggen dat ik uit de groep stap? Ik wil geen ruzie, maar ik wil toch kwijt dat het aan hun passieve houding ligt en aan de starheid van die ene vrouw.

Valse noot

Beste Valse noot,

U bent gevraagd voor een ander muziekensemble. Gefeliciteerd! Het lijkt me een hele opluchting voor u om uw oude groep te kunnen verlaten. Eén persoon houdt de rest min of meer in gijzeling door haar zin door te drijven en is niet bereid tot enige flexibiliteit, zodat de groep het zonder begeleider moet stellen en geen vooruitgang meer boekt. De anderen vinden dat wel best. Dan lijkt het me voor de hand liggen dat u elders uw heil zoekt.

U hoeft geen ruzie met uw oude groepje te maken. U kunt hen rustig meedelen dat u per (noem de datum) niet meer meefluit, omdat u naar een ander ensemble vertrekt. U hoeft verder niet uit te weiden over de bewuste dwarsligger of de lamlendigheid van de anderen om een compromis te vinden, want de zaak ligt achter u en het heeft geen zin om het allemaal weer op te rakelen. U vertrekt naar een ander groepje (nieuwe uitdaging!) en u wenst uw oude groepje nog veel muziekplezier in kwartetvorm zonder begeleider.

Artikelen in Scholen en verenigingen.

Gelabeld met , .

rev="post-9010" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 6 mei 2017 09:00

We willen hem niet op onze camping!

Beste Beatrijs,

Mijn vrouw en ik hebben altijd met veel plezier gekampeerd, maar de ouderdom komt met gebreken en van die mooie zwerfvakanties door Europa hebben we afscheid moeten nemen. Komende zomer willen we niet ver van onze woonplaats op een kleine, rustige camping gaan staan, misschien wel voor de laatste keer. Toen we dit onlangs vertelden bij een gezellige bijeenkomst, zei een van de andere gasten dat hem dat leuk leek en dat hij op dezelfde camping wilde komen staan.

De volgende dag vonden we dat niet zo’n prettig idee, te meer omdat dit iemand is die graag de touwtjes in handen neemt en gemakkelijk het doen en laten van anderen doorkruist. We hebben toen de betreffende persoon per e-mail laten weten dat we hem natuurlijk de toegang tot een camping niet konden ontzeggen, maar dat we niet blij waren met zijn voornemen, omdat we vreesden dat onze vrijheid hierdoor aangetast zou worden. Later kregen we spijt dat we ons misschien asociaal hebben opgesteld. Is dit terecht?

Ongestoord kamperen

Beste Ongestoord kamperen,

Zo’n ‘Waag het niet!’ e-mail zal uw kennis u vast niet in dank hebben afgenomen. Het was een wat abrupte manier om hem van zijn plannen af te houden. U had ook even kunnen afwachten. Als u tijdens een gezellig avondje ergens enthousiast over vertelt, reageren mensen vaak: ‘O, wat leuk, dat wil ik ook, daar wil ik ook heen.’ Terwijl het nog helemaal de vraag is of ze dat ook werkelijk willen, laat staan het echt doen. Ze zitten alleen maar een beetje mee te praten. Kans lijkt me groot dat die kennis uw vakantieplannen voor die ene specifieke camping de dag daarna allang weer vergeten zou zijn.

Met uw waarschuwende e-mail met de strekking ‘We kunnen jou er niet bij gebruiken!’ bent u dus te hard van stapel gelopen. Anderzijds, stel dat uw kennis na enig sonderen serieus van plan bleek om zich bij u te voegen (iets wat later duidelijk zou worden – het kampeerseizoen is nog niet begonnen), is de correcte handelwijze om hem er persoonlijk op te attenderen dat u geen aardigheid hebt in groepsvakanties, dat u en uw vrouw liever met z’n tweeën privé vakantie vieren en dat hij natuurlijk naar die camping kan komen, maar dat u niet van plan bent om gemeenschappelijke activiteiten te ondernemen. Iemand ontmoedigen kan veel beter gebeuren in een persoonlijk gesprek van mens tot mens, desnoods telefonisch, dan per e-mail. In een gesprek kunt u uw slecht nieuws (‘Blijf alsjeblieft weg!’) verzachten en begrijpelijk maken. In een e-mail leidt precies dezelfde boodschap al snel tot gezichtsverlies van de ander.

Als u het weer in orde wil maken met uw kennis (te vrezen valt dat hij behoorlijk gepikeerd zal zijn), raad ik u aan om sorry te zeggen voor uw botheid en begrip te vragen voor uw standpunt over de genoegens van ongebonden kamperen zonder bekenden erbij. Voer deze herstelmanoeuvre mondeling uit, niet per e-mail.

Artikelen in Reizen.

Gelabeld met , .

rev="post-8999" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 29 april 2017 09:02

Een scheiding toelichten

Beste Beatrijs,

Toen mijn man en ik huwelijksproblemen kregen, heb ik werk gezocht en dat is mij als 50-plusser gelukt. Inmiddels woont mijn (bijna) ex ergens anders en liggen we in scheiding. Ik vind het lastig om op mijn werk te vertellen dat ik ga scheiden. Houd ik me op de vlakte met termen als ‘uit elkaar gegroeid’, waardoor ik overkom als een oppervlakkig iemand die zomaar haar huwelijk opgeeft? De waarheid: een man met een matige impulsbeheersing qua drinken, eten, geld en woede is natuurlijk ook niet gepast. Wanneer moet ik iets over mijn scheiding zeggen en hoe pak ik dat aan?

Openheid verschaffen

Beste Openheid verschaffen,

U hoeft uw scheiding helemaal niet aan te kondigen op uw werk! Als uw collega’s niet op de hoogte zijn van uw persoonlijke omstandigheden, kunt u dat zo houden. Blijkbaar woont u op dit moment alleen, althans zonder man. Dat is gewoon een feit om voor kennisgeving aan te nemen op uw werk. Mocht op zeker moment uw burgerlijke staat ter sprake komen, kunt u zakelijk meedelen dat u gescheiden bent. Als collega’s vragen ‘Waarom?’ (wat een grensoverschrijdende vraag zou zijn – zo’n indringende vraag hoort men niet te stellen aan iemand met wie geen persoonlijke band bestaat), dan zegt u iets in de trant van ‘Ons huwelijk was helaas niet meer te redden’. U laat in het midden wat er aan de scheiding vooraf is gegaan, omdat collega’s daar niets mee te maken hebben. Dat terrein is voorbehouden aan familie en vrienden.

Artikelen in Collega's, Huwelijk en scheiding.

Gelabeld met .

rev="post-8997" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 29 april 2017 09:01

Kun je daar nou van leven?

Beste Beatrijs,

Al een aantal jaren ben ik freelancer in de creatieve industrie. Ik krijg vaak de vraag ‘Kun je daar nou van leven?’ of soms rechtstreeks: ‘Hoe staat het met de verdiensten?’ zowel van vage kennissen als van familieleden. Ik heb de indruk dat de vrager vooral nieuwsgierig is naar hoe (slecht) ik er financieel voor sta. Kennelijk denkt men recht te hebben op deze informatie. Ik heb het gevoel dat ik me moet verantwoorden en vind het daarnaast vooral onbeleefd en ongemakkelijk. Ik hoor van vele creatieve collega’s dat zij dezelfde vragen krijgen, het lijkt een beetje bij een onconventioneel beroep te horen. Ik wil niet te kattig reageren, wat zou een passende reactie kunnen zijn?

Schuift het nog wat?

Beste Schuift het nog wat,

Freelancers krijgen altijd met deze vraag te maken. Dat komt doordat een zelfstandige professional in de creatieve sector met Vincent van Gogh wordt geassocieerd, van wie bekend is dat hij slecht kon rondkomen. De associatie heeft ook wel enige grond. Uitgezonderd de enkeling die naam heeft gemaakt zijn kunstenaars en mensen in creatieve beroepen doorgaans niet verzekerd van regelmatige inkomsten en moeten ze vaak sappelen.

Dat neemt niet weg dat rechtstreeks vragen naar iemands financiële omstandigheden of inkomen altijd ongepast is. Natuurlijk hoeft u daar geen antwoord op te geven! U kunt vraagstellers beleefd afhouden, dan wel simpel met een kluitje in het riet sturen. Vraagt iemand of u kunt leven van uw werk, zegt u: ‘Ja, hoor, het gaat best.’ Vragen ze hoe het met de verdiensten staat, zegt u luchtig: ‘O, prima hoor, niks te klagen.’ Vragen ze naar details, houdt u dat af: ‘Het is wisselend, de ene maand meer, de andere maand minder.’ Dringt men verder aan, zegt u: ‘Dank voor je belangstelling, maar ik heb mijn financiële boekhouding niet exact in mijn hoofd. Zal ik je een spreadsheet sturen?’ Dan houden ze er wel over op.

Artikelen in Vrienden en kennissen.

Gelabeld met , , .

rev="post-8995" 4 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 29 april 2017 09:00