Beste Beatrijs,
Mijn vriend en ik wonen sinds een jaar samen en zijn heel gelukkig. Er is één hardnekkige wanklank, die zich voordoet bij het beluisteren van klassieke muziek waar we beiden van houden. Mijn geliefde gaat op de mooiste, gevoeligste momenten in de muziek vaak mee neuriën, zachtjes tussen z’n tanden fluiten of met z’n armen zwaaien (dirigeren). Ook tikt hij de maat mee met de voet en zingt ‘pom-pom-pom’. Hierdoor waardeert hij de muziek extra, terwijl voor mij het luisterplezier juist eraf gaat. Plagerige, boze en vriendelijke verzoeken mijnerzijds om dit gedrag na te laten hebben niets opgeleverd. Hoe kan ik mijn irritatie doen slinken of weet u een oplossing voor de miskende muzikant?
Gekweld door dissonanten
Beste Gekweld door dissonanten,
Mensen die in de huiskamer luchtgitaar spelen op door hen bewonderde popmuziek of uit volle borst beginnen mee te brullen kunnen doorgaans rekenen op meewarige blikken van omstanders. Dit gedrag is meer iets voor als je alleen thuis bent. Met klassieke muziek ligt de irritatiegrens voor actieve participatie van de luisteraar nog lager, tenzij het publiek bij André Rieux in de zaal zit. Ik kan me wel voorstellen dat uw muziekbeleving verstoord wordt, als uw vriend los gaat in zijn enthousiasme. Voer nog eens een rustig, open gesprek met uw vriend over uw ergernis en leg hem uit dat het plezier dat u schept in Brahms u echt vergaat, wanneer hij zit mee te neuriën, mee te trommelen of mee te fluiten. Vraag hem met klem om ermee op te houden. Als hij verwacht dat hij zich toch niet kan inhouden, blijft er niets anders over dan geen klassieke muziek meer draaien. Beperk dat voortaan tot de tijden dat u alleen thuis bent. Ga wat vaker met uw vriend naar levende muziek in de concertzaal. Daar zal hij toch wel weten te beheersen? Of ga samen musiceren met echte instrumenten.
Mijn lief en ik reizen relatief veel naar Noorwegen.
Iedere keer opnieuw worden we getroffen door de schoonheid van de natuur, de rust en de stilte van dit land.
Het is inmiddels traditie dat we naar- Wassermusik- van G.F. Händel luisteren tijdens de urenlange autorit. In het begin is het voor allebei genieten, maar na verloop van tijd gaat mijn lief helemaal op in de muziek en dirigeert en neuriet erop los. Vreselijk vind ik dat, maar dat zeg ik toch maar niet.
Dat we allebei van klassieke klassieke houden vind ik veel belangrijker. Dat ik thuis, ongestoord naar muziek kan luisteren, het allerbelangrijkst.
Hier is een gelegenheid voor ‘geven’. Mijn echtgenoot en ik waarderen veel dingen heel anders en reageren vaak verschillend. Daar kan ik iets van zeggen. Ik kan er iets van vinden. Maar het hoeft niet. Mijn aandacht kan ook gaan naar het duidelijke genieten van mijn geliefde. Dit is een keuze.
Hoe is de reactie als u zelf ook gaat mee pom-pompommen?