Beste Beatrijs,
Mijn moeder heeft 25 jaar geleden zelfmoord gepleegd en ik ben op dit moment zwanger. Aangezien ons kind de achternaam van mijn vriend krijgt, hebben we afgesproken dat bij vernoemen de voornamen van mijn familie het eerst in overweging komen. Als het een meisje wordt, ligt het voor de hand dat ik de naam van mijn moeder als tweede naam kies. En ik vind dit ook een mooie naam. Echter, vanwege het feit dat ze zelfmoord heeft gepleegd, heb ik er, zeker naarmate de zwangerschap vordert, meer moeite mee haar te vernoemen.
Bij her en der rondvragen krijg ik (sociaal wenselijke?) antwoorden als: ’Je moeder is toch meer dan haar zelfmoord?’ en ’Als je haar naam mooi vindt, dan doe je het toch gewoon?’ Mijn twijfel ligt erin dat ik het zelf niet leuk zou vinden vernoemd te zijn naar iemand die zelfmoord heeft gepleegd. Hoe coulant en begripvol je hier ook naar kijkt, het blijft een daad die niet bepaald positieve associaties oproept. Haar zelfmoord is ook het eerste wat door mijn hoofd schiet, wanneer zij ter sprake komt. Dat blijft zo, ook in de bredere sociale context van mensen die van de aard van haar dood op de hoogte zijn. Zo’n impact heeft een zelfmoord, hebben wij ondervonden. Aan de andere kant, vernoemen en dan mijn moeder overslaan, is ook zo’n opzichtig statement. En inderdaad, ze is meer dan haar zelfmoord. Wat is ’gebruikelijk’ in dit soort situaties?
Vernoemen of niet?
Beste Vernoemen of,
Wat gebruikelijk is in zo’n geval weet ik niet, maar ik kan u wel vertellen wat mijn mening is. Doe het niet! Ga niet uw kind vernoemen naar uw moeder. Inderdaad, het is niet prettig voor een kind om de naam te dragen van een familielid dat zelfmoord heeft gepleegd. Omdat je in een naam toch altijd een echo aantreft. Mensen vernoemen een kind, omdat ze positieve associaties hebben met degene wiens naam ze citeren. Tot op de dag van vandaag is de naam ’Adolf’ bijvoorbeeld besmet. Niemand noemt z’n kind Adolf.
In uw geval zal niemand van de buitenwereld negatief op de naam van uw kind reageren, omdat de meeste mensen geen weet van de achtergrond hebben. Maar u zelf wel! En dat is meteen het tweede argument waarom ik u deze vernoeming afraad. Het kan niet anders of u koestert naast allerlei andere gevoelens ook woede, als u aan uw moeder denkt. Het is tenslotte niet niks om zelfmoord te plegen, terwijl je jonge kinderen hebt. Dat is een afschuwelijke en in zekere zin onvergeeflijke daad. Door net te doen alsof er niets aan de hand is (het is tenslotte 25 jaar geleden) en uw moeder te eren zoals zoveel mensen hun kinderen vernoemen naar geliefde (al dan niet overleden) familieleden, ontkent u uw woede. Dat moet u niet doen. U hoeft uw moeder niet op die manier te eren. Dat is teveel gevraagd voor een kind van een zelfmoordenaar. Geef uw dochter een naam die alleen positieve associaties voor u heeft. Daar heeft niet alleen uw kind maar ook uzelf recht op.
Hallo,
Ik wil graag reageren op de vraag van ‘Vernoemen of niet?’ en de reactie van Beatrijs. Ik hoop dat mijn reactie bij de dame terecht komt die de vraag stelt.
Momenteel ben ik 34 weken zwanger en vorig jaar heeft mijn moeder zichzelf van het leven beroofd. Een verschrikkelijke gebeurtenis waar je misschien nooit overheen komt. Ik had een prettige band met mijn moeder en het blijft ook een raadsel waarom dit is gebeurd. Het heeft te maken met het nieuwe huwelijk waarin zij zat en deze man is alles behalve gezond. Hij heeft haar deze kant op geduwd en wij moeten hier mee leven. Echter, mocht ons kindje een meisje zijn, dat zullen wij haar zeker vernoemen naar mijn moeder. Haar tweede naam zal die van mijn moeder zijn. Natuurlijk heerst er woede en verdriet rond haar naam, maar bovenal is ze mijn moeder en heb ik haar ontzettend lief gehad. Nog steeds en ze zal dat altijd blijven. Ik kan dit los van elkaar zien en bij haar naam heb ik geen associaties waardoor ik vervelende gevoelens krijg. Juist het tegenovergestelde, alsof ze een beetje voort zal leven. Onze dochter zal vernoemd worden naar haar oma, evenals wanneer dit een jongen is, hij vernoemd zal worden naar zijn opa die al eerder op een natuurlijke wijze is overleden.
Dat zijn vernoemingen naar een overleden persoon, daar hoeft de doodsoorzaak toch geen rol in te spelen? Ik verwonder mij over de reactie van Beatrijs, maar zo is dat voor een ieder persoonlijk. Ik weet niet wanneer deze post is geplaatst en of dit nog relevant is (ivm de zwangerschap) maar ik hoop dat ze mijn boodschap nog mee krijgt.
Volg je gevoel, dat is in alle gevallen de beste raadgever en zeker in een emotionele keuze als deze. Voelt het niet goed, dan niet doen. Je moeder is je moeder, ik zie niet in waarom je haar niet mag eren. Dit moet je los zien van haar afscheid.
Succes.
Pollie
Hallo,
Het is inmiddels al ruim 2010 en de zwangere vrouw uit het verhaal heeft inmiddels al lang en breed een kindje. Toch wil ik hier nog een reactie geven, die wellicht voor andere vrouwen in dezelfde situatie iets kan bijdragen.
Ook mijn moeder is uit het leven gestapt (zo’n 22 jaar jaar geleden). Toen ik zwanger was en mogelijk een dochter ging krijgen, stond voor mij gelijk al vast dat mijn dochtertje als tweede naam de naam van mijn moeder zou krijgen. Ik heb ervoor gekozen haar doopnaam aan mijn dochtertje te geven en niet de aanspreeknaam die zij had. Ik heb er eigenlijk totdat ik deze site ging lezen nooit bij stil gestaan of een vernoeming goed of slecht zou zijn. Ik hou nog steeds heel veel van mijn moeder en vind het fijn dat ze voortleeft in mijn dochtertje middels de naamgeving.
Nu ik er zo over nadenk heeft de doopnaam van mijn moeder een hele positieve associatie voor mij en heb ik dat veel minder bij de aanspreeknaam van mijn moeder. Ik weet dat ik zelfs na al die jaren nog heel wat te verwerken heb, maar ben er van overtuigd dat de naamgeving zoals mijn man en ik dat hebben bedacht een goede keuze is geweest.
Inmiddels zijn we alweer 10 jaar verder en toch wil ik nog even reageren.
De reactie van mevrouw Ritsemsa verbaast mij hooglijk. Wat maakt dat zij ervan uitgaat dat de eerste briefschrijfster na 20 jaar nog steeds vervuld zou zijn van woede? En waarom degradeert zij die moeder tot niets anders dan een “zelfmoordenaar”, die het niet verdient om als 2e naam in een kleindochter voort te leven?
Vernoemen doe je m.i. puur vanuit liefde, lijkt me. Ongeacht de gezamenlijke geschiedenis. Voor mij klinkt mevrouw Ritsema’s reactie meer als een vorm van projectie dan als een weldoordacht advies en dat lijkt me jammer.
Wat betreft vernoemen: mijn alleenstaande en getroubleerde moeder heeft zich van het leven beroofd toen ik 5 jaar was. Toen ik 33 jaar later beviel van een prachtige dochter was het voor mij vanzelfsprekend dat haar 2e naam die van mijn moeder zou worden.
Volwassen worden is óók de “fouten” van je ouders kunnen relativeren: zij hebben destijds immers hun stinkende – maar soms onhandige – best gedaan met de hun beschikbare kennis, mogelijkheden en middelen. Zelfmoord komt welicht egocentrisch over, maar is tegelijkertijd de meest eenzame daad die je kunt verrichten. Wat mededogen is daarbij – in mijn ogen – wel op zijn plaats.
Geachte mevrouw,
Het is verschrikkelijk wanneer iemand zelfmoord pleegt. Voor iedereen die achterblijft, maar ook voor degene die tot deze wanhopige daad is gekomen.
U heeft uw twijfels, en dat is begrijpelijk. Denkt u alstublieft ook aan uw toekomstige kind (als het een meisje wordt). Zij zal met de door u gekozen naam door het leven moeten. De naam van uw overleden moeder als eerste naam en/of roepnaam can zeker zeer confronterend zijn, ook voor de draagster van de naam.
Ik denk dat de naam van uw moeder als een tweede of derde naam zeker zou kunnen. Misschien als een verbastering (“Maria” wordt “Marianne”)?
Ja… uw moeder heeft zichzelf destijds van het leven beroofd. Maar dat is een ultieme wanhoopsdaad geweest. Het spijt me oprecht dat u dit met u mee moet dragen. Toch geef ik u ter overweging om haar naam te laten “voortbestaan”. Ook al was het maar een (al of niet) “verborgen” tweede of derde naam.
Ik hoop dat ik u hiermee heb geholpen, ook al is het maar een klein beetje.