Spring naar inhoud


De last van de schoonfamilie

Vrouwen lijden meer onder familie dan mannen. Natuurlijk, we hebben de familie als veilige haven, als matras waarop je in geval van nood een zachte landing kunt maken, als instantie waarop je kunt rekenen wanneer er geboren, getrouwd of begraven moet worden. Maar behalve dat de familie dient als permanente achtergrond voor het persoonlijk leven moet je er ook nog mee omgaan. Concreet, daadwerkelijk, vis-à-vis. Je moet naar verjaardagen, er zijn feestjes, etentjes en met Kerstmis valt er al helemaal niet aan familie te ontkomen. Noch aan de eigen, noch aan de schoonfamilie.

In de media geldt familie als een typisch vrouwenonderwerp. Vrouwenbladen staan vol met verhalen over zwarte schapen, de moeizame omgang met bedillerige (schoon)moeders of irritante (schoon)zussen. Tal van reality tv-programma’s hebben familiebrouilles als uitgangspunt. Vermoedelijk zijn vrouwen enthousiastere consumenten hiervan, omdat familie in hun eigen dagelijks leven een grotere rol speelt dan voor mannen. Om dezelfde reden lezen vrouwen ook meer fictie dan mannen. In het licht van het verleden is dat begrijpelijk. Gezin en in iets bredere zin familie was het enige wat een vrouw had. Een man had zijn maatschappelijk functioneren en was bovendien thuis de baas als hoofd van het gezin.

Voor een vrouw die moest opereren vanuit een afhankelijke positie was het een overlevingsvoorwaarde om goed op de hoogte zijn van hoe de verhoudingen precies lagen binnen haar schoonfamilie en haar eigen gedrag daarop af te stemmen. Een vrouw kon het zich domweg niet permitteren om tegen haar schoonfamilie in te gaan en hun toorn te riskeren. Voor een man luisterde dat minder nauw. Hij moest weliswaar zijn eigen familie tevreden stellen, maar hij kon gerust de schoonfamilie aan zijn laars lappen, als hij dat nodig vond. Hij had de macht over zijn vrouw toch al overgenomen van zijn schoonvader.

Tot op de dag van vandaag maken vrouwen zich drukker dan mannen over omgangsstrubbelingen met de familie, vooral met de schoonfamilie. Het zijn de vrouwen die klagen dat hun schoonmoeder op hen zit te vitten, dat hun schoonzuster steken onder water uitdeelt en dat hun schoonvader nare grapjes maakt. Het zijn de vrouwen die zodanig last hebben van irritaties dat bezoek hen steeds meer gaat tegenstaan. Ze kunnen het niet langer verkroppen, exploderen in een onverhoedse woedeaanval of, erger nog, gooien al hun frustraties in een mail-op-poten. Vervolgens blijkt de schade onherstelbaar en verder contact onmogelijk.

Mannen kunnen zich ook behoorlijk ergeren aan hun schoonfamilie. Maar omdat zij traditioneel een minder afhankelijke positie innemen in die familie, zijn ze minder geneigd het zich persoonlijk aan te trekken. Ze denken eerder: ‘nou ja, deze idioten zijn toevallig de familie van mijn vrouw, dus ik zal me er op een of andere manier mee moeten verstaan.’ Ze kunnen de vervelende schoonfamilie in een apart vakje in hun leven onderbrengen zonder er verder last van te hebben.

Compartimenteren is de enige oplossing om jezelf te redden en tegelijk de contacten in stand te houden. Je gaat mee met je geliefde naar de schoonfamilie, niet vaker dan je kunt opbrengen, je laat ze raaskallen terwijl je minzaam glimlacht, je doet je best om weg te blijven bij gevaarlijke onderwerpen, je laat alle narigheid van je afglijden als water van een eend, en na afloop kun je er samen met je geliefde om lachen en ben je blij dat het klusje er voorlopig weer op zit. Kortom je staat erboven. Zo doen mannen dat. Dat vrouwen minder goed in staat zijn om effectieve schotten aan te brengen tussen verschillende levenssferen wijst op onvoltooide emancipatie.

Artikelen in Column.


0 reacties

Blijf op de hoogte, abonneer je op de RSS feed voor reacties op dit artikel.



Sommige HTML is toegestaan