Spring naar inhoud


Commentaar op littekens

Beste Beatrijs,

Gedurende een donkere periode in mijn leven heb ik te kampen gehad met ernstige psychische problemen. Ook deed ik aan automutilatie: ik sneed in mijzelf. Ik ben de problemen te boven gekomen en de laatste jaren gaat het goed. Ik ben gelukkig met een stabiele relatie en een baan. Maar aan het snijden heb ik over mijn hele linkerarm littekens overgehouden. Deze zijn zichtbaar, hoewel ze niet direct opvallen. Het zijn witte strepen geworden. Meestal draag ik lange mouwen, omdat ik ze niet wil laten zien. Nu het zo warm is, krijg ik commentaar van collega’s dat het te warm is voor lange mouwen. Hoe kan ik eventuele vragen het beste beantwoorden zonder direct mijn hele verleden op tafel te leggen? Veel mensen reageren nogal panisch op zelfverwonding en ik wil niemand onnodig choqueren of confronteren met dingen die ze eigenlijk niet willen weten.

Bang voor lastige vragen

Beste Bang voor,

Probeer uw littekens niet krampachtig te verbergen. Draag gewoon korte mouwen bij een hittegolf. De littekens horen bij u en het heeft geen zin om er schichtig over te doen. Dat betekent niet dat u geroepen bent om andermans nieuwsgierigheid te bevredigen. Eigenlijk zou u niets hoeven te vrezen, want het is heel ongepast om bij anderen te informeren naar afwijkingen in het uiterlijk. Als je toevallig iemand met een geamputeerd been in het vizier krijgt, hoor je niet te vragen hoe dat allemaal zo gekomen is. Correct is om de afwijking te negeren. Mensen zijn ook niet verplicht om te antwoorden op opdringerige vragen omtrent handicaps of andere in het oog lopende mankementen. Het verhaal achter een litteken is privé-informatie die pas aan de orde komt, wanneer er sprake is van enige vertrouwelijkheid in de omgang. Onbekenden, vage kennissen en collega’s dienen niet te vissen naar intimiteiten.

Helaas lopen er altijd schaamteloos nieuwsgierige mensen rond die er niet voor terugdeinzen om een ander aan een kruisverhoor te onderwerpen. Het is zaak dat u hen op afstand houdt en dat kan door een ontwijkend antwoord in de trant van: ‘O, die littekens. Ja, die ben ik opgelopen onder akelige omstandigheden, waar ik liever niet aan word herinnerd als je het niet erg vindt. Het is al lang geleden.’ Als ze nog verder aandringen, zijn ze zo ongevoelig dat u hen ook rechtstreeks kunt afpoeieren: ‘Sorry, maar ik heb geen zin om erover te praten.’

Artikelen in Collega's.

Gelabeld met , , , .


0 reacties

Blijf op de hoogte, abonneer je op de RSS feed voor reacties op dit artikel.



Sommige HTML is toegestaan