Beste Beatrijs,
Bij mijn vader is vier jaar geleden Alzheimer vastgesteld en sindsdien ben ik als dochter zijn mantelzorger omdat ik relatief dichtbij woon. Mijn jongere broer en ik hebben altijd een moeizame verhouding met onze vader gehad na de scheiding van onze ouders (dertig jaar geleden). Na de diagnose heb ik mijn broer gevraagd te helpen bij de mantelzorg, zodat ik er niet helemaal alleen voor zou staan. Mijn broer heeft dat geweigerd met het argument dat hij had besloten niets te doen en dat het mijn vrije keuze was om wel iets te doen. Onlangs heb ik mijn frustratie hierover opnieuw aangekaart met het argument dat wij allebei kinderen zijn van mijn vader. Ik vind dat wij een gezamenlijke verantwoordelijkheid dragen en dat hij zich daaraan onttrekt. Mijn broer vindt dat ik mijn normen en waarden aan hem opleg en hem geen ruimte geef voor zijn eigen beslissing. Maar ik word al jaren genoodzaakt mij aan te passen aan zijn weigering om iets te doen en dus aan zijn normen en waarden. Val ik ten onrechte mijn broer lastig met het principe van gezamenlijke verantwoordelijkheid?
Broer werkt niet mee
Beste Broer werkt niet mee,
U kunt uw broer niet dwingen om een goede broer te zijn.
Het gaat hier niet over normen en waarden. Het punt is dat uw broer geen zin heeft om zich om zijn vader te bekommeren. Dat is heel vervelend voor u, want nu komt alles op u neer. In de meeste gezinnen gaat het niet zo. Doorgaans bekommeren volwassen kinderen zich wel degelijk om hun oude, dementerende of anderszins hulpbehoevende ouders en nemen allerlei vormen van mantelzorg op zich. Uw broer is een uitzondering. Hij zal daar wel zijn redenen voor hebben (ongenoegen in het verleden, blijvende woede daarover), maar goed, daar hebt u niets aan. Belangrijk is om te beseffen dat u uw broer niet kunt dwingen. Hij weigert niet alleen om een goede zoon, maar ook om een goede broer te zijn. Een discussie over waarden en normen heeft geen zin. U zult de problemen met uw vader zelf moeten oplossen. Dat zal best lukken. Enig kinderen, zonder broers of zussen, staan er ook alleen voor. Houd als lichtpuntje voor ogen dat u tijd spaart doordat u geen overleg hoeft te plegen.
Neem om te beginnen het beheer van uw vaders financiën op u. Oriënteer u hoe u wettelijk zijn bewindvoerder kunt worden. Neem contact op met uw vaders huisarts en bespreek uw vragen omtrent de zorg. Zoek alvast een verpleeghuis voor als hij niet meer alleen thuis kan wonen. Zet hem op een wachtlijst. Meld hem aan bij thuiszorg en dagbesteding, wanneer de mantelzorg u te veel tijd kost. Als thuiszorg te weinig uren voor hem beschikbaar heeft, zoek dan iemand in de vrije sector die tegen betaling boodschappen doet, schoonmaakhulp of gezelschap kan bieden. Als u het zelf wil doen, keer uzelf dan een mantelzorgloon uit van het geld van uw vader. Een gangbaar tarief is 15 euro per uur. Hopelijk beschikt uw vader over enige financiële reserves. Houd de administratie goed bij. De financiële transacties die u namens en voor uw vader doet moeten transparant zijn voor uw broer, als hij daar naar vraagt.
Kortom, regel de zaken van uw vader in uw eentje en houd op met hulp en meedenken van uw broer te verwachten. Dat de verhouding tussen u en uw broer zal verkoelen is onvermijdelijk. Maar die verkoeling is ongetwijfeld al vier jaar geleden ingezet.
Ik snap deze vrouw wel, maar ik kan ook haar broer snappen. Als hun vader dusdanige schade aan deze broer heeft gedaan, kan het een heel groot verdriet zijn.
Zelf heb ik ook geen contact met mijn moeder. Ze heeft mij ook heel veel leed bezorgd. Zeker ook rond mijn diagnose van autisme, welke ze en mijn verdere familie nooit heeft willen accepteren en mij hierdoor negeert. Ook met gezegdes dat ik alleen maar geld kost voor de maatschappij, terwijl ik juist mijn kwaliteiten wilt inzetten voor diezelfde maatschappij. Zelfs met hulp van mijn hulpverlener heeft mijn familie de uitleg omtrent mijn autisme geweigerd. Dus als die broer ook zo zal voelen, kan ik zeker begrip voor die broer opbrengen. Natuurlijk jammer voor die vrouw. Maar mijn man en ik hebben tegenover mijn schoonmoeder ook alleen voorgestaan, want mijn man was enigs kind. En dat heeft allemaal zeker gelukt.
Zorg verlenen aan een vader die ons in de steek liet, zou ik ook niet kunnen. De emotionele investering zou zwaar zijn, de fysieke al helemaal. Vaders en zonen raakten elkaar vroeger nauwelijks aan, dus de drempel om de vader te gaan wassen e.d. is huizenhoog. Dat een broer of zus dat wel opbrengt, moet hij of zij vooral zelf weten.
Dat gezegd hebbende: ik zou het wel opbrengen om professionele zorg in te huren om voor mijn vader te zorgen. Niet voor hem, maar om haar te ontlasten. Wellicht dat deze broer hier ook voor te porren is.
Dat werkt allang niet meer zo #aanmelden #thuiszorg. In dit geval moet je naar de gemeente, en die hoort vanwege de wet Maatschappelijke Ondersteuning een gesprek met Pa en jou en zijn (onafhankelijke) ondersteuners te voeren, om te kijken hoe het met hem gaat en wat hij nodig heeft. Laat je vooral bijstaan door ondersteuners als MEE bijvoorbeeld. Gemeente hoort je daar op te wijzen. Gemeente moet echt naar zijn behoefte kijken en sturen op uren of geld mag niet, daar zijn rechters heel duidelijk over geweest.
Beatrijs: goed bedoeld maar inhoudelijk wel op verkeerde been!
Een aanvullende optie om extra ondersteuning te krijgen als mantelzorger is respijtzorg, waarbij er of tijdelijk of structureel (bijvoorbeeld een dag(deel) per week) extra zorg geboden kan worden als aanvulling op de mantelzorg, bijvoorbeeld als u op vakantie wil gaan. Ook dit is aan te vragen via de gemeente.