Kerk bedelt

Beste Beatrijs,

Sinds invoering van de Wet Bescherming Persoonsgegevens is het verboden om persoonsgegevens aan derden te verstrekken zonder toestemming van de betrokkenen. Toch maken instanties via slinkse kronkelwegen gebruik van andermans adressenbestand. Ik ben bijvoorbeeld lid van de NCRV en ontvang wekelijks de NCRV-gids. Maar als deze in plastic is verpakt, weet ik het al! Een meelifter in de vorm van een bedelbrief voor een goed doel plus accept-girokaart. Een paar weken geleden was er een nieuw tijdschrift ‘Zin’ bijgevoegd met een antwoordkaart voor opgave als abonnee. Eenzelfde probleem doet zich voor bij de Protestantse Kerk Nederland (PKN). Het Nederlandse Bijbelgenootschap (NBG) vraagt om de namen en adressen van PKN-leden voor een ledenwerfactie in oktober 2005. Bedenk wel dat ik niets heb tegen het NBG, integendeel ik ben er al jaren donateur van. Maar ik heb principiële bezwaren tegen ongevraagde reclame van wie dan ook. Wat vindt u van deze praktijken?

Hekel aan meelifters

Beste Hekel aan,

In uw mond, op uw huid, in uw ingewanden krioelt het van de micro-organismes. Het ongedierte loopt in de honderdduizenden per vierkante millimeter. In uw matras leven miljoenen mijten. Allemaal meelifters op uw bestaan. Sommige hebben hun nut, vele richten op z’n best geen schade aan. Zo gaat het er aan toe in de natuur. Iedereen probeert tegen zo laag mogelijke investering zoveel mogelijk eruit te slepen en dan is meeliften een prima strategie.

U maakt bezwaar tegen ongevraagde reclame, maar is reclame niet per definitie ongevraagd? Zou er iemand bestaan die z’n oren gespitst houdt op het klepperen van de brievenbus, omdat hij in blijde afwachting is van het wekelijkse pak reclamefolders? Onze maatschappij drijft op reclame. De media zijn afhankelijk van advertentie-inkomsten, ook deze krant. U kunt als individuele consument die allang weet waar uw voorkeuren liggen wel een hekel hebben aan alles wat ongevraagd op u af komt, maar anderen denken: hé, dat is iets voor mij. Kennelijk loont de praktijk, anders zouden bedrijven er niet mee doorgaan.

Ik zie het verschil niet tussen reclame, afgedrukt op de achterkant van redactionele artikelen in uw eigen krant, en reclame als losse bijlage bij een tijdschrift van uw voorkeur of reclame in een aparte envelop. U hoeft het alleen maar naar de oud-papierbak te dragen, waar u toch al heen moest. Minieme overlast vergeleken bij de ergernis die ongevraagde telefoontjes van telemarketeers teweeg brengen.