Beste Beatrijs,
Ik ben een vrouw van 59 en sinds twee jaar gescheiden. Ik heb het financieel altijd goed gehad, maar na de scheiding moet ik alle zeilen bijzetten en hard (door)werken. Ik heb maar liefst 70 procent minder te besteden, maar klaag daar niet graag over. Het komt regelmatig voor dat ik samen met mensen een cadeau geef, bijvoorbeeld met een echtpaar. Dan wordt gesteld dat ik de helft betaal en zij de andere helft. Ik zou de kosten dan liever door drieën willen delen. Als het om een totaalbedrag van twintig euro gaat, laat ik het maar zitten, maar soms wil men een cadeau van honderd euro geven. Ik vind het niet erg aardig dat men geen rekening met mij houdt, een uitzondering daargelaten. Heb ik gelijk en zo ja: hoe moet ik dat zeggen? Ik wil geen krentenweger zijn.
Samen een cadeau
Beste Samen een cadeau,
Zeg gewoon rechtstreeks waar het op staat. Als men u vraagt om mee te doen aan een cadeau dat te duur voor u is, dan zegt u: ‘Sorry, dat is me te duur. Ik doe niet mee met dit gemeenschappelijke cadeau, ik geef zelf wel iets.’
U hoeft nooit meer geld te besteden aan een cadeau dan wat u er voor over heeft. Als uw maximum ligt op tien euro, dan is dat tien euro. Of u deze tien euro nu bijdraagt aan een cadeau van 20 of van 30 euro maakt niet zo veel uit (het is ook zo wat om te gaan onderhandelen over twee of drie euro). Het duidelijk maken aan de andere cadeaugevers dat tien euro uw maximale bijdrage is valt niet onder klagen. Het is een zakelijke mededeling over uw minder rooskleurige financiële staat, niet meer en niet minder.
Het is al enige tijd geleden, maar ik wil alsnog reageren. Volgens mij betreft de vraag ook een principe, ongeacht of je het wel/niet kunt betalen of te duur vindt.
Het kan immers met die maximale 10 euro nog steeds een onevenredige verdeling zijn. De vraag is volgens mij of het door het aantal verdieners of door het aantal huishoudens gedeeld zou moeten worden. Een vrijwillige bijdrage is misschien het eerlijjkst voor de alleenverdiener?