Spring naar inhoud


Claimende collega

Beste Beatrijs,

Ik heb een collega van 29 jaar die al een aantal jaren geen relatie meer heeft. Ze is hoogopgeleid, ziet er goed uit en is sociaal vaardig. Dagelijks krijg ik te horen dat ze verwacht dat ze geen man meer zal vinden. Ze wil erg graag kinderen en ze vreest dat dat niet meer gaat lukken. Ik krijg er genoeg van om steeds deze verhalen aan te horen. Ik vind ook dat ze hoge eisen stelt aan een eventuele partner. Hij moet er goed uitzien, van HBO-niveau zijn en al zelfstandig wonen. Ik heb een paar keer gezegd dat ik vind dat ze erg hoge eisen heeft en dat ik geen zin heb om op het werk hierover te praten. Dit heeft tot nu toe niet geholpen. Ik merk dat mijn ergernis onze samenwerking negatief beïnvloedt. Hebt u tips hoe ik hiermee om kan gaan?

Collega zeurt

Beste Collega zeurt,

Ik krijg de indruk dat u niet erg geïnteresseerd bent in uw collega. Single vrouwen van die leeftijd doen bij mijn weten niet anders dan tegen hun vriendinnen aan zeuren over vragen als ‘hoe kom ik aan een geliefde en hoe ziet mijn ideaaltype eruit?’ De eisen van uw collega vind ik trouwens niet buitensporig. Je kunt van een hoogopgeleide, aantrekkelijke, zelfstandige vrouw van 29 toch niet verwachten dat ze in zee gaat met een onaantrekkelijke, laagopgeleide man die nog bij z’n moeder woont?

Enfin, u hebt gewoon genoeg van haar – in uw ogen – gezeur. Eigenlijk gedraagt deze collega zich als een goede vriendin en eigenlijk hebt u geen zin in die vriendschap. In dat geval raad ik u aan over de hele linie gas terug te nemen in de omgang met haar. Niet meer exclusief met haar gaan koffie drinken, lunchen of na werktijd glaasjes drinken. Betrek hier voortaan andere collega’s bij. Breng uw pauzes meer groepsgewijs door en blijf niet hangen in deze een-op-een-omgang met uw collega. Wanneer u een werkkamer deelt en zij u onder werktijd bestookt met privébeslommeringen en relatieangst, zegt u zakelijk: ‘Sorry, Annabel, ik heb hier nu geen tijd voor, het is razend druk, ik moet aan het werk.’

Artikelen in Collega's.

Gelabeld met .


4 reacties

Blijf op de hoogte, abonneer je op de RSS feed voor reacties op dit artikel.

  1. Horky schrijft

    Je vraagt je af waar de realiteitszin is bij zowel de briefschrijfster als die bewuste collega.
    Zo lijkt het mij normaal van een man (van ook zoiets als 29?) te verlangen dat hij er leuk uitziet, niveau heeft en dat hij ‘al’ op zichzelf woont. De schrijfster van de brief beschouwt dit kennelijk als verbijsterend hoge eisen.
    Aan de andere kant is op je 29e jammeren dat het wel niet meer zal lukken met je kinderwens ook behoorlijk absurd. En de hele tijd zeuren over je relatieperikelen tegen collega’s klinkt ook nogal claimerig. Kortom, Beatrijs’ advies om afstand te scheppen lijkt mij het beste, want dit zijn twee werelden die mekaar niet veel goeds brengen.

  2. Suzanne schrijft

    De eisen de ‘zeurcollega’ stelt aan een potentiële partner zijn hier niet relevant, het gaat erom dat briefschrijver geen zin heeft dit (dagelijks) aan te horen. Dat is haar goed recht, collega’s zijn geen vriendinnen (kan wel, maar hoeft niet) en dus is het heel normaal dat je geen zin hebt dag in dag uit over de privéproblemen (luxeproblemen zelfs) van een collega te praten.
    Zodra ‘zeurcollega’ een man strikt gaat zij waarschijnlijk haar collega’s lastig vallen met hoe vervelend zijn ouders zijn… of zoiets…

  3. elle schrijft

    Het is altijd een voorrecht als er mensen zijn die naar je wel en wee willen luisteren, het is nooit een recht.

  4. single zonder zeuren schrijft

    beatrijs, ik ben van die leeftijd en single, ik praat met mijn vriendinnen nooit over het single zijn of hoe mn toekomstige partner moet zijn blablabla. ik heb meerdere vriendinnen die single zijn en meerdere die wel een partner hebben. ik heb wel wat beters te bespreken dan mijn (gebrek aan) relaties. ik meld het hoogstens als ik een date heb. ik snap niet dat u zegt dat vrouwen volgens u altijd over dit soort dingen praten. deze maatschappij gaat er vaak van uit dat single mensen ongelukkig zijn en een partner nodig hebben. ik vind het prima geen partner te hebben, als de ware op je pad komt is dat een mooie bijkomstigheid en als die nooit komt dan is dat ook geen probleem. conclusie, single zijn is niet hetzelfde als alleen zijn, en vriendinnen kunnen heel goed over andere dingen dan een relatiestatus praten.



Sommige HTML is toegestaan