Beste Beatrijs,
Ik ben 28 jaar en heb sinds twee jaar een relatie. Mijn vriend is 32 jaar en heeft voor mij nooit eerder een serieuze relatie gehad. Sinds een half jaar wonen we samen. Jammer genoeg hebben we steeds vaker ruzie. Ik erger me steeds vaker aan hem, bijvoorbeeld als we naar mijn ouders gaan. Hij is dan heel stil. Hij toont in niemand interesse en mengt zich in geen enkel gesprek. Ik vind dat hij tekort schiet in zijn manieren. Als hem bijvoorbeeld iets wordt aangeboden en hij hoeft het niet, zegt hij ‘nee’ in plaats van ‘nee, dank je’. En hij zit onderuitgezakt op zijn stoel. Hij toont zich totaal niet betrokken. Ik vind dat niet prettig, en hij weet dat ook. Als ik na afloop over zijn houding begin, ontkent hij alles wat ik zeg. Hij vindt van zichzelf dat hij zich prima opstelt.
Het is duidelijk dat we allebei een hele verschillende opvoeding hebben genoten.
Hij hoeft niet altijd mee naar mijn ouders, maar ik vind wel dat hij af en toe zijn gezicht moet laten zien. Ik hou veel van hem, maar ik wil niet voortdurend ruzie. Hebt u een tip voor mij, want zo gaat het echt niet meer.
Mijn vriend gedraagt zich bot
Beste Mijn vriend,
Dit ziet er niet uit als een fijne relatie, waarin u beiden iets aan elkaar hebt. U schrijft: ‘Ik hou veel van hem,’ maar dat blijkt verder eigenlijk nergens uit. U schrijft helemaal niets leuks of aardigs over hem. Alleen maar dat hij zich niet gedraagt in gezelschap, dat jullie steeds vaker ruzie hebben, dat u zich ergert en het belangrijkste: dat hij niet naar u luistert. Als u aan hem vraagt of hij zich wat prettiger wil opstellen tegenover uw ouders, dan weigert hij dat. Maar zelfs als hij uw ouders niet ziet zitten, dan nog zou hij omwille van zijn relatie met u uw verzoek moeten honoreren en zich coöperatiever opstellen of er althans zijn best voor moeten doen.
Hieruit concludeer ik dat hij u ook niet de moeite waard vindt om zich voor in te spannen of om aardig tegen te zijn. Ik vraag me af: wat ziet u eigenlijk in hem? ‘Houden van’ zegt me niks. Liefde blijkt uit de dingen die je voor en met elkaar doet. Hij lijkt me niet een erg aardig persoon. Het feit dat hij pas vanaf z’n 30ste de eerste serieuze relatie meemaakt in z’n leven geeft ook al te denken (kennelijk iemand bij wie andere vrouwen uit de buurt blijven).Wilt u daar de rest van uw leven mee doorbrengen? Veel ruzie hebben is niet goed, hoor, in een relatie. Ruzie maken vreet energie, en de bedoeling van een relatie is juist dat die je energie geeft om de rest van je leven aan te kunnen. Denk er nog maar eens over na of hij echt wel de man van uw leven is. U bent 28, dat is nog jong. Als u weg bent, vindt u gauw genoeg weer een ander.
U schrijft “Het feit dat hij pas vanaf zijn 30ste de eerste serieuze relatie meemaakt in z’n leven geeft ook al te denken. (kennelijk iemand bij wie andere vrouwen uit de buurt blijven).” Meent u dit werkelijk? Er zijn talloze redenen waarom mensen pas op latere leeftijd voor het eerst relaties aangaan of ze helemaal niet aangaan. Verlegen mensen, mensen met emotionele barrières, mensen die zichzelf eerst grondig ontwikkelen voordat ze een relatie aangaan, of gewoon laatbloeiers, mensen die niet meegaan in de stroom van de massa. Waarom zouden dat mensen zijn bij wie anderen uit de buurt moeten blijven? Wie knap, vlot, populair is, is leuk, daar moeten we bij in de buurt komen. Alsof het feit dat mannen op jonge leeftijd vriendinnen hebben of veel vriendinnen hebben, hun potentieel aan liefde en geschiktheid als partner zou bewijzen. Helaas blijkt vaak het tegendeel. Welk effect heeft uw uitspraak op lezers die onzeker zijn op liefdesgebied en die aan zichzelf twijfelen, omdat ze nog geen partner hebben gevonden? Wordt hier een vooroordeel bevestigd?
Ik las in Trouw afgelopen vrijdag 31/12 je rubriek “moderne manieren”; voor mij de eerste keer dat ik de rubriek zag.
Ik wil even reageren op het eerste stukje over de vrouw van 28 die zich aan haar vriend ergert. Je antwoord wil ik niet zoveel van zeggen of de vrouw in kwestie er wat van heeft moet ze zelf maar bepalen.
Wat ik onnodig kwetsend vond in het stukje was het volgende wat u schreef:
“Het feit dat hij pas vanaf zijn z`n dertigste de eerste serieuze relatie meemaakt in z´n leven geeft ook te denken (kennelijk iemand bij wie andere vrouwen uit de buurt blijven).”
Ik las op de webiste dat u “sociaal psycholoog” ben daar mag je toch van verwachten dat iemand over het leven heeft nagedacht en dergelijke uitspraken eigenlijk zou moeten kunnen nuanceren.
Ben benieuwd naar uw reactie.
Deze uitspraak is een statistische uitspraak. Met mannen die pas na hun 30ste een serieuze relatie meemaken is vaker ‘iets aan de hand’ (bindingsangst, moederskindjes, gebrek aan ondernemingslust, angst voor seksualiteit, onderdrukte homoseksualiteit, contactgestoordheid, extreme verlegenheid, gebrek aan zelfrespect, oppervlakkig versierend machogedrag, enzovoort) dan met mannen die tussen hun 18de en 30ste wél een serieuze relatie hebben meegemaakt. Met vrouwen die pas na hun 30ste enz. is trouwens meestal óók iets aan de hand (andere dingen dan het mannenrijtje staan, hoewel sommige dingen hetzelfde zijn).
Hoe dan ook, het is een statistische relatie, in de trant van: oudere vrouwen (35-plus) hebben grotere moeite met zwanger worden dan jongere vrouwen (onder de 30). Dat is gewoon een feit. Dat betekent ook dat er altijd uitzonderingen zijn. Er zijn vrouwen van 40-plus die gewoon zwanger worden, zodra zij dit willen. Er zijn ook 30-plus mannen die nooit een serieuze relatie hebben gehad, in wie een vrouw desondanks een prima levenspartner weet te vinden.
Maar uit de brief van deze 28-jarige vrouw bleek dat haar vriend helemaal geen prima levenspartner was. Hoogstwaarschijnlijk valt hij onder de categorie ‘contactgestoord’, maar dat heb ik er maar niet bij gezet, want dat bleek zonneklaar uit wat zij zelf schreef.