Beste Beatrijs,
Ik ben al dertien jaar met mijn huidige man en mijn kleinkinderen beschouwt hij als de zijne. Hij is een geweldig leuke opa en ze zijn gek op hem. Ik heb altijd als vanzelfsprekend de zorgtaken van het oppassen op mij genomen (omdat het dus niet echt zijn kleinkinderen zijn). Nu is zijn eerste kleinkind op komst en dat vindt hij superleuk. Ik heb wel gezegd dat ik bij het oppassen de luiers niet ga verschonen. Ik vind het verschrikkelijk vies en heb dat nooit bij andere kinderen gedaan dan die van mijn eigen vlees en bloed. Mijn moeder en zus vinden dit belachelijk kinderachtig van mij. Met mijn man heb ik het er niet meer over gehad. Maar waarom moet ik de zorgtaken weer op mij nemen? Dat heb ik al gedaan als moeder en als oma van mijn eigen (klein)kinderen. Moet ik omdat ik een vrouw ben toch over mijn grenzen gaan?
Geen zin in poepluiers
Beste Geen zin in poepluiers,
Bespreek het in de eerste plaats met uw man. Zijn er concrete plannen dat hij en u gaan oppassen op zijn kleinkind? Is er een afspraak dat u straks samen een dag in de week (of meer) op dit nieuwe kleinkind zult passen? Als daar op dit moment geen sprake van is, is het verschonen van luiers ook niet aan de orde, want daar heeft de baby eigen ouders voor. Een structurele oppasdag legt een flink beslag op grootouders. Wil uw man aanbieden om dat te doen voor zijn dochter of zoon? Daarover moeten hij en u het eerst eens zijn, voordat hij het kan aanbieden. Misschien hebt u helemaal geen zin in een vaste oppasdag en dan moet uw man dat ook niet voorstellen. Het verschonen van poepluiers is maar een detail in een lange dag van oppassen op een baby.
Als het alleen om incidenteel oppassen gaat (af en toe een paar uur of een middagje in het weekend), raad ik u aan om met uw man de poepluiers te bespreken. U kunt prima tegen hem zeggen dat u genoeg luiers hebt verschoond in uw leven en dat u daar genoeg van hebt. Zeg tegen hem: ‘Het is jouw kleinkind, jij verschoont de baby, ik doe het alleen bij uitzondering.’ Er is tenslotte geen enkele reden dat poepluiers speciaal tot het takenpakket van vrouwen horen. Uw moeder en uw zus hebben hier niets mee te maken en u hoeft zich niet tegenover hen te verantwoorden. Dit is iets tussen uw man en u. Praat met hem en word het eens over hoe u dit samen in de toekomst gaat aanpakken.
Uw moeder en zus hebben hier absoluut niets mee te maken want zijn totaal geen familie van uw man. En hoe lief of leuk u de toekomstige kleinkinderen van uw man ook vindt, het zal waarschijnlijk nooit zo “eigen” voelen als die van uzelf. U heeft immers zijn kinderen ook niet vanaf de wieg gekend. Ik kan mij daarom levendig voorstellen dat u genoeg heeft van het luiers verschonen. Ook bij eigen kinderen is dat de vervelendste van de zorgtaken en ja: bij een kind niet van uw “vlees en bloed”, kun je dat als nog akeliger ervaren, hoe je ook je best doet. Bovendien gaat het om het eerste kleinkind, de kans is groot dat er meer komen en dan liggen er heel wat jaren luiers verschonen in het verschiet. U heeft gelijk dat u daar nu uw standpunt in neemt!
Uw man heeft zich voor uw kleinkinderen ingespannen om een leuke opa te zijn en u heeft hem “uit de wind” gehouden bij de zorgtaken, nu wordt u de leuke oma en zal uw man de zorgtaken op zich nemen. Lijkt mij heel redelijk en een mens is nooit te oud om te leren.
Beste vraagsteller, als u luiers verschonen een vies karwei vindt, dan zeker niet doen!
Het kind zal het namelijk merken en zich niet prettig voelen. Het kind kan dan zelfs een aversie ontwikkelen tegen het verschonen van de luier, in plaats van zich te verheugen op een schoon gevoel.
Er zijn bovendien zoveel andere dingen die je voor een kind kunt doen.
Het kind wiegen, dragen, troosten. Voor het kind zingen, samen lachen.
Prima advies van Beatrijs om te zeggen dat u genoeg luiers hebt verschoont.
Ik snap nooit de vanzelfsprekendheid dat opa en oma maar geacht worden op hun kleinkinderen te passen als goedkope vervanger van de crèche terwijl de ouders gaan werken. U heeft het wel gedaan en dat siert u. Maar los van het feit of ze nu uw kleinkinderen zijn of niet, u bent baas over uw eigen agenda om te zeggen ‘nu niet meer’.
Zeg Sarah: hoe weet je dat het kind dat zal merken? Is daar een onderzoek naar gedaan? Het lijkt mij namelijk grote flauwekul.