Beste Beatrijs,
Na het plotselinge verlies van een dierbare vriend, waar ik zeer ondersteboven van was, waagde ik (man, vijftiger) me na enkele weken voor het eerst weer aan een verjaardagsfeestje. Daar werd ik begroet door iemand die ik eigenlijk alleen van dat jaarlijkse feestje ken, een vriend van de gastheer. ‘Hallo, hoe gaat het?’ vroeg hij. ‘Mwah, matig,’ antwoordde ik naar waarheid. ‘O, dat hoef ik niet te horen,’ was zijn reactie, waarna hij verder liep. In mijn wankele toestand werd ik hierdoor zo uit het veld geslagen dat ik de samenkomst binnen beleefde perken, maar wel zo snel mogelijk, heb verlaten. Ik zie er nu al tegenop om die bezoeker volgend jaar weer tegen te komen. Ben ik overgevoelig of had ik dit beter kunnen aanpakken?
Hoe gaat het?
Beste Hoe gaat het,
Vooropgesteld zij dat deze feestganger zich buitengewoon onaangenaam gedroeg. De man zal een onprettige persoonlijkheid hebben. Een geluk bij een ongeluk dat u zo snel van hem af was. Hij wilde zijn tijd niet aan u verspillen, maar met zo iemand kunt u zelf ook maar beter niets te maken hebben. Verder denk ik dat u zich iets te makkelijk uit het veld hebt laten slaan. U had ook uw schouders kunnen ophalen en om u heen kunnen kijken of er niet wat sympathiekere mensen rondliepen op dat feestje. Voor het volgend jaar hoeft u zich nu geen zorgen te maken. Tegen die tijd kunt u deze persoon rustig links laten liggen.
Vage kennissen zijn niet geïnteresseerd genoeg in u. Niet in uw wel en nog veel minder in uw wee.
In het algemeen raad ik u trouwens af om naar feestjes te gaan, als u niet in de stemming bent voor een gezellig samenzijn en uw hoofd nog vol zit met uw verlies. Op de vraag ‘Hoe gaat het?’ is eigenlijk maar één antwoord mogelijk: ‘Goed, hoor, en met jou?’ De vraag is niet bedoeld om anderen confidenties te ontlokken, althans niet tussen oppervlakkige kennissen. Alleen bij goede vrienden/innen kunt u terecht met een wat dieper antwoord op hun vraag hoe het ermee gaat. Vage kennissen kunt u beter niet als klankbord gebruiken (zoals die man zelf al zei – hoe keihard het ook klonk: ‘Dat hoef ik niet te horen’), omdat zij daarvoor niet geïnteresseerd genoeg zijn in u. Niet in uw wel en nog veel minder in uw wee.
Let wel: ik raad u niet aan om tegen helemaal niemand iets over uw gemoedstoestand te zeggen, maar om voorzichtig te zijn bij wie u op de deur klopt. Mocht uw verlies u zo hoog zitten dat u nergens anders over kunt praten, betekent dat dat u nog steeds in de rouw zit, en dan kunt u beter niet naar zo’n verjaardag gaan, waar oppervlakkige gezelligheid en koetjes & kalfjes de toon zetten. Daar bent u dan gewoon nog niet aan toe en dat geeft helemaal niet. Voor rouw moet u zo veel tijd nemen, als u nodig hebt.
Als het antwoord ‘Goed’ niet bruikbaar is, omdat het te ver van de waarheid van dat moment ligt, is iets vaags als ‘Och, z’n gangetje’ nog altijd een mogelijk alternatief.
Ik las ooit eens in een boek dat de vraag “hoe gaat het met je” een beleefdheidsvraag is, en derhalve geen antwoord behoeft. Vergelijk het Engels: How do you do? Dat wordt beantwoord met “How do YOU do? of je begint een verhaal over het één of ander. Wat je in ieder geval niet doet; is de vraag beantwoorden.
Op de vraag: “hoe gaat het met je?” antwoord je dus met oh hoe gaat het met jou, of “wat aardig dat je dat vraagt en je steekt van wal. Of je zegt “goed”, ongeacht hoe het gaat, wat in die context zo betekenisloos als wat is, en slaat er verder geen antwoord op.
Tenzij de psycholoog die vraag stelt is het niet de bedoeling dat u er echt op in gaat.