Beste Beatrijs,
Ik ben een gescheiden vader met een zoon van 10 jaar. Hij is door zijn moeder gevormd en opgevoed. Ik fungeer als pinapparaat en oppas. Ik heb een bezoekregeling van twee weekenden per maand. Mijn zoon voelt zich bij mij niet op zijn gemak en ik niet bij hem. Mijn ex bestookt mij voortdurend met kritiek en schuldgevoel. Nu zij een nieuwe vriend heeft, wil zij bovendien meer tijd hebben om haar relatie te verstevigen. Zij vindt ineens dat ik meer tijd met hem moet doorbrengen. Ik wil van de bezoekregeling af. Kan dat? Wat kan de consequentie zijn als ik mijn zoon niet ontvang?
Gevangen vader
Beste Gevangen,
Het is een heel slecht idee om van de bezoekregeling met uw zoon af te willen. U voelt u niet op uw gemak met uw zoon en hij niet met u. Dat komt doordat er te weinig gemeenschappelijks is. Maar daar valt wel iets aan te doen. Zijn moeder heeft een nieuwe vriend en probeert het kind vaker op u af te schuiven. Probeert u zich eens voor te stellen wat dat betekent voor een kind: zijn vader is niet erg in hem geïnteresseerd en zijn moeder is hem aan het wegduwen! Niemand houdt van hem!
Het wordt tijd dat u meer moeite voor hem gaat doen. U ziet hem twee weekenden per maand. Dat is niet zo vaak, maar genoeg om toch een vaderrol te spelen. Leer uw zoon kennen. Vraag naar zijn schoolbelevenissen, vraag wie er bij hem in de klas zitten, laat hem eens een vriendje meenemen voor een zaterdagmiddag. Ga vooral ook dingen doen met uw zoon. Een balletje trappen op een grasveld, naar het strand of naar het bos, neem hem mee zwemmen, maak een fietstocht. Vat een hobby op, iets nieuws dat u samen met uw zoon kunt doen, bijvoorbeeld vogels herkennen aan hun uiterlijk en aan hun geluid (er zijn cd’s met vogelgeluiden die hij samen met u kan leren). Of maak elke keer een uitstapje naar een ander museum (dat is niet duur, kinderen zijn meestal gratis). Of ga met hem naar voetbalwedstrijden – supporter zijn van een lage divisieclub kost niks. Leer hem klussen of sleutelen. Laat hem thuis meehelpen met koken. Vraag wat hij wil eten (geen afhaalvoedsel), maak een lijstje boodschappen, ga samen met hem naar de winkel, en leer hem hoe hij het gerecht moet klaarmaken. Als u het zelf ook niet kan, koop een kinderkookboek en ga het samen leren.
Ga eens een weekendje kamperen in de zomer of vissen. Ga met hem schaatsen in de winter. Doe een spelletje schaken met hem ’s avonds ter afwisseling van de tv. Niets van dit alles kost geld, terwijl het wel de band verstevigt. Doe moeite om er achter te komen wat uw zoon en u samen leuk vinden om te doen, en bouw een relatie met hem op. Laat het kind niet in de steek!
Dit is de perfecte reactie met ouders die zo erg van elkaar afstaan. Dan zal hij snel moeten leren om op zichzelf te kunnen staan. En met heen en weer gooien en met alles voor je neergegooid krijgen lukt dat niet! Voor twee weekendjes in de maand kan dat toch niet weggegooid worden aan zelfzucht terwijl het uw kind is?
Maar wat heeft het kind aan deze boodschap? Vader heeft vooral moeite met het kind omdat het kind een afspiegeling is van zijn verleden, dus zijn ex? Ik haal dat uit de zin “‘door zijn moeder gevormd en opgevoed””.
Door het kind in huis te halen, wordt dus ook de moeder in huis gehaald en wellicht verloopt die relatie dus helemaal niet meer.
Ja kan dan wel leuk koekjes gaan bakken en leuke spelletjes gaan doen met zo’n jongen, maar als het gevoel van de vader er niet is wordt het een plichtmatig iets en daarom hebben beiden niets aan elkaar.
Voor het kind is het uiterst tragisch, die heeft zijn moeder niet gekozen en ook zijn vader niet!
Door de foute keuzes van zijn ouders zit het kind weer eens met de gebakken peren…
Ik moet zeggen dat dit mij raakt als moeder die ook kinderen heeft met een man die ook de kinderen ziet als een afspiegeling van mij en aan mij heeft hij een hekel gekregen.
Het meest moeilijke is nog dat je kinderen niets uit kan leggen.
Je kan toch moeilijk tegen kinderen vertellen dat hun vader hen niet meer moet omdat hij verder wil met zijn leven en niet herinnerd wil worden aan het verleden waar zij dus ook een onderdeel van zijn.
Het is zeker niet makkelijk ,vader van 2 kinderen 12 en 17.
De oudste is afgelopen jaar bij mij komen wonen de jongste woont nog steeds bij de moeder.
Gelet op de leeftijd en dat ik ze alle twee,8 jaar niet ontvangen mocht hebben zoals vader dat graag wilde om een stuk opvoeding van vaders kant mee te geven ,wat overings alle vaders wens is bij de opvoeding van de kinderen.
De oudste heeft moeders de rug toe gekeerd en wil absoluut niet meer terug .
Hij vind dat de invloed negatief was over vaders.
Nu na een jaar zegt hij zelf ,ik heb veel gemist .
Dit doet heel zeer als vader zijnde en wat gebeurt er met de jongste die hoor je of zie je niet meer en moeder doet volgens de oudste ook geen enkele moeite om de jongste zoon naar vader te brengen of hem te stimuleren dat hij een vader heeft .
Ik denk als vader zijnde ,je hebt en kunt hier geen invloet op hebben hoe het verloopt in het leven van gescheide ouders maar toegift aan de kinderen wat zij willen is toch de wet van vrijheids uiting van meningen van kinderen .
De jongste gaat aankomend school jaar ook naar het middelbar onderwijs en ik heb nog nooit een rapport onder ogen gezien van hem .
Ik durf mijn handen er voor in het vuur te steken dat dan de ogen open gaan van die jongen en hij steeds meer openheid wil zoals de oudste .
Als vader heb je maar een recht en plicht en dat is die van geduld.
Ik vind wel dat een moeder of vader een kind niet weg mag houden van de betreffende ouder .
Doet 1 van hen dat wel is dit grote schande en schade aan het kind
Bert zegt dat alle vaders zich willen bemoeien met het leven en opvoeding van hun kinderen. Ik wou dat het waar was. Ik ben gescheiden en samen hebben we een dochter van inmiddels 7. Haar vader heeft haar sinds de scheiding dan weer wel , dan weer niet opgehaald. Ik heb allerlei voorstellen gedaan om het voor alle partijen fijn te hebben en een regeling te hebben die voor alle partijen prettig is. Het kind zou daarbij het belangrijkste moeten zijn.
Nu er een herberekening kinderalimentatie is aangevraagd door mij (vriendelijk verzoek daartoe) weigert hij mee te werken en heeft hij het contact met onze dochter verbroken.
Door het wel/niet ophalen had onze dochter al veel last van verlatingsangst, maar dat is hierdoor niet beter geworden.
Als ik het vertrouwen had gehad dat als ik zou stoppen met de aanvraag mbt kinderalimentatie zou ik zeker overwegen om dat te doen. Maar mijn ex is nooit betrouwbaar geweest wat betreft een vast ritme voor onze dochter om haar op te halen.
Trouwens omdat hij mij met schulden heeft laten zitten die ik nu via de schuldhulpverlening aflos (wat mij gaat lukken) heb ik niet alleen wat te zeggen over het stoppen van bovengenoemde procedure.
Hoi.
Ik zit in een dergelijke situatie.
Gescheiden, beschuldigd van het belagen van ex-vrouw en kinderen. Vervolgens de kinderen half jaar niet mogen zien omdat mijn ex dat normaal vond.
En in mei stonden beide meiden op mijn stoep met een briefje.
Nu zijn ze van jou, suc6.
Tijdens de zomervakantie die daar op volgde stapte mijn ex helemaal van de omgangsregeling af en besloot de meisjes niet meer te willen zien.
Resultaat, twee meiden die nu al kapot zijn.
7 en 10 jaar zijn ze, waarbij de oudste nu al aangeeft, ik wil nooit meer naar mama. De jongste huilt zich vaak in slaap.
Na alle rechtszaken ben ik meer dan blut (koste mij 35000,= euro) want ik had geen koopwoning of welke bezitting dan ook. Daarnaast raakte ik, zoals mijn ex beloofde mijn baan kwijt. Ik werkte vanuit het politiebureau en door de leuke meldingen werd ik werkeloos.
Als je vraagt waarom ze de meisjes niet meer wil zien?
Ik heb haar iedere dag achtervolgt en belaagt.
Probleem is dat ze dat nu nog steeds roept terwijl de kinderen er dus getuige van zijn dat dit niet zo is.
In het familierecht word er graag gehoor gegeven aan een moeder die word belaagd. En iedere verklaring van haar word min of meer zonder controle aangenomen. Dat er nu al honderden vaders zijn die op dergelijke manier alle omgang is ontnomen is schandalig.
Mijn ex heeft een andere strategie. Er zijn nog al wat schulden (80.000,= euro waarvan ik kan aantonen met rekeningafschriften dat het grootste deel van haar is. het kleinste deel is gebruikt voor het inrichten van de woning tijdens ons huwelijk. En als je nu je man flink zwart maakt tijdens een zitting, dan heb je kans dat de rechter die wel aan hem toewijst.
Buiten dat ik het een domme strategie vond worden hiermee de huwelijksvoorwaarden gepasseerd. Die ik tenslotte maakte omdat haar eerste man dit mij adviseerde. Maar ja, ik was verliefd en als ik eerlijk ben was ik er zelf nooit op gekomen.
Maar als ik eerlijk ben,
Er zijn hier maar twee slachtoffers. De meisjes, die nog steeds tekeningen maken van papa, twee meisjes, twee katten en natuurlijk mama.
Hoi allemaal,
Soms denk ik dat ben ik nu de enige met deze problemen, ben gaan googelen en las deze verhalen, ook ik ervaar dit zeker. Een vader en een kleintje van 5 waarvan vader komt opdagen wanneer het hem uitkomt. Je maakt in een relatie bewust een keus om een kind te nemen, na 2 jaar besloot mijn ex partner zijn eigen leven terug te willen, geen verplichtingen en geen vastigheid. Zoals hij het nu omschrijft “ik ben een einzelganger”. Erg leuk dat je dit mij meldt, maar we hebben wel een kleine van 2 jaar die nu zijn vader dagelijks moet gaan missen.
Je moet naar de rechtbank voor berekening alimentatie, 1,5 jaar lang heb ik alles alleen betaald voor mijn mooie ventje. Uiteraard doe ik dit met al mijn liefde en mijn hart, maar zijn vader is in die tijd bijna niet voor zijn zoontje er geweest. Nu nog steeds niet, ik krijg continue te horen, ik maak een schema en die mail ik je, dan ga ik meer tijd met de kleine doorbrengen. Je hebt het dit weekend. 2, 5 week later heb je nog niets en bellen ho maar. De kinderen worden altijd de dupe, ook ik heb hierdoor schulden gekregen, ik moest ineens alles alleen doen zonder steun van mijn ex partner. Ik wordt gek van het feit dat ik een hoop woorden hoor, maar geen daden zie. Ik ben nu zover dat ik de opvoeding, wat ik nu al 3 jaar alleen ook echt alleen wil blijven doen. Ik heb 3 jaar lang gevochten voor de kleine, je wilt hem zijn vader niet ontnemen, maar als er geen wederzijds respect en liefde van zijn kant komt voor zijn zoontje, dan maak ik de kleine daar ook blij mee. Dan wordt hij elke keer teleurgesteld. Dat lijkt mij ook niet goed. Bij mij heeft de kleine stabiliteit, liefde, goede verzorging, ik stel hem niet teleur. Voor mijn ventje ga ik door het vuur. Als ik toch had blijven doorzeuren bij mijn ex partner, bouw ik zelf ook niets nieuws op, ik wil van deze ellende af en gelukkig zijn met de situatie die er nu is. Teleurstellingen en droevig zijn ben ik al genoeg geweest. Hoe stom heb ik kunnen zijn om toch 3 jaar lang te vechten en denken dat het goed komt voor de kleine en zijn vader.Terwijl het antwoord er al ligt. Hij is een einzelganger en wil geen verplichtingen. Een man alleen. Dat ik als alleenstaande ouder door het leven zou gaan, had ik nooit verwacht en nog nooit aan gedacht, maar ik geef mezelf wel een schouderklopje, het lukt me, oké soms is het zwaar, maar bij mij heeft de kleine alles wat hij wilt hebben. Als mijn ex ooit voor de deur zou staan, dan zien we wel verder. Nu is nu en ik richt me op mijn zoon zijn toekomst.
De reactie van Beatrijs pakt mij zeer, ook ik ben een moeder van 3 kleine kinderen waarvan de vader al een jaar niets van zich laat horen, behalve dat hij geen omgang met zijn kinderen wil.
Hoe moeilijk kan het zijn om te gáán vóór de kinderen, die je tenslotte beide op de wereld hebt gezet. Je wilt toch het leven delen met je kinderen en er voor hun zijn? Ik begrijp het echt niet als de wrok of frustratie groter kan zijn dan het verlangen naar de kinderen en hun op de goede weg helpen in hun toch al zo turbulente leven waar ze zelf niet om hebben gevraagt! Eigenbelang mag hier niet gelden, alleen het belang van het kind. En daar hoor je energie in te steken, dat gaat niet vanzelf. Kinderen hebben een basis nodig, dat was zo voor de scheiding en nadien hebben ze nog steeds houvast nodig om uit te groeien tot fijne mensen die zich weten te redden in het leven. Kinderen horen kind te zijn, en niet de problemen van de ouders op hun nek te dragen.
Mijn ex wilde zijn kinderen ook niet over de vloer. Vanaf de scheiding al niet. Hij wilde zijn adres niet eens geven. Hij gaf wel veel geld. Aan de kinderen vooral. Nu zijn de kinderen volwassen en nu zijn ze welkom. Nog steeds is hij wel royaal. Iedereen vindt hem geweldig en roept: had ik maar zo’n vader!! Ja, ja. Over mij worden door hem de verschrikkelijkste verhalen verteld. Maar de kinderen blijven altijd loyaal aan hem. Dus wat de briefschrijver ook doet, de kinderen blijven toch wel om hem geven. Moraal: geef je kinderen geld dan houden ze van je.
Goedemorgen Allemaal, Ik vind het nogal wat. Niet alle moeders zijn hetzelfde. Je hebt moeders die de vader steunen naar de kinderen toe in slechte en goede tijden. Dat zijn de moeders die respect verdienen. Er zijn echter ook moeders die er alles aan doen die het opnieuw opstarten van een leven voor de vader onmogelijk maken door 2 weken de gifbeker vullen over de vader en hun nieuwe partner en dat jaren achterheen volhouden. Hoe kan je dan nog je best doen als vader. je best doen voor iets waar je geen invloed op hebt. En wat nou als je kinderen autistisch zijn en van deze wereld geen moer snappen. Hun moeder die voorziet in de behoefte die ze nodig hebben. dan is het al vader vechten tegen de stroom in en ondertussen je eigen gezin naar de klote zien gaan, omdat je van de 3 dagen dat je de kinderen hebt 7 dagen bezig bent om jezelf allerlei rechten toe te eigenen als het gaat om ouderavonden, beugels die de kinderen nodig hebben, ondersteuning van professionele hulp etc. En de kinderen dan. die zien alleen mat een vader en moeder die constant ruzie maken en slechte dingen horen over hun vader. Is het dan niet zo dat kinderen gebaat zijn bij structuur regelmaat en een vaste basis waar ze gelukkig van worden? Moet ik dan als vader in stand houden wat er ooit een keer is afgesproken? Moet ik als vader dan nog beter me best doen voor iets waar ik geen invloed op heb of is het dan zo dat ik ook als goede vader kan zien dat mijn kinderen waar ik heel hard voor gevochten heb toch los moet laten, om ze een betere jeugd te geven dan dit? Ik hoop dat jullie begrijpen dat dit niet is wat ik voor ogen had, maar me gedwongen voel deze beslissing te moeten nemen in het belang van mijn kinderen. Ik kan er allen geen kant mee op. met moeder is hier geen gesprek over te voeren zoals jullie misschien wel begrijpen. zucht.
Ik ben verbijsterd over hoe volwassen mensen kunnen doen: mijn vrouw heeft de kinderen opgevoed en nu wil ik geen moeite voor mijn kind doen? Waar was jij dan tijdens de opvoeding? 24/7 weg? Je had de tijd dat je er wel was je eigen plek in moeten nemen.
En: ze lijken teveel op mijn vrouw en daar wil ik niet aan herinnerd worden? Wat?!? Het zijn individuen, jouw kinderen!
Ik heb geen zin om mijn kinderen te zien??
De kinderen opstoken tegen de andere ouder??!!
Etc.
Volwassen mensen die zich als onverantwoordelijke kleuters gedragen. Niet zien dat de kinderen ze nodig hebben op een positieve manier. Dat de onmin tov de andere ouder op volwassen niveau uitgespeeld hoort te worden (liever helemaal niet) maar NOOIT geprojecteerd mag worden op of gespeeld via de kinderen. Ze moeten zich allemaal kapot schamen. Er is een woord voor: kindermishandeling.