Beste Beatrijs,
Onlangs had ik ter gelegenheid van mijn verjaardag enkele vrienden uitgenodigd om ’s middags een kopje thee te komen drinken. Ik had een taart gebakken, bonbons in huis gehaald en nootjes gekocht. Een echtpaar bracht twee kleine kinderen (2 en 4 jaar) mee. Voor hen had ik een fles bubbelsap gekocht. Bij aankomst wilden de kinderen een koekje. Die had ik niet in huis. Er werd om chips voor de kinderen gevraagd, maar die had ik ook niet. De crackers die ik wel had vonden de kinderen niet lekker, de mandarijnen op de fruitschaal werden te droog bevonden en de taart wilden ze niet, waarop de moeder mij geërgerd toevoegde: ‘Je mag toch wel verwachten dat je iets in huis hebt?!’ Ik woon alleen, eet nooit chips of koekjes, dus ik had er niet aan gedacht dit te kopen. Ik voel mij nogal gekwetst door de opmerking en vraag mij af: Ben ik zo’n slechte gastvrouw? Had ik wat van die opmerking mogen zeggen? Omwille van de andere gasten heb ik hierop maar niet gereageerd.
Mislukt als gastvrouw
Beste Mislukt,
Uw vriendin hoort duidelijk bij de categorie ‘moeders met kinderen op troontjes’. In plaats van haar kinderen voor te houden dat ze niet moeten zeuren en hen ergens mee af te leiden, ging ze de gastvrouw beschuldigen van wanbeheer. Het is geen manier van doen om de gastvrouw publiekelijk in gebreke te stellen (onder vier ogen mag het trouwens ook niet). Het is lastig om u teweer te stellen tegen dergelijk massief narcisme. Hoogstens had u koeltjes uw excuses kunnen maken: ‘Het spijt me verschrikkelijk dat de voorzieningen niet naar wens zijn. Wat kan ik doen om het goed te maken? Wil je misschien vijf euro? Bij de snackbar in de buurt hebben ze vast wel iets naar de kinderen hun gading.’
Voor mij hangt alles af van de vraag of deze mevrouw wist of vriendin kinderen mee zou nemen of niet. Als ze het niet wist, hadden moeder en kinderen gewoon pech. Maar als ze het wel wist (wat mij waarschijnlijker lijkt aangezien het in de middag was), dan vind ik het oprecht heel raar dat ze niet iets speciaals voor de kinderen in huis gehaald heeft.
Ik heb twee nichtjes van 2 en 4, die eten gewoon wat er is. Nooit vragen zij of hun moeder of vader om koekjes of chips. De kinderen genieten van een stukje taart of fruit. Als het echt moeilijke eters zijn, dan moeten de ouders maar zelf wat meenemen.
Wellicht kunnen deze kinderen ooit eens kamperen bij de boer of op safari?
Een tip voor veeleisende moeders met dito-kids: bereid ruim van tevoren de gastvrouw voor of vul de eigen tas bij vertrek.
Het gaat er niet om of de gastvrouw nu wel of niet ‘in gebreke’ bleef, het gaat erom hoe een moeder haar kinderen leert om met kleine teleurstellingen om te gaan: anderen verwijten dat haar kinderen zich ontevreden voelen….of de kinderen leren zich over dat gevoel heen te zetten.
Ik denk niet dat ze wist dat haar vriendin de kinderen zou meebrengen. Maar toen ik las dat ze wel voor hen een fles appelsap had gekocht, vond ik het vreemd dat ze ook niet zorgde voor het snoep en wat anders. Maar toch was het gedrag van de moeder onbeleefd. Als ze ziet dat de gastvrouw niets voor de kinderen heeft, moet ze zelf zorgen voor iets wat de kinderen zouden eten.
’t Is een verjaardag hoor, geen kinder eetfestijn. “Bij aankomst wilden de kinderen een koekje”. Dat is al belachelijk. Binnen komen en meteen om een koekje vragen. Ze hebben niks te willen. Hadden ze een mooie tekening voor de gastvrouw gemaakt? Ja? Dat is lief. De gastvrouw had een fles bubbelsap. Prima. Klaar. Nee? Dan hadden ze die leuk kunnen maken i.p.v. te zeuren om snoep. Dat die moeder daar aan meedoet, even belachelijk!!
Mevrouw wist dat er jonge kinderen zouden komen. Dat zijn ook gasten, zij het in zakformaat, dus haal je voor hen niet alleen een sapje maar ook een hapje. Verder is de opmerking van de moeder dus wel terecht, maar erg ongepast – hou dat gewoon voor je of giet het in een leuke vorm.
Mijn kinderen zijn 11 jaar en zapjes of peuterbiscuits zijn dus overbodig. Laatst kwam een vriendin samen met haar zoontje van 2. Dan haal ik in de supermarkt Diksap en Liga, ook al wonen wij met 2 grote kinderen en hebben we dat ‘nooit meer in huis’.
ik ga toch niet iets halen waar ik na een verjaardag mee blijf zitten alleen omdat mijn gasten dat willen (tenzij ze een dieet hebben) ik heb altijd voldoende keus, en dat hadden deze kinderen ook, namelijk uit 3 dingen. dat ze die niet lusten is pech gehad.
Ik ben bijna meer gechoqueerd door het feit dat toch drie mensen hier die moeder gelijk geven dan door wat die moeder zei. Haar beschouwde ik na het lezen van het artikel gewoon als een uitzonderlijk ongemanierd mens.. tsjah, die moeten er ook zijn.
Wat ik me dan afvraag.. vanaf welke leeftijd moet je je er op voorzien toch zeker iets in huis te hebben voor kinderen? Yot 6 maanden haal je poedermelk in huis? Dan zorg je tot ze 1 jaar zijn dat je van die kant-en-klare potjes babyvoeding en zeker alle ingrediënten voor fruitpapjes in huis hebt. En daarna is het puur gokken op wat ze eventueel zouden kunnen lusten/van de ouders mogen en niet mogen eten.. Ik heb ooit een kind hysterisch weten worden omdat ze op een kinderfeestje frikandel met friet kreeg (en thuis enkel gezond, niet-gefrituurd voedsel mocht eten).. moeten ouders met kids voor bezoekjes dan maar een rider doorgeven? :)
Persoonlijk vind ik het verontrustender dat een ouder voor haar kinderen van 2 (twee!) en 4 koekjes en chips eist. Verder hadden ze de keuze tussen nootjes, bonbons, taart, mandarijntjes en crackers en niets was goed.. dan kan je ze inderdaad beter 5 geven en naar de winkel sturen.
Als je als moeder van zulke kleine kinderen op bezoek gaat bij mensen zonder kids, heb je een paar droge koeken in je handtas zitten, samen met wat speeltjes om ze bezig te houden.
Geachte inzendster,
U was GEEN slechte/mislukte gastvrouw.
U had zelf taart gebakken, jammer genoeg een taart die de kinderen niet lustten maar dat kon u niet weten. U had, speciaal voor de kinderen, een fles bubbelsap gekocht. Die ze óók al niet lustten.
Dat is dan een kwestie helaas-pindakaas voor deze (verwende) kinderen en hun onbeschofte moeder.
Voor zover ik me kan herinneren heb ik als kind altijd taart gelust, is het heel raar om te denken dat dat bij de meeste andere kinderen ook wel het geval is?
Verder houd ik mijn hart vast wat betreft de verdere opvoeding van deze kinderen. Wens ze veel sterkte als ze ooit buiten het warme (of verstikkende?) nest van hun ouders moeten komen en ze niet altijd hun zin zullen krijgen.
Wat ben ik blij met mijn kinderen! Die waren, toen ze klein waren, tevreden met wat ze kregen en zoniet had ik inderdaad, zoals Helena stelt, altijd wel een crackertje en/of limonade in mijn tas.
Voor wat betreft het gedrag van de moeder: ga je schamen… wat een slecht voorbeeld voor haar kinderen…