↑
Spring naar inhoud

Geld geven aan arme vriendin

Beste Beatrijs,

Ik heb een behoorlijk bedrag geërfd van mijn ouders. Nu heb ik een vriendin die onlangs werkloos is geworden en het niet breed heeft. Zij en ik gaan samen met een groep op vakantie. Kan ik haar geld geven of niet? Hoe doe je dat, iemand – geldelijk – helpen zonder hem of haar te kwetsen? Ik gun haar graag wat extra ‘zakgeld’ op vakantie. Is dit nu een goed idee of kan ik het maar beter laten?

Aspirerende Sinterklaas

Beste Aspirerend,

Voer een gesprek met uw vriendin en vraag haar hoe het zit. Kan ze die vakantie financieel aan of niet? Als ze zegt dat het moeilijk is, kunt u haar een renteloze lening aanbieden. Gewoon, omdat u nu toevallig goed bij kas zit. Zeg dat het een lening zonder termijn is. Dat wil zeggen: als ze weer financiële armslag krijgt, wilt u het geld wel weer eens terug (zonder rente), maar er zit geen enkele haast bij. U kunt het ook zo formuleren: als ze de rest van haar leven arm blijft, dan ziet u dat geld niet terug, en dat vindt u dan ook niet erg. Tegen dit aanbod kan ze ja of nee zeggen. Ik kan me niet voorstellen dat ze zich gekwetst zal voelen door zo’n sympathiek voorstel.

Artikelen in Reizen, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met , .

rev="post-908" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – vrijdag 8 oktober 2004 01:10

Caviadrama

Beste Beatrijs,

Mijn man en ik zijn al jaren bevriend met een ander stel. We gaan samen op vakantie en eten geregeld bij elkaar. Zij zijn kinderloos gebleven maar houden wel sinds jaar en dag een aantal cavia’s. Deze cavia’s mogen altijd los door het huis lopen, ook als er bezoek is. Anderhalve maand geleden, tijdens een etentje bij hen thuis, ben ik per ongeluk op eentje gaan zitten. Hij had zich op de bank genesteld en ik had echt niets gezien. Het diertje was op slag dood. Dit was natuurlijk een heel vervelende situatie en ik heb meteen meerdere malen mijn excuses aangeboden. Zij zeiden dat ik er niets aan kon doen, maar dat zijzelf wel altijd even met één hand onder zich voelden voordat ze gingen zitten. Die bewuste avond zijn we goed uit elkaar gegaan en ik heb de volgende dag meteen een kaartje gestuurd, waarin ik nogmaals uitlegde hoe het me speet, maar bij een volgend contact gaven ze aan dat het hele voorval hen toch niet in de kouwe kleren was gaan zitten. De hele toon was een beetje koel. Ik heb daarna een paar keer gebeld, maar ze blijven koel en kortaf. Ik zou het jammer vinden als onze vriendschap door zo’n stom ongelukje zou eindigen. Mijn man zegt dat ik een nieuwe cavia voor ze moet kopen, maar ik weet niet of dit de oplossing is.

Caviakiller

Beste Caviakiller,

In de hiërarchie van huisdieren verwacht je de cavia ergens tussen wandelende takken, goudvissen aan de ene kant en honden, katten aan de andere kant. Maar deze cavia’s genieten duidelijk de status van hond of kat, waarvan de onverwachte dood vaak een enorme slag betekent voor het baasje/vrouwtje. Met alle verdriet, melancholie en rouwrituelen vandien. En nu hebt u er eentje gedood. Onopzettelijk weliswaar, maar toch gedood. Hoewel u uitgebreid uw spijt hebt betuigd en een meelevend condoléancekaartje hebt geschreven, kunnen uw vrienden de ongelukkige gang van zaken niet verkroppen. Zij verwijten u dood door schuld.

Ik vermoed dat uw aanbod een nieuwe cavia voor hen te kopen de betrekkingen niet onmiddellijk zal opwarmen. Zouden ze er dan niet liever zelf eentje willen kopen? Hebben ze niet al genoeg natuurlijke aanwas vanuit hun cavia-menagerie? Wat kost een nieuwe cavia helemaal? Vijftien euro? Het zal toch niet de financiële aderlating zijn, waar uw vrienden over mokken. Nee, ze treuren om het verlies van deze speciale cavia. Wat niet wegneemt dat het verstandig is aan te bieden de schade te betalen. Wanneer door uw toedoen een kostbare vaas in gruzelementen was gevallen of wanneer u wijn gemorst had op het damasten tafelkleed, had u ook de kosten vergoed. U laat dan in ieder geval zien dat u het onfortuinlijke gevolg van uw handelen zoveel mogelijk wilt compenseren. Dat kan nooit kwaad. Misschien accepteren ze het wel. Of niet, en dan kunt u er ook niets meer aan doen. Het zal wel slijten. En als het niet slijt, dan is de dood van een cavia blijkbaar belangrijker dan een goede vriendschap. Toch minder solide, zo’n vriendschap.

Artikelen in Klassiekers, Visite, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met , .

rev="post-509" 3 reacties

Door Beatrijs Ritsema – vrijdag 8 oktober 2004 01:09

“Mogen” in plaats van “moeten”?

Beste Beatrijs,

Wat vindt u van het oneigenlijke gebruik van het werkwoord ‘mogen’ als het strikt genomen om ‘moeten’ gaat ? Te vaak krijg ik te horen dat ik iets ‘mag’, terwijl bedoeld wordt dat ik iets ‘moet’ doen. Bijvoorbeeld: aan de balie bij de bank neem ik contant geld op. De dame die me mijn geld overhandigt zegt: ‘Nu mag u even tekenen’. Bij wijze van test antwoord ik vriendelijk: ‘Ach, laat maar. Dat hoeft van mij niet.’ Verbaaasd kijkt ze op. ‘Maar dan kan ik u geen geld geven!’ Het klinkt een beetje ongeduldig. En mijn reactie is wellicht te kribbig: ‘U bedoelt dus eigenlijk dat het moet!’ We komen er niet uit. Zij vindt ‘moeten’ een beetje hard en onbeleefd. Mogen klinkt veel vriendelijker en aardiger. Daartegenover vind ik dat zij mij gewoon kan vragen of ik wil tekenen. Een neutrale zakelijke formulering zoals ‘Nu heb ik een handtekening van u nodig’ is ook heel goed. Als mij liefjes verteld wordt dat ik iets ‘mag’ door iemand die hoegenaamd niets over mij te vertellen heeft, dan voel ik me als een kind dat genadiglijk een lollie krijgt toegstopt.

Het incident aan de balie is misschien te onnozel om er een woord in de krant aan vuil te maken. Een bank is een relatief veilige plaats. Maar als het nu eens om meer bedreigende situaties gaat? Bij de tandarts bijvoorbeeld. Of in het ziekenhuis. In de hulpverlening! Ik mag mijn mond open doen of dicht. Ik mag even diep zuchten en mijn adem inhouden. Soms mag ik zelfs mijn broek uit of aan trekken. Ja, ik mag heel veel! Maar wat wil ik? En wat moet ik?

Behandeld als onmondige

Beste Behandeld als,

U hebt helemaal gelijk. Het woord ‘mogen’ als verhulling voor een verzoek of het volgen van een procedure is bevoogdend en betuttelend. ‘Mogen’ zou niet op die irritante manier gebruikt moeten worden. ‘Wilt u uw handtekening zetten, uw kleren uittrekken, uw mond opendoen, enzovoort’ is een veel betere formulering. Maar krijg het er maar eens ingeramd bij de hulp- en dienstverleners. Hier is al vaak over geschreven in kranten en boeken. Het verschijnsel is door vele cabaretiers in satirische tv-programma’s bespot. Al zeker vijftien jaar spreken mensen hier hun ergernis over uit. Je zou verwachten dat het inmiddels doorgedrongen zou zijn tot de cursussen correcte klantbejegening voor werkers in de gezondheidszorg en de publieke dienstverlening. Maar nee hoor, iedereen gaat er onverstoorbaar mee door. Inderdaad, zoals u schrijft, omdat ze echt denken dat dit een prettige en beleefde manier van doen is.

Het lijkt erop dat er geen kruid tegen gewassen is. Als het om iemand gaat met wie u regelmatig te maken hebt, kunt u tegen hem/haar zeggen dat u de voorkeur geeft aan ‘wilt u’ in plaats van ‘u mag’, wanneer ze u aanwijzingen geven. Maar ze zullen u verstomd aankijken, want ze zullen niet begrijpen waar u het over hebt. De meeste mensen zijn niet begiftigd met een zuiver taalgevoel.

Leg het naast u neer, want deze zegswijze gaat voorlopig niet weg.

Artikelen in Taalgebruik, Winkels, Zakelijke relaties.

rev="post-1506" 6 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 30 september 2004 21:11

Moeder is spelbreker

Beste Beatrijs,

Op de tweede verjaardag van mijn zoontje had mijn moeder het nogal ‘moeilijk’. Dit uitte zich in: zich terugtrekken uit het gezelschap, met niemand willen praten, bijna alles wat haar te eten werd aangeboden afslaan, snerende opmerkingen maken, en mopperen dat ze eigenlijk zo snel mogelijk weer naar huis wilde. In een gesprekje bij de afwas maakte zij haar zorgen kenbaar over de gezondheid van mijn broer, die aan chronische rugpijn lijdt. Zij deed dit op een zeer verwijtende toon. Hoewel ik uiterlijk kalm en beheerst bleef, voelde ik mij toch geërgerd, omdat zij voor mij een domper op het feest betekende.

Ik ben eens gaan nadenken en ben er achter gekomen dat zij eigenlijk op alle hoogtijdagen in mijn leven (diploma-uitreiking, verloving, huwelijk, geboorte en doop eerste kind, geboorte en doop tweede kind) in min- of meerdere mate zich zo heeft gedragen als boven beschreven. Steeds was er een andere reden (de doopdienst was haar te modern of zoiets), maar ik denk nu dat er misschien toch iets anders achter dit gedragspatroon steekt. Jaloezie misschien? In elk geval is voor mij nu de grens bereikt. Ik wil dit niet nog een keer meemaken. De vraag is alleen: hoe pak ik dat aan?

Mijn moeder is een spelbreker

Beste Mijn moeder is,

Uw moeder gedraagt zich vervelend. U vermoedt er jaloezie achter. Dat is best mogelijk, maar zo’n aantijging zal uw moeder natuurlijk nooit onderschrijven. Als u over jaloezie begint, zal zij dit verontwaardigd van de hand wijzen en vervolgens komt er bonje, dat is voorspelbaar. Hebt u zin in ruzie over zo’n diepgaand zich kennelijk over vele jaren uitstrekkend problematisch gedragspatroon? Ga dan vooral uw gang, al denk ik niet dat er veel winst mee valt te behalen. Ze zal zich na zo’n gesprek vast nog steeds niet gedragen als het zonnetje op uw familiefeestjes, voor zover ze überhaupt nog komt opdagen.

Het is eenvoudiger om het gedrag te negeren. Als zij zo nodig chagrijnig moet doen, laat haar maar begaan zonder haar achterna te lopen met bezorgde vragen of voedsel dat ze dan kan weigeren. Trek u niets van haar aan, draai uzelf van haar af en amuseer u met andere aanwezigen. U geeft een feestje, er zijn meer gasten om u om te bekommeren. Laat uw moeder maar voor zichzelf zorgen. Het is niet uw taak om haar bij zo’n gelegenheid op te monteren. Als ze zegt dat ze zo snel mogelijk naar huis wil, dan antwoordt u: ‘Zal ik even een taxi voor je bellen?’ Wie zich chagrijnig en passief-agressief gedraagt op andermans feestje, moet daarvoor niet met aandacht worden beloond.

Artikelen in Ouders en volwassen kinderen, Verjaardag.

rev="post-1492" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 30 september 2004 20:46

Onwillige peettante

Beste Beatrijs,

Stel je vriendin of zus is zwanger. Dan vraagt ze je om peettante te worden. Je hoort verrukt te zijn omdat ze je dit vraagt, maar ik ben dat niet!

Wat nu?

Beste Wat nu,

Dan moet u het zeker niet doen. Met een onwillige peettante is niemand gebaat en het petekind nog wel het minst. U gaat dus beleefd weigeren. Met verontschuldigingen en verklaringen. U zegt bijvoorbeeld: ‘Ik ben zeer vereerd door je verzoek, maar ik kan er helaas niet op ingaan. Het spijt me vreselijk, maar ik zou geen goede peettante zijn voor je kind. Ik kan die verantwoordelijkheid niet op me nemen. Want (kies maar wat op u slaat): Ik ben van plan de wereld rond te reizen / te emigreren (en zal dus niet in de buurt zijn) of: ik heb geen affiniteit met kinderen / ik kan er niet goed mee overweg of: ik heb zelf al teveel kinderen, of: ik voel me er niet geschikt voor, ik denk dat je kind met een ander (noem eventueel namen) veel beter af is.’ Licht uw weigering in ieder geval toe met een verklaring die wat meer inhoudt dan: ‘ik heb er geen zin in’.

Wees er wel op voorbereid dat uw zus zich enigszins gekwetst zal voelen (voor een vriendin geldt dat minder), maar dat kunt u opvangen door er veel excuses en sorry’s tegenaan te gooien.

Artikelen in Broers en zussen, Familie, Kinderopvoeding, Vrienden en kennissen, Zwangerschap en baby's.

Gelabeld met .

rev="post-1739" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 30 september 2004 12:54

Ongewenst lid van leesclub

Beste Beatrijs,

Al geruime tijd maak ik deel uit van een florerend leesclubje van acht dames. We lezen voornamelijk literair werk. Sinds twee jaar zit er iemand bij, aan wier ‘geblaat’ de rest zich steeds meer begint te ergeren. Ze valt mensen in de rede en ze voert altijd het hoogste woord met vaak nogal domme opmerkingen. Ze doet voorkomen alsof ze overal alles van afweet, terwijl dat juist niet zo is. Daarbij probeert ze anderen te overtroeven met haar verhalen: alles beter, mooier enzovoort. Ik kan me er eerlijk gezegd niet zo over opwinden als de anderen. Ik denk ook dat ik wel weet waar dit gedrag vandaan komt: onzekerheid. Wij (de rest van het leesclubje) zijn allemaal academisch geschoold en zijn werkzaam in het bedrijfsleven of oefenen een vrij beroep uit. Zij is in de eerste plaats huisvrouw met een klein beetje vrijwilligerswerk ernaast.

Nu komt er druk vanuit de leesclub op mij om hier iets aan te doen. Sommigen vinden dat ik hier met haar over moet praten (ik heb haar er destijds bijgehaald), maar daar begin ik niet aan. De huisvrouw en haar man zijn goede vrienden van mijn man en mij. Bovendien heeft ze dit gedrag nooit als wij (de twee stellen) met ons vieren zijn. Maar het dreigt onze leesclub ernstig te ontwrichten. Andere dames krijgen er zo genoeg van dat ik vrees dat ze gaan afhaken. Hoe maken we ons leesgrage clublid duidelijk dat ze zich meer moet inhouden? Subtiele hints (erop wijzen dat anderen mogen uitpraten, ertegen in gaan) hebben tot nu toe niet echt gewerkt.

Dimmen graag!

Beste Dimmen,

Acht mensen is veel voor een leesclubje. Dan zijn er hoe dan ook al gauw twee of drie personen die maar weinig aan bod komen. En bovendien wordt er ook nog teveel tijd in beslag genomen door iemand die onzin uitslaat. Hoe haar in te tomen? De kwaliteit van haar inbreng ter discussie stellen is niet de juiste weg. Niet groepsgewijs en ook niet in een gesprek onder vier ogen. Iemand die te horen krijgt dat haar bijdrage onder de maat is, druipt in het algemeen gewond af. En vervolgens voelen zeven mensen zich ongemakkelijk als ze haar op enig tijdstip later nog eens tegen het lijf lopen. Als u de vriendschap met haar buiten het leesclubje om wil handhaven, kunt u het beter over de boeg van de kwantiteit gooien. Of u het zelf aan de orde gaat stellen of een ander doet er niet toe, maar iemand zou een voorstel ter structurering van de bijeenkomsten moeten doen. Belangrijkste middel hiertoe is het instellen van een voorzitter. Dat kan altijd dezelfde zijn of wisselend per keer. In deze omstandigheden van oeverloos gekwaak lijkt het verstandig om te beginnen met een vast persoon, en wel de krachtdadigste van de leesclub. Die moet de rol van vrouw met de hamer gaan spelen. Die moet een agenda opstellen, in de gaten houden of er niet van het onderwerp wordt afgedwaald, of iedereen wel aan de beurt komt en vooral: of niet iemand de discussie monopoliseert. Op zo’n moment kan de voorzitter afhameren. Als iedereen het eens is met deze nieuwe aanpak (‘want het ging de laatste tijd veel te rommelig’), dan zal dat denk ik wel schelen in de hoeveelheid tang-op-varken-opmerkingen. Verder kan de leesclub natuurlijk altijd de moeilijkheidsgraad van de te lezen boeken opvoeren. Tegen de tijd dat jullie bij ‘Ulysses’ zijn aangeland, is de kletsende huisvrouw waarschijnlijk definitief stilgevallen.

Artikelen in Scholen en verenigingen.

rev="post-1388" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – vrijdag 24 september 2004 18:29

Geen zin in huwelijksjubileum

Beste Beatrijs,

Sinds een half jaar heeft mijn dochter van vijftien stevige verkering met een jongen van bijna twintig. Het kostte ons enige tijd om hier overheen te komen. Net nu we hier een beetje aan gewend zijn, dient het volgende probleem zich aan. De ouders van de vriend van mijn dochter hebben ons uitgenodigd voor hun 25-jarig huwelijksfeest. We hebben met hen echter nog geen kennis gemaakt. We willen dus niet gaan, maar voor onze dochter zal dat vervelend zijn. Hoe kunnen we dit oplossen op een subtiele manier, die voor alle partijen aanvaardbaar is?

Niet in feeststemming

Beste Niet in,

U kent die mensen niet, dus u gaat ook niet naar hun 25-jarig huwelijksfeest, dat is zonneklaar. Op feestjes waar u gastheer noch gastvrouw kent, hebt u niets te zoeken. (De uitnodiging is ook een beetje maf.) U schrijft een hartelijk kaartje met felicitaties en deelt mee dat u tot uw spijt niet in staat zult zijn op het feest te verschijnen. Een reden hoeft u verder niet te geven. U kunt, als u wilt, ook nog schrijven dat u hoopt hen bij een andere gelegenheid eens te ontmoeten.

Ik begrijp niet waarom het voor uw dochter vervelend is als u niet naar dat feest gaat. Zij zal toch wel vaker naar feestjes zonder haar ouders gaan? Wat kan het haar schelen dat u daar niet ook rondhangt? Een bijeenkomst waarbij wederzijdse (schoon)ouders elkaar leren kennen bij een kopje thee is echt iets heel anders. En dat komt later wel een keer. Of niet natuurlijk, want verkeringen van 15-jarigen kunnen heel snel weer voorbij zijn. Haast voor (schoon)ouderlijke kennismaking is in ieder geval niet geboden.

Artikelen in Huwelijksjubileum, Schoonfamilie, Tieners.

Gelabeld met .

rev="post-1733" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – vrijdag 24 september 2004 12:45

Vrouw wil niet naakt recreëren

Beste Beatrijs,

Als het weer het toelaat, loop ik het liefste naakt. Mijn vrouw is op mijn aandringen wel eens een keertje mee geweest naar een sauna en zelfs een keer naar een naaktstrand, maar ze vindt het niks. Ik kan haar er maar niet van overtuigen dat het helemaal niets met seks te maken heeft, en dat het gewoon heerlijk is om geen kleren aan te hebben. We hebben een tuin waar niemand in kan kijken, toch wilde ze afgelopen zomer dus echt niet uit de kleren.

Ik krijg van haar te horen dat ik niet normaal ben. Volgens haar is naakt alleen onder de douche goed en verder nergens. Ik wil me alleen maar vrij voelen. Wat kan ik doen om haar te overtuigen van mijn vrijheidszin? Ik ga wel alleen naar de sauna en het naaktstrand, maar gezellig is anders.

Bloot in m’n eentje

Beste Bloot in,

Als uw vrouw niet naakt wil lopen, dan wil ze dat niet. Heel eenvoudig. Oefen geen druk op haar uit om uit de kleren te gaan, want als ze daar geen zin heeft, dan hoeft dat niet. Blijkbaar voelt ze zich naakt niet op haar gemak, dus waarom zou ze dan overgehaald moeten worden? Naaktrecreatie is een hobby, zoals motorrijden en vogels observeren. Als een stel allebei aardigheid heeft in zo’n activiteit, dan doen ze het samen. Als maar één van de twee het leuk vindt, dan doet hij/zij dat in z’n eentje. U vindt dat niet ‘gezellig’. Tja. U moet afwegen wat voor u belangrijker is. Gezellig samen met uw vrouw iets gekleeds doen of ongezellig in uw eentje naakt recrëeren. Zo liggen de kaarten en de keuze is verder aan u.

Artikelen in Het publieke domein, Huwelijk en scheiding.

Gelabeld met .

rev="post-2589" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – vrijdag 24 september 2004 00:44

Vrouw wil meer kinderen

Beste Beatrijs,

Ik heb een goed huwelijk en drie prachtige kinderen van zes, vier en twee jaar. Maar ook een enorm verlangen naar een vierde kind. Het is echt een oergevoel en het zit heel diep. Mijn man wil niet meer. Hij zegt: het zijn nu al tropenjaren. Probleem is dat ik nu dus moet accepteren dat het niet meer zal gebeuren. Opmerkingen als ‘ik neem de zorg wel op me’ hebben weinig zin. Hij weet inmiddels ook wel wat het inhoudt om kinderen te hebben. Ironisch is dat ik op dit moment overspannen ben verklaard. Wij hebben een eigen bedrijf en vorig jaar hadden we veel geldzorgen. Ik heb zelf het idee dat mijn enorme verlangen naar een vierde kind – dat onbeantwoord zal blijven – het duwtje is geweest dat mij heeft doen instorten. Ik begrijp heel goed dat mijn man in dezen het laatste woord zal hebben en ik neem hem dat inmiddels ook niet meer kwalijk, maar ik zit nu met dat verlangen opgescheept. Hoe moet ik hier mee omgaan?

Ik wil er vier

Beste Ik wil er vier,

De omstandigheden lijken niet geschikt om weer een kind te krijgen. Daar heeft uw man gelijk in. U hebt uw handen vol aan drie kleine kinderen. U bent overspannen en uw gezin zat vorig jaar met financiële problemen. Soms kunnen diepe verlangens (oer- of niet) maar beter niet worden bevredigd, omdat dan de rest van het systeem instort. Een nieuwe baby legt beslag op ruimte in huis, financiële middelen en zuigt de aandacht van de moeder weg van de andere kinderen. Dat kan allemaal best, wanneer er genoeg geld is, wanneer u zelf fit en kwiek bent en wanneer de vader ook enthousiast is, maar in dit geval lijkt het de kortste weg naar rampspoed. Dat de onmogelijkheid van een vierde kind de oorzaak is van uw instorten lijkt me vergezocht. Als dat zo zou zijn, waarom zou u dan niet wéér instorten, als na de vierde blijkt dat uw man geen vijfde meer wil? Dit gaat een beetje in de richting van emotionele chantage. Zet het diepe verlangen uit uw hoofd. Of althans: berg het op in uw achterhoofd – misschien ziet de situatie er over een paar jaar rooskleuriger uit en is er dan ruimte voor een nakomertje. In de tussentijd kunt u zich beter concentreren op het te boven komen van uw overspannenheid en op het welzijn van de drie kinderen die u al hebt.

Artikelen in Huwelijk en scheiding, Zwangerschap en baby's.

Gelabeld met .

rev="post-1477" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 16 september 2004 20:35