↑
Spring naar inhoud

Vrienden kijken voetbal bij etentje

Beste Beatrijs,

Vorige week waren mijn man en ik uitgenodigd door een vriendin om te komen eten. Ze had een heerlijke maaltijd voor ons klaargemaakt. Op een zeker moment zei ze dat ze die avond graag de finale van de WK-voetbal wilde zien. Haar woordkeuze en toon maakten duidelijk dat dit echt belangrijk voor haar was. Hoewel het me moeite kostte, zei ik dat ik niet bepaald een voetballiefhebber ben. Als compromis werd afgesproken dat de gastvrouw, een andere aanwezige gast en mijn man de tweede helft van de wedstrijd zouden bekijken. Ik had daar geen zin in en ben ergens anders gaan zitten. Vervolgens kwam er een verlenging en daarna penalty’s. Ik maakte verder maar geen bezwaar meer, want ik wilde uiteraard niet als spelbreker optreden.

Voor de duidelijkheid: onze vriendin wist van tevoren dat ik niet van voetbal houd. Zij had zelf de datum voor het etentje vastgesteld, de datum van de finale wist ze ook ongetwijfeld. Haar huis ligt op tien kilometer afstand van het onze, mijn partner rijdt auto, ik niet. Kortom: ik kon niet naar huis gaan, iets wat ik anders wel gedaan zou hebben.

Ik had het netjes gevonden als de gastvrouw van tevoren had gebeld om te overleggen. We hadden dan kunnen besluiten de afspraak op een ander moment te laten doorgaan, of ik had een krant of boek mee kunnen nemen. Nu werd ik naar mijn idee voor het blok gezet.

Geen gevoel voor de bal

Beste Geen gevoel voor,

Dit is natuurlijk een onaangename gang van zaken. Het is altijd onbeleefd om de televisie te verkiezen boven het levende gezelschap dat uitgenodigd en wel voor je neus zit, tenzij van tevoren is afgesproken dat de gezelligheid in het teken van voetbal kijken of een ander programma zal staan. Als de gastvrouw wist dat u een hekel had aan voetbal, dan had zij het etentje niet tijdens de finale moeten plannen. Desnoods had ze op de dag zelf de afspraak nog kunnen verzetten. Ook niet heel elegant, maar nog altijd beter dan dat een gast zich anderhalf uur elders in het huis moet vermaken. Op zo’n moment rest de gast alleen de techniek van het gloeiende kolen stapelen. In afwachting van het einde van de wedstrijd had u de tafel kunnen afruimen, afwassen en de keuken aan kant brengen. Misschien dat er dan een belletje was gaan rinkelen bij de gastvrouw dat dit toch niet helemaal het idee van een etentje met vrienden is. Waarbij mij overigens van het hart moet dat uw man zich ook niet erg solidair heeft betoond. Toen duidelijk werd dat er ondanks uw tegenspartelen voetbal zou worden gekeken, had hij voor u in de bres moeten springen en aankondigen dat u samen naar huis ging. Dat besluit kan even resoluut als vriendelijk worden medegedeeld onder dankzegging voor het heerlijke eten. U rijdt in een kwartier naar huis, iedereen kan z’n voetballiefde uitleven en u kunt de avond naar eigen inzicht besteden.

Artikelen in Vrienden en kennissen.

Gelabeld met .

rev="post-2511" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 13 juli 2006 01:30

Niet uitgenodigd op verjaardag

Beste Beatrijs,

Mijn man heeft een uitnodiging gehad voor de 60ste verjaardag van iemand die hij uit zijn jeugd kent, een vriendin van zijn moeder. Hij was haar een tijdje geleden met haar zoon in de stad tegengekomen, waarbij ze adressen uitwisselden. De uitnodiging is alleen aan mijn man gericht, hoewel hij bij die ontmoeting wel had verteld dat hij getrouwd was en mijn naam genoemd heeft. Betekent dit nu dat ik niet welkom ben? Mijn man vindt het allemaal heel erg vervelend en hij weet niet wat hij moet doen: haar een mailtje sturen om te vragen waarom de uitnodiging alleen op zijn naam staat of afzeggen en niks meer van zich laten horen. Volgens de etiquette behoor je toch niet te vragen of iemand anders mee kan naar een feest als die niet is uitgenodigd? Mijn mans moeder woont inmiddels in het buitenland, dus zij gaat niet en aan haar kunnen we het niet vragen.

Wie is welkom

Beste Wie is,

Dit soort uitnodigingen op persoonlijke basis (voor verjaardagen, huwelijken, jubilea) zijn in het algemeen bedoeld voor een heel echtpaar, niet een half. Het is heel ongebruikelijk om de helft van een stel uit te nodigen voor een feestje. Alleen uw mans naam stond op de envelop. Dat komt doordat de vrouw en haar zoon hem toevallig zijn tegengekomen. Als ze elkaar niet waren tegengekomen, had hij helemaal geen uitnodiging gekregen. Uw naam stond er niet bij, omdat zij uw naam niet wist. Uw man heeft dat verteld, maar dat is ze dan weer vergeten. Of ze is iemand die slordig adresseert. Dat komt ook vaak voor. Ga er maar van uit dat u allebei welkom bent. Als u er inderdaad samen heen wilt gaan (dat hoeft helemaal niet – ’t is tenslotte niet echt een dichtbije relatie), dan moet uw man een mailtje sturen, waarin hij zegt dat ‘wij graag zullen komen’. Ondertekend met de namen van u beiden.

Artikelen in Huwelijk en scheiding, Verjaardag.

Gelabeld met .

rev="post-1566" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zondag 9 juli 2006 23:03

Gebrouilleerd met neef

Beste Beatrijs,

Sinds een jaar ben ik gebrouilleerd met mijn neef. We spreken niet meer met elkaar. Hij legt de telefoon neer, als ik hem opbel. Het heeft me erg gekrenkt dat hij mij niet te woord wilde staan. Ik sta op goede voet met zijn moeder – mijn tante dus. Maar zij kan ons ook niet helpen om weer tot elkaar te komen. Zij stelt zich onafhankelijk van ons conflict op. Als mijn tante komt te overlijden – wat een keer zal gebeuren, aangezien zij 89 is – zullen haar kinderen overlijdensberichten versturen. Misschien krijg ik van de familie een kaart, misschien ook niet, omdat mijn neef dit tegenhoudt. Ik zou er toch heen kunnen gaan, omdat er een advertentie in de krant zal staan. Na afloop van een begrafenis condoleren de genodigden de nabestaanden. Mijn neef en nicht zullen de condoléances in ontvangst nemen, maar ik wil niks met mijn neef te maken hebben. Hoe moet ik mij opstellen?

Omgekeerd geldt hetzelfde. Als mijn moeder (90 jaar) overlijdt, moet ik mijn neef wel uitnodigen, omdat hij recht heeft de begrafenis van zijn tante bij te wonen. Zij hebben altijd een goede relatie gehad met elkaar. Ik wil echter niet door hem gecondoleerd worden. Als hij aanstalten gaat maken om mij te condoleren, kan ik dan zijn hand weigeren? Het doet een beetje denken aan minister Verdonk en de imam… Het punt is dat het opgemerkt gaat worden door andere aanwezigen, waardoor het feit dat wij gebrouilleerd zijn algemeen bekend wordt. Dat is nu nog niet zo.

Onmin met neef

Beste Onmin met,

De begrafenis van iemands moeder (die van u of die hem) is niet de gelegenheid om een brouille tussen twee neven openlijk te demonstreren. Mensen die een begrafenis bezoeken condoleren de nabestaanden door middel van een handdruk. Als u dit niet kunt opbrengen tegenover uw neef, dan moet u daar wegblijven. U kunt onmogelijk uw nicht condoleren en uw neef straal voorbijlopen. Andersom geldt hetzelfde. Als uw moeder overleden is, kan uw neef kiezen wat hij doet. Ofwel hij blijft weg van de begrafenis of hij gaat erheen. Als hij komt, dan staat hij net als alle anderen in de rij en hij geeft u een hand. En u gaat die hand niet weigeren! Het in acht nemen van de normale familieconventies kan op termijn een opening geven om de vete bij te leggen. Dat is beter dan je ingraven in je gelijk.

Artikelen in Dood en begrafenis, Familie.

Gelabeld met .

rev="post-2058" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zondag 9 juli 2006 18:21

Vriendin ontloopt zorg

Beste Beatrijs,

Mijn vriendin en ik kennen elkaar bijna dertig jaar en al die tijd hebben we in de diverse levensfasen veel steun aan elkaar gehad. Omdat we bij elkaar in de straat wonen, kwamen we vaak bij elkaar over de vloer, met of zonder mannen. In de loop van de tijd werd me wel duidelijk dat mijn vriendin en haar echtgenoot geen goed huwelijk hebben. Dat is ook vaak onderwerp van gesprek geweest. Het leek echter beter te gaan toen zij enige jaren terug een burn-out kreeg en haar man haar bijna een jaar lang moest verzorgen. Dat bleek zijn sterke punt te zijn en hij deed dat ook zeer toegewijd. Ongeveer een jaar geleden begon hij zelf te sukkelen, is inmiddels geopereerd, maar heeft daar toch lichamelijke ongemakken aan overgehouden. Wat mij nu onaangenaam getroffen heeft en wat ik ook niet begrijp is dat mijn vriendin tijdens de hele periode van zijn herstel, dat thuis heeft plaatsgevonden en waarbij hij zich moeilijk kon verplaatsen, zoveel mogelijk uitjes buiten de deur heeft gezocht, omdat ze het geklaag en gezeur van haar man niet kon verdragen. Ik vind dat erg onaardig en hard van haar. Het is mijn zaak niet en ik wil de vriendschap niet schaden door haar te bekritiseren, maar moet ik dit zomaar laten passeren?

Geschokt door vriendin

Beste Geschokt,

Uw standpunt is: voor wat hoort wat. Omdat haar man uw vriendin zo toegewijd heeft verzorgd, moet zij nu zijn geklaag en gezeur verdragen, in ieder geval niet daarvoor weglopen. Tja, ik weet dat niet zo zeker. Iemand toegewijd verzorgen is zeker prijzenswaardig, daar staat tegenover dat klagen en zeuren ongeveer het ergste is wat mensen elkaar aan kunnen doen. Het kan zeer vermoeiend en zwaar zijn om een zieke, lichamelijk hulpbehoevende partner te verzorgen, maar zolang hij/zij niet klaagt over dingen waar toch niets aan veranderd kan worden, blijft een en ander wel draaglijk.

Klagen en zeuren staat gelijk aan chagrijnig zijn, en als er iets is waar huwelijken niet tegen bestand zijn, dan is dat is een constant chagrijnig humeur van een van de twee. Zelfs moeder Teresa had waarschijnlijk stiekem de pest aan klagers. Dus ik kan er wel inkomen dat uw vriendin vaak het huis uit vlucht. Ze verzorgt hem naar beste kunnen (ik neem tenminste aan dat ze hem niet verwaarloost), maar ze is niet bestand tegen geklaag. Ik denk niet dat ze een terechtwijzing verdient.

Artikelen in Huwelijk en scheiding, Vrienden en kennissen, Ziekte.

rev="post-2570" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zondag 9 juli 2006 14:08

Geen roomwit op bruiloft?

Beste Beatrijs,

Over een paar weken gaat een nichtje van me trouwen. Voor de gelegenheid kocht ik een beeldig roomkleurig jasje en een cognackleurige zijden broek. De bruid, hoorde ik, trouwt in een eveneens roomkleurige, lange, trouwjurk. Nu bedacht ik (64 jaar) tot mijn schrik dat ik ooit geleerd heb dat je als gast op een bruiloft, niet in het ‘wit’ van de bruid dient te verschijnen. Geldt die regel ook voor mijn jasje en moet ik het gaan ruilen voor een andere kleur?

In overtreding met roomwit?

Beste In overtreding,

De regel voor bruiloftsgasten om niet net als de bruid in het wit te verschijnen diende ervoor om elk misverstand te voorkomen over de vraag wie hier nu eigenlijk de bruid was. Niet alle genodigden kennen immers beide trouwenden en het moet in één oogopslag duidelijk zijn wie de hoofdrol speelt. Met de klassieke bruidsjurk (hagelwit, lang, sleep en sluier) is dat niet moeilijk. Maar soms hebben bruiden een wat minder formele bruidsjurk aan, die nog steeds wit is, maar kort en bloot, zonder sluier of sleep. Als er nog andere vrouwen in hagelwitte feestkledij rondlopen (die wellicht mooier zijn dan de bruid zelf), zouden gasten zich kunnen vergissen. De bruid moet ravissant zijn, en als ze dat niet van zichzelf is dan moet haar kleding die taak vervullen. Vandaar het verbod op wit voor gasten. Op haar trouwdag moet een bruid niet hoeven te concurreren om de aandacht.

Dit geldt alleen voor wit. Mocht de bruid besluiten om in het hemelsblauw te trouwen, dan gaat er geen bericht uit naar alle vrouwelijke genodigden om geen hemelsblauw aan te trekken. Als de ene conventie wordt verlaten, sneuvelt degene die daar aan zit vastgekoppeld eveneens.

Uw outfit mag dan voor de helft roomkleurig zijn – het is geen bruidstenue. Bovendien lijkt het me uiterst onwaarschijnlijk dat medegasten u, ondanks uw ongetwijfeld aantrekkelijke verschijning, op uw leeftijd met de bruid zullen verwisselen. Trek gerust uw roomwitte jasje plus cognackleurige broek aan! Het klinkt als een smaakvolle combi.

Artikelen in Bruiloft, Familie.

rev="post-415" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 22 juni 2006 19:57

Zakenlunch betalen

Beste Beatrijs,

Sinds enige tijd ben ik (jonge vrouw van 23) accountmanager voor een klein internetbedrijf. Dit houdt in dat ik degene ben die – vaak in een openbare gelegenheid – met klanten afspreekt om de zaken door te nemen. De klanten zijn vaak mannen van middelbare leeftijd.

Aan het eind van zo’n gesprek dient de rekening te worden betaald. Ik meen dat ik dit zou moeten doen – zij zijn immers de klant. Toch gebeurt het steeds weer dat de klant de rekening betaalt. Misschien heeft dit iets te maken met het feit dat ik een (jonge) vrouw ben? Of hoort de klant de kosten voor de consumpties op zich te nemen?

Momenteel maak ik er geen probleem van, omdat ik niet goed weet of ik het gelijk aan mijn kant heb als ik aandring op betalen. Voorstellen de rekening te delen lijkt me wat al te studentikoos, en die schijn wil ik juist (vanwege mijn leeftijd) vermijden. Toch voel ik me niet gemakkelijk bij de huidige gang van zaken. Ik krijg soms het gevoel dat ik een afspraakje heb gehad in plaats van een zakenbespreking. Wat is de correcte gang van zaken?

Wie betaalt de zakenlunch?

Beste Wie betaalt,

In het zakelijke verkeer betaalt degene die de macht heeft. Dat is degene die de opdrachten verstrekt. Uit uw e-mail is niet helemaal duidelijk wie er precies dingt naar de gunsten van wie. Als het zo is dat u als internetbedrijf uw diensten aanbiedt (en de klant kan ja of nee zeggen tegen uw voorstellen en offertes), dan betaalt de klant voor de consumpties. Als het daarentegen zo zit dat u met iemand in gesprek bent om uit te zoeken of u met elkaar in zee zult gaan, terwijl u de opdracht gaat verstrekken, dan bent u degene die betaalt. Kosten van dit soort zakelijke gesprekken kunnen worden gedeclareerd bij het bedrijf.

Dit alles staat geheel los van de sekse van wie er de besprekingen voert. De conventie dat heren dames vrijhouden in een café of restaurant duidt op romantische belangstelling of persoonlijke betrekkingen, en die conventie dient zeker niet te worden toegepast in een zakelijke context. Dus als u de opdrachtgever bent, en middelbare heren maken aanstalten om zich van de rekening meester te maken, moet u dit niet toestaan. U zegt vriendelijk: ‘Deze rekening is vanzelfsprekend voor mij,’ terwijl u door uw besliste manier van optreden (de ober wenken, creditcard of contanten tevoorschijn halen) duidelijk maakt dat hier niet over te discussiëren valt.

Artikelen in Eten en drinken, Horeca, Zakelijke relaties.

Gelabeld met .

rev="post-2675" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 22 juni 2006 02:35

Alleen seks

Beste Beatrijs,

Ik (jonge vrouw) ben heel erg verliefd en verlang heel vaak en vurig naar mijn geliefde. Hij vindt mij leuk en hij verlangt ook naar mij, maar slechts zelden. De momenten die wij samen beleven komen tot stand door mijn inzet. Meestal ben ik blij omdat ik door mijn volharding en vechtlust toch steeds iets bereik met deze man, zij het niet veel en niet vaak. Het is niet zo dat ik het vechten moe ben – ik vind de schaarse momenten de moeite waard. Mijn probleem is dat ik boos, droevig of zelfs depressief word als ik naar hem verlang en hij niet ingaat op mijn avances. Mijn vragen zijn deze: moet ik tevreden zijn met het weinige dat ik met mijn inspanningen voor elkaar krijg? Mag ik eisen dat hij net zo veel naar mij verlangt als ik naar hem? Moet ik proberen mijn verlangen te temperen en afwachtender te zijn? En hoe houd ik mijn negatieve emoties onder controle als hij mij dagenlang geen aandacht geeft?

Hij wil niet wat ik wil

Beste Hij wil niet,

Deze man gebruikt u voor zijn seksuele plezier. Hij is niet uit op ware liefde, hij wil alleen met u naar bed als het hem uitkomt. Hij heeft geen aandacht voor u, hij is er niet voor u als u behoefte aan hem hebt, hij houdt u doelbewust op afstand. Niet uit kwaadwilligheid, maar omdat hij niet erg in u is geïnteresseerd. Hij vindt u wel leuk en aardig, maar slechts tot op zekere hoogte en alleen op momenten dat hij niemand anders kan krijgen. Omdat u altijd beschikbaar bent en degene bent die alle moeite doet, bepaalt hij exact wat er wel en niet gebeurt. Voor hem wel makkelijk. U hebt natuurlijk niets aan deze opzet.
U weet het zelf ook wel: u bent veel beter af zonder hem. Zet een punt achter deze relatie of wat daar voor door gaat. Geef hem de bons, ga een tijdje zitten rouwen (vooral niet te lang) en ga op zoek naar een andere man, met wie de liefde wederzijds kan bloeien.

Artikelen in Liefde en relaties.

Gelabeld met , .

rev="post-105" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 22 juni 2006 00:12

Schoonouders niet op verjaardag zoontje

Beste Beatrijs,

Volgende week wordt ons zoontje één jaar, in zijn geval een bijzondere dag na bijna een half jaar ziekenhuis waaronder een maand op de intensive care met beademing. Omdat hij nog steeds ziek is, hebben we alleen mijn schoonouders, ouders en mijn zus en zwager uitgenodigd. Zij stonden het afgelopen jaar altijd voor ons klaar. Mijn schoonouders hebben volgende week haar oudste zus (over de 80) een paar dagen op bezoek met haar man. Dit echtpaar overnacht in een hotel en verblijft overdag bij mijn schoonouders. Vanwege het bezoek van deze familie willen mijn schoonouders niet op de verjaardag van ons zoontje komen. Ik ben hier niet blij mee en ik denk dat mijn houding tegenover hen in de toekomst zal veranderen. Eigenlijk wil ik hen hierop aanspreken, maar ik weet niet hoe ik dat moet doen, zonder het nog ongemakkelijker voor hen te maken. Aan de andere kant vind ik hun keuze van prioriteiten ook tegenover hun zoon niet correct.

Teleurgestelde schoondochter

Beste Teleurgesteld,

U maakt teveel ophef over de eerste verjaardag van uw zoontje. Dat hij een moeilijke tijd heeft gehad en nog heeft met ziekenhuisverblijf en ziekte is heel erg, maar in dit verband doet het er niet toe. Een verjaardag is alleen maar een datum. Het is verder niets bijzonders. Uw zoontje heeft nog niet eens besef van wat het betekent om jarig te zijn.

Uw schoonouders hebben voor een aantal dagen familieleden over de vloer. Dit zijn bejaarde mensen, met wie afspraken zijn gemaakt. Wie weet is het de laatste keer dat uw schoonouders op deze manier een paar dagen kunnen verkeren met hun naaste bloedverwanten. Wat u eigenlijk vraagt aan uw schoonouders is om hun eigen familie aan de kant te schuiven ten behoeve van een partijtje met úw ouders en úw zus/zwager – mensen die zij toch niet heel goed zullen kennen (uw zoontje zelf nogmaals heeft geen flauw benul). Ik denk niet dat u dat moet doen. Het lijken me de verkeerde prioriteiten. Ik neem aan dat uw schoonouders zeer betrokken zijn bij uw zoontje. Maar die betrokkenheid hangt niet af van verjaardagsbezoek op dag D, uur U. Die kunnen ze ook op een ander tijdstip laten blijken. Nodig uw schoonouders een weekje later uit. Dan hebben ze hun kleinzoon voor zich alleen, dat is voor kind en grootouders veel leuker dan zo’n kringzittende verjaardagsvisite. En neem het hun vooral niet kwalijk dat ze dringende andere besognes hebben.

Artikelen in Kinderopvoeding, Schoonfamilie, Verjaardag, Ziekte.

rev="post-2389" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 15 juni 2006 23:00

Betalen voor etentje

Beste Beatrijs,

Laatst kreeg de dochter van een vriendin van me haar einddiploma conservatorium uitgereikt. Het was een feestelijke gebeurtenis met na de uitreiking een borrel. Tijdens dat samenzijn nodigde mijn vriendin de aanwezigen uit om mee te gaan eten in een restaurant. Ik vond het aardig uitgenodigd te worden en bovendien ken ik de dochter van mijn vriendin goed. Op mijn toezegging zei mijn vriendin dat ik zelf de maaltijd moest betalen. Dat verbaasde me, maar ik wilde er niet moeilijk over doen op dat moment, het was tenslotte een feestelijke middag. Een twintigtal mensen nam de uitnodiging aan.

Ik merkte dat er meer mensen verbaasd waren over het feit dat ze na het driegangen-diner dat ons werd voorgezet, zelf hun rekening moesten betalen. Sommigen wisten niet eens dat dat de bedoeling was. Ik vond het een onplezierige gang van zaken. Enerzijds wil ik er niet kinderachtig over doen, anderzijds zou ik mijn vriendin toch willen zeggen dat je zo geen mensen voor een diner uit moet nodigen.

Te gast, maar betalend

Beste Te gast,

Als uw vriendin tijdens de borrel heeft gezegd: ‘We gaan straks met degenen die mee willen ergens een hapje eten, heb je zin om mee te gaan?’ dan lijkt me niet dat u dit voorstel moet opvatten als een uitnodiging waarbij u wordt vrijgehouden.

Er waren twintig mensen bij het eten. Als je rekent 40 euro per persoon (niet zo veel voor drie gangen plus drank), dan is dat 800 euro. Een enorm bedrag om zomaar aan spontaan restaurantbezoek te besteden. Als ouders van plan waren om hun dochter op die manier te fêteren, dan zouden ze dat anders hebben aangepakt. Zorgvuldig een gastenlijst plannen, mensen van tevoren aanschrijven, wachten op toezeggingen, een reservering maken, enzovoort. Dat zou een echte uitnodiging zijn – wat u hebt meegemaakt is een voorstel tot voortzetting van de gezelligheid met eigen middelen. Het was geen etentje ‘voor’, maar een etentje ‘met’ wie er mee wilde, zoals wel vaker gebeurt na recepties. Als u naar huis was gegaan, was er niemand geweest die u dat kwalijk had genomen. Wat je van ouders bij zo’n gelegenheid kunt verwachten is dat ze zeggen: ‘we zijn trots op onze dochter, leuk dat jullie zijn meegekomen, wij betalen de wijn.’

Artikelen in Festiviteiten, Horeca, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met , , .

rev="post-315" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 15 juni 2006 22:11