Spring naar inhoud


Ze bedanken niet!

Beste Beatrijs,

Onze kinderen en kleinkinderen krijgen op hun verjaardagen altijd een bedrag op hun bankrekening gestort en daarnaast nog een mooi cadeau. In de coronatijd komen wij niet op verjaardagsbezoek, zolang wij niet gevaccineerd zijn (inmiddels is dat wel het geval, overigens). Voor het geldbedrag en voor de cadeaus krijgen wij nooit een bedankje. Wij vinden dat niet zoals het hoort. We vinden het lastig om als grootouders de kleinkinderen te willen opvoeden. Moeten we dit zo maar laten in de hoop dat ze anderen wel netjes bedanken?

Nooit een bedankje

Beste Nooit een bedankje,

Noch uw kinderen, noch uw kleinkinderen reageren op uw geldschenkingen of de cadeaus die u hen toestuurt. De kleinkinderen valt in dezen weinig te verwijten, want die doen zoiets niet snel uit zichzelf en moeten tot bedanken worden aangespoord door hun ouders. Dat hoort bij een goede opvoeding. Hun ouders laten het op dit punt afweten, ongetwijfeld omdat ze zelf ook nooit ergens voor bedanken. Het is natuurlijk heel vervelend als uw gulle gaven voortdurend onopgemerkt in een zwart gat verdwijnen. Er is maar één oplossing: spreek een hartig woordje met uw kinderen. Vertel hen dat het niet aardig is dat u nooit een reactie krijgt op uw schenkingen, zowel die aan henzelf als aan de kleinkinderen. Het is niet correct, het is niet zoals het hoort, dus vraag hen vriendelijk om daar in de toekomst verandering in te brengen. Ook de kleinkinderen zullen moeten leren dat op een cadeau een bedankje moet volgen. Dit geldt niet alleen voor cadeaus van grootouders maar van wie dan ook.

Artikelen in Cadeaus, Grootouders en kleinkinderen, Ouders en volwassen kinderen.

Gelabeld met .


Roddelen? Graag, maar niet over mij!

Beste Beatrijs,

Een van mijn vriendinnen is weinig discreet. Laatst vertelde zij mij uitgebreid over het datingleven van een vriendin van ons. Andersom gebeurt het ook: zij had een gemeenschappelijke vriend verteld over een sollicitatie die ik deed, waarna de vriend later bij mij informeerde hoe het met mijn baanplannen stond. Kan ik mijn vriendin hiermee confronteren, als zij over anderen begint te vertellen of als uitkomt dat zij mijn vertrouwen heeft geschaad? Als zij mij vertelt over anderen vind ik dat niet zo erg (indiscreet doch interessant), maar als mijn eigen privéomstandigheden op straat komen te liggen vind ik dat vervelend.

Vriendin schendt vertrouwen

Beste  Vriendin schendt vertrouwen,

U vindt het enerzijds prima om verhalen van uw vriendin over andere mensen te horen, anderzijds bevalt het u niet als diezelfde vriendin uw dingetjes met andere mensen bespreekt. Het is van tweeën één: de ene optie is dat u zich verre houdt van geroddel in het algemeen, wat betekent dat u uw vriendin duidelijk maakt dat u niet naar verhalen over derden wil luisteren én dat u haar voorhoudt dat u het vervelend vindt als ze met anderen over u spreekt. De andere optie is dat u de verhalen van uw vriendin over derden met belangstelling aanhoort en het voor lief neemt dat ze ook met anderen uw wederwaardigheden doorneemt.

Het zal duidelijk zijn dat optie 1 onhaalbaar is, omdat weinig mensen een interessant verhaal over een niet-aanwezige gemeenschappelijke bekende kunnen weerstaan. Er zit dus niets anders op dan te accepteren dat uzelf ook de revue passeert in gesprekken van uw vriend(inn)en. Mensen praten nu eenmaal over andere mensen – dat is voor velen een favoriete tijdpassering. U kunt uzelf beschermen tegen loslippigheid van vriend(inn)en door het zwijgen ertoe te doen over dingen waarvan u niet wil dat ze op straat komen te liggen of, als u het toch wil bespreken, uw gesprekspartner uitdrukkelijk om discretie te verzoeken. Als u met klem aan iemand vraagt om bepaalde zaken niet door te vertellen (aan niemand!), zullen ze zich wel aan die belofte houden. Al zullen er alsnog heel wat mensen zijn die menen dat zo’n geheimhoudingsbelofte niet opgaat voor hun partner, omdat ze ‘voor hun eigen partner toch geen geheimen hebben?’ En vervolgens gaat die partner ook weer los met de nieuwtjes.

Hoe dit ook zij, ga er maar van uit dat eenmaal prijs gegeven informatie over uzelf altijd in bredere kring terecht komt, als die informatie tenminste interessant genoeg is. In de meeste gevallen is dat ook geen ramp. Als u dat niet wil: zwijg.

Artikelen in Vrienden en kennissen.

Gelabeld met .


Geven we bonuskleinkinderen ook cadeaus?

Beste Beatrijs,

Onze zoon (vader van twee kinderen) is gescheiden en woont samen met een nieuwe vrouw, die twee kinderen meebrengt uit haar eerdere huwelijk. Mijn man vindt niet dat we haar kinderen dezelfde cadeaus (of evenveel geld) moeten geven als onze eigen kleinkinderen, omdat deze kinderen niet van ons zijn en ze genoeg van hun ouders krijgen. Ik ben het niet eens met mijn man en gun ze ook een cadeau (of geld in coronatijd). Wat mij betreft horen ze erbij en ik wil dat ze zich welkom in onze familie voelen.

Cadeaus voor stiefkleinkinderen

Beste Cadeaus voor stiefkleinkinderen,

Het hangt ervan af hoe die verjaardagen gevierd worden. Als er sprake is van een feestje voor een verjaardag van een kind, waarvoor u bent uitgenodigd, brengt u vanzelfsprekend een cadeautje mee, of het nu gaat om een eigen of om een stiefkleinkind. Maar die feestjes zullen er in coronatijd niet zijn geweest. U hoeft uw nieuwe kleinkinderen niet op dezelfde manier met cadeaus of geld te bedelen, zoals u dat met uw eigen kleinkinderen bent gewend: bij elke verjaardag een cadeau, soms per post, of een geldbedrag, als de kinderen al wat ouder zijn en niet meer naar speelgoed verlangen. Grootouders geven zo’n verjaardagscadeau of geldbedrag onafhankelijk van het feit of er een feestje wordt gehouden. Stiefkleinkinderen hoeven niet volautomatisch bij een verjaardag een cadeau of geld toegestuurd te krijgen. Daar hebben ze hun eigen grootouders voor. Wat mij betreft heeft uw man gelijk, behalve dus als er een fysieke verjaardagsviering is van een stiefkleinkind, waar u ook bent uitgenodigd. Dan geeft u natuurlijk wel een cadeau of, als het kind groter is, een geldbedragje.

Artikelen in Cadeaus, Grootouders en kleinkinderen, Stieffamilie, Verjaardag.

Gelabeld met .


Buurhond dringt zich op

Beste Beatrijs,

Wij wonen vrijstaand en hebben lastige buren die vaak klagen over van alles. Sinds kort hebben ze een hond. Dat is natuurlijk fijn voor hen, maar wij hebben er een probleem mee. Het is een leuk beest, maar hij heeft de neiging om bij ons in de tuin zijn behoefte te doen en vervolgens krabbelt hij bij ons aan de deur om naar binnen te komen. Wij willen graag de hond binnenlaten en verzorgen, maar willen de buren dat wel? Wij hebben uiteindelijk wel de ontlasting van de hond in de tuin, dus dan zou de hond toch wel bij ons in huis mogen? Of worden de buren dan boos? Hoe zullen we dit eens aanpakken?

Zullen we hem adopteren?

Beste Zullen we hem adopteren,

Laat de hond zeker niet binnen en geef hem nooit te eten of te drinken! Op die manier doorkruist u de routine van de eigenaar. De hond mag er niet aan gewend raken dat hij een tweede huis heeft, waar hij in en uit kan lopen en lekkere hapjes krijgt. Katteneigenaren hebben ook vaak het probleem dat buren zich over hun buiten lopende kat ontfermen en hem gaan vet mesten. Dat is heel vervelend, dus ook voor hondenbezitters. De hond heeft maar één baasje en één huis, waar hij thuis hoort, en dat bent u niet. Vraag aan de buren of ze de hond niet zonder toezicht buiten willen laten lopen, omdat hij zijn behoefte bij u in de tuin doet en dat vindt u niet fijn.

Artikelen in Buren.

Gelabeld met .


Kruisverhoor

Beste Beatrijs,

Mijn vrouw maakt graag groepsreisjes per bus of bijvoorbeeld een cruise. Wij zijn 75-plus. Er zijn dan altijd mensen die tegenover je komen te zitten en je gaan uithoren: Waar woon je, wat doe je, hoeveel kinderen en kleinkinderen en wat doen ze voor werk, enzovoort. Ik heb daar zo’n pesthekel aan. Je houdt geen privé meer over. Hoe kun je dat nu beleefd afkappen? Ik heb daar geen zin meer in, dan moet mijn vrouw maar met haar vriendin op reis. Ik lag een paar dagen in het ziekenhuis met drie andere mensen op een kamer: weer hetzelfde. Weet u raad?

Ze horen me uit!

Beste Ze horen me uit,

Het is lastig om vanuit het niets over het ontologisch Godsbewijs te beginnen.

Als u enkele dagen in hetzelfde reisgezelschap verkeert, is sociaal contact onvermijdelijk. Het is voor velen de belangrijkste reden om groepsreizen te maken. Mensen zitten met elkaar aan tafel en moeten het ergens over hebben. Ze kunnen niet de hele tijd stommetje spelen, en over het weer of de bezochte bezienswaardigheden raak je op zeker moment uitgepraat. Corona komt onderhand iedereen de neus uit. Het is lastig om vanuit het niets over het ontologisch Godsbewijs of de invloed van de Nouvelle Vague te beginnen. Meestal probeert men eerst om elkaar een beetje te leren kennen. De vragen die u ontrieven: over woonplaats, soort werk, de (klein)kinderen zijn heel gewone, onschuldige gespreksonderwerpen die mensen altijd nemen, als ze tijd met elkaar moeten stuk slaan. Met een beetje geluk wordt de informatie die zo’n persoonlijke vraag oplevert gebruikt als bruggetje voor een iets algemener gesprek, bijvoorbeeld: ‘O, u komt uit Renesse? Ik ben als kind daar vaak met vakantie geweest.’ Er wordt niet gevist naar zwaarwegende, intieme informatie. Er is geen sprake van een derdegraads politieverhoor. De meeste mensen hebben geen bezwaar om oppervlakkige, demografische kenmerken te delen in een gesprek over koetjes en kalfjes. De conversatie is bedoeld voor het hier en nu en komt niet in een dossier terecht. De meeste ditjes en datjes die worden uitgewisseld worden door gespreksgenoten trouwens onmiddellijk weer vergeten.

Als u dit soort gesprekken te privé vindt, kunt u beter geen groepsreizen maken, want die leveren u alleen maar ongenoegen op. Dan kan uw vrouw inderdaad beter met een vriendin gaan. In het ziekenhuis raad ik u aan om gevis naar uw persoon af te wimpelen door te vragen of ze u met rust kunnen laten, omdat u te weinig energie hebt om een gesprek te voeren.

Artikelen in Reizen.

Gelabeld met .


Roddels van vroeger

Beste Beatrijs,

Onlangs was ik (man) op bezoek bij een nicht van mij. We zijn beiden omstreeks de zeventig en hadden het over de familie en over onze jeugdjaren. Plotseling kwam zij met de opmerking dat mijn moeder bij de erfenis van onze opa meer gekregen had dan haar moeder. Bovendien stond mijn vader in de familie algemeen bekend als inhalig. Ik vond het naar om te horen en herkende mijn ouders hier helemaal niet in. Ik moest daar volgens haar geen punt van maken, want er werd vroeger nou eenmaal veel geroddeld in de familie. Thuis gekomen kon ik het niet loslaten. Later heb ik haar gebeld en gevraagd waarom zij me dit voor mijn voeten had gegooid. Mijn ouders zijn respectievelijk 37 jaar en 11 jaar dood. ‘Wat moet ik met deze informatie?’ was mijn vraag. Haar reactie was dat het nu eenmaal zo was. Haar verhaal zit me zo dwars dat ik heb besloten het contact maar even in de ijskast te zetten. Ben ik overgevoelig?

Oud zeer

Beste Oud zeer,

Het was behoorlijk ongevoelig van uw nicht om vervelende roddels over uw ouders door te vertellen. Zeker ook omdat uw ouders al lang geleden zijn overleden en zij zich niet meer kunnen verdedigen. Het heeft daarnaast ook geen enkele zin om u te confronteren met familiemisère van jaren her. Uw nicht had kunnen en moeten bedenken dat mensen het altijd vervelend vinden als hun ouders worden zwart gemaakt, ook al gaat het over iets van decennia geleden. Dus ja, het is begrijpelijk dat u even geen behoefte hebt aan contact met haar. U voelt zich gepikeerd en u hebt voorlopig geen zin in haar. Geef uzelf de ruimte om te betijen en na verloop van tijd zal de zaak u wel minder hoog zitten.

Artikelen in Ouders en volwassen kinderen.

Gelabeld met , , .


Etentjes met eindtijd

Beste Beatrijs,

We zijn geen fantastische koks, maar kennen wel de charme van dinertjes met vrienden. We maken het huis gezellig, trekken iets leuks aan, doen ons best om iets lekkers op een mooi gedekte tafel te zetten met een goede wijn erbij. Wij hebben beiden een druk werkend leven. Ook zijn we gevoelige slapers en staan altijd vroeg op, daarom willen we eigenlijk dat het niet te laat wordt. Die avondklok beviel ons uitstekend, maar die is nu weer weg. We hebben bedacht om dat schema te blijven aanhouden en onze etentjes van 18.00 tot 22.00 uur te laten duren. Uitbundig, maar wel binnen dit tijdskader. We spreken dat ook af met gasten van tevoren, maar is dit wel betamelijk?

De vorige vrienden bij ons aan tafel zeiden om 22.00 uur: ‘O jee het is tien uur, nu moeten we gaan.’ Dat gaf een vrij abrupt en ongezellig einde van ons avondje. Ergens knaagt nu het gastvrije, gulle geweten aan ons. Kunnen we een eindtijd van 22.00 uur voorschrijven? En zo ja, hoe doe je dat dan op een elegante wijze?

Heimwee naar de avondklok

Beste Heimwee naar de avondklok,

Natuurlijk kunt u een etentje geven binnen een omschreven tijdskader! Er is geen enkele verplichting om zo’n sociale gelegenheid tot in de kleine uurtjes te laten uitlopen. Belangrijk is om dit duidelijk van tevoren voren aan te kondigen, zodat gasten weten waar ze aan toe zijn. U zegt dan, als de uitnodiging voor een bepaalde dag geaccepteerd wordt: ‘Jullie zijn welkom om zes uur en ik zeg er nog even bij dat onze etentjes nooit langer duren dan tot tien uur. Wij zijn gewend om vroeg te gaan slapen en het breekt ons fysiek op als we het later maken.’ Daar zal iedereen begrip voor hebben en, als het goed is, zal niemand bij het vertrek iets zuurs zeggen dat ze nu al eruit gegooid worden. U toont zich gastvrij met een etentje met alles erop en eraan, u legt een redelijke begrenzing aan – het zou gasten niet sieren om te laten doorschemeren dat ze het er niet mee eens zijn.

Artikelen in Visite, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met .


Geen schoenen op mijn dure vloerkleed

Beste Beatrijs,

Mijn vriend nodigt regelmatig vrienden uit. Wij hebben onlangs geïnvesteerd in een duur vloerkleed. Het leek ons goed om bezoek te vragen de schoenen uit te trekken bij de voordeur. Deels omdat we dat hygiënischer vinden en deels vanwege het kleed. In de praktijk durft mijn vriend dit echter niet te vragen aan zijn bezoek. Hij is bang dat hij de mensen een gevoel geeft dat ze niet welkom zijn. Het gevolg is dat iedereen met zijn schoenen over ons dure kleed heen loopt. Kennelijk denkt het bezoek daar zelf niet bij na. Wat kan ik het beste doen? Berusten in het feit dat het in onze cultuur normaal is om met schoenen over mooie vloerkleden te lopen, of toch bij mijn vriend erop aandringen dat hij wel zijn vrienden vraagt om hun schoenen uit te doen? Of moet ik het zelf vragen? Wat is hier de etiquette in?

Schoenen uit!

Beste Schoenen uit,

Het is in de Nederlandse cultuur niet gebruikelijk om bezoekers (tenzij kinderen) te vragen hun schoenen uit te doen. Dit in tegenstelling tot Scandinavische, veel oosterse en mediterrane culturen. Als u dit aan uw bezoekers vraagt, zullen ze dan ook vreemd opkijken. Veel mensen zullen hier moeite mee hebben, omdat ze zich zonder hun schoenen onvolledig gekleed voelen. Ze vinden dat hun schoenen deel uitmaken van hun outfit. Zonder schoenen hebben mensen last van koude voeten of ze vinden het vervelend om op sokken of panty’s te lopen. Soms schamen ze zich voor hun zweetvoeten, die je zonder beschermend omhulsel nu eenmaal sterker ruikt.

In Scandinavische landen verwisselen mensen bij het betreden van iemands huis hun vaak met sneeuw of modder besmeurd buitenschoeisel voor zelf meegebrachte schone binnenschoenen of sloffen. In Nederland worden klompen en rubber laarzen ook uitgetrokken, maar verder is het doorgaans voldoende om bij binnenkomst goed de schoenen te vegen op de deurmat. Ik raad u af om nietsvermoedende bezoekers te vragen om hun schoenen uit te trekken. Het maakt een ongastvrije indruk, omdat de bewoners meer waarde lijken te hechten aan de staat van hun vloerkleed dan aan het comfort van de bezoekers. Wat u wel kunt doen is van tevoren vragen aan uw bezoekers of ze eigen slofjes willen meebrengen, omdat u uw huis graag schoenvrij wilt houden. Voor onverwacht bezoek kunt u desnoods zelf slofjes in verschillende maten op voorraad houden die ze kunnen dragen in plaats van hun straatschoenen. Bezoekers zullen wel voldoen aan uw verzoek, al zal het niet van harte gaan. Mensen zijn gehecht aan hun eigen schoenen.

Artikelen in Visite.

Gelabeld met , .


Nooit meer drie zoenen

Beste Beatrijs,

Sinds de coronatoestand bevalt het me prima dat ik geen gênante begroetingssituaties meer heb: onduidelijkheid over twee of drie zoenen, begin je met de linker of rechterwang, mensen die je dan net iets te lang vasthouden of even naar zich toetrekken. Bijkomend voordeel: ik ben al langer dan een jaar niet meer verkouden geweest. Wat mij betreft houd ik die lichamelijke afstand bij begroetingen in stand, ook als straks iedereen is gevaccineerd. Hoe maak ik op een beleefde manier duidelijk dat een knikje, een zwaai of een hand op het hart voor mij ook in de toekomst volstaat?

Niet terug naar het fysieke

Beste Niet terug naar het fysieke,

Consider yourself kissed

Het zal nog niet meevallen om de corona-afstand strikt te blijven volhouden bij begroetingen, als de maatregelen eenmaal zijn afgeschaft. Om kennis te maken met onbekenden en om zakelijke afspraken te bezegelen zal de handdruk als gebaar van welwillendheid ongetwijfeld een comeback maken. Verder zijn er misschien toch intimi die u best een begroetingszoen wil geven, als het weer kan? Dat u van het drie keer zoenen wil afkomen is begrijpelijk. Er zullen vast veel meer mensen zijn die de coronaperiode willen aangrijpen om definitief met deze omslachtige routine te breken. Tegen degenen die u niet wil aanraken kunt u zeggen: ‘Ik ben opgehouden met zoenen. De coronaregels zijn me goed bevallen en ik zet ze voort, als je het niet erg vindt.’ Een handige zegswijze om een gezelschap te begroeten: ‘Consider yourself kissed.’ Tegen de enkele dierbare die u wel dichtbij wil laten komen zegt u: ‘Ik geef nog maar één zoen.’ Hopelijk wordt één begroetings- dan wel afscheidszoen de nieuwe standaard.

Artikelen in Aanspreken en begroeten, Corona.

Gelabeld met .